InstagramLiveRecensies

Rock Werchter 2022 (Festivaldag 2): Onvoorziene omstandigheden deluxe

© CPU – Stijn Verbruggen

Wie een planning had gemaakt voor vrijdag, kon die al meteen in de vuilbak gooien. Het aantal geannuleerde acts op vrijdag was namelijk niet te tellen. Gelukkig hing er ook spanning in de lucht. Dat was enerzijds te wijten aan het feit of Red Hot Chili Peppers nu zou komen op zondag, maar anderzijds ook omdat de grootste naam van het festival vandaag present tekende. Het was namelijk opvallend hoeveel T-shirts van Metallica er op de weide waren. De band was duidelijk de headliner van de dag, maar gelukkig was er, naast een streepje zon, ook nog veel meer moois te zien. Het begon al heel vroeg met Sum 41, dat al meteen heel wat volk op de been kreeg en het eindigde met heel wat sterke acts in de tenten zoals Moderat en alt-J. Tussendoor kon je nog snoepen van onder andere IDLES, Turnstile en girl in red en zo was onze dag weer gevuld. We recenseerden dan ook vandaag weer alles.

Sum 41 – Main Stage

© CPU – Stijn Verbruggen

Sum 41 stond wegens logistieke redenen om 12.45 u. geprogrammeerd op de Main Stage en dat zorgde ervoor dat er al heel vroeg een heuse volkstoeloop was op de weide. De band heeft natuurlijk de hits om een publiek te bekoren en ze leek dan ook gewoon een greatest hits-set te brengen. Met acht nummers was het wat weinig, want de band speelde ook gewoon vijftien minuten minder dan gepland. De tijd waarin Sum 41 speelde, was er wel eentje die heel intensief was en vol ambiance zat. Van begin tot eind zat het publiek in een goeie flow, waardoor ook de band heel enthousiast stond te spelen. Het begon al bij “The Hell Song” waarbij de eerste circlepits ontstonden en het eindigde pas bij “Still Waiting”. Tussendoor werd er nog heel wat gesprongen, gezongen en gedanst met onder andere klassiekers als “Fat Lip” en “In Too Deep”. Het enige wat misschien een beetje storend was aan de set was de overvloed aan clichés waarbij het publiek moest meebrullen in twee kanten. Maar dat deerde niet, want het geheel was sfeervol en Sum 41 bleek de perfecte opener van de dag.

Sum 41 speelt op 19 oktober samen met Simple Plan in Vorst Nationaal.

Sans Soucis – KluB C

Rock Werchter staat erom bekend om ook jonge, kleinere artiesten een podium te geven. Sans Soucis was er daar dit jaar eentje van, want de Britse met Italiaanse en Congolese roots kan niet meteen op heel wat naamsbekendheid rekenen. Het waren dan ook slecht een handvol nieuwsgierige zielen die in de vroegte van de tweede dag naar de KluB C afzakten.

Sans Soucis liet de bijzonder magere opkomst gelukkig niet aan haar hart komen, want met een ietwat schattige ingesteldheid liet ze iedereen al voorzichtig heen en weer wiegen. De zangeres bracht tijdens haar half uur durende set voornamelijk nummers uit haar recentste ep, maar de KluB C kreeg ook een paar onuitgebrachte nummertjes te horen. De rode draad bleef gelukkig altijd dezelfde: lekker zwoel. Met af en toe wat Zuiderse invloeden en hier en daar zelfs een Disclosure-achtige beat bezorgde het duo ons een meer dan aangename set. Het feit dat de zangeres met haar oprechtheid zowat iedereen, de tent liep gedurende de set gelukkig al wat voller, aan het klappen, bewegen of vingerknippen kreeg, getuigt zeker van talent. Een uiterst fijne ontdekking dus, die Sans Soucis, waarbij de afwezigen ongelijk hadden. De Londense stond dan wel niet in Brussel zoals ze zelf dacht, Werchter wist wel te genieten.

STIKSTOF – The Barn

© CPU – Stijn Verbruggen

De weide van Rock Werchter was gisteren herschapen tot een moeras. De ideale omstandigheden voor het Brusselse hiphopcollectief STIKSTOF. Hun nieuwe plaat MOERAS kwam vorige week meteen op nummer één binnen in de Ultratop, dus Zwangere Guy, Jazz Brak, Astro en DJ Vega hadden wel iets te vieren in een volgelopen The Barn. Ze brachten dezelfde productie mee, maar gooiden hun setlist wel gretig door de blender. De verschillende energiebommen werden mooi verspreid over het uur en afgewisseld met de meer persoonlijke nummers vanop FAMILIE BOVEN ALLES. Opvallend was dat Brak en Guy ervoor kozen om met “Broos” en “OP HET GRAF” maar twee nummers van hun nieuwe plaat MOERAS te spelen, meteen goed voor enkele hoogtepunten in de set. Gesloopt werd The Barn pas tegen het einde met een verwoestende mokerslag genaamd “ALLES KAPOT” en de reprise van “AMBRAS”. STIKSTOF koos niet voor de makkelijkste weg, maar dat doen de vier op het podium bijna nooit. En net dat heeft een Rock Werchter soms ook eens nodig.

STIKSTOF staat op 18 augustus nog op Pukkelpop.

MOLYBARON – The Slope

MOLYBARON is een Iers-Franse metalband die The Slope mocht openen. De vier mannen stonden volledig in het zwart gekleed, zoals het een echte metalband betaamt, en verder brachten ze gewoon stevige gitaren binnen het rockkleedje. We hoorden invloeden van Volbeat, Metallica en zelfs System of a Down waardoor we al meteen konden concluderen dat de groep goed geleerd heeft bij zijn invloeden. De fans van Metallica konden het duidelijk wel smaken, want The Slope was goed gevuld met nieuwsgierigen. Met een sitdown kregen we zelfs nog iets wat we niet meteen hadden verwacht bij deze vettige klanken, maar het werkte wel. Het publiek bleef maar bewegen en de band smeet de ene vettige riff na de andere op ons af. Vernieuwend was het allerminst, maar aangenaam zeker wel.

Miles Kane – Main Stage

© CPU – Stijn Verbruggen

Dat Miles Kane blijft uitgenodigd worden op festivals als Rock Werchter, komt gewoon door zijn leuke festivalsets. En vandaag was dat weer niet anders. De Brit had een set klaargemaakt met oude klassiekers, covers en wat nieuwer werk, en had dit heel goed uitgewerkt. Zo konden we in het begin de iets nieuwere, meer groovy songs horen waarbij het publiek nog op het gemak kon wakker worden. Het was duidelijk dat je bij het eerste deel van deze set ook gewoon even op het gemak kon gaan zitten en meeviben op de muziek. Zo was het leuke “Never Get Tired of Dancing” met saxofoon een heel soulvol nummer en bracht “Rearrange” de stembanden terug in gang. Het was weliswaar pas vanaf “Don’t Let Me Down” van The Beatles dat de vlam in de pan schoot. Het punknummertje dat hij zo aankondigde, bleek zeker niet “Too Little Too Late” te komen en bracht iedereen in vervoering. Wat volgde waren enkel nog maar fijne nummers zoals “Blame It on The Summertime”, een totaal onbekend nummer voor de meesten, maar wel eentje waarop goed werd meegedaan. Uiteindelijk werd “Come Closer” terug een hoogtepunt met het gigantische meezingmoment op het eind en ook “Don’t Forget Who You Are” deed hetzelfde trucje over. De rest van de dag zat het melodietje van die song alvast nog in ieders hoofd.

SONS – KluB C

© CPU – Stijn Verbruggen

SONS is zo’n band waarbij de vraag niet is of het hard zal zijn, maar vooral hoe hard het zal zijn. Het viertal bracht een tijdje geleden met Sweet Boy een tweede knaller uit en plukt daar nu de vruchten van. Dat de KluB C zich moest opmaken voor een klein uurtje stevig moshen, stond al van bij de aankondiging in de sterren geschreven.

“Put Your Head On My Shoulder” weerklonk door een bomvolle KluB C, maar van rustig genieten met Paul Anka was er geen sprake. Meteen daarna knalde SONS namelijk de loeiende sirenes van “Succeed” op de tent af, waarna er eigenlijk geen houden meer aan was. “Waiting on My Own”, “Naughty”… SONS ontpopte zich binnen de kortste keren tot een energieke vulkaan die riffs bleef spuwen. Dat zorgde bijgevolg voor heel wat moshpits vooraan, terwijl het achteraan vooral bij meeklappen werd gehouden. Het mocht dan wel wat rustiger blijven bij de nieuwere nummers, meer specifiek de niet-singles, maar dat werd dan weer dubbel en dik goed gemaakt bij de oudjes zoals “I Need a Gun”. Het ding met SONS is echter dat de band niet de meest gevarieerde muziek maakt, maar als je die zo brengt zodat het zweet van je gezicht druipt, dan valt dat helemaal niet op. Sterker nog, je amuseert je gewoon. ‘Nu. Alles. Kapot.’, zei bassist Jens De Ruyte net voor “Ricochet” werd ingezet en zijn wil werd wet. SONS heerste een klein uurtje in de KluB C, hetzij zonder bloed of tranen, maar met heel veel zweet.

SONS speelt komende zomer nog op HEAR HEAR! (14 augustus) en op Leffingeleuren (11 september).

Tin Fingers – The Slope

Wat aanvankelijk begon als een donker folkproject werd langzaamaan donkere popmuziek. Het Antwerpse Tin Fingers bracht vorig jaar met Groovebox Memories zijn debuutalbum uit en speelde datzelfde jaar redelijk wat shows met Belgische hitmachine Arsenal, doordat frontman Felix Machtelinckx te horen was op hun “Animal”. Tin Fingers liet dit jaar zijn innerlijk beest los op The Slope, nu in zandbak formaat, en het leek een vrij rustig beest. Beginnen deed de groep met een nieuw lied, waardoor het publiek niet meteen mee was, maar daar kwam na verloop van tijd gelukkig verandering in. De muziek ging mooi samen met de zon die over het podium piepte en er werd uiteindelijk aardig wat bewogen of meegeklapt.

Langs de andere kant waren er ook veel toeristen aanwezig die gezellig een praatje sloegen, waardoor de muziek overstemd werd door de babbelaars en bovendien was de zang zelf niet altijd even goed te verstaan doordat deze vrij stil stond. Tijdens “Islandhead” kwam Fenne Kuppens van Whispering Sons meezingen en dat kon op positieve reacties van het publiek rekenen, maar het hoogtepunt kwam pas op het einde. Toen nodigde Felix een enthousiasteling uit het publiek op het podium en er ontstond een ludieke interactie tussen de twee. Tin Fingers zorgde voor een gezellige set, maar het was wel duidelijk dat die iets snellere en stevigere nummers het publiek het meeste raakte. Hun innerlijke beest kwam op het gemak op gang, maar is uiteindelijk wel klaarwakker geworden.

Charles – The Barn

Geen Sam Fender op Rock Werchter, die helaas verstek moest geven met stemproblemen. Er diende dan ook snel een vervanger gevonden te worden en daarvoor zocht de organisatie het dicht bij huis. De Waalse Charles had gelukkig nog een plekje vrij in haar agenda en was met veel zenuwen naar Vlaams-Brabant afgezakt. Haar debuutalbum Until We Meet Again is er eentje met heel wat contrasten en dat liet zich ook merken in haar optreden. Soms was het eens wat rustiger en breekbaar, soms dan weer explosief. Vooral haar iets hardere kant viel in de smaak en eenmaal ze haar zenuwen onder controle kreeg, zag je ze helemaal openbloeien. Dat The Barn maar voor de helft gevuld was, liet Charles niet aan haar hart komen. Meer nog, ze was oprecht dankbaar voor iedere ziel die naar haar show kwam kijken en bedankte iedereen meermaals in haar bindteksten. Het mooiste moment parkeerde ze in het midden van haar show met “Didn’t Get to Say Goodbye” dat ze opdroeg aan een gisteren overleden naaste. The Barn haalde massaal de lichtjes boven en stak Charles en haar team op die manier een hart onder de riem. Daarna werd het terug wat energieker en kon ze vocaal ook nog het een en het andere laten horen. De uithaal van “Never Fair” maakte indruk en bij het laatste nummer “Wasted Times” kreeg ze de meute aan het springen. Meer moet dat soms ook niet zijn.

Charles speelt dit najaar nog in Trix (12 oktober), het Wilde Westen (19 oktober) en in de Ancienne Belgique (20 oktober).

IDLES – Main Stage

© CPU – Stijn Verbruggen

Ergens is het jammer dat IDLES op de Main Stage stond. Niet omdat de Britten het niet verdienen, maar omdat de energie die ze uitstralen nog beter tot zijn recht komt in intiemere, zweterige omstandigheden. Het grote podium schrok Joe Talbot en co gelukkig niet af om niet voluit te gaan, want met nieuwe plaat Crawler onder de arm en heel wat politieke standpunten die uitgesproken moeten worden, stond het viertal er steviger dan ooit.

Het was dus vanzelfsprekend redelijk druk voor de Main Stage, al duurde het niet lang voordat IDLES plaatsmaakte. Niet omdat het slecht was wat het viertal bracht voor de duidelijkheid, maar omdat er al van bij het begin een moshpit werd bevolen. Door de ‘Snakepit’ van Metallica dacht Joe Talbot initieel dat dat moeilijker zou gaan, maar niets bleek minder waar. Meer nog, de pits werden naarmate de set vorderde alsmaar groter en intenser. Van “Colossus” naar “Mr Motivator”, van “Mother” tot “Never Fight a Man With a Perm”; IDLES genoot zienderogen van de energie die het kreeg. Een frontman als Talbot werkt die positiviteit natuurlijk nog extra in de hand door zijn ironie. ‘Wat een mooi uitzicht! Jammer dat wij het verpesten met slechte muziek,’ klonk het. De moshpits groeiden intussen naar het grotere soort dat de weide ooit zag, terwijl IDLES met “Danny Nedelko” de kroon op het werk zette. Statements over immigranten, of ‘de fucking psychopaten die beslissingen nemen over andermans lichaam’ bij “Rottweiler”; de Britten kwamen, zagen en overwonnen.

IDLES speelt op 24 augustus nog in de Ancienne Belgique.

JC Stewart – KluB C

JC Stewart had zijn optreden op Rock Werchter bijna moeten afzeggen. De vliegtuigmaatschappij waarmee hij naar België was gevlogen was zijn instrumenten kwijt gespeeld en zo begon voor hem een onvergetelijke race tegen de klok. Na meer dan dertig uur op de baan te zijn geweest, haalde hij op het nippertje zijn spot in de KluB C. De opluchting toen hij het podium kwam opgewandeld sprak boekdelen, al zorgde dat niet bepaald voor een vlekkeloze start. Zijn oortjes werkten namelijk niet naar behoren en dat maakte dat hij een aantal keer de mist in ging met de timing. Vervelend als je daar op je eentje staat en het alleen moet proberen recht te trekken. Dat rechttrekken trachtte hij in het tweede deel van de set te doen door zijn innerlijke Shawn Mendes meets Ed Sheeran boven te halen, maar verder dan proberen geraakte hij jammer genoeg niet. JC Stewart was net iets te braaf en te cliché om voor een blijvende indruk te kunnen zorgen.

Waterparks – The Slope

De poppunk van Waterparks kan voor het grootste deel van het publiek tamelijk plat klinken en we begrijpen hen daar zeker in. Toch was de opkomst voor The Slope aardig en werd van bij opener “Stupid for You” meteen duidelijk dat dit een feestje zou worden. De band brengt voornamelijk catchy poppunkliedjes met refreinen zo glad dat het zelfs door het kleinste gleufje glijdt. Dat waren meteen ook de leukste liedjes, als er iets meer power in het geheel kroop en de band wat meer gitaren smeet. Er waren namelijk ook songs waarbij de hiphop de bovenhand nam en dat was voornamelijk een beetje cringe te noemen. Die nummers waren echter niet zo erg als de bindteksten van de frontman, die echt altijd op het randje waren. Zo vond hij het te druk voor zijn podium, wilde hij het publiek als zijn vrienden beschouwen waarmee je samen een lijk kan begraven en probeerde hij voornamelijk iets te geforceerd de plezante uit te hangen. Nu, de set was weliswaar heel plezant als er muziek werd gespeeld en de energie was er zowel in het publiek als bij de band, meer moet dat eigenlijk ook niet zijn. Afsluiter “Turbulent” kreeg zelfs een circle pit te verwerken, missie duidelijk geslaagd!

Inhaler – The Barn

© CPU – Stijn Verbruggen

Inhaler is een van de bands die vorig jaar een nieuwe plaat uitbracht en die vandaag voor het eerst op de Werchterse weide kwam voorstellen. Het viertal maakte aanvankelijk vooral naam als ‘de band van de zoon van Bono’, maar ondertussen scoorden ze toch al enkele mooie hits en zo beginnen ze toch hun eigen pad te bewandelen. Met “It Won’t Always Be Like This” maakte de Ierse band meteen een blitse start waardoor er al gauw positief werd gereageerd. Het publiek en Inhaler leken elkaar positief te beïnvloeden, want lied na lied werd het letterlijk en figuurlijk warmer in de tent. Tijdens “Who’s Your Money On? (Plastic House)” werd er niet alleen meegeklapt, maar ook uitbundig gesprongen. De lichtman van Inhaler goochelde bovendien aan een hoog tempo, wat het stevige “When It Breaks” nog beter tot zijn recht deed komen. Zelfs tijdens het iets kalmere “My King Will Be Kind” bleef de band even strak spelen, waardoor iedereen gefocust bleef en het publiek langzaamaan werd klaargestoomd voor het nieuwe “These Are the Days”. The Barn had duidelijk zin in een feestje en dat werd er dan ook van gemaakt tijdens de laatste twee nummers, met doorbraaksingle “My Honest Face” nog steeds als hoogtepunt. Inhaler was als een adrenalineshot dat de laatste slaapkoppen heeft wakker geschud.

Bazart – Main Stage

© CPU – Stijn Verbruggen

Tussenin een rits gitaarbands stonden zowel Bazart als Lewis Capaldi ietwat vreemd geprogrammeerd op de Main Stage. Dat hield Matthieu Terryn en co weliswaar niet tegen om een straf optreden te geven. De show opende met “Anders” en zorgde onmiddellijk voor fijne meezingmomenten. Terryn hoefde het maar te vragen en de decibels vlogen de hoogte in. Eefje de Visser was er tijdens “Onder Ons” niet bij, maar de toeschouwers namen haar zangpartijen gretig over. Zo werd het toch nog een gezellig onderonsje. Met Mario Goossens van Triggerfinger en Tom Coghe van GOOSE in de livebezetting was de top van de belpop aanwezig. Een andere verrassing was daarentegen Stijn Meuris. De peetvader van de Belgische, Nederlandstalige rock mocht samen met Bazart “Van God Los” van Monza inzetten. De jongeren keken er een beetje verweesd naar, maar het oudere publiek met een T-shirt van Metallica kon de gastrol wel smaken. Zoals te verwachten, was “Goud” het anthem dat de wei nogmaals in rep en roer zette. Volgens Mathieu was deze show ‘het zotste dat ze ooit deden.’ Het is Bazart van harte gegund. De combinatie van Nederlandstalige teksten en synthesizers is even gek als geniaal en lijkt nog wel mee te gaan voor een hele tijd.

Bazart speelt komende zomer nog op Rock Zottegem (8 juli), op Beach Festival Nieuwpoort (8 augustus) en op de Lokerse Feesten (11 augustus).

girl in red – KluB C

Lang was het bang afwachten of girl in red effectief in de KluB C zou geraken, want concerten van Marie Ulven zijn schaarser dan ze zelf zou willen. Door een medisch probleem aan haar keel sneuvelde haar show in de Ancienne Belgique bijvoorbeeld al, alsook een eerste deel van haar festivaltour. Ondanks alles zette ze gisteren gelukkig voor de vierde keer in haar leven voet op Belgische bodem, om eindelijk haar debuutplaat if i could make it go quiet voor te stellen.

Toch was er even lichte paniek, want een kwartier na de geplande starttijd was er nog steeds geen girl in red te bekennen. Dat bleek uiteindelijk doordat er anders een te lange stilte was in The Barn door de verplaatsing van Turnstile. Hoe dan ook betekende dat meteen ook dat er een kwartiertje van haar set wegviel, maar dat liet Marie niet aan haar hart komen. Samen met haar vijf bandleden liet ze meteen haar innerlijke Duracellkonijn los met “You Stupid Bitch”. Die energie werkte goed op het publiek, want binnen de kortste keren was er geen houden meer aan de KluB C. De ontploffingen volgden elkaar in sneltempo op, met onder andere “girls” en “we fell in love in october”, waardoor het enthousiasme enkel groeide. Werchter was klaarblijkelijk zelfs het beste publiek dat ze deze festivaltour al voor zich kreeg. Of dat effectief waar was kunnen we niet bevestigen, maar zowel Marie als de tent genoten met volle teugen. Zo dook ze bij “bad idea!” het publiek in om te crowdsurfen, een trucje dat ze tijdens afsluiter “i wanna be your girlfriend” nog eens overdeed. De hele tent sprong nog mee op “dead girl in the pool” en liet zich uiteindelijk nog eens helemaal gaan, om zo wederom van een geslaagde set te kunnen spreken. Dat Marie niet de beste zangeres is, maakte het uitzinnige publiek helemaal goed. girl in red is live klaarblijkelijk een zeldzaamheid, maar als ze er dan effectief is, is het wel feest.

The Haunted Youth – The Slope

Een band die deze zomer precies altijd als vervanger wordt ingeroepen, is toch wel The Haunted Youth. Op Rock Werchter mochten ze The Regrettes vervangen en dat leek heel wat publiek gehoord te hebben. De weide voor The Slope stond namelijk goed vol met nieuwsgierigen om te zien hoe deze winnaar van De Nieuwe Lichting het er vanaf zou brengen. Wij zagen alvast dat het weer goed was, want de band kan altijd perfect dromerige indierock brengen met een bepaalde atmosfeer waarvan je het warm krijgt. De mensen die er stonden, konden perfect genieten met een pintje hand en wat wegdromen. Singles “Teen Rebel” en “Coming Home” konden duidelijk op het meest enthousiasme rekenen en zo kon The Haunted Youth weer heel wat zieltjes winnen. De band is heel sterk live en dat zal alleen maar beter worden.

Lewis Capaldi – Main Stage

© CPU – Stijn Verbruggen

In 2019 speelde Lewis Capaldi al eens op Rock Werchter in een volle tent, dus dit jaar mocht hij dat nog eens doen, maar dan op de Main Stage. De Brit heeft sinds zijn vorige passage in België nog niet al te veel gedaan, omdat hij naar eigen zeggen een ‘lazy cunt’ was tijdens de lockdowns. Fans van Lewis Capaldi werden dus nog eens getrakteerd op nummers van zijn debuutplaat en zo opende hij meteen zonder aarzelen met “Grace”. Voor de Metallica-fans die reeds klaarstonden voor hun rockgoden en Capaldi niet kenden, maakte hij na enkele liedjes al duidelijk dat het niet meer beter zou worden en grapt hij dat hij extra dankbaar is voor de Metallica-fans die zijn muziek moesten aanhoren. Capaldi bracht geen stevige gitaarsolo’s, maar enkele emotionele nummers waarop hij zich in hart blootlegde en die bovendien zeer goed gebracht worden. De ruwe en krachtige stem kwam geweldig goed tot zijn recht tijdens onder meer “Bruises” en meezinger “Before You Go”. Elk lied werd tot een goed einde gebracht, met een mooie afwisseling tussen rustigere en net iets hardere liedjes, dus muzikaal schoot Lewis Capaldi helemaal niet te kort. Toch is het vooral zijn persoonlijkheid die bleef charmeren en de flauwe mopjes die hij tussen de nummers door vertelde. Nou ja, we zijn in ieder geval blij dat Lewis Capaldi het zingen nog niet verleerd is, dus misschien zien we hem volgend jaar met nieuwe muziek opnieuw hier op de Main Stage. Of wie weet, nu Capaldi voor Metallica-fans optreedt, speelt hij volgend jaar op Graspop…

Parcels – KluB C

Alsof de zon buiten nog niet genoeg scheen, haalde Parcels ze tijdens de zonsondergang ook nog eens binnen in de KluB C. De naar Berlijn uitgeweken Australiërs hebben met Day/Night afgelopen najaar een uiterst vermakelijk dubbelalbum aan hun palmares toegevoegd, dat nu na veel verplaatsen en uitstellen eindelijk mag kennismaken met het grote publiek.

En of het publiek groot was, want een afgeladen volle KluB C genoot met overvolle teugen van wat de Australiërs ze toegooide. Na een lange doch bijzonder funky instrumentale intro was de toon binnen de kortste keren gezet, want van zodra Parcels begon te spelen, was er geen houden meer aan. Dat mag je best letterlijk nemen, want de band liet alle nummers mooi in elkaar overlopen. “Lightenup” zat bijvoorbeeld al redelijk vroeg in de set, waardoor de vijf muzikanten stuk voor stuk de kans kregen te bewijzen hoe goed ze wel waren in hun job. Het zat dus allemaal gigantisch goed en de sfeer was top, maar toen “Tiedupnow” plots aanbrak, bleek alles wat we voordien te horen kregen slechts introductie. Parcels serveerde en de KluB C at smakelijk uit hun handen. Het enthousiasme was deze editie zelden zo gigantisch groot als tijdens Parcels, zeker als je in je achterhoofd houdt dat de mannen eigenlijk niet echt veel variatie in hun nummers hebben. Hoe dan ook werd er de hele set lang gedanst, gesprongen, geklapt en zelfs luid gejuicht voor een opblaasbare Langnek, die met regelmaat op de schermen verscheen. Parcels was de betekenis van wat een concert op een festival hoort te zijn: memorabel plezant én steengoed.

Parcels speelt op 13 juli nog op DOUR en staat op 25 september in de Ancienne Belgique.

The Last Internationale – The Slope

The Last Internationale is een duo uit New York dat eerder al op tournee ging met Robert Plant en The Who en ze werkten al samen met producer Brendan O’Brien, die op zich dan weer samenwerkte met Pearl Jam. Er hangen dus wel enkele zeer mooie namen rond dit duo, maar voorlopig blijft het grote succes voor de twee toch uit. Toch stond er enorm veel publiek aan The Slope, al waren het vermoedelijk mensen die niet wisten wie The Last Internationale was. Het duo werd vergezeld door drie extra muzikanten, waaronder een bassist wiens haar meer van voor naar achter vloog dan een klein kind op een schommel. De scheurende gitaren en stevige drums zorgden voor redelijk wat ambiance, al bleef het publiek liever rustig toekijken in plaats van mee te doen wanneer de frontvrouw er om vroeg. Zijzelf was wel laaiend enthousiast over en weer aan het lopen in haar blinkende rood-zwarte bodysuit en het was wat jammer om die vreugde aanvankelijk niet echt terug te vinden was op de weide voor het podium. Na verloop van tijd begon de zangeres redelijk wat te vocalisen, wat mogelijks iets minder indrukwekkend overkwam als ze zelf hoopte. Gelukkig herpakte ze zichzelf nog door ook gitaar te beginnen spelen, zo blies ze de set een nieuwe adem in en kreeg de groep het publiek toch volledig mee.

Turnstile – Main Stage

Gisteren werd er om 20.40 u. Rock Werchter-geschiedenis geschreven. Nog nooit promoveerde een band sneller naar de subheadliner-positie van Werchter dan Turnstile. De Amerikanen hadden amper enkele uren nodig, al zat de pech van een andere band daar ook voor iets tussen. Een bandlid van Greta Van Fleet testte onfortuinlijk enkele uren voor hun show positief op corona en dus kreeg Turnstile een van de meest onverwachte upgrades van de laatste jaren. De vraag was alleen of de band de capaciteiten had om de menigte voor de Main Stage mee te krijgen. Met hun album Glow On brachten ze vorig jaar een van de beste albums van het afgelopen jaar uit, maar voor velen die in avondzon stonden te wachtten op Metallica waren het nobele onbekenden.

Het was dan ook een hele uitdaging voor Turnstile om beweging in de weide te brengen. Vooral Metallica-fans die hun plaats wouden veiligstellen waren een hindernis, maar geen onoverwinnelijke. Naarmate de set vorderde werden in de voorste gedeeltes de pits groter en vooral ook ruwer. De strakheid en de attitude van Turnstile zat dat voor iets tussen en paste verrassend goed op een van de grootste podia van Europa. Rust om even te bekomen was er maar heel zelden en met het verschroeiende eindduo “HOLIDAY” en “T.L.C. (TURNSTILE LOVE CONNECTION)” kreeg zelfs wat verder op het veld respons. Had de band in The Barn beter tot zijn recht gekomen? Absoluut. En toch was hun grootste optreden ooit een van de hoogtepunten van de festivalzomer.

alt-J – The Barn

© CPU – Stijn Verbruggen

Waarom Turnstile op de Main Stage zetten als je nog een band als alt-J achter de hand hebt? Wel, de laatste keer dat de Britten op Rock Werchter stonden, was dat ook al voor zo’n rockmastodont genaamd Foo Fighters op dat grote podium. Om het licht uit te drukken, viel dat toen volledig in het water. Neen, dit drietal is zo’n band die gemaakt is voor The Barn, getuige ook de memorabele zegetocht in 2015. Met het nieuwe The Dream onder de arm mochten de mannen dat trucje nu proberen over te doen. Spoiler: het lukte.

‘Eén podium is niet genoeg,’ moet alt-J gedacht hebben, want bovenop het podium van The Barn had het drietal nog een extra verhoogje gezet. Het zorgde er alleen maar voor dat de schijnwerpers nog meer op de Britten kwamen te staan, die overigens een puike setlist in elkaar hadden gestoken. De vier albums wisselden elkaar namelijk mooi af, waardoor het publiek al snel kon meezingen met én “Every Other Freckle” én “The Actor” én “In Cold Blood” én “Tesselate”. Door die karrenvracht aan herkenbaarheid, werd de spanning die in The Barn hing alsmaar meer voelbaar. Na een sterk “U&ME” was het dan al de beurt aan “Matilda” waardoor werkelijk iedereen een eerste keer groots meezong. Het bleek het startschot van een episch vervolg, want de twist in het nieuwe “Chicago” ontaarde in een mini-rave, terwijl het prachtige “Taro” de tent dan weer in ontroering bracht. alt-J was op dat moment al aan een indrukwekkende overwinningstocht bezig, maar gooide met “Fitzpleasure” nog wat olie op het vuur. Van stilstaan was er in de volledige Barn al lang geen sprake meer en dan moest het ijzersterke slotstuk nog komen. “Left Hand Free” kreeg de handjes bijzonder enthousiast op elkaar en ook afsluiter “Breezeblocks” kende een epische vertolking. Mocht het nog niet duidelijk zijn, de Britten zetten een fenomenale show neer op Rock Werchter. Het viel bijvoorbeeld nog maar eens op hoeveel hits ze ondertussen al op hun conto hebben, maar ook vooral hoe strak en intens het drietal die live kan brengen. Veel succes aan elke band die dit weekend het podium van The Barn nog moet bestijgen, want alt-J legde de lat op gigantische hoogte.

alt-J staat op 20 november nog in Vorst Nationaal.

Lous and the Yakuza – KluB C

© CPU – Stijn Verbruggen

2022 lijkt wel het jaar van Lous and the Yakuza, want de Brusselse uit Congo speelt dit jaar in het voorprogramma van Alicia Keys, Gorillaz en binnenkort Coldplay. Debuutalbum Gore werd in de Franstalige gebieden best goed ontvangen, maar in Vlaanderen kan de rapster nog niet van een grote fanbase spreken. Misschien dat dat dit jaar verandert, mede dankzij haar mooie set in KluB C. De rapster bewoog zeer vlot over het podium om zo het publiek aan alle kanten ervan subtiel te bespelen. Al vanaf opener “Tout est gore” zat een groot deel van het publiek op dezelfde golflengte als Lous. Groovy baslijnen deden de club gedurende een uurtje goed bewegen en tijdens “Kisé” werd er zelfs een beetje meegezongen. Naast het plezier van zingen en dansen, maakte Lous and the Yakouza ook plaats voor belangrijke onderwerpen die haar nauw aan het hart liggen zoals armoede tijdens “Dans la hesse”. Tijdens “Solo” werd het allemaal wat intiemer met niet veel meer dan pianobegeleiding en het mooie nummer kon op veel applaus rekenen, vooraleer er nog eens goed met de heupen werd bewogen tijdens onder meer “Monsters” en uiteraard “Dilemme”. Lous and the Yakouza gaf het beste van zichzelf en maakte zo naar eigen zeggen een droom waar door op Rock Werchter te spelen.

Lous and the Yakuza speelt op 5, 6, 8 en 9 augustus in het Koning Boudewijnstation als voorprogramma van het hopeloos uitverkochte Coldplay.

The Chats – The Slope

Dinsdag toverde The Chats de Botanique nog om tot een grote vleeshoop. The Slope op Rock Werchter mag dan wel uit een ander hout gesneden zijn, maar het Australische drietal zorgde wel voor de nodige animo. Met vijfentwintig nummers in net geen vijftig minuten vuurden ze om de haverklap de publieksfavorieten à la “Bus Money”, “Dine N Dash” en “Ross River” op ons af. De voet ging geen seconde van het gaspedaal en net daar genoot het voorste deel in volle teugen van. De Kiss-cover werd ook op Werchter met veel enthousiasme ontvangen evenals hun eigenste nummer “Pub Feed”. Verstand op nul en alle annulatiefrustraties eruit moshen en brullen, voor minder moest je niet bij The Chats zijn.

Moderat – The Barn

Het was al van 2017 geleden dat Moderat nog eens binnen onze landsgrenzen speelde. Dat is lang, maar eigenlijk niet zo gek als je weet dat de bands sindsdien terug uit elkaar vloeide in Modeselektor en Aparat. Nu zijn de Duitsers dus terug, inclusief vierde langspeler MORE D4TA. Het is met die plaat, aangevuld met een pak hits, dat het drietal de eer kreeg om The Barn op de tweede dag van Rock Werchter op slot te knallen.

Het is weliswaar geen geschenk om bijna je volledige set gelijktijdig met Metallica te spelen en dus was de opkomst niet gigantisch te noemen. Het enthousiasme was daarentegen dubbel zo groot, al kwam de motor iets minder traag op gang. Dat had te maken met het feit dat de helft van Modeselektor de bus had gemist en het drietal daardoor slechts een tweetal was, stel je voor dat ook deze band had afgezegd. Geleidelijk aan kwam de sfeer er dan toch in, waardoor The Barn nog steviger op zijn grondvesten daverde. Dat ging doorheen de anderhalf uur durende set met ups en downs, al lag het feest nooit echt helemaal stil, noch brak het helemaal los. Wat de Duitsers op de mat legden mocht er nochtans zeker zijn, maar het was bij momenten wat te eentonig om te blijven boeien. Het was dan ook pas vanaf hit “Bad Kingdom” dat de boel openbrak, al had heel wat volk de tent toen al verlaten. Iets later zette Moderat met “The New Emperror” dan nog de kroon op wat vooral zijn eigen werk was. Een nogal dubbele afsluiter van dag twee, waardoor we met honger naar meer achterbleven.

Moderat staat op 25, 26 en 27 oktober nog in de Ancienne Belgique.

Onze recensie van Metallica lees je hier.

Alle recensies van Rock Werchter 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms, Lucas Palmans en Cédric Ista.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Sum 41 - Heaven :x: Hell (★★★½): Einde in het vagevuur

Na bijna drie decennia is het genoeg geweest voor Sum 41. Ongeveer twee jaar geleden kondigden de poppunkers uit Ontario, Canada hun…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Charles - "Le marbre"

Vijf jaar geleden kwam Charlotte Foret als winnares uit de bus bij The Voice Belgique. Haar carrière leek daarmee gelanceerd, want na…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single girl in red - "You Need Me Now?" (feat. Sabrina Carpenter)

‘I’m doing it again baby!’ Met die woorden kondigde girl in red nog niet zo gek lang geleden haar gelijknamige tweede langspeler…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.