Het Britse rockduo Blood Red Shoes is terug met hun ondertussen al zesde album. Zangeres-gitariste Laura-Mary Carter en zanger-drummer Steven Ansell debuteerden eind jaren nul met het aanstekelijke postpunkalbum Box of Secrets, maar de revival van dat genre was toen al grotendeels achter de rug en de band brak nooit echt door. De twee blijven sindsdien koppig proberen een groter publiek te bereiken met releases die altijd iets bombastischer klinken dan het voorgaande werk.
De transformatie van springerige postpunkband naar grungy rockgroep werd definitief voltooid bij het zelfgetitelde album uit 2014 en Ghosts on Tape blijft die ingeslagen weg verkennen met fuzzy gitaarriffs, trage grooves en vettig baswerk, al komen ook synths steeds nadrukkelijker om de hoek kijken. En dreiging natuurlijk, want als er één ding is dat Blood Red Shoes op haar laatste platen lijkt te willen bereiken, is het wel imposant en duister te klinken.
Probleem is dat de band niet subtiel genoeg is om dat echt voor elkaar te krijgen. De twee breiden hun instrumentenpalet steeds meer uit, maar het resultaat is dat hun muziek paradoxaal genoeg net oppervlakkiger en overgeproduceerd begint te klinken. Liedjes als “Murder Me” en “I Am Not You” hebben potsierlijke refreinen en vooruitgeschoven single “Morbid Fascination” zit op zich goed ineen, maar klinkt als een geforceerde poging tot een radiohit.
Het valt daarnaast meer op dat de teksten wat ongeïnspireerd zijn, door de spoken word-stijl die de twee zich tegenwoordig aanmeten. Of wat moeten we anders denken van slappe koek als ‘I’ve been watching you’, ‘I said it once, so I guess I’ll say it again’ en ‘I am not you’? Vrij inspiratieloos allemaal. Absolute tekstuele dieptepunt is “Begging”: ‘So dust the chair and sit on down / Wipe the sweat upon your brow / Who’s gonna make the coffee now?’ Onze ogen rollen net niet in hun kassen omhoog.
De twee pakken gelukkig ook veel goed aan. “Give Up” beschikt over een mooie break halverwege het nummer, waarna een melancholische synth twee minuten lang de hoofdrol mag opeisen. Wij horen ook kort een smaakvolle en geslaagde drumsolo op de achtergrond. Sfeervol en intiem. “Dig a Hole” rockt dan weer uitstekend weg dankzij het opgedreven tempo en “I Lose Whatever I Own” heeft misschien niet de meest originele melodie, maar doet ons wel spontaan headbangen. Liedjes met meer pit, waarin het gaspedaal nog eens ingedrukt wordt.
Blood Red Shoes is geen subtiele band en op haar best wanneer ze inzet op catchy hooks en snelle, snedige riffs. Gelaagde productie en diepzinnige teksten zijn niet de sterktes van Carter en Ansell. We wensen dan ook stiekem dat de twee de ingeslagen weg verlaten. Minder is vaak meer; op Ghosts On Tape komt nog nét genoeg energie door de productie piepen om de band van de afgrond weg te houden, maar het scheelt niet veel.
Facebook / Instagram / Website
