AlbumsFeatured albumsRecensies

Ty Segall – Harmonizer (★★★★): Ty beukt zoals Ty beuken kan

We hebben Ty Segall ooit de prins van de garagerock genoemd, maar na ons oor twee jaar geleden te luisteren gelegd te hebben bij First Taste viel het eigenlijk op dat de Californiër bovenal koning is van zijn eigen muzikale universum. Vorig jaar nog knutselde hij samen met trouwe kameraden Charlie Moothart en Chad Ubovich het verschroeiende III in elkaar, het derde album van een band die de muzikale kink van Segall mooi samenvat: Fuzz. Meer recent gingen alle trommelvliezen in de Bay Area nog aan gort met Fungus II, onder het vaandel van Wasted Shirt, maar in feite is de lijst van projecten waar de man zijn zegje in heeft bijna te lang om nog te doorwroeten in een luchtig introtekstje. Neem het van ons aan: Ty kan lawaai maken, en veel. Ook op zijn nieuwste album Harmonizer, waar we dik twee jaar op hebben moeten wachten.

Verwacht je echter niet aan een berg betonnen riffs van het kaliber waarmee Ty ons vorig jaar vertroeteld heeft. Harmonizer duikt met gevoel voor futurisme en experimentatie nekdiep in een pruttelend fuzzmoeras, en daaruit terugkeren blijkt een vreselijk gevaarlijke, maar wel verlossende onderneming die je aan de boxen gekluisterd houdt. In zekere zin zet “Learning” al de trend voor een fenomeen dat we doorheen het hele album horen terugkeren: meedogenloze drummachines, stomende en buitenaards klinkende synthesizers en begeesterende monotone vocals die je het gevoel geven dat een angstaanjagend menselijke AI je diep in de ogen kijkt. Te midden van dat alles trekt een zenuwachtig ijsberende rhodespiano “Whisper” op gang, een nummer dat gebukt gaat onder een woest vooruitstomende, maar vlijmscherp klinkende basriff. Het is meteen een van de krachtigste nummers op het album, dat verrassend soulvolle meerstemmige passages naadloos vervlecht met de beukende speelstijl van Segall.

Als First Taste het album was van de ingetogenheid en het minimalisme, dan is Harmonizer daar het kwaadaardige tegenbeeld van. “Erased” klinkt woest en bloeddorstig, als een seriemoordenaar die met gitzwarte ogen de nacht uitkamt naar zijn volgende gewelddadige moordslachtoffer. De riff is gewoonweg brutaal, en Ty’s steriele drummachine klinkt industrieel en loodzwaar, alsof de ganse metaalfabriek van Umicore opgenomen staat in de credits van het nummer. De titeltrack van het album gaat hiermee hand in hand, en ook het heerlijke “Pictures” baadt in agressie. Bij dat laatste nummer geeft de natuurlijk klinkende percussie van Charlie Moothart je een aangename break van alle punctualiteit die de vorige nummers pit gaf.

Het is een onmiskenbaar feit: Ty heeft synthesizer en drummachine volledig omarmd op dit album. De reden zou wel eens het gebrek aan muzikaal gezelschap tijdens de lockdownperiode kunnen zijn, al is er natuurlijk één iemand waarop hij steeds kon terugvallen: Denée, zijn echtgenote. Zelf verzorgde ze al het artwork van menig CFM- en Fuzzalbum, maar ook muzikaal gezien staat ze stijf van het talent, onder andere als frontvrouw van Lamps en het ondergewaardeerde The C.I.A. Op Harmonizer schreef ze mee aan “Waxman”, dat het mechanische inruilt voor het organische. Je proeft het zweet en ruikt de verbrande geur van gespatte versterkerlampen, je onderbuik rommelend van de riffs die ergens zweven tussen robotpsychedelica en keiharde thrashmetal.

Denée’s fantastische stem krijgt zelf ook een hoofdrol weggelegd, en wel op “Feel Good”. Achter diens overweldigende punkintro gaat een pompend en verdomd strak nummer schuil waartussen Denée fluisterend haar gang gaat. Het is, in alle eerlijkheid, een van de beste nummers die je op Harmonizer gaat vinden. De elektriciteit tussen Ty en Denée knettert hier volop terwijl jouw brein vooral een dikke kortsluiting meemaakt. Na zo’n hoogvlieger is “Changing Contours” desondanks haar pure paardenkracht dan ook vooral een aangename herinnering aan de beukende stijl van dit album, zonder verder echt te blijven plakken.

Het is eigenlijk heel simpel: er staat geen enkel echt slecht nummer op Harmonizer, een album dat de herkenbaarheid van Ty Segall bundelt in een staalhard en machinaal klinkend jasje zoals we dat nog nooit te horen kregen. Als dat je ding is, dan heb je met Harmonizer een absoluut prijsbeest te pakken.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ty Segall - Three Bells (★★★½): Zorgvuldige mijmeringen, te midden van chaos

Werp je een blik op zijn recente solo-discografie, dan valt op dat Ty Segall (garagegod, fuzzfijnproever en hondenliefhebber) in de laatste jaren…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ty Segall – “My Best Friend”

Een mens en zijn hond, het zijn soms twee handen op één buik. Wie Ty Segall volgt, weet dat zijn honden een…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ty Segall - "Eggman"

Waar hij vroeger niet schroomde om jaarlijks drie studioalbums uit te brengen, leek muzikale duizendpoot Ty Segall het de laatste tijd iets…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.