Kevin Morby maakt al jaren goede tot uitstekende albums, maar blijft toch onder de radar van het grote publiek. Omdat hij er schijnbaar moeiteloos in slaagt zijn aardse folkrock voort te brengen, kan men de neiging hebben om de kwaliteit ervan te onderschatten. Hij deelt daarmee het lot met soortgenoot Damien Jurado: ook een veelschrijver die nooit teleurstelt, maar altijd net te weinig aandacht krijgt. Dat gebeurde ook bij zijn vorig album uit 2020, Sundowner; vakkundig liedjesschrijverschap, dat als een warme gloed over ons heen streek, maar het bleef grotendeels onopgemerkt en ontbrak al helemaal op eindejaarslijstjes. Gelukkig ligt Morby daar niet echt wakker van en is hij na het – smakelijk – tussendoortje A Night At the Little Los Angeles, een verzameling demoversies van Sundowner, al terug met zijn vierde plaat in vijf jaar.
De inspiratie voor dit album was een pijnlijk voorval: Morby’s vader stuikte tijdens een familiediner plots ineen. De man heeft het gelukkig overleefd, maar het liet uiteraard een grote indruk na op Morby. Het was voor hem de aanleiding om af te vragen hoe goed hij zijn vader eigenlijk kende en hij ging hiervoor in de kelder op zoek naar levenssporen. En je raadt het al, hij vond er een foto! Zijn vader met bloot bovenlijf in de fleur van zijn leven, ‘Like Sugar Ray’, zoals Morby hem wellicht altijd in zijn hoofd had, kracht uitstralend. Toch was het dezelfde man die hij even daarvoor hulpeloos op de grond zag liggen. Het zorgde meteen voor existentiële vragen bij Morby: welke momenten zorgden voor die evolutie van zijn vader, en nog ruimer: welke momenten hebben zijn eigen leven bepaald?
Dat klinkt misschien gewichtig, en bij veel artiesten zou het tot een sentimenteel of zwaarmoedig album kunnen leiden, maar Morby weet hier wel raad mee. De twee vooruitgeschoven singles, “This Is A Photograph” en “Rock Bottom”, gaven alvast aan dat het wat complexer mocht klinken dan het sobere Sundowner. Als was het om aan te geven dat dit leven met passie mag geleefd worden: ‘This is what I’ll miss about being alive!’, herhaalt hij als een mantra steeds krachtiger.
Deze teneur blijkt geen toeval te zijn, dit album is zonder twijfel zijn weelderigst gearrangeerde tot dusver; het leven mag duidelijk in al zijn facetten verklankt worden. Wanneer wij doorgaans een kinderkoor horen aanzwellen, zoeken we in blinde paniek de nooduitgang, en sinds de herhaaldelijke, meedogenloze verkrachtingen door Mumford & Sons worden we liever niet meer met de banjo geconfronteerd, maar op deze plaat werkt het allemaal wonderwel. Ook strijkers en zelfs harp zijn van de partij, nooit overdadig en sentimenteel, wel de juiste snaar en op hun plaats.
Morby zoekt in dit album zowel de donkere als lichte momenten van het leven op en kan hierbij rekenen op zijn gave voor rake bewoordingen. ‘The living took forever, but the dying went quick’, vertelt hij in “Bittersweet, TN”, een fraai warm duet met Cassandra Jenkins. Net als Leonard Cohen en Lou Reed, twee voorbeelden van Morby, beheerst hij de kunst om zijn inzichten schijnbaar achteloos in teksten te gieten en merk je als luisteraar pas na een paar draaibeurten de weerhaakjes op. De miserie die vaak hand in hand gaat met de liefde, is merkbaar in “Five Easy Pieces”: ‘Best years of my life I spent dying next to you / Wish I could pretend I wouldn’t do it all again’, klinkt het pijnlijk eerlijk. Maar Morby heeft geen schrik om zich kwetsbaar op te stellen en probeert in zijn leven een positieve kijk te behouden. ‘They’re all gonna laugh at you’, probeert hij zichzelf duidelijk te maken, maar schudt die gedachte ook meteen van zich af in het swingende “Rock Bottom”.
Maar het hoeft dus niet allemaal kommer en kwel te zijn. In “Stop Before I Cry” richt hij zich tot zijn huidige liefde Katie Crutchfield (hier ook wel gekend als Waxahatchee): ‘Katie when you’re dressed up honey / Oh it’s hard to find the words.’ Heel persoonlijk materiaal dus, zonder dat het gênant wordt. ‘Baby if we part, Katie if I hide / Then I can live in your songs forever / And you can live in mine’, klinkt het berustend. Onderweg brengt hij ook ode aan zijn muzikale helden die hem grootbrachten, zoals Jeff Buckley, Otis Redding en zelfs Tina Turner; al doet die laatste hem vooral met een glimlach terugdenken aan zijn dansende jonge moeder, ‘And the hallway became a catwalk’.
‘I miss the good times mama / They’ve gone out of style’ kreunt hij in de nostalgische afsluiter “Goodbye To Good Times”. Maar als Morby ons wil geloven, mag hij gerust beseffen dat artiesten als hij voor veel moois blijven zorgen en dat de goede tijden gelukkig niet achter ons liggen. This Is A Photograph is zijn meest veelzijdige album tot nu toe geworden en laat zijn talent in overvloed floreren, nadrukkelijker dan ooit.
Kevin Morby treedt 26 mei op in De Roma in Borgerhout.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
