Soul Glo doet denken aan alles wat punk en hardcore was op hun hoogtepunt in de jaren tachtig. Het kwartet uit Philadelphia doet al mee sinds 2014 en bracht al drie relatief korte albums uit vol met opstandige teksten. Na een aantal singles en ep’s die ze uitbrachten na hun derde plaat The Nigga In Me Is Me, is het nu tijd voor hun vierde. Diaspora Problems is al zes jaar in de maak en is hun meest agressieve plaat tot nu toe. Ze laten alle remmen los en frontman Pierce Jordan schreeuwt over alles wat hem stoort aan het Amerikaanse systeem en de wereld.
De onvoorspelbare agressie en het bliksemsnelle tempo van de riffs halen inspiratie uit groepen zoals Suicidal Tendencies en Bad Brains. Soul Glo mixt pure punk en hardcore af met hiphop. Daarnaast doen ze wat punk hoort te doen: rebelleren tegen het regime en aankaarten wat er mis is in de wereld. Diaspora Problems is het perfecte voorbeeld waarom we vandaag nog altijd punkmuziek nodig hebben. ‘We got big plans coming up in this motherfucker’, liet Jordan weten op de lead single “Jump!! (Or Get Jumped!!!) ((By the Future))” en hij heeft zeker niet gelogen.
Opener “Gold Chain Punk (whogonbeatmyass?)” is een van de vele nummers op deze plaat met een ongelooflijk anthemisch gevoel. Je zit op het puntje van je stoel vanaf de openingszin ‘Can I live?’ tot het refrein waar ‘Who gon’ beat my ass?’ wordt herhaald. Soul Glo weet duidelijk hoe het een album in gang moet zetten. Je merkt al van in het begin dat de groep heel veel te zeggen heeft. Het is lang geleden dat iemand nog eens zo oprecht boos en hongerig naar gerechtigheid was. Jordan’s stem op “Jump!! (Or Get Jumped!!!) ((By the Future))” is waanzinnig en op het einde van dit nummer ben je net zo uitgeput als hij moet geweest zijn bij het inzingen ervan. “Driponomics” is letterlijk een hiphopnummer. De grimmige experimentele beat is iets helemaal anders dan wat al voorbij kwam en dat toont nog maar eens aan hoe onvoorspelbaar deze groep is. Het is verbazingwekkend hoe eenvoudig ze van genre kunnen wisselen.
Er is geen enkele adempauze op Diaspora Problems. Het energieniveau doet je zweten tijdens het luisteren. Het enige moment waar je even op adem kan komen, zijn de dertig seconden van synths en twinkelende gitaar waar “(Five Years and) My Family” mee begint. Na dit moment is het wel meteen terug over met de rust, want de harde riffs en luide schreeuwen worden terug in je gezicht geduwd. Frontman Pierce Jordan gaat op dit nummer in op zijn jeugd, zijn familieproblemen en zijn mentale gezondheid. Iets verder dan halfweg de plaat kan je dus al concluderen dat dit een buitengewoon album is.
We komen stilaan aan het einde, maar dat betekent niet dat ze het rustiger aan gaan doen. Op “We Wants Revenge” gaat de band nog eens in pure punkmodus en gaat Jordan samen met de drummer nog eens helemaal los. “John J” is het extreemste nummer op de plaat. De snelle punkriffs, een postpunkachtige bas en hiphop veranderen in een uitbarst van woede met deathmetalvocals die je volledig van je stoel blazen. Afsluiter “Spiritual Level of Gang Shit” is een unieke combinatie van jazzrap en hardcorepunk. De geweldige features van McKinley Dixon en Iojii bovenop de sublieme instrumental worden halverwege vervangen door hartverscheurende schreeuwen die uiteindelijk het nummer eindigen in wat misschien wel het meest anthemisch moment is op het hele album.
De riffs, productie, lyrics en vocals maken van Diaspora Problems een fantastisch punkalbum. De pure agressie grijpt je bij de keel en de energie die de band op je loslaat, is verstikkend. De politieke teksten zijn ongelooflijk krachtig, in-your-face en rauw. Het viertal heeft de sound van punk helemaal gemoderniseerd op een onwaarschijnlijk unieke manier. Hoe Soul Glo punk, hardcore, hiphop en screamo combineert, is vernieuwend en maakt ons benieuwd naar wat ze nog meer in petto hebben.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
