We zijn vaak een beetje huiverig als acteurs opeens besluiten om een muzikale carrière na te streven, of wanneer muzikanten plots op het witte doek verschijnen. Meestal is het namelijk niet zo succesvol en zijn wij van mening dat ze het beter bij hun originele passie hadden kunnen houden. Kijk bijvoorbeeld maar naar een Harry Styles, die tegelijkertijd een ontzettend succesvolle artiest is, maar nu ook kapot wordt gemaakt door filmrecensenten door zijn hoofdrollen in My Policeman en Don’t Worry Darling (ja, die film die nu hét onderwerp is op alle roddelsites). Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen, waarvan Joe Keery er een is. Hij heeft niet alleen onze harten gestolen als Steve Harrington, een semi-bad boy met een klein hartje in de razend populaire Netflix-serie Stranger Things, maar weet onder de naam Djo ook met zijn muziek diezelfde harten sneller te laten kloppen. In 2019 toonde hij met debuutalbum Twenty Twenty al aan dat hij niet alleen een charismatisch acteur is, maar dat hij ook over een flinke dosis muzikaal talent bezit.
Zoals altijd het geval is na een indrukwekkend debuut, was de vraag echter of Djo werkelijk zo ongelooflijk getalenteerd is, of dat hij met Twenty Twenty gewoon een eenmalig gelukje in handen had. Het verlossende antwoord op dit vraagstuk heeft best een tijdje op zich laten wachten. In de jaren die volgden na de release van die eerste plaat, was het op het muzikale front namelijk wat stiller geworden. We vermoeden dat dit zowel te maken had met de pandemie die in 2020 opeens losbarstte als met het drukke filmschema waaraan de Amerikaan gebonden is. Gelukkig kondigde hij eind juni zijn langverwachte tweede langspeler DECIDE aan, die hier nu na zo’n drie jaar wachten dan toch echt is. Eindelijk kan die prangende vraag die door ons hoofd spookt, beantwoord worden. Spoiler: Djo is gewoon echt heel erg goed.
Hoewel we groots fan waren van Twenty Twenty, moesten we toentertijd wel bekennen dat Djo niet de meest gevarieerde sound liet horen op die plaat. Aan dit kleine kritiekpuntje heeft hij in de afgelopen drie jaar echter behoorlijk hard gewerkt, want met DECIDE biedt Keery ons een masterclass in veelzijdigheid. Dit tweede album weigert het om zomaar even in een hokje geplaatst te worden en is eigenlijk een hele grote en kleurrijke collage van zeer uiteenlopende muzikale invloeden. Ondanks deze gedurfde mengelmoes van sounds en stijlen, is DECIDE allesbehalve een onsamenhangend geheel. Djo slaagt er namelijk met vlag en wimpel in om die verschillende inspiratiebronnen samen te nemen en om te vormen tot iets dat volledig eigen is.
Een nostalgisch gevoel is misschien wel datgene dat we het sterkste ervaren tijdens de dertien nummers die DECIDE rijk is. Het album is namelijk een dikke vette knipoog naar het verleden en functioneert als een eerbetoon aan diens iconen. Zo wordt bij de meeslepende albumopener “Runner” al vrij duidelijk dat Djo tijdens het maakproces veel naar Daft Punk geluisterd heeft, doet het duistere synthpopliedje “Gloom” ons een beetje denken aan het repertoire van Talking Heads en geeft “On and On” ons flashbacks naar de begindagen van Tame Impala, dat weliswaar een iets modernere inspiratiebron is. Ondanks het feit dat Djo zichzelf heel erg heeft laten beïnvloeden door deze artiesten, moeten we hem wel nageven dat het hem is gelukt om dit te doen zonder gedateerd te klinken óf over te komen als een slappe imitatie van zijn grootste helden.
Het verleden speelt op DECIDE niet alleen een rol op het muzikale front, maar ook op het tekstuele vlak is het een prominent thema op Djo’s nieuwste album. Dat verleden loslaten, veranderen, opgroeien: het zijn dingen waar Keery, net als velen van ons, behoorlijk mee worstelt. “Change” is een groovy, maar openhartige exploratie van zijn angst om te veranderen, terwijl hij op “Climax” middels een hele prominente vocoder op een bijna dromerige wijze fantaseert over zijn toekomstige zelf onder ogen komen. Terugblikken op het verleden doet Djo misschien wel het beste op het prachtige “End of Beginning”. Het is een eerlijke, kwetsbare reflectie op zijn jongere zelf en een ode aan zijn thuisbasis Chicago, waarin hij beaamt moeite te hebben met afscheid nemen van zijn jeugd en hetgeen waar hij bekend mee is. “End of Beginning” bouwt op naar een explosief einde waar Djo concludeert dat je de man wel uit de stad kan halen, maar de stad niet uit de man. Wellicht een beetje cliché, maar tegelijkertijd ook een zeer bevrijdende, optimistische conclusie.
Iets anders waar Djo een beetje mee worstelt, is het huidige social media-tijdperk waarin wij leven. Op dat Tame Impala-geïnspireerde “On and On” levert hij op een hele aangrijpende wijze kritiek op de manier waarop we voortdurend aan het scrollen zijn en hoe niets helemaal oprecht is op platformen als Instagram, maar vooral op de wijze waarop we tegenwoordig bijna gedwongen worden om iets te plaatsen over grote en complexe maatschappelijke kwesties. Keery stelt dat sociale media ons een schuldgevoel aanpraten over dit soort problemen en vraagt dan ook bijna sarcastisch: ‘Don’t you wanna save this planet?’ Ook op het duistere, mysterieuze “Half Life” is Djo vrij kritisch op onze hedendaagse maatschappij. Hij is eerlijk over hoe moeilijk hij het vindt om als beroemdheid te navigeren in een tijd als deze, en hoe makkelijk het is om jezelf mee te laten sleuren door mensen die eigenlijk niet het beste met je voor hebben.
De volwassenwording die Djo heeft doorgemaakt in de jaren die zijn verstreken sinds Twenty Twenty is ook hoorbaar in de manier waarop hij op DECIDE veel meer een zwoelere, sexy kant van zichzelf omarmt. Hij doet dit bijvoorbeeld op het fijne r&b-achtige “Fool” en op het duistere en hypnotiserende “Figure You Out“, maar die kant komt misschien wel het sterkst naar boven op “I Want Your Video”. Het nummer is geïnspireerd door de groovy synth-gedreven pop uit de eighties en een romantische, sexy ode aan zijn grote liefde. Keery maakt het ons onmogelijk om stil te blijven zitten op “I Want Your Video” en het enige minpunt aan het lied is het feit dat het maar twee minuten duurt.
Na DECIDE durven wij wel te concluderen dat Djo niet gewoon beginnersgeluk had met dat sterke debuut. Neen, de Amerikaan heeft met DECIDE bewezen dat hij een hele duidelijke, gewaagde muzikale visie heeft waarmee hij een hele veelzijdige mix van inspiratiebronnen heeft weten om te zetten tot iets dat zowel eigentijds als origineel is. Djo’s langverwachte tweede is een openhartige, kwetsbare exploratie van nostalgische gevoelens en de angst om te veranderen, een ijzersterke ode aan het verleden en bovenal, een blijk van volwassenwording. Als er iets is dat Keery heeft gedaan met DECIDE, dan is dat wel zichzelf met het grootste gemak van de wereld overtreffen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
