Ben je een hokjesdenker, dan plaats je de naam Ty Segall misschien vooral bij rauwe garagerock en tinnitus. Volgde je echter de afgelopen jaren zijn muzikale traject, dan val je eigenlijk stijl achterover van de massieve output die de Californiër op bijna jaarlijkse basis genereert. Tijdens de pandemie componeerde Segall bijvoorbeeld de soundtrack van de documentaire ‘Whirlybird’, en parallel daarmee viel de release van het verschroeiend luide Fungus II, dat een samenwerking was tussen Segall en Brian Chippendale van het al even beukende Lightning Bolt. Om het volledige lijstje aan creatieve uitspattingen af te gaan kan je makkelijk een namiddag uittrekken, maar zijn meest recente en notabele wapenfeit bracht Ty vorig jaar onder eigen naam uit: Harmonizer. Het werd een album dat Ty’s typerende melodieuze zangstijl combineerde met een beenharde, bijna machinale muur aan riffs en gitaargeweld.
Het contrast met Hello, Hi kan in dat opzicht niet groter zijn. Ty Segall ruilt ditmaal zijn fuzzpedaal in voor iets dat veel flueler en fragieler klinkt dan de stekelige, beukende uithalen die we vooral met de man associëren. De breuklijn is meteen hoorbaar op het kalmerende “Good Morning”, dat wiegend en zangerig de bloedmooie opener vormt van een setje nummers dat erg rudimentair en akoestisch opgebouwd is. Laagje na laagje krijgen ze vorm, met de vocals van Ty als schitterende kroon op elk werkstukje.
Het nummer dat inspirerend genoeg bleek om er een volledig album naar te vernoemen, blijkt “Hello, Hi” te zijn, en we begrijpen maar al te goed waarom. De fuzz maakt op dit nummer haar gretige comeback en vervormt de gitaarklank van Segall tot een vettige geluidsbom die foie-grasproducenten aller landen met verstomming zou slaan. Het is waarschijnlijk het meest typerende Ty-nummer op de plaat en lijkt een ode aan de stijl van Manipulator, maar gerecycleerd klinkt het nooit. Integendeel, “Hello, Hi” is meer dan catchy genoeg om je uren later nog ‘Hi hi hi hi hi!’ mee te laten gieren.
Met momenten doet Hello, Hi een beetje denken aan Sleeper, dat op erg rudimentaire en authentieke manier de akoestische ambities van Segall bundelde in een set psychfolknummers. Bijna tien jaar geleden kwam die plaat uit, maar “Don’t Lie” had er gerust op kunnen staan. De soberheid en sereniteit van het nummer is iets dat onwennig klinkt uit de pen van Ty Segall, en hoewel het muzikaal gezien eigenlijk geen risico’s neemt, voelt het wel aan als een warme, geruststellende knuffel doorheen je koptelefoon. Net wat je nodig had, niet?
“Saturday Pt. 1” blijkt de heel zachte voorbode voor wat “Saturday Pt. 2” is, briljant in haar eenvoud. De doodsimpele elektrische akkoorden die in alle zuiverheid uit Segalls versterker komen, vormen een rotsvast podium voor Ty om zijn gelukzalige zaterdaggevoel in het lang en het breed te bezingen. Een weelde aan saxofoons kleurt elk overblijvend grijs vakje van het lied zorgvuldig in, tot de boel op het einde in een meerstemmige harmonie openbarst. Hoogtij, dit, onmiddellijk gevolgd door “Distraction”, waar de zee zich sober terug trekt tot ze niet verder meer kan.
Hello, Hi is een breekbare en minzame plaat die makkelijk een van de beste dingen is die Ty Segall in de afgelopen paar jaar verwezenlijkt heeft. De levenslust, de passie, de power en een peperkoeken hartje: alle vier stromen ze op de poepsimpel getitelde plaat samen om je doodleuk van je sokken te blazen, of dat nu in akoestische eenvoud gebeurt of in een moordende fuzzbui.
Ty Segall (& The Freedom Band) speelt op 13 augustus op OLT Rivierenhof in Deurne. Meatbodies krijg je er gratis en voor niets bij als support: niet te missen dus!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
