Joe Keery is al lang geen onbekende meer in het medialandschap. De Amerikaanse acteur liet de laatste jaren al vele harten sneller slaan dankzij zijn vertolking van Steve Harrington in de Netflix-serie Stranger Things en is haast niet meer van het scherm weg te denken. Wat minder bekend, is dat de man naast zijn acteerprestaties ook een uitstekend muzikant is. In een vorig leven speelde Keery nog mee in de rockband Post Animal, maar tegenwoordig doet hij het helemaal alleen onder de naam Djo. Hoewel de man al populariteit op overschot heeft, probeert hij er voor dit project toch niet al te veel gebruik van te maken. De muziek voor zich laten spreken, is wat Keery wil bereiken met zijn nieuwste soloproject.
Sinds deze zomer kregen we om de zoveel tijd al een voorproefje te horen, maar met Twenty Twenty laat Djo nu toch een volledig album op de wereld los. Hoewel het onder de radar blijven redelijk goed lukt, werd eerste single “Roddy” toch al vrij snel opgepikt en sinds toen waren ook wij meteen verkocht. De stijl die Djo gebruikt, ligt binnen dezelfde grote lijnen als Tame Impala en dat wordt doorheen het hele album dan ook meer dan duidelijk. Twenty Twenty werd een debuutalbum vol groovy gitaren, vettige solo’s en de gekste elektronische geluiden. Steve Harrington zou in elk geval fan geweest zijn.
Met de woorden ‘it’s showtime’ introduceert Keery – met de nodige stemeffecten – zijn debuutplaat. Meteen daarna schieten de old school Tame Impala-gitaren uit de startblokken en krijgen we synths die doen denken aan “Take A Bow” van Muse erbovenop. Djo neemt ons dus meteen mee op een trip naar de Upside Down en lijkt ons niet meteen terug te gaan brengen. Op “Personal Lies” worden we voor het eerst in een trance gebracht door de groovy gitaren, die worden afgewisseld met psychedelische elektronische rock en dat is nog maar het begin.
Nu en dan haalt Keery zijn gitaar ook eens boven en daarmee vuurt hij indrukwekkende solo’s op ons af. Op het uptempo “Flash Mountain” krijgen we donkere bassen en vettige gitaarlijnen door elkaar, die ons terug in de tijd katapulteren. Met een solo van wel drie (!) minuten lang brengt Djo ons helemaal in extase, om nog maar te zwijgen over de puike zang. Veruit het meest indrukwekkende nummer van de plaat dus, maar ook de solo’s op nummers als “Ring” en “Tentpole Shangrila” mogen er zeker zijn.
Verder maakt Djo er een kunst van om donkere gitaren en vrolijke synths perfect in balans te brengen. Dat was al zo op debuutsingle “Roddy”, maar ook op de rest van het album horen we deze combinatie terug. Zware donkere nummers krijgen net dat tikkeltje lichtvoetigheid door de synths en gitaren die erin voorkomen. Keery’s stem is de kers op de taart om nummers als “Mortal Projections” of “Chateau (Feel Alright)” op het hoge niveau te brengen waar ze thuishoren.
Keery wil zijn naambekendheid dus niet gebruiken voor zijn muziek en dat is met een debuutplaat als Twenty Twenty zeker niet nodig. Met Djo heeft de jongeman een album gemaakt om mee thuis te komen en hoewel hij niet de meest gevarieerde sound heeft, wordt het dankzij nummers als “Roddy” en “Flash Mountain” nooit saai. De jongeman nam ons mee van de donkere Upside Down naar de grootste wormgaten van het universum en we vonden het maar al te leuk om met hem te trippen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
