Drie jaar na haar vorige plaat is Cate Le Bon terug met haar nieuwe album Pompeii. Dat de op te vullen schoenen groot waren is een understatement, want het door fans geadoreerde Reward slaagde er bijna in om de gereputeerde Mercury Prize in de wacht te slepen. Dankzij haar nieuwe lp, die even apocalyptisch klinkt als hij getiteld is, is de verlossing van het verwachtingsgewicht nu eindelijk geschied.
Hoewel de opener “Dirt on the Bed” de eer van een eigen videoclip niet eens kreeg toegekend, bereikt dit traag brandend nummer een cinematische status. Hypnotiserende percussie, een speelse bas die van een omineuze voorbode naar een eerder aimabel temperament huppelt, en een plagend saxofoondeuntje en gitaarriff. Dat is alles wat onze vlam van anticipatie nodig heeft om te branden als een Olympische fakkel. Plots wanen we ons in een bioscoopzaal, waar het laatste geroezemoes in de kiem wordt gesmoord nadat de lichten worden gedoofd. Licht uit, soundtrack aan, realiteit is bijzaak.
Het eerder melancholische “Moderation” is een van die nummers waar je, ondanks de serieuze of soms zelfs macabere tekst, een beetje vrolijk van wordt. Al is het contrast hier bijlange niet zo evident als bij pakweg Foster The Peoples “Pumped Up Kicks”, de heer en meester van het fenomeen. De akkoordenprogressie, geïnterpreteerd door een met choruspedaal verwarmde gitaar, heeft iets Feist-achtig. Het lijkt op een echo van dat nummer uit de slotfinale van het voorlaatste seizoen van je favoriete sitcom uit de late jaren 2000. Cates illustratie van de strijd tegen impulsiviteit verhindert je er echter van om met je benen te gaan schoppen van opwinding. Ze slepen je wel mee in een verhaal van de helaasheid der verleidingen.
Met de eerste twee nummers, die elk een sterke identiteit bezitten, hint de Britse indieveterane naar een muzikaal gedifferentieerde topplaat. Ondanks het feit dat er geen slecht nummer te bespeuren is, begonnen we na een poosje luisteren toch de indruk te krijgen dat we al twintig minuten naar hetzelfde lied zaten te luisteren. Daar zouden het onveranderd tempo en een gebrek aan catchy deuntjes wel eens voor iets tussen kunnen zitten. Gelukkig brengen de lp-naamgenoot “Pompeii”, die de monoritmische drums even achterwege laat met een percussieloze intro en het bitterslome “Cry Me Old Trouble” een beetje verfrissing in huis.
Pompeii is een aangename luisterervaring, daar bestaat geen twijfel over. De kans om zichzelf te overtreffen mist Le Bon echter wel. Op enkele uitblinkers na faalt het album erin om ons op dezelfde manier te verrassen als zijn voorganger. Ontroerd waren we wel. De worstelingen met haar eigen demonen, waaraan we ons altijd op een of andere manier kunnen spiegelen, verwoordde ze zelden zo goed. Het schoentje wringt vooral bij het feit dat de ongevarieerde nummerselectie, die op gegeven momenten samensmelt tot een generieke brok, geen waaier van gevoelens opwekt bij de luisteraar. In plaats daarvan blijven we achter met een ongestilde honger naar die emotietriggers die kunstconsumptie zo cruciaal maken.
Cate Le Bon begaat met Pompeii zeker geen flater, want wij weten maar al te goed hoe zelden artiesten hun vorige pronkwerken weten te overtreffen. Wij zijn dus alvast benieuwd wat ze ons zal voorschotelen op haar concert op maandag 11 april 2022 in de Ancienne Belgique in Brussel.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
