AlbumsRecensies

Arlo Parks – Collapsed in Sunbeams (★★★½): Liefdevolle walk in the Parks

Getipt worden door de BBC als een van de talenten om verschillende muzikale potten te breken, het is lang niet iedereen gegeven. Je moet niet alleen als artiest uit het juiste hout gesneden zijn; twee andere cruciale factoren zijn stressbestendig zijn en die loodzware verwachtingen ook daadwerkelijk inlossen. Rijzende ster Arlo Parks vinkt het drieluik echter moeiteloos aan. Eind 2019 stond ze op die befaamde shortlist, maar ondertussen is ze nog steeds de kalmte zelve, en heeft ze nog een breder publiek van haar eigenzinnige geluid weten te overtuigen. Oh ja, en voor we het zouden vergeten: ze is amper twintig lentes jong.

Wat maakt haar nu zo geliefd, zowel in muziekland als in om het even welk ander universum? Haar eerlijkheid en herkenbaarheid die ze laat spreken wanneer ze in haar pen kruipt? Haar stem die naast loepzuiver ook bijzonder warm aanvoelt? Of misschien de rust die ze ook aan haar telgen heeft meegegeven? Het kan goed zijn dat een van die drie troeven, of een combinatie ervan, je voor haar mooi en meedogenloze geluid hebben doen zwichten. De twee ep’s die ze al uitbracht konden ons al wel bekoren, maar liggen al een tijdje achter ons. Wij blikken graag vooruit en hadden 29 februari met stip in onze agenda aangeduid. Arlo zelf vertelde ons ook in een interview dat ze echt wel de drang voelde om met dat debuut naar buiten te komen.

Van het dozijn nummers dat op het langverwachte Collapsed in Sunbeams staat, gaf Parks al meer dan de helft prijs. We weten dus wel perfect waar we ons aan mogen verwachten, maar vijf echt nieuwe nummers is wel een beetje te veel – of juist te weinig – van het goede. Nog voor het album opgelegd wordt, verliest het al een paar van zijn pluimen. Natuurlijk mogen we de schoonheid en de klasse van die oude bekenden niet uit het oog verliezen: vooral de durf van de jongvolwassene om ons een inkijk in haar gedachten te gunnen, is een grote troef die ze uitspeelt. Ook andere, brede taboe-onderwerpen weet ze perfect in te kleden met haar gouden stemgeluid. ‘I take a jump […] to make the black dog go away / At least I know you are trying / But that’s what makes it terrifying’: dat citaat over depressie komt van alle woorden in “Black Dog” het meeste binnen. Vul dit straffe geheel nog aan met een gepaste dosis instrumentatie en je hebt een diepgaand nummer dat toch een breed publiek kan begeesteren.

De newbies liggen zoals vermoed in de lijn van de reeds geloste singles, al laat de Britse zangeres het niet na om nog wat verder in het muzikale spectrum te graven. Een kleurrijk ensemble is het dus geworden: “For Violet” neigt zelfs meer naar een grauwe grijstint dan naar purper, en het gitaartje op “Just Go” doet het geheel zomers gele warmte uitstralen. Afsluiten doet Parks met “Bluish” en “Portra 400” en speelt al dan niet bewust met een contrast tussen een respectievelijk killer, desolater en een zalig nostalgisch gevoel. Vooral qua geluid zijn hier nog wat verfrissende horizonten verkend die stuk voor stuk knap zijn geproducet.

Het valt wel op dat we moeite hebben om een of meerdere uitschieters van het album te benoemen. We blijven heel de tijd in Parks’ zeemzoete wereld, waar geen plaats is voor een nummer dat wat flamboyanter voor de dag komt. Integendeel: je kan de luisterbeurt vergelijken met een moeilijk te ontwarren knoop, waarin we ons dreigen te verliezen en snakken naar een paar echt herkenbare hits. Een pasklaar antwoord hebben we niet, maar meer lef in haar zangstukken en wat meer muzikale climaxen zouden Parks de nodige peper in haar gat kunnen geven. Uiteraard mag en moet ze haar handelsmerk blijven uitspelen, evenwel zonder zich compleet in die formule te verliezen.

Arlo Parks. Als je van het jonge talent nog niet had gehoord, onthoud dan nu haar naam, want met dit debuutalbum laat ze ons zien wat ze in haar mars heeft. Het kan het begin worden van een mooie carrière, waarvoor de twintiger nog alle tijd heeft om die verder uit te diepen. Met een prachtige stem, een hoop pakkende teksten en een laidback vibe is ze al een heel eind ver. Collapsed in Sunbeams is de aanzet voor een stralende toekomst waarin Arlo Parks zich kan storten.

FacebookInstagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter 2024 verrast met 15 nieuwe namen

Na de zelfbevestiging van Greta Van Fleet doorbreekt Rock Werchter de sleur van de werkweek met veertien nieuwe namen. Ditmaal zijn de vaste…
InstagramLiveRecensies

Arlo Parks @ Ancienne Belgique (AB): Wegdromen naar poëtische plekken

Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho, oftewel Arlo Parks voor de vrienden, kleurt het liefst met zacht pastelkrijt zodat het resultaat een kwetsbaar, mooi…
LiveRecensies

Arlo Parks @ BXL CENTRAL [CHEZ PIAS]: Je krijgt wat je verdient

Na een weekend vol grootse producties en drukke festivaldagen, mocht het op maandag al eens wat rustiger. Maar rustig betekent gelukkig niet…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.