De tijd dat The War On Drugs een rammelende rockgroep was waarvan de albums klonken alsof ze met aftandse apparatuur waren opgenomen in de keuken van Adam Granduciel, is lang vervlogen. Wat in 2005 in Philadelphia begon als een fijne indierockband groeide uit tot een van de populairste groepen in de rockmuziek. Alle kwaliteit van hun eerste albums ten spijt kwam de echte doorbraak er pas in 2014 met de single “Red Eyes” en het album Lost In The Dream. Opvolger A Deeper Understanding uit 2017 werd door een ruim publiek onthaald als een klassieker en opende definitief de deuren naar de grote podia. Intussen zijn we vier jaar verder en is er door heel wat mensen reikhalzend uitgekeken naar het nieuw album. Die kunnen we alvast geruststellen: The War On Drugs lost nog steeds de verwachtingen in.
Fans van het eerste uur die houden van rommelige meezingers als “Buenos Aires Beach” of jengelende indierock als “Brothers” zullen misschien wat teleurgesteld zijn, want I Don’t Live Here Anymore klinkt weer net als de vorige twee platen loepzuiver. Het is duidelijk dat de heren hun zuurverdiende royalties blijven investeren in hun opnames, want de geluidskwaliteit is opnieuw om duimen en vingers bij af te likken. Toch is het album niet platgeproduceerd. Je hebt nog steeds het gevoel dat je naar een echte groep staat te luisteren. Het is met deze geloofwaardigheid waarmee The War On Drugs zich weet te onderscheiden van andere stadionbands.
Die authenticiteit komt al helemaal naar voor in albumopener en eerste single “Living Proof”; een spaarzame akoestische gitaar, een zalvende piano en een stralende elektrische gitaar klinken alsof ze bij jou in de kamer worden bespeeld. Wanneer Adam Granduciel met een melancholische tekst invalt, hang je meteen aan z’n lippen. In alle bescheidenheid die “Living Proof” uitstraalt, klinkt The War On Drugs grootser dan ooit. Met “Harmonia’s Dream” bouwt de groep vervolgens perfect op naar een magistraal nummer zoals we intussen wel gewoon zijn van hen. Er wordt ruimschoots de tijd genomen om synthmelodiën uit te werken en om gitaarsolo’s heerlijk lang te laten uitspinnen. Als geen ander weten Granduciel en zijn kompanen om een song op te bouwen zonder te verglijden in overdaad.
De jaren tachtig lijken nog steeds een belangrijke referentieperiode voor het zestal. Niet de bedenkelijke popmuziek uit het tijdperk, maar de klassieke rock zoals Dire Straits, Genesis en Bruce Springsteen. “I Don’t Wanna Wait” ademt heel wat eighties vibes uit, maar vormt met zijn scheurende gitaarintermezzo’s ook een van de hoogtepunten van het album. Verwacht in de zomer dus maar weer flink wat mensen die achteraan op de festivalweide luchtgitaar staan mee te spelen tijdens de optredens van The War On Drugs. Zowel jongeren als hun ouders, want net als klassieke bands weet de groep een breed publiek aan te spreken.
Er is slechts één ding dat je The War On Drugs kan verwijten, en dat is dat ze niet veel nieuwe richtingen uitgaan. Een nummer als “Wasted” bevat bijvoorbeeld alle elementen die we van de band gewoon zijn; dat strak ritme, die fonkelende synths en gitaren die weergalmen terwijl Granduciel een verlangende tekst zingt. Het had evengoed op de voorgaande albums kunnen staan. Is dat erg? Neen, want de kwaliteit blijft steeds hoog. De groep slaat de bal nergens mis. Tussen alle sterke nummers is single “I Don’t Live Here Anymore” eigenlijk nog het minste omdat de repetitieve gitaarriff net iets te simpel is in vergelijking met de krakers die we van de groep gewend zijn. Al mag de notie ‘minste nummer van het album’ nog met een stevige korrel zout genomen worden, want de melodieuze rijkdom en de samenzang met de dames van Lucius zetten de poorten van de pophemel wagenwijd open.
Ook al worden weinig nieuwe paden verkend op I Don’t Live Here Anymore, toch weet The War On Drugs de aandacht tien nummers lang vast te houden. Op “Victim” gaat een gloedvol Fender Rhodesorgel met de aandacht aan de haal, op het fabelachtige “Old Skin” is het een beklijvende tekst, een hypnotiserende pianomelodie en een melodieuze ontploffing in de tweede helft van het nummer. Het akoestische “Rings Around My Father’s Eyes” is dan weer een ingetogen pareltje en van afsluiter “Occasional Rain” kunnen we enkel maar zeggen dat het aanvoelt als een troostende arm over de schouder. Grote klasse.
Met I Don’t Live Here Anymore voegt The War On Drugs alweer een ijzersterk album toe aan hun discografie. Net als hun vorige platen laat de nieuwe langspeler zich het best in een geheel consumeren. Zak even onderuit, sluit de ogen en laat je onderdompelen in de sprankelende melancholie van The War On Drugs. De wereld van I Don’t Live Here Anymore is een heerlijke plaats om even in onder te duiken en wij blijven er nog wel even hangen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
