Sigrid, Billie Eilish, Lewis Capaldi, Jade Bird, Pale Waves, Nilüfer Yanya… Al deze artiesten maken deel uit van het rijtje ‘BBC Sound Of 2018’ en allemaal brachten ze (onlangs) hun debuutalbum uit. Vanuit de coulissen keek Sam Fender toe hoe zijn collega’s het deden, trippelend van ongeduld om ook zijn eigen eerste langspeler wereldkundig te maken. In tussentijd doodde de Geordie z’n tijd door stapje voor stapje z’n thuisland te veroveren en de grenzen van zijn Heimat te doorbreken. Vandaag is – na enige vertraging – de dag eindelijk aangebroken waarop Hypersonic Missiles over de (digitale) toonbanken kan gaan.
Doordat Fender vlotjes meegaat in de flow die de hedendaagse muziekwereld vooropstelt, klinken heel wat songs vertrouwd in de oren. Dat de opener van de plaat “Hypersonic Missiles” zou heten, kunnen we de man niet kwalijk nemen. Daarnaast zijn ook eerder uitgebrachte singles “The Borders“, “Dead Boys“, “Play God”, “That Sound“, “Will We Talk?” en “Leave Fast” op ’s mans debuut terug te vinden. Die songs leerden ons al dat de Brit zijn adoratie voor Bruce Springsteen onder stoel noch bank steekt, hij taboethema’s niet uit de weg gaat, zijn stem er een uit de duizend is en hij meer kan dan wat tokkelen op zijn – hoe kan het ook anders – Fendergitaar.
Maar de sound die Sam Fender zichzelf al aanmat, wordt uitgebreid naarmate we verder in Hypersonic Missiles duiken. Op “White Privilege” horen we een millennial die op scherpzinnige wijze laat blijken dat hij zich opzijgezet voelt door de Britse politiek en een afkeer uitspreekt over de giftige utopische wereld van sociale media en hun schoonheidsidealen. Een wanhopige Fender kijkt toe hoe de wereld getroffen wordt door spreekwoordelijke hypersonic missiles, als ware hij de enige die door heeft dat de hedendaagse maatschappij op het randje van de afgrond staat. De meerstemmigheid en het minimale gitaargeluid doen het totaalpakket klinken als een soort van moedeloze noodkreet. Zo hadden we Sam Fender nog niet gehoord.
“You’re Not The Only One” klinkt dan weer een beetje zoals “The Borders”, twee nummers met een roadtripgehalte dat werd geleend bij The War On Drugs. Tekstueel blijft de Geordie echter tappen uit een vaatje van weemoed, getergd door de plaats en context waarin hij opgroeide. Zo schrijft hij in “Saturday” de frustratie tegenover zijn alleenstaande moeders huurbaas van zich af. Zijn moeder lijdt immers aan een slepende ziekte, waardoor ze het financieel moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. In een muzikaal weinig uitdagende song weet Fender vocaal de juiste dynamiek te leggen door op de juiste momenten de juiste plaats in zijn vocale spectrum aan te spreken, waardoor “Saturday” als geheel zeer straf weet te klinken.
Ook van “Two People” worden we niet bepaald vrolijk als we meegaan in het verhaal. Het tiende nummer van de plaat is een discrete song geworden, waarin Fenders stemgeluid alweer een hoofdrol speelt en dit keer het huiselijk geweld bij zijn buren beschrijft. De angst en schroom die de Brit ervoer tijdens dat tafereel weet hij hier op een elegante manier in zijn song te leggen, wat van “Call Me Lover” minder kan worden gezegd. Die song schreef Fender al op zijn negentiende, en we horen tekstueel een groot verschil in maturiteit. Ook instrumentaal werd het nummer wat te veel opgeblazen met koorgezangen en strijkers, waardoor het iets te veel neigt naar pakweg Rag’n’Bone Man en we zijn eigen brandmerk wat te veel moeten missen.
Desondanks heeft Sam Fender ons zeer blij weten te maken met zijn eerste wapenfeit. De Geordie weet op een gracieuze manier de pijnpunten die de Britse millennials ervaren bloot te leggen in dertien nummers die nooit hetzelfde klinken. Via het beklijvende “Dead Boys”, over het mijmerende “Will We Talk?”, tot het bitsige “Saturday” leren we hoe de wereld er in Fenders hoofd uitziet. Met eerlijke teksten en vernuftige instrumentatie weet hij ons te boeien van begin tot eind en fungeert zo als een spreekbuis voor de Britse millennial die zich op verschillende manieren aan de kant gezet voelt. De Brit gaf al aan om in volgend werk een muzikaal coherenter geheel af te leveren, wat naar onze mening totaal niet hoeft. Wat ons betreft, geeft hij met Hypersonic Missiles zijn visitekaartje af als toekomstige arena- of stadionheld.
Voor het zover komt, kan je Sam Fender op woensdag 6 november nog aan het werk zien in La Madeleine. Tickets zijn (voorlopig) nog te verkrijgen via deze link.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
