2021 lijkt het jaar van de grote doorbraak te worden voor Japanese Breakfast, het project van de Amerikaanse met Koreaanse roots Michelle Zauner. Niet alleen brengt ze na vijf jaar (waarvan drie jaar quasi onafgebroken touren) eindelijk haar derde langspeler uit, ze vond tussendoor ook de tijd om het verlies van haar moeder van zich af te schrijven in het boek Crying in H Mart dat prompt de New York Times bestseller lijst haalde. Een betere reclamecampagne had ze zich wellicht niet kunnen bedenken, want met alle lof en goeie reviews wist ze wellicht heel wat nieuwe fans naar haar muzikaal project te lokken. En dan bracht ze vorig jaar met Ryan Galloway van Crying ook nog een ep uit als BUMPER, regisseerde ze zelf de videoclips voor haar nieuw album en ligt er nog de soundtrack van de indiegame Sable op de plank. Het gapende gat in haar agenda dat de Coronacrisis heette, vulde Zauner gewoon met meer creatief werk en van die output kunnen we alleen maar jaloers van worden.
Wie verwacht dat Jubilee verder breit op de thema’s van haar boek, moeten we al meteen teleurstellen. Het is geen Carrie & Lowell of Monument, maar wel een stevige en intelligente brok indie pop. Verkende ze in voorganger Soft Sounds From Another Planet de kosmos en andere planeten, dan blijft ze hier met haar voetjes stevig in de Amerikaanse grond geplant. Haar debuut Psychopomp had het al redelijk expliciet over de dood van haar moeder en dus blijven de verwijzingen op haar derde plaat eerder subtiel. Jubilee laat zich niet vastpinnen op enkele thema’s of enkele genres, maar hopt vrolijk van zomerse indiepop over future rock naar introverte synthpop.
Net door die vele afwisselingen in stijlen en thema’s blijft Jubilee na tig keer luisteren nog altijd okselfris klinken. Het begint al meteen bij het sprankelende “Paprika” dat opent met een heuse fanfare en knipoogt naar de gelijknamige film waarin de exuberante kleuren haast letterlijk van het scherm spatten. Maar wie verder luistert, hoort tussen de Beirutachtige trompetten een eerder melancholische boodschap. Op een podium sta je in de spotlights en krijg je een enorme adrenalinerush, maar eens je van het podium stapt, ben je opnieuw alleen: ‘But alone it feels like dying / All alone I feel so much’.
Ook op “Slide Tackle” probeert ze haar donkere gedachten met een welgetimede tackle van de bal te zetten. ‘This weight feels like I’m wrestling with my head, Obsessing in the dark,’ klinkt het en hoewel het nummer eerst aanvoelt als een knip- en plakwerk van saxofoonsolo’s, gitaarmotiefjes, een stevige baslijn en een drumloopje, lijkt het geheel vreemd genoeg wel te werken. In “Sit” nemen haar verlangens dan weer de bovenhand al besluit ze om er niet op in te gaan: ‘Caught up in the idea of you that’s gone too soon’. Donkere synths maken in de refreinen plaats voor heldere gitaren en piano en beelden daarmee perfect de dualiteit uit die Zauner zo verdeelt. Een duivel en een engeltje zitten op haar schouders en fluisteren haar om de beurt goeie raad in, maar welke ze uiteindelijk kiest, komen we niet te weten.
Zo lijkt Jubilee toch een persoonlijk album te worden, al is dat slechts uiterlijke schijn. Zauner neemt wat meer afstand in haar teksten en verplaatst zich als een ware kameleon in verschillende personages. Wat op het eerste gehoor klinkt als ontboezemingen, blijken echter vanuit een ander perspectief te zijn geschreven en berusten de gelijkenissen met haar eigen leven wellicht op toeval. Zo laat ze in “Kokomo, IN” een highschooler aan het woord die afscheid moet nemen van zijn liefje en dat op een verrassend volwassen manier doet. Het is een liefelijk nummer dat gedragen wordt door zomerse gitaren en fijne strijkers.
“Savage Good Boy” bulkt dan weer van de onderhuidse spanning dankzij de Elon Musk-achtige miljardair die ze daarin opvoert. Een man die zo stinkend rijk is dat hij zich alvast enkele bunkers aanschaft om het einde van de wereld te kunnen uitzitten: ‘I want to make the money ’til there’s no more to be made / And we will be so wealthy I’m absolved from questioning’. De knetterende gitaren op het einde doen denken aan de future rock van St. Vincent en lijken die vervormde stemmen niet een beetje op Musks eega Grimes?
Eerste single “Be Sweet” ontstond uit een ietwat geforceerde schrijfsessie met Jack Tatum van Wild Nothing in 2018. Aangezien ze beide niet echt aan een nieuw album bezig waren, besloten ze dan maar een popnummer in elkaar te boksen om te verpatsen aan een andere artiest. Net door die onthechting kon Zauner zich inleven in een jaren 80 popster en raakte ze zo verknocht aan het nummer dat het zelfs de leadsingle werd voor haar nieuwe album. Ook “In Hell” gaat al eventjes mee en is een late opvolger voor “In Heaven” uit Psychopomp. De hond die toen nog onrustig snuffelde aan het lege bed, laat ze nu eigenhandig inslapen. Speelse synths kunnen voorkomen dat lyrics als ‘hell is finding someone to love and I can’t have you’ er heel diep inhakken.
Had ze het op vorige albums al over “Jane Cum” en “Road Head”, dan houdt ze het hier wat braver. Hoewel “Posing In Bondage” kink belooft, spant ze de touwtjes maar heel langzaam aan. Het nummer klinkt eerder mysterieus dan opwindend en gaat eerder over de spreekwoordelijke bonding dan over de zoekterm die je op ongure websites doet belanden. Een nood aan nabijheid en warmte klinkt in een jaar van social distancing natuurlijk veel bekender in de oren dan anders, al dateerde dit nummer ook al van enkele jaren geleden. Niet dat Zauner de toekomst zo goed kon voorspellen, huidhonger is van alle tijden.
De juiste afstand die ze zoekt tussen haar persoonlijkheid en haar muziek vindt ze pas helemaal op het einde van Jubilee. In het meeslepende “Tactics” trekt Zauner een schuif met dramatische strijkers open die haar figuurlijk vleugels geeft. Zo rijkelijk gearrangeerd en geproducet hoorden we haar nog nooit en het resultaat is echt om duimen en vingers van af te likken. Afsluiter “Posing for Cars” eindigt met een lange en emotionele gitaarsolo waar het niet gaat om de hoeveelheid en snelheid aan noten, maar om de juiste noten op het juiste moment. Zauner is geen Jimi Hendrix of Tom Morello, ze weet toch exact de emoties op te wekken met haar eenvoudig, maar effectief gitaarspel.
Van de fanfare op “Paprika” tot de zachtjes uitstervende gitaarsolo in “Posing for Cars” neemt Japanese Breakfast ons mee op een reis doorheen haar uitgebreid smaken- en kleurenpalet dat soms botst en clasht maar ons toch altijd weet te begeesteren en als een magneet blijft aantrekken. Na haar sterk debuut en het geweldige Soft Sounds from Another Planet slaagt Michelle Zauner er in om ons voor een derde keer te overtuigen van haar kunnen. En hoewel haar boek maar één weekje in de bestsellerlijst mocht prijken, mag je haar album zeker op heel wat eindejaarslijstjes verwachten.
Facebook / Twitter / Instagram
