Als we aan een stuk of 5.000 mensen vragen waaraan ze het eerste denken als we het woord ‘Manchester’ zeggen, zullen de meeste wel denken aan de prachtige voetbalploegen of aan de broers Gallagher. Toch hopen wij erop dat een enkeling de band Manchester Orchestra durft uit te spreken. Deze Amerikaanse groep is inmiddels al meer dan vijftien jaar bezig en is zo uitgegroeid tot een grootse meester in meeslepende indierock. Tijdens hun carrière produceerde de band al vijf albums, die elk een bepaalde kant van hun brede repertoire laat zien. Vandaag komt daar een zesde langspeler bij, die ze ons met trots mogen presenteren.
Met hun nieuwste aanwinst, The Million Masks Of God, vat de band hun ruim klinkend geluid op passende manier samen. Hun sonische en krachtige muzieksmaak wordt ondersteund door de enorme ambitie van de band, waardoor we het gevoel hebben dat we mee kunnen reizen op het verhaal achter het album. Die historie zit zich eigenlijk zowel in de geboorte van de dochter van frontzanger Andy Hull, als in de dood van de vader van gitarist Robert McDowell. Ze kijken neer op de levensgebeurtenissen vanaf de geboorte tot na de dood, en dat moedige en lange pad krijgen we ook te voelen bij het luisteren van het muzikaal geheel.
Beginnen doet het viertal met het ruwe “Inaudible”. Daarbij leggen ze vooral aandachtspunten bij de gracieuze melodie die voortvloeit uit de strijkers en de piano en de kenmerkende zang van Hull. Die prangende combinatie voelt aan als een erg aangename verwelkoming, die zich voortreffelijk voortzet in het progressieve “Angel of Death”. Dat is tevens het langste en het ruimste nummer dat we voorgeschoteld krijgen op het album. We krijgen daarbij enkele ruwe ontploffingen, die voortkomen uit verschillende opbouwen die zo uit een muzikaal wonder-encyclopedie zouden kunnen komen.
Doorheen The Million Masks Of God worden we achtervolgd door een beheerste sfeer, die verschillende kanten opgaat. Op “Keel Timing” brengt deze ons naar een leuke afwisseling tussen wat hardere gitaren en het zachter pianowerk. De fijne baslijn spant daarbij wel de kroon, die zorgt voor een licht dansbaar gevoel. Bij “Bed Head” krijgen we datzelfde gevoel in een iets grotere verpakking afgeleverd door de synths die de versterkte gitaar ondersteunen op een geweldige manier. Toch staat de langspeler ook gevuld met enkele intiemere nummers, zoals het metaforische “Telepath” en het verfrissende “Let It Storm”. Hierbij schroeven de Amerikanen even terug naar hun vorige sound, die lichtjes is aangepast door de emotionele verwervingen die ze hebben mogen meemaken in de afgelopen vijftien jaar.
Vanaf dan gooit het kwartet uit Atlanta het over een andere boeg en kiest het voor meer akoestische sonoriteiten, zonder echter in te boeten aan de uitbarstingen die meermaals terugkomen. Het perfecte voorbeeld daarvan is het loskomende “Dinosaur”, dat ons met open ogen en mond achterlaat. Op andere nummers bereiken de heren dan weer momenten van grote schoonheid dankzij de strijkersarrangementen en hun vocale harmonieën. De sfeervolle nummers “Obstacle” en “Way Back” passen perfect in dat lijstje en veroorzaken op hun beurt een erg tedere, zwoele gelegenheid. Het slotnummer “The Internet” begint mee in de flow van de vorige singles, maar bouwt toch op naar een gewaagde explosie. Het is al bij al een waardig einde van het zesde album van de Amerikaanse band.
Onze hoop naar een gewaardeerd gevoel voor Manchester Orchestra stijgt na The Million Masks Of God met de volle honderd procent. Met hun nieuwste telg in hun discografie verbazen ze ons vooral met hun muzikaal geluid, dat doorheen deze langspeler steeds veranderd; we gaan van explosieve rock tot akoestische gelukzaligheid. Ze nemen ons mee op een krachtige en emotionele reis, die wat zweeft tussen al hun kwaliteiten en die het daarnaast verdient om van begin tot einde beluisterd te worden, met het gevoel dat er niets belangrijkers is in het leven dan naar hun muziek te luisteren.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
