De carrière van Sam Fender schoot enkele jaren geleden de lucht in met een vaart die Elon Musk en Jeff Bezos zou hebben geholpen om hun ruimtetuigen de dampkring te laten doorboren. We hoorden het eerst van de Geordie in 2017, toen hij met “Play God” meteen de garantie op een grote toekomst kreeg toegestopt. Fender bracht twee jaar later een puike eerste langspeler uit, waarin hij de vinger die hij in Bruce Springsteens mosterdpot had gesopt steeds minder verborg. We kregen grootste rocksongs, soms al eens vergezeld door een saxofoon en de Brit die de deur naar de volwassenheid opentrapte.
Het eerste deel van 2021 leerde ons dat Sam Fender het pad der grootste rockklanken nog strakker heeft omarmd, maar tekstueel nog iets scherper uit de hoek durfde te komen. Hypersonic Missiles beschreef in grote lijnen hoe de millennial de wereld ontdekte, terwijl we op Seventeen Going Under vooral horen hoe hij ontdekt wat de wereld met hem doet of heeft gedaan. Titeltrack “Seventeen Going Under” laat dan ook weinig ruimte voor interpretatie: die single beschrijft onomwonden de kwalijke impact van een (g)rauw milieu op een zeventienjarige jongeman.
Een drietal singles later vroegen we ons af of Fender zichzelf niet wat veel met wollige drums, metalige gitaren en een saxofoon liet begeleiden. Nee, de sterkte van de songs op Seventeen Going Under ligt niet in de muzikale onvoorspelbaarheid ervan. Zo is ook “Mantra” op het eerste gehoor geen bijzonder interessant geïnstrumenteerde song, maar wordt toch best aan een dissectie onderworpen. ‘Please stop trying to impress people who don’t care about you’, horen we Fender recapituleren. De manier waarop hij zijn assertiviteit op een niet-opdringerige manier laat spreken, maakt “Mantra” tot een van de strafste totaalplaatjes die deze verzameling telt.
“Long Way Off” daarentegen omvat synthgeluid dat de plaat een welkome dynamiek meegeeft. Met teksten als ‘The angry and the mad cling to the hands of the man who put them there’ horen we Fender zijn sociopolitieke gal spuwen, wat hij bij “Aye” overigens ook uitstekend deed. Wanneer “Spit of You” even later volgt, wordt de ban der Boss-nummers op een handige manier gebroken, en daar hadden we eerlijk gezegd een beetje op gehoopt. Het zorgeloze nineties-gitaargeluid staat in schril contrast met de donkere tekst die het begeleidt en komt nog net iets harder binnen als je de single deel laat uitmaken van een volledige luisterbeurt van de plaat.
We hebben wat langer moeten luisteren om het volledige potentieel van Seventeen Going Under tot ons te kunnen nemen. Waar Hypersonic Missiles een verzameling van hapklare, doch eerlijke stadionschreeuwers was, is deze tweede langspeler veeleer een uitgebalanceerd totaalpakket geworden. Sam Fender kiest dus niet voor de makkelijkste weg naar volle stadions, maar besluit om even een ommetje te maken naar eerlijke, scherpe songs die recht uit het hart komen. Seventeen Going Under is hoe dan ook een stap in de juiste richting voor de Brit, die gegroeid is als songschrijver en als muzikant. Sam Fender gaat geen hele grote meneer worden, hij is ermee bezig.
Facebook / Instagram / Website
