Het einde van 2020: voor de ene een tijd om er hoopgevende anti-coronaspreuken tegenaan te gooien, voor de andere het startsein van de blokperiode en voor de muziekliefhebber een periode om zich te verliezen in alle releases van de voorbije maanden. Ondanks de evidente exemplaren die er met kop en schouders bovenuit staken, kostte het ons bloed, zweet en tranen om de beste vijftig albums van dit jaar op een rijtje te zetten. Met het hele team zijn we uiteindelijk tot een consensus gekomen. Het werd een diverse lijst waarin hiphop, punk, soul en pop zegevieren. Laat je verrassen en ontdek hieronder de musts van 2020.
50. Another Sky – I Slept On The Floor
I Slept On The Floor geldt als een meer dan straf debuut voor de jonge Britse band Another Sky. We dartelen binnen in een wereld van bijzonder gevarieerde soundscapes, resonerend met het unieke androgyne stemgeluid van frontvrouw Catrin Vincent. I Slept On The Floor is een tekstueel scherp album dat ons muzikaal doet nippen van vleugjes postrock, dreampop, stadionrock, jazz, indie en al waarmee we na een zoveelste luisterbeurt nog gaan aanvullen. “Fell In Love With The City” omvat wellicht het meeste hitpotentieel, “Brave Face” het vernuftigste crescendo en “Let Us Be Broken” de meest aanstekelijke uitbarsting, maar laat dat je vooral niet weerhouden om het album in zijn geheel te beluisteren. Deze drie nummers lenen zich er best toe uit de context van hun album getrokken te worden, maar geloof ons, je beleeft zoveel meer als je I Slept On The Floor in zijn geheel aan je oor legt.
49. Freddie Gibbs & The Alchemist – Alfredo
De eerste samenwerking in duo van ervaren hiphoprot Freddie Gibbs en stilaan legendarische producer The Alchemist is in geen geval baanbrekend, maar dat is dan ook nooit de bedoeling geweest. Op elegante boombapbeats van The Alchemist neemt de 38-jarige rapper ons zo overtuigend mee terug in de tijd dat de Tiger King en Doja Cat verwijzingen haast anachronismen lijken. Toch is Alfredo meer dan enkel een nostalgietrip. Zo gaat “Scottie Beam” over etnisch profileren, en krijgen we harde bars die getuigen van een dieper begrip van de huidige woelige situatie in de VS. Zo krijgen we een gelaagd werk dat nog maar eens bewijst dat Gibbs meester is in zoveel meer dan de cokerap waar hij ooit zijn carrière op heeft gebouwd. En het beste van al? Geen van beide heren lijkt aan te geven dat we het laatste van hen als tweetal al hebben gehoord!
48. Osees – Protean Threat
‘What’s in a name?’ Alleszins geen soundverandering, bevestigt riffsoepgroep Thee Oh Sees, Oh Sees of intussen Osees. Een release van deze snelheidsduivels kon dit jaar natuurlijk niet uitblijven — kwestie van toch enige zekerheden te behouden in 2020. We mogen ons gelukkig prijzen, want op Protean Threat was het weer eens goed raak. De releaseduivels hadden duidelijk goesting om elke metronoom in de omgeving te laten exploderen met hun aanstekelijk fuzzgedram, maar ook een psychedelische, soms bijna funky leutigheid mocht hier schitteren. De balans zit dus perfect en het energiepeil ligt zelfs naar Osees’ normen nog eens opvallend hoog. We kunnen al niet meer wachten om live alle remmen los te gooien tot het tempo en/of de zweetgeur ons te veel wordt.
47. Creeper – Sex, Death & the Infinity Void
Is emorock dood? Het is een vraag die we sinds dit jaar volmondig met ‘nee’ kunnen beantwoorden. Begin dit jaar zou er de grote terugkeer van My Chemical Romance zijn, waar onze goeie vriend corona een stokje voor stak, maar gelukkig is er een nieuwe band met de capaciteiten van die laatste. Creeper is de naam en met Sex, Death & The Infinite Void brengen ze de perfecte emorockplaat uit. Dat doen ze door eigenzinnig een verhaal te vertellen. Een verhaal dat gaat van grootse meebrullers zoals “Annabelle” die je tot het diepst van je hart raken naar stevige rockers zoals “Napalm Girls”. In tegenstelling tot het debuut gaat de band nergens te bruut tekeer en dat zorgt ervoor dat ieder nummer op deze tweede plaat de nodige drama, toegankelijkheid en melancholie bevat. De perfecte plaat voor het einde van de wereld en laat 2020 dat nu net een beetje geweest zijn.
46. Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways to New Italy
De moeilijke tweede, het is een fenomeen dat zo nu en dan eens wordt bovengehaald wanneer een band zijn tweede album uitbrengt. Bij Rolling Blackouts Coastal Fever ging die vlieger niet op, wat ook te verwachten is als je eerst twee straffe ep’s volgt met een al even straf debuut. Twee jaar later is er dan Sideways to New Italy en aan kracht is er niet ingeboet. De groep brengt nog steeds de beste janglepop met een zijdezacht, dromerig sfeertje en dat in combinatie met heerlijke harmonieën. Nummers als “Falling Thunder”, “Cameo” en “Cars In Space” bewijzen dan ook nog eens dat de band perfect weet hoe ze meezingers moeten schrijven. In Australië mag het allemaal wat meer laid-back en deze band is daar de perfecte belichaming van. De jongens van Rolling Blackouts Coastal Fever zijn nu al blijvers in de muziekindustrie, zoveel is duidelijk.
45. A. Swayze & the Ghosts – Paid Salvation
Normaal gezien hebben we het niet zo voor geesten, maar het Australische A. Swayze & the Ghosts is toch een fijne uitzondering op deze regel. De band rond frontzanger Andrew Swayze blies in september een frisse nieuwe wind door het punklandschap met hun debuutalbum Paid Salvation. Hun spraakmakende combinatie van snedige teksten en rauwe instrumentatie zorgde voor twaalf vlijmscherpe nummers die bij elke luisterbeurt nog krachtiger worden. Paid Salvation is een haast feilloos debuut vol hoogtepunten (“Connect To Consume”, “Suddenly” en “Beaches”), waarmee A. Swayze & the Ghosts zijn plek in deze lijst dubbel en dik verdiend heeft!
44. Soccer Mommy – color theory
Singer-songwriter Sophie Allison schoolt ons in color theory over de kleuren die het leven van een 23-jarige jongedame kan aannemen. Ze vertelt ons onder nom de plume Soccer Mommy hoe ze zich écht voelt – ditmaal harder maar ook oprechter dan op ‘debuutplaat’ Clean. Zo verhaalt ze over haar diepste dalen aan de hand van universele mokerslagen als ‘Sedate me all the time / Don’t leave me with my mind’ en ‘And happiness is like a firefly on summer free evenings / Feel it circling through my fingers but I can’t catch it in my hand’. Sterk is ze vooral in “yellow is the color of her eyes”, waar ze naast donkere gedachten ook de angst voor het verliezen van haar terminaal zieke moeder blootlegt. De plaat zit thematisch in elkaar, waarbij de kleuren blauw, geel en grijs telkens naar specifieke gevoelsthema’s gaan verwijzen. Vrees niet! Doch de thematiek kan afschrikken hulde Allison dit alles in hoofdzakelijk vrolijke, door late jaren negentig geïnspireerde indie en vormt color theory alsnog een verrassend jolijtige langsspeler.
43. Four Tet – Sixteen Oceans
De Britse elektroartiest Kieran Hebden, beter bekend als Four Tet, gaf dit jaar zijn elfde (jawel, echt) album uit. Sixteen Oceans kan als kers op de taart van Four Tets carrière worden beschouwd. Doorheen zestien hypermoderne nummers (waarvan vijf interludes) neemt de Brit ons mee in zijn fluïde wereld van elektro, house, jazz en downtempo. Hetgeen Sixteen Oceans écht de moeite maakt, is het gebruik van samples van akoestische instrumenten en de mate van precisie en sublimiteit waarmee Four Tet te werk gaat. Sixteen Oceans is daarom ongetwijfeld een van de beste elektronische platen van 2020. We zijn dan ook blij dat dit elektrowonder ons dit jaar even kon laten ontsnappen naar zijn heerlijk dansbaar universum. Hoogtepunt van deze elfde langspeler is ongetwijfeld “Baby”. Het is namelijk onmogelijk om hierop te blijven stilstaan, gewoon onmogelijk.
42. The Strokes – The New Abnormal
Een bezinningsperiode van zeven jaar met daarin de nodige tijd voor andere muzikale projecten heeft The Strokes geen windeieren gelegd. Begin april liet de cultband uit New York hun nieuwe plaat op de wereld los. Elk nieuw album werd steevast vergeleken met hun iconische debuutplaat Is This It om vervolgens te concluderen ‘dat het toch niet meer was zoals in hun begindagen’. Maar laat ons dat nu even achterwege laten bij The New Abnormal. Op de plaat wordt regelmatig plaatsgemaakt voor frisse synths en horen we Julian Casablancas zingen zoals nooit tevoren. “Brooklyn Bridge To Chorus” en opener “The Adults Are Talking” belichamen de nieuwe weg die de band bewandelt. De rammelende gitaren worden gelukkig niet volledig overboord gegooid en klinken een pak geïnspireerder dan op hun voorgaande muzikale worpen. Vernieuwen zonder hun roots te verloochenen, het is The Strokes aardig gelukt op The New Abnormal.
41. Kamaal Williams – Wu Hen
Op nummer 41 vinden we de eerste helft van jazzrevelatie Yussef Kamaal, die in 2016 plots verscheen en al even snel uit elkaar ging. Kamaal Williams, die onder de naam Henry Wu al enkele jaren elektronische muziek maakt, vermengt nu op deze plaat zijn twee alterego’s. Jazzarrangementen worden gemixt met elektro, break-beat, r&b en zo wat alles wat bangin’ genoemd kan worden. Wu Hen is het zoveelste pareltje dat je in de wereld van de Londense jazzscène onderdompelt. De flow van de plaat zit meesterlijk in elkaar. De soms haastige drums worden afgewisseld door gracieuze strijkers, een zoete sax of aanstekelijke baslijnen. Wu Hen in zijn geheel is een amalgaam van stijlen en ritmes, dat toch eigenheid en samenhang weet te bewaren. De tien tracks volgen elkaar moeiteloos op en nemen de luisteraar tegelijk mee naar donkere clubs en verlichte conservatoria.
(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)
