AlbumsRecensies

Creeper – Sex, Death & the Infinite Void (★★★★★): Emorock herleeft!

Het verhaal van Creeper is te interessant om niet te vermelden bij het begin van deze review. De groep leert van haar invloeden en past die op een theatrale manier toe op haar muziek. In 2017 verschenen ze ten tonele met Eternity, In Your Arms, een furieuze plaat waarop stevige poppunk naar voor werd gebracht. Een jaar later, tijdens de laatste show van hun tour in Londen, kondigde de zanger aan dat het einde van Creeper was aangebroken. Het bleek niet het einde van de band, maar wel van een tijdperk. De groep moest een einde maken aan hun persona, net zoals David Bowie dat ook deed in 1973 met zijn alter ego Ziggy Stardust.

Een jaar ging voorbij waarin we niets van de groep hoorden, tot ze vorig jaar met “Born Cold” terug ten tonele verschenen. Geen extreem stevige gitaren meer, wel verfrissende rockmuziek met grootse dramatiek. De inspiratie werd ondertussen duidelijk: de griezelige jaren tachtig met hedendaagse theatrale emo-invloeden. De rest van de plaat trekt die lijn ook door en zo hebben we met Creeper nu ook in 2020 een eigen My Chemical Romance die emotionele nummers brengt op een sterke manier zonder daarbij haar invloeden te verloochenen.

Flamboyant klinken zonder ooit over the top te zijn: het is een talent dat weinig bands in zich hebben. De plaat werd opgenomen in Hollywood en die sfeer zit duidelijk in het album. Toch gaat Sex, Death & the Infinite Void nergens volledig over zijn toeren. Er is gewerkt met details en er zit een verhaal in het album. Zo gaat de volledige plaat over liefde die gedoemd is om te eindigen in moord. Nergens voelt het echter zo duister aan. Neem nu een nummer als “Cyanide”, waarmee Creeper toont dat ze het talent bezitten om anthems te schrijven. Een groots refrein dat je mee wil brullen, met intensiteit in de hoofdvocals, maar ook aandacht voor zwoelere achtergrondzang.

Het is een combinatie die hier subtiel naar voor komt, maar elders veel duidelijker overkomt. “Four Years Ago” is zelfs een kleine ballade waarbij de vocals van frontman Will Gould en zangeres Hannah Greenwood gecombineerd worden. Het heeft iets melancholisch, maar is nergens te dramatisch en klinkt vooral oprecht. Die oprechtheid kruipt er ook in bij de iets stevigere songs. Je hoort de invloeden van de shockpoprockers uit de eighties, maar dan met wat meer toegevingen. De emotie en het gevoel die de band in haar nummers steekt, voel je zelf ook helemaal tot in het diepst van je (donkere) hart en we kunnen hierdoor ook zeggen dat Creeper haar emoties perfect in muziek kan omzetten.

Op Sex, Death & the Infinite Void krijg je het ene hoogtepunt na het andere waardoor het lastig is om uitschieters te kiezen. Het gaat van start met de wijze woorden van Sisters of Mercy-zangeres Patricia Morrison op de intro “Hallelujah!” en loopt sterk door op “Be My End”. Meteen krijgen we enkele mythische wezens (waaronder vampieren) in de tekst voorgeschoteld, waardoor je al snel doorhebt dat dit geen album is voor liefhebbers van het normale. Het paranormale neemt de bovenhand en als je jezelf volledig laat gaan, voel je je ook alsof je in een andere wereld bent.

Van speelse nummers als “Cyanide” en “Anabelle” tot meezingers als “Be My End” en op het eind zelfs een pianonummer met “All My Friends”: diversiteit staat centraal op het album van Creeper. De band weet perfect de sound van de emorock uit de mid 2000s herop te pikken en er een eigenwijze, eigentijdse invloed aan te geven zodat ze totaal niet als een kopie klinken. Creeper is de band die nodig is om het genre terug te laten heropleven, en met een album als dit kunnen we niet anders zeggen dan dat het zal gebeuren. Er zit een perfecte opbouw in, en ieder nummer is sterk op zijn eigen manier. De parlando tussenstukjes zorgen ervoor dat het verhaal ook verteld wordt en je zo helemaal wordt meegenomen in het geheel.

Sex, Death & the Infinite Void is als een goeie superheldenfilm. Je bent veertig minuten verdwenen van de planeet en krijgt te maken met het bovennatuurlijke. Hier kom je wel eerder terecht in een duistere wereld waarin bombast geen onbekende is. Toch is het net door die twee te combineren dat Creeper je meeneemt op een reis richting het onbekende. Een epische reis die we nu zeker extra hard beleven door hetgeen dat zich buiten afspeelt. De plaat is een soundtrack geworden voor de desolate staat waarin de planeet zich momenteel bevindt, en hij kon op geen beter moment uitkomen.

3659 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Creeper - "Teenage Sacrifice"

Het is altijd lastig om een heel goed album op te volgen, maar dat is toch iets waar Creeper zich aan zal…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Creeper - "Midnight"

Vorig jaar viel onze mond open van verbazing toen we de tweede plaat van Creeper op onze platenspeler legden. De groep wist…
2020FeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2020

Het einde van 2020: voor de ene een tijd om er hoopgevende anti-coronaspreuken tegenaan te gooien, voor de andere het startsein van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.