30. The Microphones – Microphones in 2020
Zeventien jaar. Zo lang was het geleden dat Phil Elverum nieuw materiaal uitbracht als The Microphones. Tot voorbije zomer, want toen maakten we kennis met het unieke project The Microphones in 2020. Elverum nam ons mee op een gedachtentrein down memory lane. Vergezeld van een kortfilm waarin hij zijn foto’s toonde, deed de muzikant een intieme uiteenzetting over een periode in zijn leven. De mijmeringen die gepaard gaan met de foto’s en het uitgeklede maar warme arrangement maakten van dit project een emotionele ervaring: een meeslepend moment waar onze gedachten helemaal bij Phil Elverums verhaal waren.
29. Nubya Garcia – SOURCE
Dé rijzende ster in de Londense jazzscene is zonder twijfel Nubya Garcia. Met de release van SOURCE heeft ze haar status in 2020 waargemaakt. Het album is het resultaat van talrijke samenwerkingen, een oor voor uiteenlopende invloeden, maar vooral van haar eigen creatieve grenzeloosheid. Samen met haar indrukwekkende band duikt ze diep in stromingen als dub, cumbia en spirituele jazz en zet ze die inspiratie om in negen grootse, krachtige composities. Van de extatische nummers als “Source” en “Pace” tot subtielere werken als “Boundless Beings”; Nubya Garcia straalt van begin tot einde als talentvolle muzikante, componiste en bandleider.
28. Dogleg – Melee
Punk zal wellicht nooit helemaal sterven, al heeft het zowat elk decennium zijn eigen versie nodig. Dogleg heeft dit maar al te goed begrepen. Debuutplaat Melee weet zowel bitsig als bijzonder catchy te klinken, en kan zo punk, poppunk, garagerock en grunge alle eer en een nieuw kleedje aandoen. De Amerikanen zijn niet zomaar een samenraapsel van vier dorpsgenoten die al eens een drumstok of plectrum ter hand hebben genomen, maar raggen op een zeer vernuftige manier hun gesnaarte naar de filistijnen. Luister bijvoorbeeld twee keer naar “Prom Hell”, “Fox” of “Hotlines”: songs die eerst naar aanstekelijke doch generieke punksongs neigen. Het geestdriftige gerif pik je vaak maar op bij een volgende luisterbeurt, om te beseffen dat er heel wat gebeurt tijdens het beluisteren van Doglegs creaties. Dood aan het Mexicaanse biertjesvirus, wij willen Dogleg live aan het werk zien!
27. Charli XCX – how i’m feeling now
Charli XCX was met how i’m feeling now bij een van de eerste artiesten die een quarantaine-album heeft uitgebracht. De Britse vroeg zelfs hulp aan haar fans en tijdens online vergaderingen werd er zo aan haar muziek gewerkt. Ondanks dat de langspeler slechts in een vijftal weken werd gemaakt, was deze wel van hoogstaande kwaliteit. De muziek is vernieuwend en toch nog steeds typisch Charli XCX. De nummers voelen fris aan, zijn goed opgebouwd en hebben vaak een goeie beat, waardoor er zelfs tijdens de lockdown al eens goed op gedanst kan worden. Met haar futuristische sound neemt Charli XCX ons mee naar een coronaloze toekomst.
26. Mac Miller – Circles
Het is weinig artiesten gegeven om na hun overlijden nog muzikaal relevant te zijn met nieuw materiaal. Het respectvolle werk van medeschrijver Jon Brion en zijn team maakte begin dit jaar de muzikale cirkel van Mac Miller volledig rond. Circles vormt het muzikale antwoord op voorganger Swimming en ademt grotendeels een laidback vibe uit. Dromerige synths, rustige beats en diepgaande teksten die je doorgaans niet aan elke rapper kunt toeschrijven vormen de basis van zijn zesde en laatste studioalbum. De lyrics van “Complicated” en “Good News” zullen ons altijd een wrange nasmaak bezorgen, want we zullen helaas nooit weten wat de creatieve en innoverende Mac Miller nog uit zijn muzikale mouw geschud zou hebben.
25. Protomartyr – Ultimate Success Today
Het vijfde album van Protomartyr is misschien wel de meest accurate weergave van het protestjaar die we gehoord hebben. Het is een emotionele rollercoaster van pure agressie, chaos, benauwdheid en smart. De occasionele rustpunten contrasteren enkel maar met de continue spanning die op Ultimate Success Today aanwezig is. Voor de rest zijn gierende gitaren en strakke drumlijnen alomtegenwoordig, die aangevuld worden met de pratende zang van Joe Casey en bij gelegenheid een groovy baslijn. Voor het eerst zijn er ook houtblazers aanwezig, die voor een extra dimensie zorgen. De nihilistische sfeer en intense instrumentatie passen bij het dystopische verhaal dat de plaat vertelt. Een verhaal dat griezelig genoeg al even voor corona geschreven is. Het beste moment is de naadloze overgang tussen “Tranquilizer” en “Modern Business Hymn”, dat enige vermoeidheid tussen al die oorlogsdreiging goedmaakt. In elk geval een van de interessantere albums van het jaar.
24. Sault – Untitled (Rise) / Untitled (Black Is)
Net zoals vorig jaar bracht het mysterieuze collectief Sault dit jaar twee albums uit. Centraal staan opnieuw de krachtige boodschappen rond politiegeweld en raciale problematieken in zijn geheel. De heel dringende natuur van de teksten wordt ondersteund door fantastisch geproduceerde neosoul, funk en hier en daar een vleugje afrobeat. De frisse en duidelijke productie werd dan ook verzorgd door Inflo, de man die ook bij Little Simz op Grey Area en op Michael Kiwanuka’s Black Man In A White World achter de knoppen zat. Als Saults Black Is het moedeloze verdriet om de ongelijke strijd weerspiegelt, dan is Rise de onversaagde en hyperactuele wederopstanding van Black Lives Matter. De rijzende crescendo’s op “Fearless”, de wankele bas op “Stop Dem” of de percussiebreak in “Strong”… de aanstekelijkheid van Saults dubbele uitgave werkt alleszins op onze dansspieren. Voor zowel de boodschap als de muziek zijn dit twee platen die je moét gehoord hebben in 2020.
23. King Krule – Man Alive!
King Krule katapulteerde zichzelf in 2013 tot een van de grootste hypes uit de scene, door met 6 Feet Beneath the Moon een zeer eigenwijze en lofi kijk op indie te geven. Zeven jaar en drie albums later heeft de roodharige man uit Londen dat concept nog veel verder uitgewerkt. Op Man Alive! is King Krule zoveel meer dan lofi indie. Met heerlijke uitstapjes naar een breed gamma aan genres katapulteert King Krule je met elk nummer naar een andere atmosfeer. “Cellular” bewijst dat hij nog steeds uitstekende indie kan maken, met “Underclass” trakteert de koning je op een jazzy ballade en op “Stoned Again” doorboren de duistere hiphopinvloeden je trommelvlies. Al die verschillende invloeden lijmt Andy Marshall aan elkaar met zijn diepe croonerstem en met emoties doorspekte teksten. Op Man Alive! toont King Krule meer dan ooit wat voor talentvolle muzikant hij is en bevestigt hij zijn cultstatus.
22. Taylor Swift – folklore
Op haar achtste album neemt Taylor Swift afscheid van de poppy klanken waarin ze zich op haar voorgaande albums wikkelde. folklore wist moeiteloos de harten van menig indieliefhebber te veroveren en geeft Swift dan ook eindelijk de credibility in de alternatieve mainstream die ze eigenlijk al veel langer verdiende. Samen met Jack Antonoff en Aaron Dessner (The National) wist Swift een indiefolkpareltje te creëren dat zich als een warm deken over je schouders drapeert. Taylor bewijst haar vocale capaciteiten meermaals en neemt de luisteraar mee op sleeptocht naar haar hut in de bossen. Het ingetogen karakter van Swifts negende worp is misschien wel haar grootste kracht. Daarnaast mag ook het sublieme duet met Bon Iver, misschien wel de samenwerking van het jaar, niet vergeten worden. De draagtijd voor de opvolger duurde een stuk minder lang dan verwacht, want inmiddels verscheen evermore, het kleine zusje van folklore.
21. IDLES – Ultra Mono
Ook in 2020 waren er zekerheden: derde IDLESalbum, derde keer bij de beste vijftig van het jaar. Op Ultra Mono horen we een scherpe en gladdere IDLES dan weleer. Een band die stappen zet om zijn sound te blijven ontwikkelen, die een hiphopproducer onder de arm neemt, diens kruin eens plagerig met de kneukels bewerkt en even later met songs als “Grounds” of “Reigns” over de brug komt. Die vernieuwingsdrang en kunde om desondanks volledig IDLES te blijven, gaat de Britten wonderwel af. (Post)punk kent weer hoogdagen, en een deel van het antwoord op de waaromvraag blinkt op de borst van het Bristolse vijftal. Onze vingers staan intussen krom van het hopen op een concert in de AB op 12 juni 2021, want ook Ultra Mono omvat heel wat schijven die leven op een kolkende, brullende massa, terwijl een band het gepeupel ment op een verhoogje.
(Ontdek albums 20 tot 11 op de volgende pagina!)
