20. Dua Lipa – Future Nostalgia
Ware het niet dat het coronavirus roet in het eten gooide, dan waren we nu vast met z’n allen aan het rollerskaten zoals Dua Lipa en haar dansers dat zo mooi deden in de clip van “Physical”. 2020 moest het jaar van de Brits-Kosovaarse popster worden en hoewel touren er even niet in zat, wist ze zich toch een weg te banen naar menig huiskamer. Met Studio 2054, waarin onze landgenote en rijzende ster Angèle zelfs ten tonele verscheen naast onder meer Kylie Minogue en FKA Twigs, bracht Dua toch de show waar we allemaal nood aan hadden. Haar album Future Nostalgia staat dan ook terecht op de twintigste plek, want Dua Lipa wist disco helemaal heruit te vinden en naar haar hand te zetten. In een tijd waarin de enige feestjes waar je heen kon degene waren die je zelf in je slaapkamer organiseerde, vormde Future Nostalgia ongetwijfeld de perfecte soundtrack. Met deze bijgeschaafde dansskills zijn we vast niet de enigen die niet kunnen wachten om de festivalweides onveilig te maken.
19. Deftones – Ohms
Deftones is een van de weinige bands uit de nu-metalgeneratie die nog functioneert, en op hoog niveau dan nog wel. In de jaren negentig pionierden ze deze stijl door met zware, gesyncopeerde riffs en hiphopvocalen te experimenteren en de solo’s achterwege te laten. Anders dan de meeste van hun volgelingen scoorden deze Californiërs in 2000 een meesterwerk met White Pony. Na twintig jaar en vijf andere degelijke albums is de band terug met een gelijkaardig werk qua stijl, mede met dank aan producer Terry Date. De shoegaze-invloed van de vorige twee albums wordt op Ohms terug afgewisseld met met schelle woede, maar dan matuurder dan op White Pony. De band speelt moeiteloos haar overgangen, die even creatief zijn als altijd zijn. Hoe ouder Chino Moreno en co worden, des te impressionanter hun prestaties.
18. Fleet Foxes – Shore
Luisteren naar Shore is als het openmaken van een potje hoopvol gepekeld optimisme. Via lichtvoetige percussie en de daarop surfende warme stem van Robin Pecknold brengt de vierde Fleet Foxes je naar waar je maar wezen wilt; de escapistische reflex was nog nooit zo schoon. Het bekende muzikale recept werd voor de gelegenheid opgeleukt door menig getsjirp, gastzanger en -drummer. Waar een vogelkoor het melodisch sterke “Maestranza” opent, wordt de vooralsnog onbekende zangeres Uwade Akhere zowel uitgenodigd op het sprankelende openingsnummer “Wading in Waist-High Water” als op melancholische afsluiter “Shore”; de cirkel is rond. Pecknold en co leveren met Shore een prachtig staatje harmonische warmte af. De genereuze herfstfolk van Fleet Foxes geeft veel en vraagt weinig.
17. Keaton Henson – Monument
Het porseleinen beeldje op de hoes van dit album vertelt je al genoeg: als je wilt glimlachen, doe je dat beter niet met deze muziek in je oren. We verwachten ook niets anders van Keaton Henson. Deze geteisterde muzikant brengt ons immer krampachtige emoties in zijn composities, maar oh, hij doet dat dan ook altijd meer dan goed. Dit beaamt hij zelf in opener “Ambulance”, waar hij zich het volgende verzucht: ‘I’m empty but don’t it sound so good?’. Waar de zanger zich in zijn teksten normaliter blootgeeft over hartzeer of mensenangst, kent Monument een mogelijks nog persoonlijker thema: het overlijden van zijn steeds zieker wordende vader. Dit wordt het sterkst bevestigd in “The Grand Old Reason”, waar hij enkele van zijn meest hartverscheurende zinnen neerpent: ‘But like you / I have tried for so long not to cry / That I don’t even know if I can when you die’. Toch snakken we het meest naar adem wanneer na “Prayer” een fragment uit een oude homevideo afpeelt waarop we Keatons vader ‘Keaton, wave to daddy’ horen zeggen. Deze begeesterde, delicate folk raakt een heel nieuwe resem snaren, waarbij Henson zijn emotioneel imperium enkel nog meer weet uit te breiden.
16. Lianne La Havas – Lianne La Havas
Een half decennium zonder de zoetgevooisde stem van Lianne La Havas, het was een harde noot om te kraken. Haar afwezigheid betekende wel vijf goed gespendeerde jaren, een pleister op de wonde voor de fans; zeker wanneer we haar derde, selftitled album beluisteren. We stelden paradoxaal genoeg vast dat de Britse een ware evolutie doormaakte, maar toch nog even vertrouwd aanvoelde als toen we haar in 2015 even loslieten. Haar stem is nog steeds loepzuiver, haar muziek verwarmend, maar alles maakte onmiskenbaar een proces door, waardoor het geheel nog meer afgewerkt klinkt. Laat dit alles omgeven door een romantische rode draad binnenkomen, en de ellende van 2020 wordt dankzij Lianne La Havas even verbannen uit ons collectief geheugen.
15. Rina Sawayama – SAWAYAMA
Dua Lipa, Taylor Swift (twee keer), Lady Gaga, Ariana Grande, zelfs Britney Spears en Kylie Minogue deden dit jaar een gooi naar de titel van aanstekelijkste popplaat van 2020. Ondanks de moordende concurrentie was er slechts één artieste die samuraigewijs alle tegenstanders een kopje kleiner maakte. Rina Sawayama bouwde verder op de sound van haar ep uit 2017 en injecteerde haar album met het nodige cynisme en agressie. Ze is kwaad op zichzelf (“Bad Friend”), op de wereld (“Fuck This World”) en vooral op racistische opmerkingen (“STFU!”). SAWAYAMA is een popstatement om u tegen te zeggen; dat het zeker in hoofdletters geschreven mag staan. Het album barst van persoonlijkheid, slimme hooks en uiterst dansbare melodieën, terwijl ze moeiteloos van pop over numetal naar rock hopt. En dan hield ze met “LUCID” nog een banger achter de hand voor de deluxeversie van het album.
14. Fontaines D.C. – A Hero’s Death
Vorig jaar bevonden de Ieren van Fontaines D.C. zich nog op de tweede plaats in onze top vijtig; dit jaar moeten ze genoeg nemen met een veertiende plaats. Maar laten we eerlijk zijn: als je twee jaar na elkaar tussen de vijftig beste albums van het jaar staat te pronken, dan ben je goed bezig. Laten we nog eens eerlijk zijn: A Hero’s Death is pure klasse. De minimalistische postpunk van de Ieren is na twee albums al bijzonder gestroomlijnd. Laten we ook niet de grille, melancholische stem van Grian Chatten vergeten. Eigenlijk kunnen we Fontaines D.C. enkel maar toejuichen. Ze bezweken niet onder de druk van de torenhoge verwachtingen en leverden een klassevolle tweede plaat af omdat de band er non-conformistisch voor koos om zichzelf verder te ontdekken en hun geluid te ontwikkelen.
13. Eefje de Visser – Bitterzoet
Eefje de Visser had de haast onmogelijke opdracht om over de door zichzelf bijzonder hoog gelegde lat van Nachtlicht te springen. Ze is daar niet voor de volle honderd procent in geslaagd, maar dat betekent niet dat Bitterzoet een minder goede creatie was. Integendeel, de plaat zorgde voor haar grote doorbraak in ons land (en in kleinere mate nog in Nederland). Met een minimalistische productie wist ze toch groots uit te pakken en vaak zelfs bombastisch binnen te komen. Intrigrerende teksten, dromerige elektronica en een experimentele doch zeer toegankelijke sound; Eefje de Visser heeft met Bitterzoet de weg naar heel wat harten gevonden en ze wist die dan ook moeiteloos te veroveren.
12. Tom Misch & Yussef Dayes – What Kinda Music
Op nummer twaalf vinden we de tweede helft van Yussef Kamaal, drummer Yussef Dayes. Op What Kinda Music trekt hij samen met vermaard gitarist Tom Misch op avontuur. De twee vermengen hun pop- en jazzinvloeden met de bekende Londense mix van hiphop en breakbeat. De productie, gitaar en stem van Misch en Dayes’ gedurfde ritmes en drumwerk creëren samen een experimentele triomf. De popinvloeden van Misch’ laten toe meer luisteraars te doen proeven van de florerende Bitse jazzscene. De subtiele integratie van de Amerikaans rapper Freddie Gibbs en enkele Londense underground grootheden als Kaidi Akkinibi en Rocco Palladino zorgt voor een exotische menagerie aan stijlen die de luisteraar inderdaad doet afvragen: ‘Wat voor hemelse muziek is dit?’.
11. Sevdaliza – Shabrang
De Nederlands-Iraanse Sevdaliza is op wereldveroveringstocht en een parel als dit album zal haar carrière enkel in een stroomversnelling vooruithelpen. Op Shabrang wordt muzikale diepgang opgezocht terwijl een uiterst sensuele sfeer constante is. We zitten op het puntje van onze stoel om de spannende dualiteit tussen de breekbare pianoballades en de duistere synths te vatten. Haast onmogelijk wanneer we zo opgaan in het luisteravontuur. Hoewel de nummers groots klinken door de originele producties met strijkers, voelt het allemaal vrij intiem aan. De zangeres’ impressionante en duistere elektropop – haast futuristisch – betovert en laat je allesbehalve ontroerd achter. Sevdaliza spreekt op Shabrang de duisternis in eenieder aan.
(Ontdek de top tien op de laatste pagina!)
