40. Glass Animals – Dreamland
De fans van Glass Animals hebben er lang op moeten wachten, maar twee jaar na het gevaarlijke ongeval van drummer Joe Seaward zijn de Britten weer helemaal terug van weggeweest. Op Dreamland verandert de band de alomgekende betekenis van het woord. Het dromenland is niet enkel zweverig en licht, maar kan ook zwoel, chaotisch en soms zelfs redelijk hard klinken. De plaat kan opgedeeld worden in drie levensfasen: kindertijd, jeugd en volwassenheid. Dat wordt dan nog eens aan elkaar gebreid door home movies uit het leven van de frontman. Glass Animals kwam met Dreamland terug door de grote poort, of om het met de woorden van de band te zeggen: ‘Wavey Davey is on fire!’
39. Jeff Rosenstock – NO DREAM
Op zijn vierde soloplaat haalde de gewezen frontman van Bomb The Music Industry! nieuwe intense hoogtepunten. De actuele en angstige teksten nemen een prominente plaats in voor de stevige skaterpunk- en powerpopachtergrond. Nummers als “Scram!” en “Monday At The Beach” hebben een heel hoog meebrulgehalte en de schreeuw op het einde van “N O D R E A M” komt als het ware rechtstreeks uit een Convergeproject. Ondanks de weinige instrumentale adempauzes en de schijnbaar speelse zang blijven de teksten heel introspectief en authentiek. Rosenstock vindt op NO DREAM de furore en passie die Worry (2015) zo geweldig maakte en die op Post- (2018) pijnlijk afwezig was.
38. clipping. – Visions of Bodies Being Burned
clipping. brengt ons onder het mom van vernieuwende, industriële horrorcore zestien telkens weer angstaanjagende vertellingen. Als tweede deel van voorgaand album There Existed an Addiction to Blood – want feitelijk maakten de artiesten destijds gewoon te veel liederen dan voor één album goed was – vervolgen ze hun gerenommeerde, dystopische rap-epiek in Visions of Bodies Being Burned. Deze muziek is niet voor angsthazen: de band sleurt ons langs allerlei gruwelijke verhalen, waar ze graag hun mosterd halen. Zo begint het in “Say the Name” met herwerkte teksten van hiphopgroep Geto Boys. Op een loop herhaalt zich ‘Candlesticks in the dark, visions of bodies being burned’. Die laatste zin is ook meteen waar de plaat zijn naam haalt. Het nummer gaat over Candyman, een slaaf die in een lynchmob het leven moest geven en terugkomt als geest om iedereen te teisteren. Het album eindigt in het magische doch sinistere “Secret Piece”, een uitvoering van een opgave van niemand minder dan mevrouw Yoko Ono herself, en brengt bijna alle artiesten die op beide albums voorkwamen samen in een woud als last resort om aan alle monsters die de plaat ons voorstelt te ontsnappen.
37. Perfume Genius – Set My Heart on Fire Immediately
Rond Perfume Genius heeft altijd al controverse gehangen. De een vond het allemaal experimentele chaos, de ander geniaal. Wij zijn het dankzij Set My Heart on Fire Immediately volledig eens met die laatste groep. Op zijn laatste creatie laat Mike Hadreas ons binnen in het warrige hoofd van een muzikant. Hij neemt ons een klein uurtje mee naar zijn eigen wereld, vol oprechte, emotionele en soms verrassend bombastische verhalen. Begeleid door rakende, intrigerende en dromerige instrumentatie weet hij toch een ruw kantje aan het hele verhaal te hangen. Experimentele chaos is het dus zeker en vast, maar wel chaos die tot in de puntjes werd uitgedacht. Het is dat wat Set My Heart on Fire Immediately een welverdiend plekje in onze top vijftig opleverde.
36. Gorillaz – Song Machine, Season 1
In 2018 kondigde Damon Albarn aan dat Gorillaz een pauze zou nemen, maar die duurde niet lang aangezien de virtuele band eerder dit jaar al met een nieuw concept naar buiten kwam. Bijna elke maand brachten ze een nummer (of episode) uit, waarvoor Albarn samenwerkte met een artiest die nog niet had samengewerkt met Gorillaz. De diverse gastartiesten (zoals Beck, slowthai, St. Vincent, Robert Smith en Fatoumata Diawara) zorgden voor uiteenlopende nummers, zoals we dat gewoon zijn bij een Gorillazalbum. Ondanks dat niet alle liedjes meteen overtuigen, zit het album wel goed in elkaar en weet Damon alweer een sterke plaat neer te zetten. Even legendarisch als Demon Days of Plastic Beach zal dit album wellicht niet worden, maar Song Machine, Season 1 is wel het beste Gorillazalbum in jaren. We kijken uit naar het tweede seizoen!
35. Declan McKenna – Zeros
Na een overtuigend debuut moest 2020 het jaar van de bevestiging worden voor Declan McKenna. Na een dik half jaar verschuiven en uitstellen zag Zeros dan eindelijk het levenslicht. Een album waarop de Brit vrolijk tegen de schenen stampt van de hedendaagse maatschappij. Hoofdrolspeler doorheen het verhaaltje is Daniel, die door de wereld wordt uitgesloten omdat hij niet ‘normaal’ genoeg is. Begeleid door nu eens stevige britpopgitaren en dan eens een ingetogen piano en wat glitterende synths, komt hij uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Van georganiseerde chaos die je van je sokken blaast op “Rapture” tot een licht bombastische pianoballade op “Be an Astronaut”; Declan McKenna is er op alle vlakken op vooruitgegaan.
34. Laura Marling – Song for Our Daughter
Zou de Britse Laura Marling ooit een slecht album kunnen afleveren? Al sinds haar debuut in 2008 schrijft ze gestaag verder aan een boekenplank vol parels van albums. Haar zevende is in alle opzichten een klein en knus album waar het spelplezier van afspat. Probeer maar eens niet te glimlachen bij “Strange Girl” of Marlings warme omhelzing te ontwijken in “Only The Strong”. Je neemt haar goeie raad ter harte in “Song For Our Daughter” en hangt aan haar lippen in “Fortune”. Marling is het muzikaal equivalent van een goed boek, een knisperend haardvuur en een gerijpte wijn. Een combinatie die ons tijdens de winterse lockdownmaanden nog vaak van pas zal komen om het leven draaglijk te houden.
33. The Avalanches – We Will Always Love You
Op de valreep kregen we met We Will Always Love You van The Avalanches nog een late inzending voor de eindejaarslijstjes. Gelukkig wordt al vanaf de eerste minuten duidelijk dat het derde album van de Australische samplegoochelaars opnieuw eentje is om duimen en vingers van af te likken. Een schattenzoektocht voor liefhebbers van obscure plaatjes, een emotionele ruimtereis voor audiofonen; voor elke muziekfan valt er wel iets te beleven. MGMT en The Shirelles zorgen voor een onverwachte discohit met “The Divine Chord”. Blood Orange, Sampha en Denzel Curry injecteren wat soul en swagger. Nummers eruit pikken, doet eigenlijk oneer aan dit zorgvuldig geconstrueerde en vakkundig samengelijmde album waar werkelijk geen enkel woord of sample te veel of te weinig is.
32. Spinvis – 7.6.9.6.
De Nederlandse liedjessmid doet weer van bescheiden boem paukeslag met zijn zesde langspeler, een caleidoscopische ode aan kleine dingen en grote gevoelens. 7.6.9.6. verzamelt xylofoon, drumcomputer, relativeringsvermogen en melancholie – alle stevig samengehouden met het bindmiddel der eigenzinnigheid dat Erik de Jong al bijna twintig jaar tot zijn stokpaardje maakt. Met woorden die even zorgvuldig als lukraak gekozen zouden kunnen zijn – laat nu net dìè evenwichtsoefening de kunst wezen – windt Spinvis ons opnieuw rond zijn vinger. Hoewel het eclectische karakter van de plaat aanknoopt bij Goochelaars en Geesten, de minimalistische sfeer Trein Vuur Dageraad echoot en de instrumentatie terugblikt naar debuutplaat Spinvis, blijft er genoeg nieuwigheid te sprokkelen op 7.6.9.6.. “Picasso”, “Scherven van Jou” en “Soms Breekt er een Hart, Soms Blaft er een Hond” zijn impressionistische schilderijtjes die de lijnen van Spinvisland op prachtige wijze verder uittekenen.
31. Post Animal – Forward Motion Godyssey
Post Animal wist ons twee jaar geleden, toen nog als ‘band van die gast van Stranger Things’, bijzonder fijn werk voor te stellen en ging dit jaar gewoon op dat elan door. Forward Motion Godyssey botst heen en weer tussen gekke teksten die overal maar vooral nergens op slaan en instrumentale uitjes die eigenlijk gewoon datzelfde doen. Tussen al dat gegrap en gegrol door vergeet de band uiteraard nooit om ferme riffs uit hun gesnaarte te knijpen en bruggetjes naar disco, heavy metal en spacy eighties synthdeuntjes gladjes af te strijken. Het ene moment frons je je voorhoofd tot bloedens toe om een splijtende riff optimaal te laten binnenkomen, even later blijkt dat kontschudden toch tot je trukendoos behoort. Wat Post Animal juist met lijf en leden doet, is ons nog steeds onduidelijk. Dat ze er goed in zijn, kan elke spoedarts die onze fronsen al terug dichtnaaide wellicht beamen.
(Ontdek albums 30 tot 21 op de volgende pagina!)
