Taylor Swift, ofwel heb je ze op een gouden sokkel staan, ofwel kan je ze niet uitstaan. Swifties vinden haar teksten geniaal, eerlijk en herkennen zich in elk liefdesnummer én elke breakupsong. Tegenstanders vinden ze dan weer overrated, vinden het irritant dat ze met alle aandacht gaat lopen op sportevenementen en klagen over het overmatig gebruik van haar privéjets. Hoe dan ook bestaat er geen twijfel over dat Taylor Swift een van dé popfiguren is van de afgelopen jaren. Haar befaamde The Eras Tour is na tachtig stadiumshows pas aan de helft en in dat ruim drie uur durende concert wordt er stilgestaan bij haar grootste hits én haar vier meest recente albums. Lover, folklore en evermore kregen door de coronapandemie geen eigen tournee en worden nu dus samen met Midnights en klassiekers als “You Belong with Me“, “All Too Well” en “Shake If Off” in een heus spektakel gebracht.
Halverwege die The Eras Tour komt Taylor Swift nu met een nieuwe langspeler, waardoor we vermoeden dat de setlist binnenkort zou kunnen veranderen. De nummers op Swifts elfde langspeler zijn duidelijk gebaseerd op de breakup met Joe Alwyn (een Britse acteur waar ze zes jaar mee samen was en over zong op haar vijf meest recente albums) en deels ook op haar nieuwe relatie met de Amerikaanse football-speler Travis Kelce. The Tortured Poets Department wordt door Swift zelf omschreven als een ‘levenslijnalbum’ dat ze echt moest maken en waarin de vijf stadia van rouw en verwerking worden verkend en doorgrond. Taylor Swift begon aan dit album te schrijven eens Midnights was afgewerkt en werkte voor de zoveelste keer samen met producers en songwriters Jack Antonoff en Aaron Dessner, wat er dan ook aan te horen is.
‘I hope you’re okay, but you’re the reason’, klinkt het al snel op opener “Fortnight”. We horen Taylor Swift op een eerder kalme manier zingen, iets dat doorheen de plaat opvallend vaak voorkomt. De zachtere zang sluit dan ook aan bij het intieme karakter van zowel de muziek als de inhoud. Swift laat al gauw duidelijk merken dat het niet goed met haar gaat en dat ze een gebroken hart heeft: ‘I love you, it’s ruining my life’. De backingsvocals worden verzorgd door Post Malone, een onverwachte samenwerking die zijn vruchten afwerpt. De muziek bloeit open als een bloem en op het einde voegt Post Malone in zijn solostukje wat magie toe aan de muziek. Jammer genoeg is dat een van de weinige keren dat er magie aanwezig is doorheen The Tortured Poets Department.
Taylor Swift staat bekend om haar schrijfvaardigheden en komt in het tweede nummer met enkele opvallende teksten. ‘You left your typewriter in my apartment / I’ll think some things I’ll never say, like who uses typewriters anyway?’, ‘You’re not Dylan Thomas, I’m not Patti Smith, this ain’t the Chelsea Motel’ en onze favoriet ‘You smoked then ate seven bars of chocolate, we declared Charlie Puth should be a bigger artist’. De teksten komen onder andere hier zodanig plat over dat er bitter weinig inhoud achter lijkt te zitten. Dat de brave Taylor Swift eventjes moet bevestigen dat ze niet de rebelse Patti Smith is, is zonder twijfel een belediging voor de punklegende. Charlie Puth komt er met deze vorm van reclame dan nog het beste van af, maar deze tekst lijkt gewoon uit het dagboek van een veertienjarig meisje te komen die denkt dat ze de Nobelprijs voor Literatuur in de wacht gaat slepen. Pas maar op, Bob Dylan, want Taylor Swift komt je achterna!
Veel van de nummers op Taylor’s elfde plaat passeren zonder echt een blijvende indruk te maken en “Down Bad” is daar een mooi voorbeeld van. De muziek is iets aanstekelijker hier, maar uiteindelijk vergeten we de melodie meteen eens het lied gedaan is. Alleen de manier waarop ‘Crying at the gym’ en ‘Fuck it if I can’t have him’ met elkaar worden gerijmd maakt een blijvende indruk. De poëet in Swift houdt van rijmen en zo passeren doorheen de plaat ook ‘You don’t get to tell me about sad, if you wanted me dead you should have just said’ en ‘Good boy, that’s right, I’ll show you heaven if you’ll be an angel all night’ de revue. Het rijmen van ‘sad’ op ‘said’ en van ‘right’ op ‘night’ zijn al mooie voorbodes van hoe Taylor tijdens “The Smallest Man Who Ever Lived” voor de zoveelste keer ‘bar’ en ‘car’ in het eenvoudigste rijmschema giet.
“So Long, London” is muzikaal net iets spannender. Er lijkt naar een hoogtepunt gewerkt te worden en de tekst is hier ook wat sterker, maar het lied is jammer genoeg al gedaan vooraleer die climax bereikt wordt. Na een twintigtal minuten komt er eindelijk wat meer schot in de zaak met “But Daddy I Love Him”, dat een beetje in de lijn ligt van Speak Now. De muziek is vrij dramatisch en we horen een enthousiaste Taylor Swift die voor de verandering vergezeld wordt van akoestische instrumenten, een welgekomen afwisseling na al die tragere elektropop. Ook “Florida!!!” weet er uit te springen dankzij de herkenbare en karaktervolle stem van Florence Welsh. De frontvrouw van Florence + the Machine brengt ook een typische percussiepartij met zich mee en weet een frisse wind door het album te jagen.
Taylor Swift zong eerder op onder meer “Look What You Made Me Do” en “mad woman” al uitgebreid over haar reputatie en ook op “Guilty as Sin?” wordt er hier kort naar verwezen. Toch heeft het lied voor de rest weinig extra te bieden en ook muzikaal heeft Taylor Swift niet veel nieuws te bieden. Vrijwel elk nummer van The Tortured Poets Department zou op ofwel Midnights, folklore en evermore kunnen staan zonder er daar op te vallen en soms zijn de gelijkenissen zeer treffend. Het tintelende geluidje doorheen het nieuwe “I Can Do It With a Broken Heart” is extreem gelijkaardig aan dat op “Mastermind“, maar weet een veel kleinere indruk na te laten dan het oudere nummer.
Toch moeten we laatstgenoemde ook credit geven, want het lied gaat over hoe een depressieve Taylor Swift ondanks de hartzeer leuk allemaal liefdesliedjes over haar ex avond na avond op het podium staat te zingen. Ook op “loml” hebben we met Taylor Swift te doen en hier komt de singer-songwriter wel met een mooie tekst. Waar die afkorting doorgaans voor ‘love of my life’ staat, wordt er hier afgesloten met ‘you’re the loss of my life’. ‘What we thought was for all time was momentary’ is ondanks de eenvoud ervan een van de mooiste lijnen op het album en valt op deze pianoballade helemaal op zijn plaats. Het lijkt ergens een tegenhanger van het prachtig romantische “New Year’s Day“, al is “loml” iets minder magisch. De magie tussen Taylor en haar ex is hier duidelijk al enige tijd weg, maar de emoties zijn wel nog steeds op een eerlijke en pure manier voelbaar.
Iets langer dan een uur neemt Taylor Swift ons mee in haar gebroken hart en we kunnen niet anders dan stellen dat ze met The Tortured Poets Department niet veel te bieden heeft. Dat Taylor Swift haar gebroken hart van zich af moest schrijven, kunnen we ons helemaal voorstellen, maar de meerwaarde van het uitbrengen van deze plaat blijft vooralsnog een mysterie. Het klinkt allemaal net iets te veel als afkooksels van de drie vorige albums. Swift heeft duidelijk nood aan een muzikale herbronning en nieuwe medeschrijvers die haar opnieuw uitdagen, want hier klinkt het alsof haar relatie met Jack Antonoff ook niet veel meer te bieden heeft. Sommige van de nummers met Aaron Dessner kunnen ons meer smaken, maar over het algemeen is The Tortured Poets Department zonder twijfel een teleurstelling te noemen. Muzikaal is het veelal oninteressant en ook de teksten doen ons iets te vaak denken aan zogenaamd diepzinnige Pinterest-quotes uit 2008.
Wie toch niet genoeg kan krijgen van het album, zal blij zijn om te horen dat er ook een deluxe editie verscheen met maar liefst vijftien nieuwe nummers.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Florida!!!”, ons favoriete nummer van The Tortured Poets Department, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
