De band met vele namen trekt zichzelf nog eens op gang. Sinds hun debuutplaat Grave Blockers uit 2006 bracht Thee Oh Sees, die nu door het leven gaat als Osees, elk jaar minstens één album uit. Daar kan King Gizzard & the Lizzard Wizard nog wat van leren dus. En daar stopt de vergelijking met de Australiërs niet, want deze mannen uit San Francisco staan evenzeer gekend voor hun cultstatus, krankzinnige werkethiek en eclectische vorm van garagerock die zowat elke hoek van het genre kan verkennen. We zijn met dit nieuwe project, Protean Threat, toe aan het negentiende album van John Dwyer en company (zijprojecten e.d. niet meegeteld). We kunnen alleen maar hopen dat de band gesponsord wordt door Red Bull voor hun ijverigheid.
We worden verwelkomd op Protean Threat door “Scramble Suit II”, een compromisloze muur aan geluid dat de perfecte soundtrack vormt om je kamer aan gort te slaan. ‘Met de deur in huis vallen’ zou een understatement zijn, eerder ‘de deur opblazen met dynamiet’. De soms wat langdradige pyschedelische rock van op Face Stabber wordt hier duidelijk achterwege gelaten. Maar daardoor klinkt Protean Threat niet minder vrij of verkennend. Integendeel, verschillende nummers hebben een duidelijke improv jazz vibe. De manier waarop de losse instrumentatie op een chaotische manier toch een coherent geheel kan vormen, boeit extreem. Het complex ritme van de drums op “Upbeat Ritual” en de galmende gitaren die je wel eens in een spaghettiwestern zou kunnen horen, geven een vrije structuur aan het nummer.
Op Protean Threat is het niet enkel losse zooi wat de klok slaat. Strakke psych-punk uitlatingen vinden we in nummers als “Terminal Jape”. Hier is distortion onverbiddelijk koning en deze staalharde aandrijvingen worden hier en daar afgewisseld met schrille synths die de chaosmeter nog eens stevig op elf zetten. Instrumentale omleiding “Wing Run” biedt een spacy tegengewicht aan al die fuzzy bombast, die wij dankbaar aannemen. De band verliest hun speelsheid voor geen seconde uit het oog.
Zoals al eerder gezegd is Osees veel dingen, maar artistiek eentonig is er niet een van. Halverwege het album toont de band nog maar eens hun veelzijdigheid en schotelt het ons de nummers “Said the Shovel” en “If I Had My Way” voor. Die eerste is ronduit een disco- en funkgeïnspireerd nummer dat met zijn speelse bas en gladde r&b-vocals niet mis zou staan op de ‘Superfly’-soundtrack van Curtis Mayfield. “If I Had My Way” is dan weer een upbeat stukje surfrock dat het gevoel geeft dat Osees dit niet allemaal serieus neemt. Eindigen doen we met “Gong of Catastrophe” en “Canopnr ’74”, waar de synths en andere eigenzinnige ornamenten stevig de bovenhand nemen. Het resultaat heeft iets weg van een funky jamsessie met buitenaardse tintjes die funklegendes als Funkadelic ook moeiteloos konden bereiken.
De flow van de tracklist is uitermate sterk, met een naadloze overgang van strakke punkuitbarstingen naar de meer laidback en losse nummers die nog wat meer verkende genres op de kerfstok van Osees plaatsen. Protean Threat is op veel vlakken een microkosmos: gewoon steengoede muziek die wel eens buiten de lijntjes durft te kleuren, want regels zijn er om gebroken te worden. We hebben hier te maken met een band die keer op keer unieke en goede muziek weet te maken, maar nog steeds rondloopt met een ‘meedoen is belangrijker dan winnen’-attitude, terwijl ze met materiaal als dit wel degelijk voor de medailles kunnen gaan. Osees stelt zich met elk voorbijgaand jaar meer op als the hero with a thousand faces. Elk etiket dat de richting van de band wordt opgestuurd, ontwijken zij netjes en zonder enige moeite. Op Protean Threat is de band helemaal uitgedost in lederen jasjes, maar de feesthoed ontbreekt evenmin. Losjes gaat ook.
Twitter / Facebook / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
