© Cristina Bercovitz
Vandaag de dag wordt hiphop bestempeld als het genre van het muzikale hedonisme, of net het muzikale medium waar de spreekwoordelijke vinger aan de maatschappelijke pols gehouden wordt en boemannen bij naam en toenaam genoemd worden. Maar tussenin die uitersten zijn er nog wel wat andere aftakkingen in het genre te vinden. Zo ook de horrorcore, een griezelig, industrieel en mechanisch getint subgenre dat toch ook al even meegaat. Het is van de jaren negentig dat hiphopcollectieven Three 6 Mafia en Bone Thugs-N-Harmony uit de Amerikaanse Midwest eenzelfde affiniteit toonden voor horror als de Wu-Tang Clan deed voor kungfu. Het subgenre leunt dan ook eerder aan bij een John Carpenter-compositie dan dat ze meegaan in de West-Coast tegenover East-Coast vetes. Vaak gaat het horrorcore-genre hand in hand met industriële of experimentele stromingen, want als er wel iets is dat mensen het koud zweet kan geven, is het wel de ijzige kilte van stalen gedrochten.
Amerikaans drietal clipping., bestaande uit producers William Hutson en Jonathan Snipes met rapper Daveed Diggs, behoort tot de nieuwe generatie aan hiphopartiesten die hun catharsis opzoeken in het morbide. Indien die laatste naam bekend in de oren klinkt, is Diggs naast clipping. ook te bewonderen in de ultrapopulaire rapmusical Hamilton en een hele reeks Disney-films. Dat heet dan een gediversifieerd portfolio hebben. Een paar jaar terug bracht het trio het tweeluik There Existed An Addiction to Blood en het magistrale Visions of Bodies Being Burned, hoogstandjes in adrenaline-pompende hiphop die in elk mens een fight-or-flight reactie uitlokt. Het was maar goed dat de deuren van de Orangerie-zaal in de Brusselse Botanique ten alle tijden openstonden om een eventuele vlucht mogelijk te kunnen maken.
Twee inleidende artiesten zouden de weg plaveien naar die allesbehalve familievriendelijke hoofdprogrammatie. Sharon Udoh, onder het moniker Counterfeit Madison, zette die aanloop in met soberheid. De Nigeriaans-Amerikaanse componist zat simpelweg achter hun keyboard, integer en intiem, en voerde zijdezachte stukjes gospel en blues, duidelijke geïnspireerd door Nina Simone. Het veredelde keyboard straalde zuiverheid uit en galmende schijnbaar verder dan de ruwweg tien meter dat het plafond opmat. Over Counterfeit Madison later gelukkig meer.
Antwerps trio KRANKk nam zichzelf voor het organische en synthetische samen te brengen, vooraleer de dreigende mechaniek van clipping. de boel helemaal zou overnemen. Met de aanhoudende nostalgie voor artiesten als Aphex Twin en Burial, en een verjongingskuur in de vorm van pakweg een Nia Archives, geniet Drum and Bass een herwonnen plek in de mainstream. Ook KRANKk tapt van hetzelfde atmosferisch vaatje met hun versie van DnB en UK Garage. De vliegensvlugge ritmes en soulvolle samples kregen extra kracht in een setting waar die ook effectief live gespeeld worden, en het is dan vooral ongelofelijk om te zien hoe de drummer bijna een uur lang de meedogenloze breakbeats uit zijn drumstel kon persen zonder ooit uit de maat te vallen. KRANKk aasde misschien iets te hard op een transcendentale diepgang die het niet helemaal bereiken kon, maar met een sterke nadruk op atmosfeer en soul brak het drietal vaker wel dan niet door het oppervlak.
Met Diggs’ ontegensprekelijke swagger en de Hutsons en Snipes’ wat nietsvermoedende, braaf uitziende uitstraling is clipping. op het eerste zicht een opvallende constellatie. Opener “Club Down” toonde echter meteen al waarom die constellatie werkt. Glitchy, ruisgevulde productie doorboorde elke trommelvlies, verzorgd door de twee producers achter hun knoppenkasten, terwijl Diggs daar als een warm mes door boter heen sneed met flukse, complexe flows. Waar je bij Death Grips een complete pletwals aan flows en verzen zou verwachten onder een soortgelijk sonisch decor, vindt Diggs duidelijk dat je er zo wel heel gemakkelijk van onderuit komt. Het dreigende “Body for the Pile” is ondanks, en misschien ook dankzij, zijn beat bestaande uit power electronics enorm bouncy en kent een woordenstroom van Diggs die niet anders dan acrobatisch genoemd kan worden.
“Check the Lock” kent ook weer zo’n feilloze melodie en groove gecreëerd uit pure chaos. Hier werd de mechanische sound voorzien van hol klinkende ornamenten, en zelfs een licht funky groove die het geheel tegelijkertijd iets desolaat en toch rustgevend gaven. Zelfs zo’n beperkte kalmte kwam in deze set over als een oase, en mag dan ook nooit lang in tact gehouden worden. Naarmate de kruipende angst uit de teksten dieper bleef doordringen, met een gevoel dat je krijgt als je voelt dat je bekeken wordt, was de vervreemding totaal. “Shooter” zette die vage angst om in een meer concretere dreiging. De beat is volledig geconstrueerd uit geweerschoten, en toonde misschien het best de kunde van clipping. om vanuit elke schijnbaar vormeloze, ruizige waas een versmachtend en toch uiterst opverend geheel te maken. Catchiness ligt niet altijd in simplesse, soms ligt het in duimschroeven en kettingzagen.
Het enorm bonkende “Body & Blood”, een nummer dat nogal toepasselijk klinkt alsof het door een gehaktmolen gehaald is geweest, sloot het eerste luik van de set af. Het tweede luik was even verrassend als het eerste oorsplijtend was. Counterfeit Madison mocht weer opdraven voor enkele solostukken. Een handvol nummers mocht ze weer galmende hoogtes bereiken, vooraleer een samenwerking met het clipping.-drietal zich onvermijdelijk opdrong. Voor een nu nog onbekend en onuitgebracht nummer kreeg men een slenterende triphopnummer (met Udoh in de rol van Beth Gibbons). Het leek de sound te zijn waar de twee artiesten een ideaal compromis in konden vinden, al zou clipping. clipping. niet zijn als het einde niet weer werd opgeslokt door het geluid van allerhande levensbeëindigende machinerie die open en dicht knauwt. Afsluiter “Blood of the Fang” verwees die gecompromitteerde sound naar de deur en gooide alle doorgeknipte remmen los. Udoh voorzag de gospelgevulde achtergrond terwijl de intens pompende beat in Diggs een compleet moordzuchtige demoon ontwaakte. Hij onderstreepte met het einde in zicht dat de razendsnelle triplet flow zowel zijn grootste troef als zijn grootste wapen zijn.
clipping. vond op hun laatste twee albums vooral de ultieme balans tussen oorverdovende versmachting en catchy aderlatingen. Het drietal bracht in de Botanique een set die evengoed als rave in een slachthuis had kunnen dienen. Na zo’n set wordt een bezoek aan een stille ruimte, welke dan ook, wel ten zeerste aanbevolen. Maar de soulvolle, en levensbevestigende elementen die ze betrekken tonen dat Eros en Thanatos, de menselijke levens- en doodsdriften, vaak enorm dichtbij elkaar liggen, en in de vorm van clipping. een knarsende tweestrijd kunnen aangaan.
