De beste albums uit België en Nederland lieten we de afgelopen week al op je los, nu is het de beurt aan de rest van de wereld. Als je Dansende Beren een beetje volgt, dan weet je dat het een immens moeilijke opdracht is om het jaar samen te vatten in een relatief kort lijstje van vijftig platen – net omdat er zo ongelooflijk veel muziek blijft verschijnen. Het is en blijft daarom natuurlijk appels met peren vergelijken, maar daar hebben we toch ons uiterste best voor gedaan. Met de hele redactie zochten we naarstig naar opvolgers voor Sufjan Stevens (2023), Black Country, New Road (2022) en Little Simz (2021), met uiteindelijk onderstaande top als eindresultaat. Een lijstje met hypes, bekende en minder bekende artiesten, en vooral heel veel goeie muziek.
Per artiest voegden we overigens slechts één album toe, dus als een band meerdere langspelers uitbracht in 2024, dan haalde enkel de plaat met de meeste stemmen deze lijst. Al deze albums en artiesten vind je ook niet meer terug in andere lijstjes, want we willen zoals steeds zoveel mogelijk artiesten in de kijker zetten. Maar voor nu: ontdek en geniet!
50. Aaron West and The Roaring Twenties – In Lieu Of Flowers
De derde plaat van Aaron West and The Roaring Twenties kan zomaar het magnum opus genoemd worden van de band. De groep rond Dan Campbell brengt niet al te vaak albums uit, maar als die er zijn, is het altijd een geanticipeerde release. Zeker omdat deze derde plaat een conclusie van een trilogie aan emoties herbergt en daardoor nog straffer binnenkomt. Op In Lieu Of Flowers brengt Campbell intieme momenten, zoals op opener “Smoking Rooms”, samen met epische sounds van de vijftienkoppige band, wat de rijkheid van een song als “Spitting in the Wind” of “In Lieu Of Flowers” alleen maar ten goede komt. Op deze plaat vindt Campbell het perfecte evenwicht tussen hoop en melancholie, en brengt hij dat in de vorm van de meest perfecte emoplaat die altijd aan een donker draadje blijft hangen, maar zowel ruw als groots klinkt.
Aaron West and The Roaring Twenties – In Lieu Of Flowers (★★★★): Tussen euforie en melancholie
49. Chat Pile – Cool World
Na 2022 staat Chat Pile opnieuw in onze lijst. De band is immers geen van haar pluimen verloren. De hoes van Cool World heeft ook dezelfde layout als die van God’s Country, al is de nieuwe gitzwart in plaats van beige. Dat vat ook goed samen wat er net anders is aan deze opvolger. Er is nog steeds hoogwaardige sludge, noise en posthardcore aanwezig, maar het geheel klinkt eerder duister dan rebels. De productie is opgeschoond en de drums en bassen klinken dieper, terwijl er hier en daar juist alternatieve rockelementen in het sonisch repertoire binnensluipen. Hoewel deze riffs nogal repetitief zijn, zorgen die accenten en de meesterlijke groove voor genoeg variatie. Bovendien getuigen de dystopische teksten van een laconieke donkere humor. Zo zijn de meeste titels van Chat Pile helemaal sarcastisch bedoeld.
Chat Pile – Cool World (★★★★): Een stortvloed aan rauwheid
48. Clarissa Connelly – World of Work
Met een grenzeloze creativiteit schitterde Clarissa Connelly dit jaar op World of Work. Haar eerste plaat onder Warp Records is een duizelingwekkende inkijk geworden in haar excentrieke en eclectische stijl. Vanuit een overweldigende inspiratie bouwt Connelly een wereld op in World of Work, een wereld die mystiek klinkt en waarin ze avontuurlijke en ambitieuze dingen onderneemt. Met haar bijzondere stem dondert en zweeft ze boven een muzikaal borduurwerk dat uiteenlopende richtingen verkent: van artpop en proggy gitaarsolo’s tot Schotse folk en middeleeuwse muziek. World of Work glipte bij veel mensen door de mazen van het net, maar blijft de aandacht opeisen van wie het een kans gaf. Een tegenhanger hiervan zal je niet snel vinden.
47. Blood Incantation – Absolute Elsewhere
Blood Incantation raakte in 2019 relatief bekend dankzij Hidden History of the Human Race, een extreem technisch deathmetalalbum met een hoes die al snel tot een meme uitgroeide. Daarna was het even slikken toen de band een ambientalbum uitbracht, maar dit jaar zijn de vier uit Denver helemaal terug en het resultaat klinkt beter dan ooit. Met producer Arthur Rizk van Power Trip en Thorsten Quaeschning van krautrockband Tangerine Dream maakte Blood Incantation een excellente fusie van brutale deathmetal en oldschool progrock. Ook thematisch gebeurt er heel wat. Zo zijn de zes songs gegroepeerd rond de motieven ‘Stargate’ en ‘Message’, waarbij het ene ons op onze vergankelijkheid in het universum wijst en het andere ons aanmoedigt om iets zinvols met ons bewustzijn te doen. De soms abrupte stijlovergangen zorgen ervoor dat het album blijft verrassen, zodat het geheel toch een frisse en toegankelijke kijk geeft op een anders nogal gestratificeerd subgenre.
Albumreviews: Beire Kort #46: Blood Incantation – Absolute Elsewhere (★★★★½)
46. Royel Otis – PRATTS & PAIN
Ook al werd Royel Otis dit jaar bij het grote publiek vooral bekend om zijn versies van “Linger” en “Murder on the Dancefloor”, het duo uit Sydney bewijst op het debuutalbum PRATTS & PAIN meer te zijn dan een aardig coverbandje. Terwijl Royel Maddell eruitziet alsof hij schoonmoeders doet zwijmelen, lijkt Otis Pavlovic achter zijn gordijn aan afgebleekt haar de reïncarnatie van Kurt Cobain. Dat vat ook een beetje het album samen: een gevarieerde verzameling gitaarpopsongs die gelukkig ruw aan de randen zijn gelaten. PRATTS & PAIN klinkt alsof Royel Otis eerst jaren in mistroostige Engelse pubs ervaring heeft opgedaan – de titel verwijst zelfs naar een pub vlak bij de opnamestudio. Evengoed zitten de Australische zon en zee in surfy nummers zoals “Daisy Chain” en “Sofa King“. We hebben nog steeds geen idee wat ‘My baby eats me like a cheese’ in “Velvet” betekent, maar meezingen met Royel en Otis doen we hoe dan ook.
Albumreviews: Beire Kort #44: Royel Otis – PRATTS & PAIN (★★★½)
45. Joey Valence & Brae – NO HANDS
Normaliter zijn we er bij Dansende Beren als de kippen bij als het om nieuwe, jonge bands gaat. Dit jaar vergaten we echter NO HANDS van Joey Valence & Brae een review te geven en moeten we bij gevolg mea culpa slaan. Weinigen genieten namelijk van eenzelfde hype als het rapduo uit State College, Pennsylvania. Zo zetten de twee dit najaar nog een uitverkochte Botanique in vuur en vlam, maar hoe klinkt hun nieuwe plaat nu eigenlijk? Harde beats, een dikke bas en lyrische humor vat de stijl van de Amerikanen in essentie samen. Zo gaat “THE BADDEST” over dom doen in de club met 7Up in je beker, booty calls en Bop It! van Hasbro spelen. Over dit en nog veel meer rappen ze terwijl een harde, maar ook enorm dansbare beat door je speakers blaast. Ook maakt het duo heel wat nerdy referenties die enkel te vatten zijn door jongeren die opgroeiden in de nillies en de tens. Zo gaat het over Danny Phantom, Pokémonkaarten en is het nummer “OMNITRIX” helemaal gewijd aan Ben 10’s horloge, de Omnitrix. We komen tot de conclusie dat je soms niet meer nodig hebt dan wat dikke beats, een sausje lekkere raps en een goede dosis humor om tot een uitstekend album te komen.
44. Tucker Zimmerman – Dance Of Love
Tucker Zimmerman is al jaren een van de best bewaarde geheimen van de Amerikaanse folk, en hij woont nota bene gewoon in een Luiks boerengat. Met Dance Of Love bewijst hij op 83-jarige leeftijd dat hij nog altijd een meesterverteller is. Het album voelt aan als een verzameling verhalen die fluisterend worden doorgegeven in een donkere bar, met de geur van whisky en sterke koffie op de achtergrond. De bard wordt bijgestaan door leden van Big Thief en Twain, maar het is zijn unieke stem die de show steelt. Of het nu gaat om de verstilde pracht van “Old Folks Of Farmersville”, het hilarische slot van “Leave It On The Porch Outside” of de bluesrockknaller “Nobody Knows”: elk nummer is raak en perfect om kille herfstdagen op te warmen. Laat ze zo maar komen, meneer Zimmerman!
Tucker Zimmerman – Dance Of Love (★★★★): Zo klinkt dus een vergeten genie
43. DIIV – Frog In Boiling Water
Met Deceiver maakte DIIV in 2019 een plaat die door de fans als een cultalbum wordt gekoesterd. De vraag was of de Amerikaanse groep daar nog over kon. Wel, ze deed er vijf jaar over, maar Frog In Boiling Water is zeker niet minder interessant. De band rond Zachary Cole Smith verplaatst de focus van het persoonlijke duister naar maatschappijkritiek. Wie er enkele weken geleden bij was in Gent kon moeilijk om de ‘Death to America’-boodschappen heen. Ironisch genoeg zijn de nummers zelf een stuk rustiger van tempo. Transcenderende shoegaze, met “Soul-net” als absoluut hoogtepunt, wordt er enkel bij tijd en wijlen opgesneden door een vlijmscherpe riff. Frog In Boiling Water toont DIIV als de gigantische groep die het is.
DIIV – Frog In Boiling Water (★★★½): Gigantisch in het verborgene
42. Porridge Radio – Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me
Als we een lijstje zouden hebben met mooiste albumtitels van het jaar, dan was Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me ongetwijfeld ergens bovenaan geëindigd. Als de muziek echter even mooi en doordracht klinkt als de titel, dan is een plekje in deze lijst ook niet meer dan volkomen terecht. En dat bewees bezielster Dana Margolin bij dezen dus nog maar eens, want een uitstekende plaat van de Britse band is eerder de regel dan de uitzondering. Op zich weet je met kernwoorden als ‘rauw’ en ‘ongefilterd’ wel wat je kan verwachten de Britse, maar toch geeft ze er keer op keer een verrassende, en zelfs beklijvende, draai aan. De manier waarop “A Hole In The Ground” effectief een krater achterlaat, die dan een halfuur lang weer opgevuld wordt, is op z’n minst indrukwekkend te noemen. En dan hebben we nog niets gezegd over “Sick Of The Blues”. Porridge Radio maakte van Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me een ongelooflijk meeslepende reis waarin de tijd stil lijkt te staan; geen wonder dat er gretig met sterren werd gestrooid – en dat dat waren er eigenlijk niet genoeg.
Porridge Radio – Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me (★★★★): Wonderschone ellende
41. Bright Eyes – Five Dice, All Threes
Weinig albums bezorgden ons dit jaar meer plezier dan Five Dice, All Threes van Bright Eyes. ‘Less is more’, is een principe dat Conor Oberst volledig afzweert anno 2024: blazers komen en gaan, songteksten zijn volledig over the top en de frontman klinkt ook alsof hij er een enorme zin in had. Ook muzikale vrienden als Matt Berninger of Cat Power mogen ongecompliceerd hun ding doen. De plaat balanceert zo mooi tussen rustiger werk als “All Threes” en extatischere nummers zoals het heerlijke “Tin Soldier Boy”. Five Dice, All Threes doet niet aan precieze afwegingen noch aan de rauwe emoties van eerder Bright Eyes-werk, maar is daarentegen een ode aan spelplezier. Zonde dat gezondheidsproblemen de groep tegenhielden om al dat fraais in België te komen voorstellen.
Bright Eyes – Five Dice, All Threes (★★★½): Extatische imperfecties
(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)
Geachte, heel bizar de tope 50 beste albums 2024. Ok zie namelijk geen what happened to the heart tussen staan. Naar mijn mening de beste plaat van het jaar. Dus totaal niet akkoord.