Het is een bewezen feit dat tragedie een goede inspiratiebron is. De New Yorkse indie/dreampopband DIIV is zeker geen uitzondering op de regel. Na de zware drugrehab van frontman en gitarist Zachary Cole Smith en een drie jaar lange, ijzige stilte is DIIV weer terug met een nieuw album: Deceiver. De band debuteerde in 2012 met Oshin en daarna volgde Is This Is Are in 2016. De voorbije twee albums waren goed, maar slechts kinderspel in vergelijking met het gloednieuwe Deceiver.
DIIV kreeg zware klappen te verduren in het verleden: frontman Zachary kampt al jaren met een drugsverslaving. Dat woelige verleden vormde al vanaf het prille begin van DIIV de rode draad in het creatief proces van het indiekwartet. Zachary zat zo diep in de put dat hij vreesde dat Is This Is Are, het vorige album, zijn laatste zou zijn. Deceiver bewijst echter dat het einde nog lang niet nabij is voor DIIV. De frontman heeft de duistere kant van rock ‘n’ roll gezien en ondergaan. Dat is ook voelbaar in dit album. Het nazinderen van verslaving en de pijn van rehab en herval kleuren het album in de duisterste tint zwart.
“Horsehead” is het eerste nummer op het album. Met de lyrics: ‘Horsehead, it’s never quite enough, I wanna breathe it in, and never breathe back out’, benadrukt Zachary de ups en downs van afkicken. Gitaartokkels zorgen voor de perfecte ondersteuning van Zachary’s emotionele woorden. Naar het einde van het lied toe maken de droevige tokkels plaats voor overstuurde gitaren. Dit alles tezamen creëert een emotionele diepgang van woede en verdriet die snijdt als een mes.
DIIV doet een wel heel duidelijke knipoog naar rockgroep My Bloody Valentine. Door de dromerige vocals en gitaren creëert de band de iconische shoegazesound alsof het genre van hen is. “Skin Game” ,”Taker” en “For the Guilty” zijn hier sprekende voorbeelden van.
Na het zesde nummer, “For the Guilty”, begint het album zijn rek te verliezen. “The Spark” en “Lorelei” klinken heel monotoon. Niets onderscheidt hen van de rest. Gelukkig breekt “Blanken Ship” deze tendens snel. De melodieuze melancholie maakt het dé hit van het album. Sonic Youth-geïnspireerde riffs barsten meteen los na de eerste verse en maken er een ontzettend dynamisch en veelzijdig nummer van.
Deceiver neemt je mee in een wervelwind van emoties die heftig genoeg is om je te slopen, maar tegelijkertijd wondermooi en fragiel is. Deze soort melancholie is de essentie van hoe een dreampopplaat hoort te klinken. Deceiver luister je best op een duistere en mistige ochtend terwijl je wegdroomt. Bedankt tragedie, om de aanzet te geven tot het componeren van prachtige muziek.
Volg ons ook op Spotify voor meer nieuwe muziek.