De ontstaansgeschiedenis van DIIV leest niet meteen als een sprookje. Het shoegazekwartet werd vernoemd naar een rammelend B-kantje van Nirvana, maar dat is niet het enige dat frontman Zachary Cole Smith deelt met Kurt Cobain. In 2013 werd de zanger en voormalig Beach Fossils-drummer met een snoepvoorraadje ecstasy en heroïne aangetroffen in zijn auto. De modellencarrière van passagier en toenmalige vriendin Sky Ferreira (hoe zou het daar nog mee zijn na haar benevelde doortocht op TW Classic) implodeerde en de zanger startte aan een lange tocht door afkickcentra en depressies. Deceiver probeerde hard komaf te maken met de opgestapelde demonen. Nummers als “Taker” en “Horsehead” gebruikten shoegaze als instrument om een storm te ontketenen. ‘I wanna breath in and never breath back out’, we hoeven er geen tekeningetje bij te maken, maar indien gevraagd zouden we enkel onze zwarte crayon nodig hebben.
Op het nieuwe, vierde album lijkt opener “In Amber” die lijn door te trekken. ‘I can’t look away’ is sowieso een clevere, eerste zin om de aandacht meteen op te eisen. Instrumentaal klinkt het nummer wel een stuk dromeriger met haar kabbelende tempo, ware het niet dat DIIV het een paar keer opensnijdt met scheurend gitaarwerk. Op de eerste helft van de nieuwe plaat zijn het overigens de nummers die nog niet (of pas als toemaatje) als single uitgegeven werden die de boventoon voeren. “Raining On Your Pillow” sloop al in de bisronde die in maart de kroon op een prachtige avond plaatste in de Brusselse AB. Terecht, want het nummer barst van de emotie. De stem van Smith komt gedurende vier minuten uitzonderlijk duidelijk boven de geluidsmuur uit. De groep kwam maar zelden zo direct over.
Singles kiezen is sowieso een onmogelijk proces voor shoegazebands die er prat op gaan een eigen universum te creëren dat een en ondeelbaar is. Voor Frog In Boiling Water schoof DIIV duidelijk de nummers naar voor die een soort roes creëren die soms meer wegheeft van een meditatieve trance dan van de donderwolk die we op Deceiver hoorden. “Everyone Out” is bijvoorbeeld een rustpunt dat wel interessant blijft door haar repetitieve ritme als een dramatisch afgestelde aftelklok. Het meest interessante aan “Brown Paper Bag” is dan weer de ironische SNL-persiflage (met een kleine cameo voor Fred Durst) die als videoclip dient. Het nummer zelf voelt mak, een woord dat we niet graag associëren met een band als DIIV.
Op de tweede helft van Frog In Boiling Water krijgen we iets vaker de vertrouwde versie van DIIV te horen. “Reflected” is steviger, terwijl “Somber The Drums” aanvoelt als een angstige koortsdroom. Het absolute hoogtepunt van de plaat is evenwel met kop en schouders “Soul-net”. Het nummer is melodieus opgebouwd, maar telt een aantal messcherpe fragmenten. Boven die contradictie lijmt de stem van Smith het hele bestaan van de groep aan elkaar. De groep lanceerde “Soul-net” met een website vol ludieke complottheorieën, wat op gespecialiseerde fora meteen de wildste theorieën deed ontstaan over (verborgen) betekenissen achter teksten. De gimmick terzijde hopen we dat lyrics als ‘I lived through pain/I’m learning to see through everything’ ook slaan op de nieuwe weg die de groep is ingeslagen.
DIIV wordt in ons land wel eens opgevoerd als een ‘indie darling’. Die term lijkt een zekere temporaliteit te bevatten. Veel juister is het de Amerikanen als een cultband te beschrijven. De groep is zo gigantisch als ze kan zijn in het verborgene. Met Frog In Boiling Water hebben ze nu een plaat die soms voor een iets rustiger tempo kiest, zonder aan complexiteit in te boeten. Shoegaze wordt er gehanteerd als een trance. Je zou zo’n plaat vijf sterren kunnen geven, je zou de storm die Deceiver was, kunnen verkiezen. Uiteindelijk zijn beide strekkingen even verwend.
Ontdek “Soul-net”, ons favoriete nummer van Frog In Boiling Water, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
