Pukkelpop 2023 (Festivaldag 2): Kokend bloed

De tweede dag van Pukkelpop stond volledig in het teken van Billie Eilish als headliner op de Main Stage. De zangeres blijft toch een toegewijd publiek hebben en van zodra de poorten om 11 uur opengingen, was er een massa die een hele dag voor het hoofdpodium parkeerde. Daar moesten ze heel wat hitte voor doorstaan, want eens de deuren van Pukkelpop open waren, verdwenen ook alle wolken aan de lucht en werd het een heel warme dag. Met de nodige waterkraantjes, heel wat zonnecrème en natuurlijk een portie muziek konden we zweten en genieten van acts als YUNGBLUD, Moderat, TV Girl en M83.

Black Leather Jacket @ Backyard

Op de eerste volwaardige festivaldag van Pukkelpop 2023 waren het de gitaren van Black Leather Jacket die de weide wakker mochten schudden. Dat gebeurde vanuit de Backyard, een stage die dit jaar overigens werd omgetoverd tot een openluchtpodium. Meer licht en ademruimte dus voor de comeback van de rock-‘n-rollers uit het Antwerpse, wat de set in eerste instantie niet ten goede leek te komen. Het publiek bleef echter groeien door én de strakke riffs én het enthousiasme van de band én het feit dat hitje “Village People” al als tweede passeerde. Voor de gevraagde circlepit was het weliswaar nog een beetje vroeg, maar daar leek Black Leather Jacket niet te veel om te deren. Volle gas, met als enige weg vooruit. Het leverde frontman Alexander van der Wallen even later dan toch op wat hij al de hele set zo graag wilde: een moshpit. Die nam meteen ook een vrij groot deel van het terrein voor de Backyard in beslag, wat hem alleen maar meer moed gaf om door te zetten. “Manipulate” en nieuwe single “Darts” waren nog een paar uitschieters op het einde van een set die voor het overgrote deel bestond uit nog te verschijnen nummers. Een gewaagde zet, maar wel eentje waar de heren tevreden op mogen terugblikken. Met soms wat meer variatie en op een later uur had het zweet wel eens van de muren kunnen lopen, maar ondanks dat de omstandigheden nu niet helemaal meezaten, zat het toch allemaal erg strak in elkaar.

Elmer @ Lift

Ter vervanging van de goochelarij van Siegfried & Joy wierf de organisatie het alter ego van Merel Pauw aan om de Lift officieel te openen voor deze editie. Minder getover dus, maar wel minstens even bizar. Een minuutje luisteren naar de tekst van bijvoorbeeld “Je Vader” zal namelijk al menig wenkbrauw doen fronsen, maar het valt moeilijk te ontkennen dat er iets aanstekelijks in Elmers geluid zit vervlochten. Ook live bleek dat het geval te zijn. De combinatie van hiphop en dance met redelijk absurde humor bleek ideaal om de Lift op de middag al zwoel te doen dansen. Voor de mensen zonder dansbenen waren het decor (bestaande uit een paar vuile onderbroeken aan een waslijn en een wasmachine) en Skipper de hond achter de draaitafel ook voldoende entertainend. Om waardig af te sluiten liet Elmer de tent ten slotte nog eens uit volle borst ‘ik neuk je vader zonder condoom’ scanderen, genoeg om Pukkelpop dan ook officieel te laten beginnen.

Only The Poets @ Main Stage

Voor de eerste streepjes muziek op het hoofdpodium mochten de Britten van Only The Poets zorgen. Het viertal was de laatste jaren vooral als voorprogramma van onder meer Louis Tomlinson en Lewis Capaldi op de baan, al vaart de band nu toch vooral een eigen koers. Hun single “JUMP!” schopte het afgelopen weekend zelfs op de eerste plaats van De Afrekening, om maar te zeggen dat Only The Poets stevig aan het doorgroeien is. Er stond behoorlijk wat volk voor de neuzen en die waren getuigen van een niet al te best begin. Zo bleek zanger Tommy Longhurst er vocaal een aantal keer flink naast te zitten bij opener “Even Hell”. Ze boekten vroeg progressie met de single “Crash”, maar echt wereldschokkend bleek Only The Poets niet te zijn. Als sfeermaker en dagopener voor heel wat Pukkelpoppers was het desondanks best wel te doen. “Over & Over” kreeg de handen op elkaar, “JUMP!” werd door heel wat mensen meegezongen en tijdens slotnummer “emotional” kregen we nog een sitdown. Ze beloofden in het voorjaar van 2024 terug te komen naar ons land en dan zijn we vooral benieuwd of de groep nog iets meer durf in zijn shows zal steken.

BLUAI @ Club

Nadat BLUAI als klein bandje verscheen op de billboards op Times Square, kon een passage in die andere metropool, Hasselt, ook niet uitblijven. Vorig jaar werden de dames op PKP DWNTWN geprogrammeerd, maar editie 2023 liet hun toe hun indiegitaren te laten weerkaatsen langs de andere kant van de Heras hekken. Aan enthousiasme geen gebrek bij de band en dat straalde uit op de Club, waar bij mondjesmaat almaar meer volk binnenstroomde. De dames serveerden de hipster chai latte op een dienblaadje, exact wat we nodig hadden op het vroege uur van de dag en de ideale manier om stilletjes aan op gang te komen. “Sad Boy” voegde nog een shot espresso toe om er een dirty chai van te maken en “Dime Store” was het koekje erlangs, waar het eigenlijk allemaal om te doen was.

Op zaterdag 26 augustus staat BLUAI op Maanrock in Mechelen, op zaterdag 16 september op Pukema in Puurs.

DIRK. @ Marquee

In tegenstelling tot vorige keren hield DIRK. het voor de release van derde plaat Idiot Paradise vrij rustig op vlak van touren. Tussen de weinige festivalshows stak die op Pukkelpop er alleszins met kop en schouders bovenuit qua prestige; iets waar ook het viertal klaarblijkelijk zo over dacht. De heren hadden namelijk een vrij coole productie bij in de vorm van een reeks TL-lampen en een backdrop die dat laatste album representeerde, maar het was natuurlijk vooral het knullige enthousiasme en de strakke riffs die de bovenhand namen. “No” knalde meteen lekker door en “Idiot Paradise” was live nog een tikkeltje meeslepender dan op plaat. “Hit” maakte zijn naam dan weer waar door de sfeer vooraan nog wat intenser te maken en die lijn bleef DIRK. van dan af doortrekken. Dat deden de heren enerzijds door zich als bescheiden sympathieke band op te stellen, maar anderzijds door die bescheidenheid te gebruiken bij pakweg “Fuckup” om het publiek te bespelen. De menigte opende op haar beurt dan weer de pit voor “Toulouse” en afsluiter “Artline” toonde nog maar eens de sterkte van de band. Het had misschien allemaal wat heviger gekund qua belevenis in de Marquee, maar dat deed gelukkig niets af aan de set van het viertal. Julie ook merci om hier te zijn, DIRK..

Op 26 augustus speelt DIRK. op Rock Ternat, op 1 september op Crammerock, op 17 september op Leffingeleuren, op 20 november in Het Depot, op 21 november in De Vooruit en op 2 december in Klub Kuub.

sor @ Dance Hall

Onze noorderburen hebben altijd wel wat leuks in de aanbieding als het op muziek aankomt. Wanneer Pukkelpop sor teaset als een van de grootste muzikale beloftes van Nederland, liet het ons geen andere optie dan daar eens polshoogte van te gaan nemen. Het siert de rapper/producer dat hij zich live laat ondersteunen door een strijkkwartet, al is er niet omheen te komen dat dat niet echt tot zijn recht kwam. Jammer, want de autotune en onverstaanbare teksten lieten wel ruimte voor verbetering. Aanmaningen om te bouncen en lekker te dansen leken tevergeefs voor de lege Dance Hall. Als we de woorden van het festival mogen geloven, rest ons twee opties: of België is nog niet klaar voor de onovertroffen genialiteit van sor, of de nabije muzikale toekomst van het land van oranje belooft er weinig rooskleurig uit te zien.

Zulu @ Backyard

De namiddag vol loeiharde riffs op de Backyard werd rond de middag nog geopend door Black Leather Jacket en een uurtje later was het dan de beurt aan Zulu. De hardcorepunkband is al een tijdje furore aan het maken in de scene en draagt daarnaast met heel veel trots zijn Afro-Amerikaanse identiteit. Veel tijd voor onzin hadden ze duidelijk ook niet. Stipt op tijd begon de band aan een furieuze set die vanaf seconde één de moshpit opende en, op enkele korte intermezzo’s na, de ene moddervette riff na de andere door de speakers joeg. Ook al hadden ze van de organisatie vijftig minuten gekregen om hun kunsten te etaleren, het vijftal hield er na vijfentwintig minuten en een vijftiental nummers er al mee op. Zulu verdween even snel als ze waren verschenen en liet zonder twijfel niemand onberoerd, al zal niet iedereen een even grote fan geweest zijn van de gewelddadige chaos die zich afspeelde. Denk maar aan de schare fans die iets verder aan de Main Stage op Billie Eilish stonden te wachten.

Royel Otis @ Lift

Royel Otis solliciteerde gisteren in de vroege namiddag voor de openstaande vacature: revelatie van Pukkelpop 2023. Het Australische duo wordt her en der al genoemd als dé indie ontdekking van het jaar, een titel die ze met enige prestige in de Lift kwamen waarmaken. De tent stond voor het uur van de dag meer dan behoorlijk gevuld en liet zich gewillig verleiden door de zomerse surfrock uit Sydney. In het begin rommelde het wel nog een beetje in hun sound en konden ze bij nummers als “Bull Breed” of “I Wanna Dance With You” iets te weinig een muzikale vuist maken. Het gebrabbel tussen de nummers door was ook eerder chaotisch, maar Royel Otis groeide wel snel in hun set. De doorbraak voorzag “Adored” en we waanden ons even met een surfplank onder de arm aan een ruige kustlijn. De grootste verrassing van de set werd ”Sofa King”, vooral ook omdat het publiek heel snel mee was en vooral meezong. Ook de nog onuitgebrachte nummers toonden dat ze behoorlijk flink aan het doorgroeien zijn. De versies van “Kool Aid” en doorbraaksingle “Oysters In My Pocket” stelden allesbehalve teleur en waren zelfs veel strakker dan we hadden gehoopt. Royel Otis was na een eerder stotterende start toch behoorlijk straf over de eindmeet geknald.

Froukje @ Main Stage

Waar het vorig jaren moeite doen was om Froukje niet tegen het lijf te lopen, hield de Nederlandse popsensatie het deze festivalzomer bij de Belgische grote twee. Na de Main Stage van Rock Werchter stond gisteren die van Pukkelpop op het programma en hoewel dat met een zo goed als gelijkaardige set gebeurde, kon dat de pret zeker niet bederven. Het veld voor het hoofdpodium stond namelijk al goed voor om opener “Groter dan ik” luidkeels mee te zingen en de heupen los te gooien op “Onbezonnen”. Ondanks dat we de trucjes van de Nederlandse popsensatie ondertussen al kennen als onze broekzak, moet toch gezegd dat het muzikaal gewoon goed in elkaar zit. “Zonder gezicht” spande in dat opzicht de kroon, maar ook recente singles “Naar het licht” en “Als ik God was” toonden dat ze al makkelijk kunnen meedraaien met de anciens. Froukje huppelde voortdurend over de Main Stage en het publiek deed steeds enthousiast mee. “Ik wil dansen” was het logische afscheid, waarbij Pukkelpop de tracktitel met veel plezier vervulde. De kersvers headliner van Lowlands speelde in Kiewit dus een degelijke generale repetitie, maar ze bewees ook dat ze een honderd procent match is met het festival. Een halve routineklus, maar vooral heel veel (spel)plezier.

Ploegendienst @ Club

Ook de Club was vandaag het toneel voor een stevige dosis punk. Ploegendienst, met Ray Fuego achter de microfoon, zal waarschijnlijk wel een belletje doen rinkelen bij fans van bands als Hang Youth, maar kwamen voor velen toch als een nobele onbekende. Desondanks was de Club al van bij het begin mooi gevuld, wat er echter voor zorgde dat het ook al voor de eerste noot snikheet was in de tent. Een probleem maakten de voorste rijen daar echter helemaal niet van, want al van de eerste akkoorden van “Rattekop” opende de wall of death zich om zich seconden later brutaal en beenhard weer te sluiten. Rustiger werd het nadien ook niet meer. Met nog enkele hitjes als “Schiphol” verdween het gebeuk niet en werd het enkel maar warmer en vochtiger. Wanneer Ray Fuego als een geboren frontman dan nog enkele keren een circle pit opende en de snoeiharde nummers mekaar opvolgden, waren de 45 minuten in een mum van tijd voorbij gevlogen. Dat Ploegendienst de Club afbrak, was dus nog een redelijk understatement.

Nessa Barrett @ Marquee

Het was snikheet in de Marquee, waar een heleboel gebroken tienerharten zich verzamelden voor de Amerikaanse popsensatie Nessa Barrett. De eenentwintigjarige loste vorig jaar haar eerste album young forever en kwam dankzij enkele virale TikTok-nummers op de radar van enkele miljoenen luisteraars terecht. Haar debuut op Belgische bodem toonde alvast dat ze live heel wat potentieel heeft, ook al blonk de set uit in imperfectie. Geluidsproblemen doorprikten de magie van enkele nummers in het begin en ook Barrett leek zich niet helemaal thuis te voelen op het podium. Haar onzekerheid hoorde je in haar zang, die hier en daar wat versterkt werd met een backingtrack, maar ze geraakte tegen het einde wel meer en meer op haar gemak. De keuze om haar grootste hit “die first“ redelijk vroeg te brengen, was bovendien nogal een vreemde zet en dat merkte je ook in de uitstroom die er onmiddellijk daarna volgde. Best jammer, zeker omdat ze nog enkele goede nummers in petto had. Met name “american jesus“ maakte indruk, terwijl ze een paar nummers eerder haar innerlijke Lana Del Rey bovenhaalde zoals we mochten horen op “tired of california“. De aandachtspanne kon ze desalniettemin niet volledig aanhouden en zo moeten we na een uur concluderen dat het optreden dat Nessa Barrett wil brengen voorlopig niet gemaakt is voor de festivals.

Rolo Tomassi @ Backyard

Bij bands afkomstig uit Sheffield denk je ongetwijfeld al snel aan Arctic Monkeys, al pronkt ietsje lager aan de lijst ook Rolo Tomassi. Het viertal uit het Britse binnenland pakt het weliswaar iets harder aan dan zijn stadsgenoten met zijsprongen naar experimentele metal. Zo rustgevend als de backdrop in een zomerse bries wapperde, zo gewelddadig ramde de band de Backyard aan gort. Frontvrouw Eva Korman pakte permanent uit met een stem waar menig grunter alleen maar van kan dromen. De lieve ‘thank you’s tussen de nummers door waren daarom des te opvallender, al zal niemand daar achteraf over praten. Wel over de ongelofelijke wall of sound die door de blakende zon nog loodzwaarder aanvoelde dan ze al was. De set van een klein uur bevatte weliswaar niet superveel variatie, waardoor het geheel na een tijdje vrij eentonig begon aan te voelen. Indrukwekkend bleef de stem steeds, maar muzikaal was onze honger na een paar nummers gestild. De fans bleven weliswaar headbangen, maar voor een hevige pit was het simpelweg te heet. Rolo Romassi klonk bij momenten even witheet als de zon, echter bleef over het algemeen toch veelal op hetzelfde nageltje kloppen.

Hannah Grae @ Lift

De twintigjarige Hannah Grae heeft haar boeking op Pukkelpop te danken aan het populaire socialemediaplatform TikTok. Daar bracht de zangeres namelijk heel wat covers die bij momenten ook viraal gingen, zoals eentje van “Barbie Girl”, tegenwoordig relevanter dan ooit. Na die populariteitsboost ging de zangeres ook eigen muziek maken en daar stelde ze heel wat van voor in de Lift. De energieke en catchy poppunk werd heel aanstekelijk gebracht, waardoor je van bij het begin werd meegetrokken in de opgewekte vibes van haar muziek. Zo kan je haar makkelijk vergelijken met popster Olivia Rodrigo en lijkt ze ook hetzelfde jonge publiek aan te spreken. Dat de tent dan ook snel mee was, kon je zien door het aantal zingende en springende mensen. Grae hielp dat zelf ook in de hand door af en toe een lyric van een nummer te laten meezingen zoals bijvoorbeeld het gemakkelijke ‘fuck you’. Zo krijg je natuurlijk heel wat terug van je publiek en ondanks dat er in het midden van de set een kleine inzakking was, maakte ze dat ruimschoots goed met een aanstekelijke punkrockcover van “What’s Up” van 4 Non Blondes en nadien nog enkele energieprikjes. Het enthousiasme van de jonge zangeres werkte aanstekelijk en zorgde er dan ook voor dat die energie uitstraalde naar het publiek en iedereen met een goed gevoel kon vertrekken richting de volgende show.

Bazart @ Main Stage

Als een van de chouchou’s van de belpop tegenwoordig, mocht Bazart niet ontbreken op Chokri’s affiche. Je zou denken dat de interesse in de band stilaan wel wat gaan liggen is, want iedereen die wilde, heeft hen toch al eens aan het werk gezien, maar het vele volk aan de Main Stage dacht daar anders over. Brasschaathaar keurig naar achter geföhnd en stijlvol in zwart pak, bezong Mathieu Terryn de weide in zijn gekend afgelekt Nederlands. Ook gitarist Simon Nuytten was terug van de partij na enkele vervangingen op andere festivals, want de fomo voor deze show leek toch te groot. Vijf jaar geleden stond de groep al in Kiewit en de zanger had het vermoeden dat het deze keer nóg beter zou worden. Of het al dan niet zo was, dat laten we in het midden, maar een geslaagde show werd het zeker wel.

Al bij start “Geef mij alles” vloog de confetti door de lucht en bij afsluiter “Goud” deden ze dat kunstje andermaal over. Waarom ook niet? Als het werkt, dan werkt het nu eenmaal. Er werd gulzig op en neer gesprongen, een eb en vloed van armen en handen voltrok zich en teksten werden massaal meegezongen, al dan niet op aangeven van de frontman. Tijdens “Grip (Omarm me)” zocht Mathieu dan ook wat letterlijke affectie bij het publiek. Guusje en Pommelien Thijs kregen dan weer de eer om een liedje mee te gaan zingen en die tweede zorgde mee voor een hoogtepunt. Het echte hoogtepunt was er een van ingetogener formaat, waar “Telkens als je gaat” werd opgedragen aan de recent overleden Tom Pintens.

Op zaterdag 23 december staat Bazart samen met hun vrienden in het Sportpaleis.

Ethel Cain @ Club

De Club van Pukkelpop stond tot in de nok gevuld voor Ethel Cain. De zangeres maakte vorig jaar veel indruk met debuutalbum Preacher’s Daughter en het publiek leek daar ook van te smullen. De band van Cain werd vervolledigd door een gitarist en drummer, waardoor de sound van haar dromerige, donkere indie een grootse kracht kreeg bij de apotheosen van de nummers. “American Teenager” werd als tweede in de set gelanceerd en kon al meteen op heel wat meezingende en zelfs krijsende fans rekenen. Het was duidelijk dat Ethel Cain een publiek heeft dat heel toegewijd is en daar ging ze ook makkelijk in mee. Meer dan eens ging de frontvrouw namelijk van het podium om bij de voorste rijen te zingen en zo de barrière tussen band en publiek te verkleinen. In een klein uurtje passeerden voornamelijk heel fragiele songs die moeilijker te verorberen zijn op een festival. Als je het geroezemoes negeerde, hoorde je wel een sterke, fragiele stem en uitstekende songs die altijd in een bepaalde krachtexplosie eindigde om dan stil af te sluiten. Ook de repetitieve visuals droegen bij aan het gevoel van mantra dat bij Ethel Cain overheerste. Met afsluiter “Crush” hoorden we ook nog wat Lana Del Rey-vibes en dat is een rake vergelijking als je alle muziek van Ethel Cain beluistert, al zit er wel een eigenheid in die van haar wel eens een nieuwe popnoir-ster kan maken.

Brutus @ Marquee

Veel Belgen op de affiche van Pukkelpop, maar er zijn er weinig die zo hoog geprogrammeerd staan als Brutus. Niet minder dan terecht, want het drietal uit het Leuvense gooit internationaal al enige tijd hoge ogen met Unison Life en bijbehorende tournee. Die kende bij deze ook een stop in de Marquee terwijl de zon eindelijk ten onder ging. Het zorgde voor een bloedhete sfeer, waarbij een wit hart meteen werd weggevaagd door een vlammend “Liar”. Stefanie Mannaerts’ stem zorgde niet veel later al voor een tweede kippenvelmoment toen die bij “War” door de tent galmde alvorens Peter Mulders en Stijn Vanhoegaerden de boel aan gort speelden. Het gaspedaal bleef volledig ingedrukt met een scheurende “Victoria” en borrelende “Miles Away”. “What Have We Done” bracht dan weer wat rust, maar ging daarom niet minder door merg en been. Hit “All Along” zat ergens in het midden als beenharde golfbreker, waarna Brutus nog een dikke twintig minuten all-in ging. Het drietal had iedereen voortdurend zowel bij de keel als bij het nekvel. Brutus intrigeerde, imponeerde en bevestigde opnieuw. Topset van een topband en als je als band binnen het hardere genre even cool blijft met een pak confetti, dan weet je dat het goed is.

Dit najaar trekt Brutus langs de Belgische clubs, met tussenstops in C-Mine (17 november), Trix (22 november), Kunstencentrum VIERNULVIER (24 november), Het Depot (16 december) en De Zwerver (17 december).

ArrDee @ Dance Hall

Afgelopen jaar speelde ArrDee nog een volgepakte Castello plat en aangezien dat een zodanig groot succes was, mocht hij dat gisteren komen overdoen in de Dance Hall. De grotere tent vormde zowaar geen probleem voor de nog steeds maar twintig jaar oude rapper uit Brighton. Zijn ‘officiële tour-dj’ introduceerde ArrDee als een van de ‘hottest artists from the UK’ en dat wou de rapper direct kracht bij zetten door met “Hello Mate“ te beginnen. Aan overgave en inzet was er althans geen gebrek, alleen was het geluid redelijk slecht in balans en woekerden de bassen genadeloos over de vocals. ArrDee herhaalde meermaals een feestje te willen bouwen en in dat opzet sloeg hij wel met verve. Tijdens “Come & Go“ gingen de gsm-lampjes de lucht in en werd er luidkeels meegezongen. Het kookpunt bereikte het korte optreden bij “War“, waar een wall of death voor een verzameling aan blauwe plekken zorgde. De sfeer zat met andere woorden snor en leidde de aandacht weg van het feit dat er in ArrDee nu niet de meest begaafde rapper schuilde. Op het einde dook hij zelfs even het publiek in en dat op de schouders van een security man om de boel met “Body“ nog een keer op te hitsen. Zijn zelfverklaarde beste show ooit was gewoon in orde en bracht wat het moest brengen: goede ambiance.

Bob Vylan @ Backyard

Bob Vylan is een band met een boodschap. In feite zijn het er twee: enerzijds willen ze de luidste en brutaalste punkband van heel het festival zijn, anderzijds willen ze op een minstens even agressieve manier de strijd aangaan met ongelijkheid. Een set van het tweetal is dan ook opgedeeld in die twee elementen, maar vaak gaan ze ook samen. Nummers als “Wicked & Bad” en “We Live Here” staan bol van redelijk harde, politieke boodschappen, maar openden ook een moshpit als geen ander dit weekend. Bobbie nummer één, want beide heren heten naar het schijnt Bobbie, nam daarnaast ook heel regelmatig even de tijd om zijn boodschappen tussen nummers in te verkondigen. Niet dat we niet met het merendeel van die boodschappen akkoord gaan, maar af en toe haalden zijn rants ook wel wat het tempo uit het optreden. Niet dat het publiek daar om maalde, want nog voor eender welk nummer begon, ontstond er spontaan al een vleeshoop voor het podium. De speciaal voor het Belgische publiek geleerde ‘OEP A BAKKES’ maakte die menigte nog een tikkeltje gekker, waardoor de twee Bobbies dus zonder vele moeite de Backyard tot een platgebrande achtertuin transformeerden.

Op vrijdag 27 oktober staat Bob Vylan in de Ancienne Belgique.

The Aces @ Lift

Voor het eerst in hun meer dan vijfjarige carrière zetten The Aces voet aan wal in België. Met drie albums onder de arm heeft het vrouwelijk viertal muziek genoeg om voor te stellen aan het Belgische publiek en de Lift was aangenaam gevuld voor de frisse zomerse nummers van de Amerikanen. Centraal stond weliswaar nieuwe plaat I’ve Loved You for So Long, maar erg vonden we dat niet. De nummers op dat album zijn namelijk heel catchy en dat viel ook van bij het begin op. De toeschouwers in de tent konden duidelijk hun dansbenen niet in bedwang houden en al snel zag je dat iedereen zich liet gaan op de best wel aanstekelijke muziek van het viertal. Het publiek van de groep is duidelijk erg jong, maar met een overbodige cover van “My Generation” van The Who werden ook de iets oudere passanten verwend. De aanstekelijke indiepoprock kon zowel invloeden van Haim als The 1975 vrijgeven en op die manier heb je natuurlijk als snel succes. Zo kon iedereen genieten van het heerlijke zomers setje dat perfect bij het weer van de dag paste.

TV Girl @ Club

Een nieuw uur op Pukkelpop betekende een nieuwe TikTok-band op een van de podia. De meest spraakmakende uit het rijtje gisteren was zonder enige twijfel TV Girl. De Club zat stampvol en zelfs buiten stonden er nog heel wat mensen met de hoop een glimp van de band te kunnen vangen. Muzikaal stelden ze in ieder geval niet teleur, al deed dat de attitude van de zanger Brad Petering wel. Zijn nogal arrogante houding was een doorn in ons oog en belemmerde ons ervan om echt te kunnen genieten van de negentien nummers durende set. Alle emoties van het spectrum zouden volgens de bandleden aan bod komen, maar dat bleek uiteindelijk nog redelijk mee te vallen. Hitje “Cigarettes Out the Window“ deed een golf van euforie door de Club ebben, al was die euforie wel maar van korte duur en zakte de set daarna een beetje in. De draad werd wel een paar nummers later, bij “Blue Hair“ en “Not Allowed“, terug opgepikt met een aangename ondergaande zon in onze rug. Hun grootste hit “Lovers Rock“ haalden ze op het einde van de set boven en nog een laatste keer stegen duizend schermpjes de lucht in om het moment vast te leggen. Muzikaal viel er dus weinig op aan te merken, alleen jammer dat ze met hun passieve houding iets te weinig in interactie gingen met hun fanbase.

Years & Years @ Main Stage

De echte glorietijden lijken dan wel jaren en jaren geleden, maar met het repertoire dat Years & Years de voorbije tijd ineen knutselde, had de band toch voldoende hitjes om het lijf voor een uur podiumtijd. Wat minder om het lijf hadden de dansers en danseressen die tijdens hun performance arts – laten we het zo maar benoemen – slechts weinig aan de verbeelding overlieten, net als frontman Olly Alexander zelf trouwens. Want het oog wil ook wat en dat moeten we hen niet vertellen. Of het altijd even smaakvol en functioneel was, dat lijkt ons niet, maar de aandacht wisten ze wel te trekken en te behouden. Een zestienplus-waarschuwing vooraf had anders ook geen overbodige luxe geweest. Alexanders kwalijke reputatie van wel eens vals te zingen liet hij gedeeltelijk achter, want hij zat er deze keer toch vaker op dan ernaast. Een uitschuiver in onder andere “Take Shelter” was dan weer niet te vermijden. “Desire“ en “Worship“ kregen de handen het nadrukkelijkst op mekaar en de benen het meest in beweging. Een fijne popset, maar dan ook niet meer dan dat.

You Me At Six @ Backyard

De Britten van You Me At Six zijn een graag geziene gast in België. Niet alleen speelde de band al ettelijke shows in ons land, ook Pukkelpop lijkt een vaste klant te zijn. Voor de vierde keer mocht het vijftal opdraven op het festival in Kiewit en dit keer op de Backyard, waar hun poppunk ook het best tot zijn recht kwam met een publiek dat helemaal klaar was om zich te smijten. Al van bij opener “Deep Cuts”, uit meest recente plaat Truth Decay, werd duidelijk dat we hier energie bij de vleet zouden krijgen. Reeds bij “Bite My Tongue” vroeg frontman Josh Franceschi om moshpits en die kreeg hij, drie om exact te zijn. Het publiek liet de ondergaande zon niet tot zich komen en bleef warmte creëren door te springen en elkaar vriendschappelijke duwen te geven. Toch was er ook ruimte voor een rustmomentje bij “Take on the World”, waarbij het publiek op de schouders mocht gedragen worden en dat gebeurde ook. Nadien werd alle energie nog eens bovengehaald met “SUCKAPUNCH”, een nummer voor de liefhebbers van alle genres. Voordien vroeg Franceschi nog of er ravers in het publiek zaten, maar wanneer de reacties lauw waren, wist hij dat er een draai moest gegeven worden aan zijn intro. Rocken dus en dat gebeurde verder ook nog op afsluiter “Beautiful Way” waarbij nog een laatste keer werd gesprongen en gezongen en ook de band zijn strakke gitaarsound nogmaals liet ronken. Na vier keer is het nog steeds een fijn wederzien met You Me At Six.

M83 @ Marquee

Elektronische muziek live tot leven wekken, het is een kunst op zich en M83 beheerst die kunst als geen ander. Kleurrijke visuals, veelvuldige lichtspots en een aaneenrijging van drie-vier nummers na mekaar droegen daartoe bij en zogen ons zo mee in een fantasierijke droom. Heel af en toe dreigden we wakker te worden, wanneer het stemmen van instrumenten wat lang leek te duren. De neiging om de bands eigen woorden in hun richting te scanderen ontluikte dan: “Hurry Up, We’re Dreaming!” Gelukkig maakte de band het daarna telkens ruimschoots goed. Het prachtige en meer ingetogen “Wait” kwam jammerlijk niet echt tot haar recht, hoewel M83 voortreffelijk speelde. “Midnight City” was dan weer een gedoodverfd hoogtepunt, waarbij lichtjes en donker in de tent de perfecte sterrenhemel creëerden en niemand er ook maar aan dacht te ontwaken. Daarna verlieten heel wat toeschouwers het toneel. Maar de band? Die speelde verder.

Aitch @ Dance Hall

De Dance Hall kreeg gisteren nog meer UK-hiphop over de vloer, want ook Aitch tekende present. Anders dan zijn collega’s in het vak neemt hij live optreden wel serieus en investeert hij zowel tijd als geld in het neerzetten van een goede show. Dat maakte zich gisteren alvast betaald, want we zagen en hoorden een artiest die de balans vond tussen sfeer creëren en de nummers gewoon goed live brengen. De setlist zat meer dan degelijk in elkaar met een goede mix van bekende en minder bekende nummers, waarvan die laatste categorie vooral toonde dat hij behoorlijk scherp kan rappen. Als klap op de vuurpijl (Aitch had een paar vuurmachines mee) haalde hij ArrDee uit de coulissen om samen hun nummer “War” nogmaals te brengen, en we moeten zeggen dat we van deze versie meer overtuigd waren. Daarnaast zorgde ook “Rain” voor een uitgelaten sfeer met een tamelijk grote moshpit alvorens “Baby” het optreden op een zwoele manier eindigde. Ook al was de Dance Hall maar halfvol, Aitch was gisteren de betere rapper van de line-up.

piri @ Lift

Hoewel piri in de studio zo goed als altijd met haar wederhelft tommy haar dagen spendeert, doet ze het live regelmatig helemaal alleen. Een gezellig gevulde Lift bewees dat dat absoluut geen probleem was, want als een van de nieuwe sterkhouders binnen de liquid drum-‘n-bass kan ze de laatste tijd heel wat populariteit genieten. Met “on & on” scoorde ze zo zelfs een herkenbaar hitje op het alomtegenwoordige TikTok. Al heel snel beloofde het bovendien een dik feestje te worden, want de combinatie van een prima choreografie door haar twee danseressen en de zeer dansbare en aanstekelijke combo tussen dancepop en drum-‘n-bass kreeg moeiteloos de menigte aan het dansen. Hoe langer de set duurde, hoe zwoeler het gebeuren ook werd, wat dan nog eens perfect aansloot bij de vallende avond. Dat haar stem in het begin af en toe wat verdween in de mix zorgde allesbehalve voor een domper, want met een remix van “Gypsy Woman” en dat eerdergenoemde hitje “on & on” stuurde piri iedereen na een half uurtje iedereen heel tevreden de tent uit. Licht verrassend, maar vooral heel leuk.

Ezra Collective @ Club

Pukkelpop is waar Ezra Collective wou zijn en Pukkelpop vond dat duidelijk helemaal niet erg. Een afgeladen volle Club toonde, ondanks dat het snel drummen zou gaan worden voor boygenius, dat de Londense jazzband ook hier in België echt wel populair is. Dat is ook niet minder dan terecht. Het muzikale talent spat er bij elke muzikant rijkelijk af, wat er ook voor zorgt dat ze na jaren samen te spelen ook een moordende groove uit hun instrumenten kunnen laten komen. Naar eigen zeggen is het vijftal ook elke keer razend enthousiast om de Belgische podia te betreden, gezien het al elke keer een dik succes bleek te zijn. In de Club was dat niet anders. Het publiek droeg de band bijna letterlijk op handen en danste zo hard dat er na een half uur nog amper zuurstof te happen was onder het tentzeil. De paar hits die de band intussen al heeft vergaard in combinatie met enkele straffe stukken improvisatie werden dan ook zeer gesmaakt door de zwetende massa, maar de appreciatie van de band zelf was ook op zijn beurt charmant. Een veel betere manier om een lekker warme feestnacht op de wei van Kiewit in te zetten bestaat er met andere woorden waarschijnlijk niet.

YUNGBLUD @ Main Stage

Sinds YUNGBLUD een dikke vijf jaar geleden voor het eerst voet zette op Belgisch grondgebied, is zijn populariteit enkel en alleen maar exponentieel blijven toenemen. Dominic Harrison werd bijgevolg kind aan huis bij menig festival, met nu een nieuw hoofdstuk op de Main Stage van Pukkelpop. Dat doet hij opnieuw met tonnen energie, spektakel en natuurlijk ook nieuwe muziek. Zo kreeg hij de pit bijvoorbeeld al open vanuit de coulissen en sprong hij de planché al zo goed als kapot met opener “21st Century Liabiliy”. Bij “The Funeral” at de volledige weide al uit zijn handen en dat eigenlijk alleen al maar omdat de Brit een bom aan positieve energie met een gigantisch aimabele persoonlijkheid is. Bij “Parents” was Harrisons stappenteller ongetwijfeld al tilt geslagen en het zou ons niet verbazen mocht menig festivalganger al spierpijn in hun armen hebben. Stilstaan was namelijk allesbehalve een mogelijkheid en dat praatte ook voor YUNGBLUD de backingtrack ergens wel goed. Na een halve aardbeving en een paar handenvol ‘moshpits’ zou je denken dat de trucjes stilaan waren uitgewerkt, maar de participatie bleef enorm. “fleabag” was een zoveelste bommetje, al dreigde het van dan af wel iets te cringe te worden. Het ding met Harrison is echter dat hij alles met passie en oprechtheid doet, waardoor we hem gewoon niet kunnen haten. Door iedereen in iemands nek te krijgen bij “lowlife” en een reeks mensen het podium op te halen bij “Loner” had YUNGBLUD effectief alle clichés uit de kast gehaald, maar het deerde werkelijk niemand. De Brit ontpopte zich op Pukkelpop tot dé ideale festivalact en zéker voor dit festival.

Dorian Electra @ Lift

Doordat veel festivalgangers al een goed plekje probeerden te scoren voor de doortocht van Billie Eilish en publiekstrekker boygenius aan haar set bezig was, moest Dorian Electra het doen met een karig gevulde Lift. Daar leek de artiest zich weliswaar niet al te veel van aan te trekken, want die kwam na een kleine opwarming van een onzichtbare dj samen met twee dansers de boel meteen op stelten zetten. Het publiek dat er was, ging dus wel helemaal op in de set, waardoor de Lift een soort hyperpopparty voor de LGBTQ+-community werd en natuurlijk voor iedereen die er ook gewoon deel van wilde uitmaken. Met een showtrap, een bescheiden choreografie en natuurlijk beats die ons van onze sokken bliezen ging het er bij momenten heftig aan toe, tot raven toe. Toen de dansers de regenboogvlaggen boven haalden was het kot dan ook te klein, al moet langs de andere kant wel gezegd dat Electra het playbacken met momenten niet onder stoelen of banken stak. Niet dat dat iemand iets uitmaakte, want de zonnebrillen stonden in de donkerte op ieders neus om simpelweg hard te gaan. Dorian Electra hoefde niet eens je ding te zijn om de vibe te snappen, want wie erbij was en meeging in het geheel, amuseerde zich te pletter.

Altın Gün @ Club

Altın Gün is alomtegenwoordig op de podia van de Lage Landen, maar of je ze nu voor de eerste of de tiende keer ziet, het blijft steeds een feestje. De Anatolische folk die ze brengen is dan ook ideaal om tegen het eind van de avond rustig bij weg te dromen, maar even goed kan je er de benen nog eens losgooien. De iets gezakte temperatuur maakte het dan ook al een stuk draaglijker om in een volgepakte tent te staan, dus waren er voor het concert alleen maar positieve vibes. Die gemoedstoestand werd ook volmondig beantwoord met het enthousiasme van de band zelf, want een uur lang was het ten volle genieten van de rijke muzikaliteit die Altın Gün te bieden heeft. Gekendere nummers die klappende handen deden omhooggaan werden opgevolgd door machtige solo’s die eender wie deden wegdromen naar een psychedelische wereld waar alles mooi en gezellig is. Als slotakkoord had het zestal zelfs nog een fenomenaal einde vol synths en elektronica in petto dat de overgebleven twijfelaars finaal nog deed zwichten. Qua afsluiter in de Club was Altın Gün dus een ideale keuze.

Moderat @ Marquee

Iets meer dan een jaar geleden was het best wel speciaal om een groep als Moderat aan het werk te zien, daar de heren van Modeselektor en Aparat slechts om de zoveel tijd samen komen en op tour trekken. Vandaag ligt dat echter een beetje anders, want de Duitsers stonden gisteren voor de zesde (!) keer op een jaar tijd in ons land. Dat doet weliswaar niets af aan de kwaliteit die het drietal op de mat legt, want de sfeer zat er in de vrij goed gevulde Marquee zeker in. “A New Error” zat al helemaal aan het begin van de set, waardoor iedereen meteen mee was in de donkerte die Moderat bracht. Bassen die gevoelsmatig harder stonden dan bij alle voorgangers, een innemende lichtshow; het ging er redelijk stevig aan toe. De stem van zanger Sascha Ring voelde daarin altijd aan als het vertrouwde kussen waarop teruggevallen kon worden. De Duitsers namen Pukkelpop mee op reis door hun eigen wereld, met tussenstops bij techno, trance en alles daartussen. “FAST LAND” hield daarin een mooi midden, terwijl “Bad Kingdom” niet veel later zorgde voor een nieuwe uitspatting. Tussenin nam Ring zelfs nog een gitaar bij de hand om het allemaal nog wat intenser te maken, want het drietal toonde ons werkelijk alle hoeken van de tent. Met geluid dat leek alsof het met een IMAX-technologie langs alle kanten door ons lichaam werd gepompt, sloot Moderat de Marquee voor een eerste keer dit weekend af. De zesde was dus een van de beste keren.

DJ Fresh @ Dance Hall

Wie de eerste volledige festivaldag al skankend wilde afsluiten, moest zijn geluk opzoeken bij DJ Fresh. De man heeft er een heftige periode opzitten met een kankerdiagnose, maar na een herbronningsperiode is hij terug om iedereen te laten dansen. Voor het eerst sinds 2016 stond DJ Fresh op Pukkelpop en met een hernieuwde energie mocht hij dan ook de Dance Hall afsluiten. Met klassiekers als “Gold Dust” en “Louder” in zijn arsenaal heeft hij natuurlijk de hits om iedereen mee te krijgen. Bij die eerste speelde hij trouwens de Used & Bou-remix, waardoor er ook een Belgische tint was aan deze set. Met ook nummers van collega’s Sub Focus en Dimension werd de huidige generatie ruim in de kijker gezet, maar zelfs “Take on Me” van a-ha passeerde de revue. Daar werd in het midden een gekke break gemaakt, maar verder bleef het allemaal origineel. Kleine hoogtepuntjes konden we dan weer vinden bij remixes van klassiekers als “Seven Nation Army” en “Sweet Dreams (Are Made of This)”. Een uurtje ging het hard en bleef de energie hoog, maar de laatste tien minuten na “Gold Dust” was er toch een anticlimactisch einde met te trage songs waardoor het niet energiek genoeg meer was. Wederom was DJ Fresh zijn comeback zeker eentje die kon tellen.

ascendant vierge @ Lift

Verstand op nul, hartslag 150, smiley optioneel. Een operazangeres gecombineerd met dikke vette beats klinkt gek, en dat is het ook. Al is het zodanig fout, dat het goed wordt. In de Lift werd op het einde van de dag de planché andermaal wat aangestampt en werd iedereen zweetbroeder van elkaar. Naarmate de set van ascendant vierge vorderde, waren we het Franstalige duo dankbaar om voor van start te gaan, hun academisch kwartiertje te nemen, want de conditie dreigde het stilaan te begeven. Al was de groep niet van plan het daarbij te laten en gingen ze dan achteraf ruimschoots over tijd. “Influencer” klopte om af te sluiten nog een laatste maal alles en iedereen aan gort. Kate Ryan on steroids!

Onze recensie van boygenius lees je hier.
Onze recensie van Billie Eilish lees je hier.
Alle recensies van Pukkelpop 2023 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Simon Vyverman en Johannes Hulpiau.