Lewis Capaldi @ Sportpaleis: Emotionele boodschappen in komisch jasje

Zijn debuutplaat Divinely Uninspired to a Hellish Extent uit 2019 deed de carrière van Schotse singer-songwriter Lewis Capaldi ontploffen. Superhit “Someone You Loved“, het vierde meest gestreamde nummer op Spotify ooit, veroverde de wereld en is een mooi voorbeeld van zijn breekbare emopopsound. De zanger begon tijdens z’n negende levensjaar met gitaar spelen en trad een paar jaar later al op in verschillende cafés. Wanneer hij zijn eerste single “Bruises” online plaatste, was hij meteen vertrokken: Capaldi was de eerste zanger zonder platencontract die 25 miljoen streams haalde op Spotify en inmiddels staat de teller al op bijna 900 miljoen. Van een succesvol debuut gesproken.

Net geen vier jaar nadat hij in het Antwerpse Sportpaleis het voorprogramma van Sam Smith verzorgde, staat hij er nu terug – als hoofdact dan. Dat doet hij in aanloop naar zijn nieuwe album dat op 19 mei uitkomt en de naam Broken by Desire to Be Heavenly Sent kreeg. Twee singles kregen we al cadeau: het poppy “Forget Me” en pianoballad “Pointless“. Ook onuitgebrachte nummers als “Wish You The Best” en “Heavenly Kind of State of Mind” zouden de setlist sieren. Benieuwd naar wat de rest van het album zal brengen, trokken we richting Sportpaleis.

Onder hoogtonig gejuich en minimale belichting wordt het eerste voorprogramma onthaald in Antwerpen. Mark Sharp & The Bicycle Thieves vormt een beetje een bizar voorprogramma, want het gaat er al redelijk gitaarrijk aan toe zo vroeg op de avond. Het lijkt of we qua intensiteit af zullen bouwen in plaats van op, maar hoewel het genre een serieuze breuk is met het emotionele, intieme van Capaldi kan het vroeg opgedaagde middenpleinvolk het Schotse vijftal toch appreciëren. Hun nieuwste release “Last Dance” komt voorbij en daaruit begrijpen we waarom zij in het voorprogramma staan – de hese uithalen van de zanger hebben wel wel wat overeenkomsten met die van de grote man vanavond. Met hun laatste nummer, dat ze in een “Let Her Go“-sausje dopten, achter de kiezen zijn de boxen helemaal warm voor de volgende act.

Daarop moeten we een kwartiertje wachten. De persoon die de reclameschermen tussen de verschillende ringen bedient, lijkt zich wat te vervelen en houdt zich in tussentijd bezig door via de schermen het publiek te doen juichen en applaudisseren. Zo is ook ons responsvermogen getest, maar dat valt wat terug tijdens Only The Poets. Zij beginnen twijfelachtig en de zanger is niet altijd even toonvast, maar groeit wel in zijn optreden. Aan de snelle reactie op de vraag om de lampjes in de lucht te steken, merken we dat vandaag toch vooral de jongere generatie naar het Sportpaleis is afgezakt. De mannen bedienen ons met “Nana’s House”, “Every Song I Ever Wrote” en “Ceasefire”, waarbij honderden lampjes het Sportpaleis verlichten. Slecht gaan we hun performance zeker niet noemen, maar hij voelt wel eerder aan als opvulling dan als verrijking.

Om 21u is het aan de man waarvoor we vanavond allemaal gekomen zijn. De eerste woorden van zijn intro zijn rechtstreeks uit het nieuwe album geplukt en enkele ogenblikken later gaat de prestigieuze ledbalk omhoog. De vier muzikanten die Capaldi vanavond zullen begeleiden, komen tevoorschijn, en kregen elk een eigen podium. Op een door mist bedekt podium opent hij met “Forget Me”, de eerst uitgebrachte single van zijn nieuwe plaat, en nu al vliegt er confetti door de lucht. De Schotse zanger deelt ons mee dat hij nooit eerder voor zo’n groot indoorpubliek heeft gespeeld, en omhult dat met zijn droge humor en sappig accentje dat we hier jammer genoeg niet kunnen neerpennen: ‘That’s a lot of money’ is nog maar het topje van de ijsberg, want enkele seconden later gaat het over zijn tepels en diarree.

Vervolgens komt “Lost On You” aan bod, een bijna a capella opvoering ‘for all you lovely losers’. Een streepje piano en Capaldi’s indrukwekkende stem volgen, maar op wat bijna het serieuste moment van de avond zou moeten zijn, beslist hij zijn intieme, emotionele ballade te onderbreken om een grapje te maken, en te hervatten met ‘what the fuck was I singing?’. Het optreden is lang niet zo serieus als de inhoud van zijn nummers, en dat contrast tussen depressieve, gevoelige ballads en grappige bindteksten maakt het geheel luchtig. We zijn de zanger overigens ook heel dankbaar dat we hem duidelijk live horen zingen; vaak is dat niet (meer) zo en zingen artiesten gewoon over een geluidstape van zichzelf heen, waardoor je het verschil nog nauwelijks hoort.

Daarnaast is ook de interactie tussen de Schot en het publiek heel groot – zelfs in het immense Sportpaleis. Dat zorgt ervoor dat de volle 18.000 man “Happy Birthday” zingt voor Julia op de eerste rij, die zeventien jaar wordt. Capaldi laat zijn kans niet liggen om aan te kondigen dat het volgende nummer, “Before You Go”, over de dood gaat. Gelukkig zingt hij het zelf ook mee, maar dat had niet gemoeten: het publiek kent elk woord vanbuiten en laat dat dan ook horen. Voor “Bruises” komt de ledbalk naar beneden en ineens zit de zanger bovenop de trap van het artwork van z’n nieuwe album piano te spelen. Het laat zien hoe simpel, maar slim de show is aangepakt.

Met “Wish You the Best” krijgen we een nieuwe song en een van Capaldi’s favorieten van het komende album te horen. Dit zou wel eens hét nummer van het album kunnen worden: het is een classic Capaldi-emopopliedje, maar heeft net dat unieke geluid om eruit te springen en maakt live ook echt indruk. Van spontane toegiften kunnen we tegenwoordig nog amper spreken en de Schot steekt dat niet onder stoelen of banken. Na een dik uurtje vertelt hij: ‘We zijn aan de laatste twee nummers gekomen. Daarna ga ik even weg en speel ik er nog twee’. Eerst “Pointless” nog dus, de eerste single van Broken by Desire to Be Heavenly Sent, dat nu al voorzichtig wordt meegezongen, maar het potentieel heeft om in de toekomst even hard meegezongen te worden als de gigahits. Met “Hold Me While You Wait” volgt nog een hoogtepuntje, door alle emotie die de singer-songwriter in zijn stem propt. In de uitgerokken outro beklemtoont Capaldi nogmaals over wat voor imponerende keelgeluid hij beschikt. De klanken die hij uit zijn lichaam perst, dringen dan ook tot op onze botten door.

Het eerste beloofde extra nummer is het onuitgebrachte “How I’m Feeling Now”, een song over de moeilijke periodes waarmee hij kampte de laatste jaren en waarmee hij achttienduizend mensen muisstil krijgt. “Someone You Loved” is de weinig verrassende afsluiter en zet nog eens alle kelen wagenwijd open, zodat het publiek bijna boven de boxen uittorent. Lewis Capaldi bewees vanavond aan de mensen die dat nog niet wisten dat hij een fenomenale stem heeft. We hoorden en zagen een mooie show, die gerust nog enkele nummers langer had mogen duren. Er gaan heel wat fans met een hese stem naar huis, en dat kan alleen maar betekenen dat de Schot zijn grootste indoorshow ooit een succes was.

Morgen staat Capaldi nog voor een uitverkochte Ziggo Dome.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Forget Me
Forever
Lost on You
Heavenly Kind of State of Mind
Fade (Remix)
Before You Go
Bruises
Wish You the Best
Grace
Pointless
Hold Me While You Wait

How I’m Feeling Now
Someone You Loved