© CPU – Senne Houben
Dat jazz de laatste jaren zijn weg (terug) heeft gevonden naar het grotere publiek kunnen we alleen maar toejuichen. Het begrip dekt echter niet altijd de lading wat de huidige generatie bands betreft die prat gaan op die jazz-revival. Invloeden uit andere genres worden tegenwoordig maar al te graag geïntegreerd of leiden zelfs tot een volwaardige kruisbestuiving (denk maar aan het geweldige album dat Lander Gyselinck & Zwangere Guy vorig jaar afleverden). In diezelfde periode bracht ook het Londense vijftal Ezra Collective zijn nieuwe plaat Where I’m Meant To Be uit. De band bouwde de afgelopen jaren gestaag aan een solide livereputatie, waardoor ze vanavond hun experimentele kunstjes mochten bewijzen in een uitverkochte Ancienne Belgique.
Talent (h)erkent talent, zo kon Ezra Collective op hun voorbije twee albums mooie adelbrieven voorleggen dankzij interessante samenwerkingen met onder meer Jorja Smith, Loyle Carner en Emeli Sandé. Dat ze die vocaliteit echter niet nodig hebben om een zaal in lichterlaaie te zetten, werd al snel duidelijk.
Omwille van het wegvallen van het voorprogramma werd de set met een twintigtal minuten vervroegd en dus ook verlengd, een beslissing die achteraf gezien absoluut op groot enthousiasme onthaald werd. Na een lange instrumentale reggae-intro doken trompettist Ife Ogunjobi en saxofonist James Mollison plots achterin het balkon op om de eerste tonen van “Ego Killah” een eerste keer prijs te geven. De toon voor een avond vol muzikale verbondenheid was gezet en reeds na het tweede nummer werden we door drummer en spreekbuis van de band Femi Koleoso allen welkom geheten op het familiefeest van Ezra Collective.
© CPU – Senne Houben
Het tempo zat meteen stevig in de set en al vroeg kregen alle bandleden even het moment om te schitteren tijdens een van de solo’s. Dat de meeste van hun nummers tot stand komen door met zijn allen lekker te improviseren, zorgde ervoor dat elke albumversie live werd uitgebreid en bijgevolg ook een pak interessanter klonk dankzij die verschillende intermezzo’s. Hoe ze steevast weer op het juiste spoor samenkwamen, is bewonderenswaardig. Het speelse duel tussen de broertjes Koleoso – respectievelijk op drum en basgitaar – mondde al vroeg uit tot een weergaloze drumsolo en een welverdiend open doekje.
© CPU – Senne Houben
De afrobeatjazz – zoals ze hun genre zelf omschrijven – werkte ontzettend aanstekelijk bij het publiek, waardoor stilstaan quasi onmogelijk werd. De sfeer werd meer en meer uitgelaten bij elke melodie die uiterst scherp gespeeld werd door het duo op trompet en tenorsaxofoon. Dat je bovendien geen tekst nodig hebt om het hele publiek mee te laten zingen, werd onder leiding van broertje TJ Koleoso tevens bewezen. Niet veel later kregen het publiek even de tijd om naar adem te happen tijdens een uitgebreid dankmomentje. Met grote dankbaarheid drukte Ezra Collective zich uit naar de aanwezigen om de groei van de kleine AB Club tot de uitverkochte Grote Zaal mogelijk te maken, wat tevens hun grootste zaalshow buiten het Verenigd Koninkrijk bleek te zijn.
Muzikale hoogtepunten waren er in overvloed. Zo sprongen de bandleden, wiens instrument het mogelijk maakte, het podium af tijdens een energieke versie van “You Can’t Steal My Joy” en werd de Ancienne Belgique even omgedoopt tot de grootste salsa-rave ter wereld tijdens het opzwepende “Sao Paolo”. Dat de heren weten hoe ze een set moeten opbouwen, staat buiten kijf. Het was mooi om te zien hoe hun energie en speelvreugde zich een weg baande naar het publiek en iedereen in vervoering bracht.
Muziek stond gisterenavond in de AB synoniem voor vreugde, verbondenheid en virtuositeit dankzij het extatische familiefeest dat Ezra Collective organiseerde. Ze mogen er zeker van zijn dat er nog voldoende nakomelingen of aangetrouwde verwanten deze familie met plezier zullen vervoegen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
