Rock Werchter 2023 (Festivaldag 1): Tussen licht en donker

Rock Werchter 2023 is van start gegaan. Het grootste festival van België laat weer vier dagen van zich horen met muziekgroepen die het afgelopen jaar heel wat relevantie vergaarden. De eerste dag van het festival had wat voeten in de aarde met de annulatie van Stromae en een last minute vervanger in de vorm van Mumford & Sons, maar het bedierf de pret duidelijk niet. Met wolken die af en toe op donder leken te wijzen, bleef het gelukkig voornamelijk droog waardoor de eerste dag van het festival al een groot succes bleek. Met leuke sets van nationale en internationale acts werd iedereen meteen klaargemaakt voor vier dagen festival.

Compact Disk Dummies @ Main Stage

De eer om Rock Werchter 2023 voor geopend te verklaren, was dit jaar weggelegd voor Compact Disk Dummies. En eerlijk, dat is ergens zeker verdiend, want na jaren de kleinere en middelgrote festivalletjes te hebben afgeschuimd, focussen de gebroeders Coorevits zich komende zomer enkel op de grote twee. Ondanks het vroege uur en het feit dat het nog maar de openingsdag was, had er toch al wat volk de kater van de openingsparty weten te verdringen. Met iets te doffe bassen, maar ook een broek overlopend van goesting, staken de Dummies van wal met splinternieuwe single “There’s No Sex Without You”, waarna de handjes een dik half uur lang de lucht in gingen. Dat had veel te maken met het enthousiasme van Lennert Coorevits, die bij “Satellites” al in het publiek lag en niet veel later als een bezetene tekeer ging op zijn koebel. Met een schurende gitaarsolo, Janus die zienderogen opging in de muziek en de notoire drummer die er ook niet naast sloeg, maakte Compact Disk Dummies met andere woorden duidelijk dat het niet gekomen was om spelletjes te spelen.

Lennert zou tijdens “Holy Love” bijvoorbeeld nog op de front of house klimmen, de pannen van het dak swingen bij “I Remember” – terwijl zijn band de bascapaciteit van de speakers testte -, het record voor aantal mensen op schouders proberen te verbreken bij “Girls Keep Drinking” en voor de allereerste sitdown van Rock Werchter 2023 zorgen tijdens “The Reeling”. Alle clichés passeerden, niemand vond het erg: Compact Disk Dummies ontpopte zich tot de ideale festivalopener met een knallende set. Geluidstechnisch misschien niet altijd even proper, maar wel met bakken enthousiasme en spelplezier.

De Dummies staan deze zomer nog op zaterdag 19 augustus op de Main Stage van Pukkelpop. De release van hun nieuwe album staat voor het najaar gepland. De bijbehorende clubshows spelen ze op zaterdag 25 november in de Ancienne Belgique te Brussel en op vrijdag 19 april in De Roma te Antwerpen.

Weyes Blood @ The Barn

Tijdens “It’s Not Just Me, It’s Everybody” konden we met Weyes Blood de openingsdans in The Barn op een melancholische wijze tot een goed einde brengen. De dromerige muziek was ideaal om op gang te komen en ondanks dat sommige nummers wat langdradig overkwamen, hadden ze vaak een iets krachtiger einde waardoor ze wel eindigden met voldoening. Achter de artieste en haar band verschenen er doorheen de set mooie visuals van onder andere een sterrenhemel en een brandend bos. Tijdens “God Turn Me Into a Flower” waren de beelden op de achtergrond opvallend mooi en samen met de feeërieke muziek monde het nummer uit in een eerste hoogtepunt in The Barn. Het absolute hoogtepunt van Weyes Bloods set was echter weggelegd voor “Movies” waarbij de wonderbaarlijke muziek gepaard ging met een snelle compilatie van (iconische) films en tijdens de outro van het nummer begaven we ons voor het eerst dit weekend richting de hemel.

Weyes Blood omschreef haar optreden zelf als een triest feestje en kondigde een ‘rave section’ aan in haar setlist, al bleef het zoals verwacht allemaal best rustig. Met een iets hardere beat en nog steeds veel melancholische klanken ging de set moeiteloos verder en na heel wat rondjes draaien met haar maagdelijk witte kleed en cape lichtte het hard van de zangeres letterlijk op. Dat het voor sommige festivalgangers na een tijdje wat te eentonig werd, kunnen we ons inbeelden. Al vonden we het zelf een mooie, korte verkenning in het muzikale universum van Weyes Blood. De intimiteit van haar optreden in de Botanique werd (zoals verwacht) niet geëvenaard, maar dat is moeilijk in een tent die zo groot is als The Barn. Weyes Blood heeft de tent in ieder geval op een mooie manier geopend.

Op donderdag 9 november staat Weyes Blood in De Roma te Antwerpen.

The Mary Wallopers @ The Slope

The Slope krijgt deze editie van Rock Werchter een nieuwe plek en ook een nieuwe look. De band die het vernieuwde podium mocht inwijden, was The Mary Wallopers. Het zevental uit Ierland zorgde meteen voor een feestje door traditionele Ierse folkmuziek in een erg dansbaar jasje te brengen. Een atypische sound dus voor Werchter, maar het werkte wel. De band had ook een resem speciale instrumenten mee met een doedelzak, blokfluit en banjo als meest opvallende. Met de energie die ze bij sommige nummers tentoonspreidden, ging het publiek al meteen wild en ontstond er zelfs een eerste moshpit op deze editie van Rock Werchter. Iemand moet natuurlijk de spits afbijten en met de speelse muziek van de Ieren kon het niet anders dan wild en dansbaar gaan. De manier waarop het zevental op het podium stond en ook speelde met humor en dynamiek, was aanstekelijk en zorgde bij momenten voor een lach. Op die manier krijg je ook de sympathie mee en samen met de leuke muziek die soms heel klassiek klonk, maar altijd superstrak werd gespeeld zorgde The Mary Wallopers ze voor een uniek folkfeest.

Op donderdag 21 september staat The Mary Wallopers in de Trix Club te Antwerpen.

Holly Humberstone @ KluB C

De vorige (en meteen ook enige) keer dat Holly Humberstone voet zette op Belgisch grondgebied, was als voorprogramma van Lewis Capaldi in Vorst Nationaal. Net als eerder genoemde artiest is ook deze Britse tegenwoordig lang niet meer het verlegen meisje dat ze toen was. Het etiket van ‘veelbelovende artieste’ dat al enige tijd op haar voorhoofd plakt, lijkt ze nu alsmaar meer te verliezen, want met haar breekbare indiepopnummers onder de arm, staat ze nu meer dan ooit stevig in haar schoenen. Zo bewees ze ook in de KluB C.

Ze toverde een aardig gevulde tent meteen om in een gezellig kampvuurmoment met “The Walls Are Way Too Thin”, waarbij alle muzikale extraatjes fungeerden als twinkelende sterretjes. Die werden iets ruwer bij “Overkill”, waarvoor de zangeres meteen ook de elektrische gitaar om haar schouder hing. Een draad die de Britse meteen ook door de rest van haar set trok, want de zangeres golfde tussen een eb en vloed van intiem en ruiger. Met “Falling Asleep at the Wheel” kreeg ze, mede dankzij de popinvloeden die regelmatig in haar set kropen, de tent alsmaar meer mee en daar droeg ook kersverse single “Antichrist” zijn steentje aan bij. Holly zelf ontgroeide daardoor ook steeds meer haar schuchtere persoonlijkheid en kwam alsmaar meer los uit haar comfortzone. Schattig was bijvoorbeeld haar reactie toen het publiek volop meeging bij “Vanilla”, waarbij ze de tent trakteerde op een gitaarduel. Afsluiter “Scarlett” bleek het kersje op een steeds verder openbloeiende taart, zo smakelijk dat Holly er ongetwijfeld heel wat nieuwe zieltjes mee wist te winnen. Dat Holly achteraf zei dat het Werchterse publiek het beste van haar zomer was, geloven we door haar oprechte set maar al te graag.

Zwangere Guy @ Main Stage

Een festivalzomer zonder Zwangere Guy? Vergeet het! De Brusselse koning van de hiphop is deze zomer wel maar op een select aantal festivals te zien en eentje daarvan stond gisteren met dikke letters in zijn agenda. Het gaat eigenlijk best goed met Gorik van Oudheusden, die nu al ruim zeventien maanden zonder alcohol door het leven gaat. Dat hij scherper staat, was eraan te merken in het begin met meteen een uitstap naar zijn begindagen in de vorm van “Suave G”. Op het hoofdpodium staan van lands belangrijkste festival was voor hem een heel mooi moment in zijn leven, zo vertrouwde hij een goedgevuld plein toe. Zijn raps en flows bracht Zwangere Guy met een precisie waar een Zwitsers zakmes nog iets van kan opsteken. Voor “GRIJZE ZONE” sprak de Brusselaar nog eens recht uit het hart en dat leverde nu al een van de meest pakkende en zinvolle bindteksten van de nog jonge festivalzomer op. Na alle emoties was het tijd om het optreden naar een volgende fase te brengen, eentje waar pits schering en inslag werden. “Guttergang” knetterde met die ruwe energie door de luidsprekers, om dan met “R.A.F. (Rien à Foutre)” flitsend te eindigen. “ZG is zo haai” was die traditionele voetnoot op het einde van een erg sterke en ook wel gevoelvolle acte de présence.

Op zaterdag 8 juli staat Zwangere Guy op Rock Zottegem. Op zondag 20 augustus sloopt de Brusselse hiphopheld dan weer de Main Stage van Pukkelpop.

Anna Calvi @ The Barn

Sinds ze op de soundtrack van Peaky Blinders is terug te vinden is de Britse singer-songwriter Anna Calvi wat populairder geworden, maar in feite was de gitaarvirtuosa al langer een ongelofelijk talent. Met meer gitaarsolo’s dan we op onze handen kunnen tellen lag het aantal nummers in de voorziene tijd niet al te hoog, maar langgerekte versies van onder meer “Hunter” en “Wish” deden ons slechts hunkeren naar meer en langere songs en solo’s. De ene solo kwam recht uit de rock ‘n’ roll en de andere leunde meer richting de blues, maar keer op keer waren ze zeer cool en meeslepend. Toch was de goed gevulde Barn niet helemaal mee in het avontuur van Calvi. Onbegrijpelijk, want pakweg “Indies or Paradise” was hét voorbeeld van een lied dat aantoont dat ‘badass’ en seks hand in hand kunnen gaan. Na de indrukwekkende vocale prestaties tijdens “Don’t Beat the Girl Out of My Boy” werd het publiek (terecht) wel enthousiast, maar dan liep het concert al bijna ten einde. Ondanks dat het publiek er precies niet warm van liep leverde Anna Calvi wel al een topprestatie af, die zonder twijfel tot de beste van de dag behoort.

Body Type @ The Slope

De eerste volledig vrouwelijke band op het festival ging onder de naam Body Type. De band uit Australië probeerde zichzelf te bewijzen aan de hand van snedige postpunk, alleen waren ze vergeten dat je ook goeie vocals nodig hebt om een echt goeie set te kunnen neerzetten. Met zijn drieën zongen ze, maar geen enkele van de drie kon op vocaal vlak echt overtuigen, wat de punk van het viertal net iets te rommelig deed overkomen. Op die manier begon de set dus letterlijk met een valse noot en ook de sound kwam niet altijd even goed door. Het leek allemaal wat te voorzichtig gebracht, hoewel de frontvrouw zich volledig smeet met haar gitaar en op die manier toch power in de set probeerde te steken. De weide voor The Slope vulde zich ook niet al te makkelijk, al ging de sfeer naar het einde toe toch wat meer omhoog. Dat lag vooral aan de iets snellere songs die werden gespeeld door de band. “Buoyancy” zorgde op die manier toch voor een furieus einde met een heerlijke moshpit waarmee Body Type aantoonde dat ze een echt furieuze sound wel kunnen neerzetten. Alleen waren de dertig minuten voorheen te ondermaats om van een echt goed optreden te spreken.

GAYLE @ KluB C

Artiesten die hun naam en faam te danken hebben aan TikTok komen vandaag de dag frequenter voor dan plastic bekertjes op een festivalweide, maar aan hen om de vloek van de eendagsvlieg te verbreken. Dat lijkt in eerste instantie wel te lukken bij GAYLE, die in de KluB C veel meer te bieden had dan hitje “abcdefu”. Zo begon ze haar set meteen met het knallende “everybody hates me”, een nummer waarmee ze meteen ook op de poppunktrein springt en de tent voorzichtig opzweepte. Dat ruwe randje zorgde meteen daarna voor een eerste meeklapmoment bij “ur just horny”, waarna de Amerikaanse de sympathiekaart trok. “ALEX” was bijvoorbeeld een dikke fuck you naar een ex-liefje, gebracht voor iedereen die het gevoel van een gebroken hart kende. Een beetje cliché, maar zo voelde GAYLE zich duidelijk in haar sas, want met haar knaloranje gitaar verkende ze alsmaar meer de uithoeken van het podium.

Terwijl de hemelsluizen buiten twijfelden om open te gaan, vulde de zangeres de KluB C met een scheurende cover van Paramore’s “Misery Business”, waarna ze het gaspedaal even losliet met “Kiddie Pool”. Dat er bij die laatste ongevraagd duizende smartphonelampjes de lucht in gingen, zorgde vanzelfsprekend voor een onverwachts moment van samenhorigheid en melancholie in een set waarbij het tempo vooral vrij hoog lag. GAYLE bewees daardoor ook dat ze wel iets meer bracht dan de dertiende in een dozijn poppunkzangeressen, want tussen de BeReals en regenboogvlaggen door stond er wel gewoon een gewoon meisje dat ogenschijnlijk oprecht blij was om in België te zijn. Zelfs als je enkel kwam voor die grote hit, dan wist de zangeres je wel gewoon te vermaken met haar drie kwartier durende set. “You Oughta Know” van Alanis Morissette bracht het vuur bijvoorbeeld terug en ook het nog te verschijnen “i don’t sleep as good as i used to” zorgde voor wat animo. Vanzelfsprekend was het “abcdefu” dat de KluB C definitief deed ontploffen – in een zee van smartphoneschermpjes kregen onze trommelvliezen het te verduren – maar GAYLE bewees dus wel gewoon meer te zijn dan een eendagsvlieg.

Froukje @ Main Stage

Geen Nathaniel Rateliff om voor een mensenzee te spelen. Voor vervanging zochten de boekers het deze keer niet te ver. De Nederlandse Froukje Veenstra mocht de lege spot invullen met haar zeemzoete popmuziek. Dat ze op de grote podia thuishoort, bewees ze recent nog in een uitzinnige Ancienne Belgique. Op Rock Werchter nam het allemaal iets minder vaart en we konden ons niet van de indruk afdoen dat ze in een van de twee tenten iets beter tot haar recht was gekomen. Niet dat ze de Main Stage niet aankon, maar het grotendeel van het publiek leerde haar gisteren pas kennen. Zoals dat bij kennismakingen wel vaker is, ging het in het begin iets stroever. “Groter dan ik” en “Onbezonnen” waren nochtans goede openers om het ijs te doen breken. Verder dan het eerste vak golfde de sfeer aanvankelijk niet en dat was op zich wel jammer. Froukje zette namelijk samen met haar band een goede, ingekorte versie van haar clubshow neer met een goede balans tussen rake poëzie en catchy melodieën. “Zonder gezicht” gaf het optreden net een smoel en ontdooide de sfeer geleidelijk aan. De nieuwe single “Naar het licht” kreeg live meer geraamte, terwijl “Als ik god was” als sobere meezinger wel kon tellen. Voor “Nooit meer spijt” moesten we het helaas zonder S10 doen, maar dat deerde het optreden niet. IJs moet uiteindelijk ooit eens breken om voor golven te zorgen en dat wist Froukje klaarblijkelijk ook. “Ik wil dansen” werd als laatste gespeeld en kreeg de meute enigszins nog mee. Voor een betere sfeer had Froukje beter in de tenten gewerkt, al deed ze het op het hoofdpodium uiteindelijk ook zeer verdienstelijk. 

Op vrijdag 18 augustus staat Froukje op de Main Stage van Pukkelpop.

King Princess @ The Barn

Met een topje en broek met redelijk wat glitters op en een nektapijtje had King Princess vanaf haar opkomst een leuke uitstraling. Tijdens het eerste nummer liep ze meteen al veel over het podium en al gauw nam ze er haar gitaar bij. De indierock kwam tijdens bijvoorbeeld “Too Bad” wel mooi tot haar recht, maar vaak mochten de songs net iets harder gebracht worden. Het bleef in het begin net iets te braaf doordat die extra punch ontbrak. De band ging er met hun matchende overalls wel ten volste voor en wanneer King Princess rondliep over het podium, probeerde ze wel in interactie te gaan met het publiek. Zij reageerden dan enthousiast, net zoals wanneer de zangeres vroeg of er iemand een ‘sad lesbian song’ wou horen. Tijdens “I Hate Myself I Want to Party” werd er wel een mooie spanning opgebouwd en gelukkig kregen we op het einde ook de verlossende climax waarbij alle remmen werden losgelaten. En vanaf dan was het optreden eigenlijk opvallend beter.

Daarna volgde “Prophet” dat net iets zwoeler was, maar nog steeds vrij stevig overkwam en bovendien voorzien werd van een harde outro met scheurende gitaren. “Hit the Back” was het leuke meezingbare hitje waardoor het daaropvolgende onuitgebrachte en aanstekelijke nummer ook warm onthaald werd. “1950” en “Ohio” mochten de set afsluiten, waarbij er bij die eerste werd meegezongen en bij die tweede werd er uiteraard mooi van jetje gegeven op het podium. King Princess ging dus niet al te sterk van start, maar sloot wel in schoonheid af.

Militarie Gun @ The Slope

Er valt wel eens te lezen dat Rock Werchter scherpe kantjes mist op de line-up en dat is nu juist waar Militarie Gun voor zorgt. De Amerikaanse post-hardcoreband staat komende week gewoon op Ieperfest, maar mocht deze week al eens komen proefdraaien op Rock Werchter. Het publiek aan de Haachtse Steenweg was in het begin nogal tam en had een aantal vuurblokken nodig alvorens de vonk kon aanslaan. De band uit Los Angeles speelde wel heel wat strakker in vergelijking met de show in de AB Club en ook frontzanger Ian Shelton bleek uiterst geambieerd om er het maximale uit te halen. De keelspray liet wel uitschijnen dat zijn stembanden rust konden gebruiken, maar daar liet hij zich het allerminst door beïnvloeden. Hij sprong tijdens het laatste nummer “Big Disappointment” zelfs in het publiek, wat vooral in de voorste rijen op positieve resonantie kon rekenen. Militarie Gun was al stukken beter in vergelijking met hun show in de Ancienne Belgique, maar op Ieperfest gaan ze volgens ons pas echt tot hun recht komt.

Komend weekend staat Militarie Gun op Ieperfest en dat op zondag 9 juli.

Ashnikko @ KluB C

Ashnikko was een van de eersten die echt een feestje wist te bouwen in de tenten van Rock Werchter dit jaar. Meteen vanaf opener “You Make Me Sick!” werd er meegedanst op de muziek, terwijl de zangeres zelf ook haar beste moves toonde samen met haar danseressen. Dat de microfoon al gauw op de grond verdween om met nog meer overtuigingskracht te kunnen zingen, leek vrijwel niemand te storen. Het feestje werd gewoon voortgezet tijdens onder meer “STUPID” en “Tantrum”, een nummer met coole diepe bassen. Tijdens de songs met een uitgewerkte choreografie en danseressen was er weinig ruimte voor spontaniteit, maar wanneer Ashinkko alleen op het podium stond of een verhaaltje vertelde, kwam ze wel heel spontaan over. Een verhaal over een drugstrip, waarbij ze naakt een boom knuffelde, leek hier de normaalste zaak en zorgde voor een ludieke noot.

Ashnikko had geen muzikanten met zich mee en wanneer de danseressen eventjes op adem kwamen in de backstage stond de zangeres helemaal alleen op het podium, waardoor het er wat leeg uitzag. Tijdens die nummers had een band echt een meerwaarde gevormd, maar niet veel fans leken last te hebben van de backingtrack. Toch viel het op dat de meeste hoogtepunten de nummers waren waarbij de zangeres niet alleen op het podium stond, zoals het energieke “Slumber Party”. Er waren ook zeker nummers waarbij de zangeres alleen op het podium stond en het publiek enthousiast meeklapte of zwaaide met hun armen. Het enthousiasme van het publiek en Ashnikko versterkten elkaar en zo konden we niet anders dan spreken van een geslaagde, vreugdevolle set.

The 1975 @ Main Stage

Weinig artiesten die tegelijkertijd zo geliefd als controversieel zijn als The 1975, al blijft dat laatste toch opvallend vaak onder de radar. In hun thuisland zijn de Britten steevast een van de grootste namen op de affiche, al lijkt frontman Matty Healy zichzelf alsmaar liever in de voet te schieten met, recent weer, gewaagde en naar racisme neigende uitspraken. Iets waar Werchter zich klaarblijkelijk niet al te veel van aantrok, want de weide voor de Main Stage stond nog niet zo vol als tijdens de doortocht van de Britten. En Healy zelf, die deed gewoon zijn goesting. In een lange jas, vrij ongebruikelijk voor de tijd van het jaar, deed hij al snel wat hartjes sneller slaan met “Give Yourself a Try”, waarna de band de Main Stage onderdompelde in een fikse dosis positieve indierock met “Looking for Somebody (to Love)”. Met een fles wijn in de ene en een sigaret in de andere hand zorgde hij niet veel later al voor een eerste rustpunt, maar het toonde wel ook meteen de sterkte van een band als The 1975 aan: het kan werkelijk alle kanten uit, maar echt vervelen doet het nooit.

Jammer was aan de ene kant wel dat er gigantisch weinig interactie werd aangegaan met het publiek, al past dat langs de andere kant wel weer bij de act die de band opvoert. Bij “It’s Not Living (If It’s Not With You)” ging de zonnebril dan eindelijk af en leek de trein pas echt vertrokken. De o zo herkenbare gitaarriffjes volgden elkaar in sneltempo op, met het tweeluik “Somebody Else” / “Love It If We Made It” als absolute hoogtepunt. Hard klinken zonder buiten de lijntjes te kleuren; The 1975 deed het, maar kreeg enkel de diehards in de voorste regionen helemaal mee. Healy trok er zich helemaal niks van aan en bleef nonchalant met zijn microfoon zwaaien, trok zijn hemd alsmaar verder open, deed zijn gitaar nog wat meer schuren op “Sex” en kreeg zo toch zijn zin: (een deel van) de weide ontplofte. ‘This is a good show’, was zijn antwoord, waarna hij op zijn knieën viel om met “People” het metalkantje van zijn band te tonen. Meteen ook een retestrak einde van een set die moeilijk op gang kwam, al kon dat uiteindelijk ook te maken hebben met het feit dat heel wat hits niet werden gespeeld. Hoe dan ook mag The 1975 als act wel terugkijken op een geslaagde set, al zou het nog geslaagder zijn geweest met een enthousiast publiek.

Warhaus @ The Barn

Het duurde niet lang vooraleer Warhaus The Barn wist mee te zuigen in hun verhaal dankzij de explosieve outro van opener “Controle”, waarbij schaduwen van de bandleden in flitsen te zien waren op de doeken rondom zich. “Desire” zorgde meteen voor een warmere en aanstekelijkere opvolger en eventjes leek het alsof de band van Maarten Devoldere niets verkeerd kon doen. Tijdens “Shadow Play” verliet de frontman echter eventjes de tent waarna een aantal mensen in het publiek hetzelfde deden. Een ander deel begon te praten en dat werd verder gezet tijdens “Fall in Love With Me”, dat solo werd gebracht. De afwezigheid van Sylvie Kreusch was hier matig voelbaar en dat gevoel werd nog groter tijdens “Love’s a Stranger”. Het vijftal gaf nog steeds het beste van zichzelf op het podium tijdens het extra groovy gebrachte “Time Bomb” met een langgerekte outro en het ijzersterk gebrachte “Beaches”. De band knalde écht tijdens het instrumentale nummer en die lijn werd doorgetrokken tijdens een krachtige versie van “It Had to Be You” en het prachtige “Open Window”. Ondanks dat bij enkele van de oudere nummers ex-bandlid Sylvie Kreusch gemist werd, stond Warhaus wel met een over het algemeen sterke set op Rock Werchter. Maarten vertelde halverwege dat voor zover ze weten, er al zeven koppels uit elkaar gingen tijdens de liveshows van Ha Ha Heartbreak. Als je met een soundtrack als deze uit elkaar kan gaan, waarom zou je dat dan niet doen?

Warhaus trekt deze zomer nog naar Festival au Carré in Bergen (5/7), Rock Herk (14/7), Dranouter (6/8) en OLT Rivierenhof (8/9 & 9/9). Ook in het najaar passeert Warhaus langs de Belgische steden, een volledige overzicht vind je hier.

Lil Lotus @ The Slope

Lil Lotus had het plan om heel veel sfeer te verzorgen aan The Slope. Dat deed hij van zodra hij opkwam met “We Like To Party! (The Vengabus)” om zo iedereen aan het dansen te krijgen. Dat lukte, maar van zodra hij aan zijn eigen muziek begon, was de sfeer al direct wat minder. Hij probeerde wel om het publiek erbij te betrekken, maar zijn voorspelbare emopunk kwam alleen iets te plat over. Ook het overbodig gebruik van backtrack maakte dat niets echt natuurlijk overkwam, waardoor Lil Lotus nooit volledig openbloeide. Dat is jammer, want de man zelf was wel erg energiek, maar hij vertrouwde te weinig op zijn eigen stem. Op die manier kwam de set van Lil Lotus gewoon te geforceerd en cliché over. Ook de armen die moesten meezwaaien en het publiek dat constant werd opgezweept op de meest voorspelbare manier, droegen hieraan bij. Geen memorabele set dus van Lil Lotus, zoveel is duidelijk.

Raye @ KluB C

Waar ze haar begindagen vooral naam maakte als gastartiest, doet Raye het nu vooral op haar eentje. De Britse bracht recent met My 21st Century Blues nog een van de betere popalbums van het jaar uit en we waren dan ook zeer benieuwd hoe ze dat live op een podium zou vertalen. Alleen moest ze het in ieder geval niet stellen, ze liet zich immers begeleiden door een tamelijk goede band. Opener “Oscar Winning Tears” maakte indruk met z’n diepgang en bovenal een adembenemende zangpartij op het einde. Als er iets duidelijk werd, dan vooral dat er in Raye een zeer straffe zangeres zit die met een paar wel geplaatste uithalen. De vele bindteksten maakten het net niet langdradig, maar net heel persoonlijk. Raye vertelde niet alleen over de nummers zelf, maar ook over het steigerende enthousiasme in de tent waarop ze niet had gerekend. TikTok-hitje “Flip a Switch.” deed wat het moest doen en dan was er ook nog het zeer zwoele “Five Stars Hotels.” dat werkelijk verrukkelijk door de geluidsinstallatie resoneerde. Voor de dramatische mensen was er dan weer een feilloze versie van “Black Mascara.” dat uitmondde in een heus rockende einde dat de KluB C meer dan op handen droeg. Een van eerste hits, “You Don’t Know Me” samen met dj Jax Jones, stak haar band in een groovy jasje. Haar grootste solohit bewaarde ze sluw genoeg als laatste. “Escapism.” werd luidop meegezongen en werd mede door de sterke boodschap een van de hoogtepunten van de eerste festivaldag. Raye was een popartieste die ver boven haar genre klom en als onafhankelijke zangeres de weg toonde voor heel wat andere artiesten in het publiek.

Sam Fender @ Main Stage

Naar goeie gewoonte opende Sam Fender met “Will We Talk?” en niet veel later werd met “The Borders” een eerste hoogtepunt bereikt. De leuke en losse sfeer zorgde ervoor dat het publiek de vrijheid nam om sporadisch mee te klappen of zingen en tijdens “Spice” werd Fender op zijn wenken bediend toen hij om een moshpit vroeg. Tijdens het stevigere “Howdon Aldi Death Queue” werd er nog meer tegen elkaar gesprongen en gestampt in compagnie van vuur op het podium. Ondanks dat niet elk nummer even overtuigend werd gebracht, zoals “Get You Down” en “Alright”, was onze tijd met Sam Fender zeker fijn te noemen dankzij die zwoele saxofoon waar zijn fans zo vertrouwd mee zijn. Een intiemere cover van The Boss zorgde voor een mooi en licht emotioneel momentje en op het einde werd er natuurlijk nog geknald met “Seventeen Going Down” en “Hypersonic Missiles”. Bij beiden nam het publiek spontaan de ‘oo-ooh’ voor hun rekening. Sam Fender kwam zelf licht vermoeid over, maar dat weerhield hem er niet van zo nu en dan kleine charmante toevoegingen aan zijn set te doen en het weerhield het publiek er nog minder van om helemaal op te gaan in de muziek.

Charlotte De Witte @ The Barn

Enige tijd nadat Rock Werchter de line-up compleet had verklaard, kwam er met Charlotte De Witte toch nog een wit konijn uit de hoed van Herman Schueremans. Dat een van ’s werelds grootste namen in het technolandschap dan ook nog eens in The Barn mocht plaatsnemen, was misschien wel een nog grotere stunt. Een tent die ze overigens een uur lang omtoverde in een broeierige ondergrondse bunker, want meer dan een half uur voor ze aan haar set begon werd de tent al afgesloten en werd de elektriciteit in de lucht alsmaar meer voelbaar. De ontploffing kwam er stipt om kwart na acht, toen Charlotte The Barn meteen langs alle kanten liet daveren met “Overdrive”. Geflankeerd door een gigantische en vijf kleinere led-muren leek ze het eerst vrij sober te houden, tot alles op de drop van “Reflection” begon te bewegen.

Charlotte De Witte plaatste op gigantisch strategische wijze bommetjes die alsmaar groter werden en ook voor steeds groter wordende euforie-explosies zorgden. Zo ging de volledige tent op en neer tijdens haar remix van “The Age Of Love” en wie geen epilepsie had, kon daarbovenop genieten van een steeds indrukwekkender wordende licht- en lasershow. “Touch Me” deed niet veel later The Barn voor een zoveelste keer ontploffen, al dreigde een kleine stroomhapering plots roet in het eten te gooien. Gelukkig geen debacle zoals op Pukkelpop vorig jaar, maar wel de aanleiding voor zowel Charlotte als het publiek om nog wat extra olie op het vuur te gooien. “Doppler” zorgde voor een gezonde cocktail van zweet en euforie, terwijl “Universal Nation” van landgenoot Push finaal bassen de zaal invuurde die haast niet voor het menselijk gehoor bedoeld waren. Charlotte De Witte in The Barn was raven. Op wereldniveau.

The Reytons @ The Slope

The Reytons uit Rotherham mocht zichzelf bewijzen als een echte rockband op The Slope en het publiek wist wat ze zou krijgen. Al van bij het begin werd er zo Bengaals vuur afgestoken en dat gaf meteen de sfeer van het concert mee. De band brengt namelijk heel aanstekelijke britpop, wat duidelijk werkte op het avonduur. Het vijftal stelt duidelijk dat ze onafhankelijk hun muziek uitbrengen en dat werkte zeer goed, want The Slope stond bomvol. Met strakke gitaren en een aanstelijke sound konden ze iedereen meteen in de sfeer sleuren. Het publiek at namelijk uit hun handen doordat de band ook een bepaalde gunfactor met zich meedroeg. Het ging hard, catchy en bleef ook constant met een bepaalde strakheid spelen. Zo kon The Reytons ook heel strak en aanstekelijk te werk gaan, waardoor ze het hele concert lang gigantische moshpits kregen en zelfs crowdsurfers mochten zien. De sfeer voelde aan als bij een voetbalmatch, wat ervoor zorgde dat iedereen volledig meeging in wat de band bracht. Aanstekelijke Britse songs met een duidelijke hook, meer is er soms niet nodig.

Op vrijdag 17 november staat The Reytons in de gloednieuwe Muziekclub Wintercircus in Gent.

AURORA @ KluB C

Zes jaar na haar vorige doortocht op Rock Werchter deed AURORA gisteren opnieuw de KluB C aan; alleen stond ze nu heel wat schavotjes hoger. Dat heeft ze enerzijds te danken aan een paar sterke albums, maar anderzijds aan een nummer dat toen eigenlijk ook al uit was. “Runaway” bleek recent een gigantisch succes op TikTok, al is de Noorse popnimf veel meer dan enkel dat TikTok-hitje; iets wat ze gisterenavond nog maar eens onderstreepte. In wat lange, witte gewaden fladderde ze namelijk al snel als een echt elfje over het podium, inclusief een waas van liefde die rond haar hing. Iedereen was ‘geweldig’, ‘lief’ en ‘vrij om te doen en vieren wat die wilde’.

We zouden bijna vergeten dat AURORA ook nog kwam op muziek te brengen, al liep al die positieve energie moeiteloos over in de nummers die de Noorse bracht. Zo gingen de handjes vlot op elkaar voor “Queendom” en was het kot helemaal te klein toen de zangeres niet veel later een regenboogvlag vond. De KluB C zou nog “Happy Birthday” zingen voor de jarige zus van haar gitariste en talrijk zijn smartphonelichtjes aansteken voor “Exist for Love”, om even later helemaal uit zijn dak te gaan voor “Runaway”. Het vulde AURORA zichtbaar nog meer met liefde, want ze bleef zich maar smijten. Er ontstond daardoor een fijne wisselwerking waarbij iedereen gaf en iedereen kreeg, getuige ook “Running with the Wolves”, waarin de zangeres de strofes voor haar rekening nam en de zaal zich in de refreinen liet horen. Een lijn die werd doorgetrokken in “Cure for Me”, waarbij iedereen het zelfs op een springen zetten. Gisteren werd nog maar eens duidelijk dat AURORA de in persoon omgezette vorm van liefde en positieve energie, met een van de leukste sets van de dag achter de kiezen.

Iggy Pop @ The Barn

Op zijn 76ste is Iggy Pop de oudste artiest die ooit op een podium van Rock Werchter stond. De legendarische punkrocker bevat evenwel meer energie dan jongere artiesten hier op de line-up, want in het het uur dat de man zijn klassiekers op het publiek losliet, bleef hij maar zijn duivels ontbinden. Opkomen deed Iggy Pop op zijn meer eigenwijze manier door een instrumentale intro te laten overheersen, terwijl hij pas na een goede vijf minuten met een jasje het podium opdraafde. Dat jasje had hij welgeteld vijf seconden aan waarna hij zijn lederen lichaam aan het publiek liet zijn. Op zijn oude dag blijft de man als een machine te werk gaan. The Barn puilde uit, niet iedereen die Iggy Pop nog eens wilde zien kon binnen en degenen die er niet waren, misten een show van een legende. Want dat is en blijft Iggy Pop ook en we merkten dat zijn oude songs het meeste enthousiasme opwekten. Zo waren “The Passenger” en “Lust for Life” anthems die door de volledige zaal werden meegebruld. Ook Iggy zelf smeet zich als een achttienjarige en zocht constant alle kanten van het podium op. Daarnaast was ook zijn band een grote meerwaarde, want de trompetten creëerden een extra dynamiek tijdens de punksongs. Met ook wat nieuw werk blijft hij ook wel zijn relevantie hooghouden, al zijn de klassiekers natuurlijk hetgeen waar het publiek op wachtte. “I Wanna Be Your Dog” knalde recht door de muur met zelfs wat moshpits als gevolg. Iggy zocht na een tijd het publiek op en gaf iedereen nog een handje om ook als dankbare man nog eens zijn fans een welgemeend bedankje te geven. Toch zijn het wij die hem dankbaar mogen zijn voor de legende die hij is, de geweldige songs die hij maakt(e) en ook de geweldige strakke punkshow die hij nog op zijn 76ste neerzet.

Picture This @ The Slope

Waar de heren van Picture This in Ierland op een gigantische fanbase kunnen rekenen, gaat het buiten de grenzen van thuisland ietsje langzamer. ‘Ietsje’ werd overigens bewust gebruikt, want de fans die de jongens in België hebben, zijn wel extreem toegewijd. Dat bleek ook zo te zijn toen de band The Slope voor een eerste keer dit weekend mocht afsluiten. Zo was de opkomst door de regen met wat goede wil middelmatig te noemen, maar sfeer was er gelukkig wel. Met sfeer alleen koop je helaas niets, want op muzikaal vlak was Picture This niet meteen om over naar huis te schrijven. Een soort voorgekauwde mix van platte Nothing But Thieves en Ed Sheeran ‘van den Aldi’ was misschien wel de beste manier om de nummers van de Ieren te omschrijven. Door de vele ‘oh oh oh’- en klapmomentjes was het bij momenten moeilijk om te begrijpen waar de ene song stopte en de andere begon, maar we moesten de frontman wel meegeven over enthousiasme en charisma te beschikken. Zo liet hij de bescheiden menigte vol ‘legends’ fungeren als koor voor “Get on My Love” en deed hij met een paar zwoele blikken heel wat hartjes sneller slaan. Picture This was op The Slope dus niet meer dan de zoveelste hapklare poprockband, maar kreeg er wel de sfeer in. Plezant, maar niets speciaals.

Op zaterdag 4 november staat Picture This samen met Tom Gregory in La Madeleine in Brussel.

Röyksopp @ KluB C

In 2014 zou het laatste album van Röyksopp het levenslicht hebben gezien. Vorig jaar alleen al bracht het Noorse duo drie langspelers uit. Zo zie je maar dat het einde nooit echt het einde is – meteen ook een bruggetje naar de set van de heren op Rock Werchter. Het was namelijk aan hen om de KluB C een eerste keer af te sluiten. Door de regen gebeurde dat meteen ook in een bomvolle tent, die vanaf seconde één werd ondergedompeld in een soort cult waar vage figuren en knallende beats de plak zwaaiden. Een reeks tl-lichten vormden een halfrond waar het duo zijn elektronica tussen had opgesteld en er zo nu en dan ook een reeks dansers opdoken. Die wisselden af met gedaanten met spiegelmaskers, die op hun beurt het logo van de band vormden met hun vingers.

Het zorgde er meteen voor dat Röyksopp ook visueel interessant bleef, want cru gezegd brachten de mannen niets meer dan een gewone dj-set. Dat deerde het Werchter-publiek echter vrij weinig, want de sfeer bleef bij elke drop even uitgelaten. Moet wel meteen ook gezegd dat de heren veelal puurden uit hun recentere langspelers, en dat waren nu niet per se extreme hoogvliegers. Hun set verviel puur muzikaal dan ook al snel in ietsje meer van hetzelfde. Dat kon de pret gelukkig niet bederven, want Werchter was gekomen om de regen van zich af te dansen. Zo nu en dan verliet een van de mannen zijn tafel om wat livedrums aan het geheel toe te voegen of het publiek op te zoeken, al hadden we veelal het gevoel dat het toch een tikkeltje meer mocht zijn. Röyksopp zette de afterparty van dag één alvast een paar uur vroeger in dan gepland en deed dat al bij al degelijk, maar zonder echt te imponeren.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Stormzy lees je hier.
Onze recensie van Mumford & Sons lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2023 lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Robbe Rooms, Niels Bruwier en Simon Meyer-Horn