Er komen dezer dagen griezelig veel postpunkalbums uit, die vaker wel dan niet ook griezelig hard op elkaar lijken. Een band die op wonderbaarlijke wijze haar territorium heeft weten af te bakenen binnen het genre, is The Cool Greenhouse. Repetitieve riffs, schichtige synths en bovenal de fenomenale verhalende stijl waarmee frontman Tom Greenhouse de nummers van begin tot eind vol kwezelt maakten het debuut van de band een van de fijnste van dat kalenderjaar. Sod’s Toastie, nummer twee in de catalogus van de band, lijkt alles wat goed was aan haar debuut tot in de puntjes geperfectionneerd te hebben. De steriele gitaarlijnen prikken dieper door je vel en de basmelodieën zijn zo mogelijk nog strakker, maar bovenal lijkt Tom een put aan inspiratie aangeboord te hebben waar de hilarische, relateerbare en ronduit absurde teksten bij de hectoliter uit gutsen.
De opener van het album, “Musicians”, condenseert al die aangehaalde punten al meteen in een krachtig en lachwekkend nummertje. Tom spingt van anekdote naar anekdote in een dwaze dronkemanslogica, die wonderwel enorm goed werkt met de zwalpende basmelodie en prullerige noten die ontsnappen uit een Fisher Price-orgeltje. Met een klap volgt onmiddelijk ook de titeltrack van het album, die verdomd strak in elkaar zit. Er valt geen speld tussen de gitaar, bas of drum in te krijgen, en dat resulteert in een hypnothiserende mantra waarover Tom Greenhouse een immer ontsporend verhaal kan vertellen. Het is een heerlijk nummer. Daarmee vergeleken klinkt “The UFO’s” erg steriel en sober.
Niet getreurd echter, want “Get Unjaded” is makkelijk een van de meest herbeluisterbare nummers die de band ooit heeft uitgebracht. De riff werkt enorm goed, de bas straalt power uit, en op een of andere manier weten Toms vertelsels het geheel naar een nieuw niveau te duwen. ‘Guitar solo!’, roept hij, waarna zijn speelgoedpianootje het beste van zichzelf geeft. In elk hoekje van het nummer schuilen op die manier absurde statements en kwinkslagen, en je kan niet anders dan het grijnzend aanhoren. Opvolger “I Lost My Head” herbergt meer dynamiek in de vocals dan de rest van het album gecombineerd, en vergeleken met wat we tot nu toe te horen kregen, klinkt de band hier verrassend zacht en knuffelachtig, met voorzichtige meerstemmige passages die de sober voortdenderende drumloop opleuken.
Je denkt dat je de code nu wel gekraakt hebt, het volgende nummer lijkt zich in je hoofd al geschreven te hebben, en plots veegt “The Next Stage of Destiny” alles wat je van The Cool Greenhouse leek te snappen van tafel. Het nummer is een lyrische uitbarsting die heroïsch en groots klinkt, alsof Tom dik twee minuten lang rechtstreeks uit de Odyssee citeert. Het is een desoriënterend nummer, maar herbergt een ondefinieerbaar charisma dat gewoon machtig klinkt.
Met een knal keer je echter terug naar het hier en nu: “Hard Rock Potato” beukt, scheurt en piept. Als het plaatje klopt hoeft dat soms niet meer te zijn. Het album piekt vervolgens nog een allerlaatste keer op “The Neoprene Ravine”, een zes minuten durend epos waarop The Cool Greenhouse al haar typerende karaktertrekken, van chaotische woordenstorm tot ijsberende gitaarlijntjes, met elkaar vervlecht.
Sod’s Toastie is een keerpunt voor The Cool Greenhouse. Het is een album dat absoluut geen moeilijke tweede blijkt te zijn, maar daarentegen wel een briljant, humoristisch en instrumentaal enorm strak meesterwerk. The Cool Greenhouse klinkt en is bovendien geheel uniek, en dat is binnen het genre van postpunk echt een prestatie op zichzelf.
The Cool Greenhouse speelt op 17 februari in de Botanique in Brussel.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
