Bijna op de kop één jaar geleden stormde Yard Act met veel bravoure en een gezonde portie arrogantie de postpunk- en gitaarwereld binnen met hun zeer veelbelovende debuut-ep Dark Days, waarvan vooral de fenomenale titelsong dagenlang tussen je oorkanalen bleef ronddwarrelen. De hype rond de band werd sindsdien groter met de dag door het feit dat hun ep steeds meer in de belangstelling kwam, dus kon een volledig debuutalbum ook niet lang meer uitblijven. Lang hebben we, ondanks wat geschuif met de releasedatum, dus wel niet moeten wachten op dat debuutalbum.
Yard Act is daarnaast ook een ideaal voorbeeld van de diversiteit van het genre waar ze door velen worden bijgeplaatst. Zoals gewoonlijk zijn vergelijkingen met IDLES, shame of eerder terug zelfs The Fall alomtegenwoordig, meer dan eens ook niet onterecht. Desondanks is Yard Act wel een band die, ook zoals wel vaker, duidelijk zijn eigen sound en imago rond zich creëerde met een mengelmoes van genres en thema’s, getuige The Overload en zijn parlando of zelfs bijna hiphopvocals. De band toont nog maar eens aan dat postpunk steeds een nieuwe weg vindt om voort te bestaan.
Opener en titelsong “The Overload” vliegt er al meteen stevig in en zet de toon voor de rest van de plaat: catchy, groovy, energieke nummers en niets ontziend sarcasme. Qua puur punkgehalte is het echter wel een van de uitschieters, want net zoals met hun vorig werk is de trend van het tempo iets gezapiger. “Witness (Can I Get A?)” trekt daarentegen ook met veel overtuiging alle registers open en knalt met behulp van een enkele noot op een synth enthousiast alles kapot. Het enige jammere aan dit nummer? Het duurt slechts 1 minuut 20.
Waar James Smith en zijn gezelschap keer op keer in slagen, is hun uitstekende samenspel. Op “Dead Horse” zorgt het ritmische samenspel tussen de twee voor een enorm dansbaar en aangenaam geheel dat uren, dagen, zelfs weken in je gehoorgang blijft plakken. Iets waar ze ook op het übersarcastische “Land of The Blind” met schijnbaar gemak in slagen. Smith schotelt zelfs een ware goocheltruc voor op dat nummer waarin hij, net zoals tijdens hun passage op Sonic city afgelopen jaar, een muntstuk van 50 cent doet verdwijnen.
Mooie liedjes duren vaak echter niet lang, al duurt het voor Yard Act misschien net iets te lang. Naar het einde van The Overload begint het album jammer genoeg, maar niet geheel onverwacht, wat in te zakken en licht inspiratieloos aan te voelen. “Quarantine The Sticks” en “Pour Another” zijn daar perfecte voorbeelden van. Ze volgen nog steeds diezelfde structuur en zijn nog steeds dansbaar en catchy, maar voelen aan als net te veel van het goede. “”Tall Poppies” lijkt op het eerste zicht in diezelfde richting te gaan evolueren, maar ontpopt naar het einde toe toch nog in een vlinder dankzij een verrassend einde.
Beresterk, gedurfd en ambitieus zijn stuk voor stuk termen die zeker bij The Overload passen. Eén ding is zeker: James Smith en zijn mannen hebben de koe sterk bij de horens gevat en een zeer overtuigende debuutplaat neergezet die ongetwijfeld nog zal opduiken in eindejaarslijstjes, al is dat wel nog even wachten. Kortom, Yard Act bevestigt aan de wereld dat ze hun hype meer dan waard waren (en zíjn) en hebben meteen ook hun plekje in het rijtje der postpunkgroten verzekerd.
Yard Act komt hun debuutplaat op 3 februari voorstellen in de Trix, maar we raden aan om na vandaag snel te zijn als je nog een ticketje wil.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
