Zo’n zes jaar geleden ging een verlegen, nietsvermoedende muziekstudente in New York viraal doordat ze niemand minder dan Pharrell Williams sprakeloos wist te krijgen. Verbijsterd was hij nadat zij hem haar eigen nummer “Alaska” liet horen, waar hij eigenlijk helemaal niets op aan te merken had. Dit moment vormde voor Maggie Rogers, zoals die studente dus eigenlijk heet, het ultieme keerpunt. In één klap ging ze van een relatief anonieme student aan NYU naar een van de grootste muziekbeloften van het moment. De verwachtingen voor Rogers waren torenhoog, want als je zo’n indruk weet te maken op een muzikale grootheid als Pharrell Williams, dan moet het wel heel erg goed zijn. Ze bewees de hype waard te zijn met haar imperfecte maar zeer charmante debuutalbum Heard It In A Past Life, dat ondertussen alweer drieënhalf jaar oud is.
In de daaropvolgende jaren was het op het muzikale front redelijk stil rondom Maggie Rogers. Na Heard It In A Past Life verscheen alleen nog “Love You For A Long Time” in 2019 en Notes From The Archive in 2020, waarop allemaal oude demo’s van onuitgebrachte nummers stonden. Het is niet helemaal gek dat we eventjes weinig van de Amerikaanse hoorden, want ze besloot namelijk verder te studeren naar religie in het publieke, alledaagse leven aan een van ’s werelds meest prestigieuze universiteiten, Harvard. Deze keuze was echter geen afscheid van de muziek: Rogers combineerde het schrijven van een zeer complexe scriptie en het behalen van haar masterdiploma met de creatie van een nieuwe langspeler. Dat diploma heeft ze inmiddels beet, en om dat te vieren, krijgen we vandaag ook die langverwachte tweede in de vorm van Surrender.
Surrender heet die plaat dus en onszelf overleveren aan Rogers doen wij volledig. Het album is namelijk een triomfantelijke viering van volwassenwording en vrijheid; het ultieme bewijs dat de Amerikaanse meer zichzelf is dan ooit tevoren. Het schuchtere meisje dat voorzichtig uit haar schulp kwam op Heard It In A Past Life is niet meer. Op Surrender horen we namelijk dat Rogers is uitgegroeid tot een vrouw die zichzelf niet meer verstopt achter een gordijn van lange haren, haar gevoelens niet meer onder stoelen of banken steekt en bovenal, zich uiterst comfortabel voelt in haar eigen vel. De Amerikaanse gooit alle remmen los op haar tweede langspeler en als luisteraar kunnen wij eigenlijk niet heel veel meer dan hierin meegaan. ‘Now I’m in overdrive’, zingt ze dan ook op de albumopener “Overdrive” en in overdrive zijn, dat is Maggie Rogers op Surrender drie kwartier lang.
Iets dat namelijk van ieder nummer op Rogers’ nieuwste plaat afdruipt, is een onbevangenheid die wij nog nooit eerder zo sterk bij haar hoorden. Dit wordt ons bijvoorbeeld meer dan duidelijk gemaakt op het poppy, maximalistische “Want Want“, dat eigenlijk niets meer is dan een ongegeneerde ode aan seks, het openhartige, bevrijdende “Anywhere With You”, en misschien nog wel het allersterkst op “Shatter”. Deze is ongetwijfeld het hoogtepunt van Surrender en vat het meest dat gevoel van totale overgave samen. Op dit lied geeft Rogers zichzelf namelijk over aan liefde en lust, aan dat angstaanjagende gevoel alles voor iemand over te hebben, zelfs als je daar zelf aan kapot gaat. Dit speelt zich allemaal af tegen een soundtrack van steeds steviger wordende gitaren en drums, die perfect samenspel tonen met Rogers’ rauwe, ademloze stem. Ze klinkt hier grootser en zelfverzekerder dan ooit en zelfs met backing vocals van niemand minder dan Florence Welch, is “Shatter” helemaal Rogers’ feestje.
Jezelf vol overgave onderwerpen aan liefde en lust is niet het enige wat Rogers centraal zet op Surrender. Ook haar zoektocht naar manieren om te ontsnappen aan het alledaagse speelt een prominente rol op het album. Soms gebeurt dit op een wat optimistischere, luchtigere manier, zoals wanneer ze zegt te verlangen naar zich gedragen als een verliefde zestienjarige in “Shatter” of haar tienerjaren wil herbeleven door te luisteren naar Britney Spears met vriendinnen in het catchy, schattige popliedje “Be Cool”. Soms gebeurt het op een wat meer melancholische wijze, als op de ballad “Beggin’ For Rain”, waarin het concept van religie gecentraliseerd wordt. Hierop klinkt ze breekbaarder dan op de rest van de langspeler en misschien wel het meest als de Maggie Rogers die wij leerden kennen met Heard It In A Past Life.
Rogers stelde zich op dat eerste album al kwetsbaar op over de angstgevoelens die geregeld door haar hoofd spoken. Hoewel de zangeres een stuk lekkerder in haar vel zit dan voorheen, zijn die gevoelens er soms nog wel eens. Op het nineties-achtige “Symphony” zingt ze over de angst haar bescheidenheid en identiteit te verliezen, op de breekbare, akoestische albumsluiter “Different Kind Of World” is ze somber over de huidige staat van de wereld en op “Honey” exploreert ze de rusteloosheid die gepaard gaat met het popsterrenleven. Vrijwel iedere artiest met een indrukwekkend debuut verkent op zijn tweede album die gevoelens die de hoofdrol spelen op “Honey”, maar Rogers doet het op dit Alanis Morrissette-geïnspireerde lied sterker, grootser en interessanter dan de meesten. Wat deze nummers echter anders maakt dan die met soortgelijke thema’s op Heard It In A Past Life, is dat ze veel meer vrede lijkt te hebben met de aanwezigheid van haar angsten dan voordien. Ze zijn er soms en horen bij haar, en dat is oké. Die acceptatie is een blijk van de volwassenwording van Maggie Rogers.
Muzikaal gezien is Surrender een stuk gestroomlijnder en samenhangender dan zijn voorganger, los van “I’ve Got A Friend”. Het is een oprechte, lieve ode aan Rogers’ beste vriendin die niet alleen masturbeert bij het aanzicht van een Robert Pattinson-poster, maar er ook door dik en dun voor Rogers is. Het nummer is echter een beetje een vreemde eend in de bijt in de context van het album, zowel op tekstueel als op muzikaal vlak, en had misschien beter bewaard kunnen worden voor de verjaardag van de vriendin in kwestie. Dit ene nummer moet de pret echter niet drukken, want feit blijft dat dit een indrukwekkend album is waarmee Rogers zichzelf overstijgt. Surrender toont op overtuigende wijze aan dat ze op alle fronten volwassener, zelfverzekerder en meer zichzelf is, zowel op een persoonlijk niveau als op het muzikale, en is misschien wel het beste bewijs dat Maggie Rogers er is om te blijven.
Op 15 november staat Maggie Rogers in de Melkweg in Amsterdam om het een en ander van Surrender te laten horen. Een stop in België staat voor alsnog nog niet op de planning.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
