Menig liefhebber van het spoken word-genre heeft vrijdag 8 april 2022 met een groot uitroepteken aangeduid in z’n agenda! Kae Tempest, dé toonaangevende figuur binnen het genre, laat nu nieuwe collectie songs op de wereld los met hun nieuwe album: The Line Is a Curve. Het is hun eerste plaat sinds The Book of Traps and Lessons, uitgebracht in 2019.
Al sinds het begin van hun carrière staat de dichter erom bekend op een geraffineerde manier hun kritiek te uiten op onze maatschappij, de politiek, klimaatverandering, hypocrisie van de mens… Dat is op dit album niet anders, al verschilt The Line Is a Curve op een paar vlakken toch van zijn voorgangers. Zo bloeit Kae Tempest muzikaal helemaal open op dit album en is er algemeen meer licht voelbaar in de muziek. In de aanloop van de release bracht Kae een paar singles uit, waaronder het energieke “More Pressure” met Kevin Abstract en het melancholische lied “No Prizes” met Lianne La Havas.
Op The Line Is a Curve kaart Kae Tempest een verscheidenheid aan thema’s aan. Op de eerste song van het album, “Priority Boredom”, bekritiseert hen de snelheid waarmee onze maatschappij van het ene grootse moment naar het andere springt. Tempest besmeert een paar zogenaamde universele waarheden met sarcasme en drijft de spot met dingen die we niet oprecht menen, of zelfs niet begrijpen tegen elkaar zeggen. Het is een aansporing tot normaliteit, rust en de saaiheid van het leven. “These Are The Days” ligt in qua thematiek in dezelfde lijn, het lied is een verdieping in het concept van de dag in al zijn facetten. Qua thematiek doet dit lied ons wat denken aan Brihang met “Kleine dagen”. In “More Pressure” gaat het dan weer over de druk die we op onszelf en elkaar leggen. Kae Tempest schrijft erg visuele teksten en brengt deze ook vol overtuigingskracht. De dichter uit hun ongenoegen uitstekend door prachtige metaforen te gebruiken en door in te spelen op de kleine, herkenbare dingen van het alledaagse leven.
De nummers op The Line Is a Curve zijn toegankelijk en vertonen structuur. “Salt Coast” en “Don’t You Ever” zijn hier een schoolvoorbeeld van, want de grenzen tussen strofes en refrein zijn al bij een eerste luisterbeurt duidelijk af te bakenen.
Uitzonderingen op die afgelijnde structuren zijn “Smoking” (met Confusius MC) en “I Saw Light” (met Grian Chattan van Fontaines D.C.), twee tracks waarop Tempest de woorden hun vrije flow laat gaan. Die laatste is een ware woordenstroom, waarin een veelheid aan beelden wordt gecreëerd door de tekst en dat allemaal aan een razendsnel tempo. Dat beoogt een dubbel effect; het nummer zit enerzijds vol inhoud en is erg visueel, maar dit kan evenwel desoriënteren. Tijdens een eerste luisterbeurt is het ingewikkeld om alles wat gezegd wordt volledig te vatten. Het nummer nodigt de luisteraar uit om meermaals beluisterd te worden.
Hun teksten zijn met gevoel, nuance en persoonlijkheid uitgewerkt. Op “Water in The Rain”, een samenwerking met ãssia, rapt Kae over de zoektocht naar zichzelf en over het gevoel dat die zich niet thuis voelt in hun eigen huid. Die gevoelens schildert hen in met een prachtige metafoor, een van de mooiste op de hele lp: ‘You’re dancing, I can’t land. You’re in the garden, dancing in the sun. I’m walking through a town with no name with nothing to say to the people I don’t meet’. De galmende stem van ãssia zorgt voor de zalf voor een pijnlijk aangrijpende song. Haar warme stemgeluid voelt als een warme knuffel in een penibele situatie.
Frappant op The Line is a Curve zijn de muzikale sprongen die de dichter maakte. De muzikale werelden die Tempest schept, zijn kleurrijk, divers en open. Er is bij de productie duidelijk veel belang gehecht aan het inkleuren van de instrumentatie. Een algemene tendens in de meeste nummers is de aanwezigheid van synthesizers en van koperblazers. De synthesizers stuwen veel nummers door, zoals “Move” en “Priority Boredom”, de koperblazers zorgen op hun beurt dan weer voor auditieve ruimtelijkheid, zoals in de songs “Salt Coast” en “Water in the Rain”. Afsluiter “Grace” vormt een contrast na alle elektronisch doorbakken nummers, door de aanwezigheid akoestische gitaar en minimalistische productie. Naar het einde van dat nummer toe wordt de instrumentatie meer experimenteel door gefragmenteerde stukjes elektronische gitaar aan elkaar te plakken. Het doet wat denken aan het werk van gitariste Rachika Nayar.
Veel songs vertonen diverse muzikale invloeden: “No Prizes” is een mooie soultrack, “Move” is, zoals de titel insinueert, een energetische danstrack. “Don’t You Ever” is bijna triphop en echoot volgens ons zelfs de track “Nude” van Radiohead, door het gelijkaardig ritme, dezelfde maatsoort en gelijkaardige, open akkoorden. Het nummer zou zó in een art house film kunnen gebruikt worden. Samen met hun producer Dan Carey, waarmee Kae al lange tijd samenwerkt, heeft Tempest muzikale meerwaarde in hun songs gezocht én gevonden.
Kae Tempest voelt zich meer thuis bij zichzelf en wil zichzelf meer openstellen aan de wereld. Waar hun vorige albums bij momenten nogal donker en doemdenkend konden zijn, is op The Line Is a Curve meer licht voelbaar. Tekstueel is Kae even sterk als altijd, spreekt die over mens- maatschappijkritische thema’s, als ook over de moeilijkheden en de opstekers in een mensenleven. Wat ons vooral bijblijft van The Line Is a Curve is het feit dat Kae gewerkt heeft aan het muzikale geraamte om hun songs meer laagjes verf en kleur te geven. The Line Is a Curve is Kae Tempest op volle kracht.
Wie er net zoals ons naar verlangt de nummers op deze plaat live te horen, kan dat. Kae Tempest treedt op 15 juli op tijdens Gent Jazz.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
1 Comment