Op hun alom geprezen debuut Since I Left You uit 2000 bewezen Australiërs Robbie Chater en Tony Di Blasi al dat hun knip- en plakwerk opvallend funky en dansbaar kon klinken én dat je er ook emotionele diepgang in kon vinden. The Avalanches sampelen geen wereldhits, maar onbekende en vaak vergeten parels. Uit bestaande geluiden en stemmen bouwen ze nieuwe songs die toch herkenbaar in de oren klinken. Alsof je bakstenen gaat stelen van andere huizen en er dan je eigen stulpje mee optrekt. Haast uit het niets veroverden de Australiërs op slag de harten van muziekliefhebbers en internationale pers.
Zestien jaar later kwam er met de opvolger Wildflower eindelijk een einde aan hun mythische en mysterieuze status. Hoewel dat album misschien niet voldeed aan de te hoge verwachtingen, sloten fans de band maar wat graag terug in de armen. Nog eens vier jaar later is er nu dus hun derde langspeler en deze keer zijn ze geen debutant en maken ze ook geen triomfantelijke terugkeer. Nee, voor We Will Always Love You zijn The Avalanches voor het eerst gewoon een band met een nieuw album. Al wil dat niet zeggen dat ze deze keer minder hooi op hun vork nemen.
Stel je even voor: je wandelt over de weide van een niet nadergenoemd festival ergens in de nabije toekomst. De ondergaande zon gooit met zijn laatste krachtinspanningen nog een goudgele gloed over het terrein voor ze finaal ten onder gaat aan de avondschemer. Aan de main stage staat opnieuw heel wat volk samengepakt, ongeduldig wachtend op de headliner terwijl in de grootste tent The Avalanches bezig zijn aan hun set. Ze nodigen Leon Bridges uit op het podium die enkele uren eerder een kleinere tent onveilig mocht maken en samen laten ze “Interstellar Love” over het publiek glijden. Je stapt de tent binnen, wurmt je doorheen het publiek en geeft je over aan Bridges’ honingzoete stem en de gelukzalige beats.
Het is misschien niet dat exacte gevoel dat het Australische samplecollectief The Avalanches probeert op te roepen met hun nieuwe album, maar We Will Always Love You is zeker met een duidelijk doel en boodschap gemaakt. Toen ze in februari (een eeuwigheid geleden) hun eerste gelijknamige single op de wereld loslieten, kreeg die een korte begeleidende tekst mee: ‘Sometimes we receive a message. Telling us our music has been there, through dark times, loneliness, loss’, klinkt het. ‘Morse Code beamed and received by hearts and hearts alike. Our new record is about such journeys, from darkness to light. About life after (all kinds of) death.’ Alsof ze toen al wisten wat de rest van het jaar 2020 voor ons in petto zou hebben.
We Will Always Love You is meer dan een hart onder de riem of een communistische versie van Whitney Houstons monsterhit. Het is een lappendeken van goeie bedoelingen, goeie raad en sprankeltjes hoop dat met heel veel zorg, liefde en samples samengevlochten werd. De titel van de plaat is niet alleen een niet mis te verstane boodschap aan de wereld en hun fans, het is ook een boodschap aan de artiesten die ze samplen. ‘When we’re sampling very, very old recorded music, the singer may have long passed so it’s almost like summoning spirits’, verklaarde Chater in een interview aan BBC.
Een geoefend muziekquizzer kan zich uren bezighouden met het raden van samples ook al is dat eigenlijk niet de bedoeling. De samples dienen de nummers en niet omgekeerd. Op de titeltrack horen we Smokey Robinson en The Roches, wat verder komen nog Vashti Bunyan, Carpenters en zowaar Frank Ocean voorbij. “The Divine Chord” leent zijn melodie bij “It’s Love That Really Counts” van The Shirelles en maakt er dankzij de stem van Andrew VanWyngaarden (MGMT) een melancholische discohit van. Vier seconden uit de megahit “Eye In The Sky” van The Alan Parsons Project vormen de basis voor de meeslepende hook van “Interstellar Love”, al is die in de versie van The Avalanches opnieuw haast onherkenbaar veranderd. Op “Music Makes Me High” transformeert de band de gelijknamige single van Salty Miller uit 1980 om tot een discofunkplaat die ons met zijn broeierig sfeertje weer doet verlangen naar volle dansvloeren en late clubavonden.
Met alle verwijzingen naar de dood, tegenslagen en ontgoochelingen zou je haast verwachten dat WWALY een beladen en emotionele plaat zou worden. Gelukkig slalommen The Avalanches vakkundig langs de clichés en stroperigheid en maken ze een aanstekelijke potpourri van smaken, stijlen en tempo’s. De discofunk op “Music Makes Me High” gaat naadloos over in de laidback rap van “Take Care Of Your Dreaming” alsof Earth, Wind & Fire over de jaren heen de hand reikt naar Frank Ocean. “Oh The Sunn!” voert een gospelkoor op dat langzaam de discobal ophangt die op “We Go On” oogverblindend schittert. De flow is opnieuw ongeëvenaard: voor je het weet zit je al halverwege dit album dat met zijn 71 minuten toch een stuk langer is dan hun vorige worpen.
Kleine tussendoortjes als “Carrier Waves”, “Solitary Ceremonies” of “Ghost Story Pt. 2” fungeren niet alleen als hechting tussen meerdere nummers, ze lijmen heel het album samen tot één coherent geheel. Een techniek die ze ook op vorige albums gebruikten, al lieten ze zich deze keer inspireren door het Voyager Golden Record project (bezieler Ann Druyan siert niet voor niets de albumcover). Ergens in de interstellaire ruimte op 22 miljard(!) kilometer van de aarde vliegen de ruimtesondes Voyager I en II met aan boord geluiden en beelden van de aarde samengevat op één in koper vergulde vinylplaat. Natuurlijk is geen enkel nummer veilig voor de bricoleurs van The Avalanches, dus horen we op “Wherever You Go” samples uit die vinylplaat van begroetingen aan buitenaards leven. Daarna ontpopt het nummer zich tot een electrohouse schijf met de goedkeurende stempel van Jamie XX.
Je kan nog meer parallellen trekken tussen WWALY en het Voyager Golden Record project. Dan hebben we het niet over de spacey synths, maar over de wereldse en allesomvattende schaal van het album. Op vijfentwintig nummers geeft The Avalanches een dwarsdoorsnede van pop, dance en discomuziek door de jaren en over continenten heen. Als buitenaardse wezens willen weten wat de mensheid aan het dansen brengt, biedt WWALY hen alvast een snelcursus. Op die manier klinken “Music Makes Me High” en “Music Is The Light” als pleidooien voor de universele kracht van muziek en leest ‘We go on, fighting with each other’ meer als een heel beknopte samenvatting van de wereldgeschiedenis.
Ook de vele samenwerkingen op WWALY geven een mooi overzicht van de muziekbusiness anno 2020. The Avalanches kiezen niet zomaar grote namen. Het zijn steevast artiesten die een meerwaarde bieden aan het nummer en hun eigen stempel drukken. Blood Orange en Denzel Curry zorgen voor extra soul en swagger. Jamie XX en Neneh Cherry doen exact wat je van hen kan verwachten. Kurt Vile en Karen O zijn misschien de grootste verrassingen en passen perfect in de wereld van The Avalanches. Met “Running Red Lights” tekent Rivers Cuomo zowaar voor het meest poppy nummer van de hele plaat dat tegelijkertijd ook een subtiel eerbetoon is aan David Berman (Silver Jews, Purple Mountains). En dan hebben we het nog niet gehad over de bijdragen van Sampha, Tricky en Pink Siifu. Waar een band als Gorillaz lang moest zoeken naar een goeie balans tussen gastartiesten en hun eigen geluid, staat de quality control bij The Avalanches al helemaal op punt. Er is geen stem te veel of te weinig en elke sample zit perfect op zijn plaats. WWALY is een album dat zo op een gouden plaat en met een aluminium beschermlaag de ruimte in gestuurd kan worden.
Voor de release van WWALY vuurde The Avalanches maar liefst zes singles de wereld in. En ook al staan die singles stevig op hun eigen voeten, toch passen ze nog altijd beter als puzzelstukjes in een groter geheel. Een geheel dat zich heel ver en breed uitstrekt en zich als een lappendeken over je heen wil draperen. Je zou die opzet best overmoedig kunnen noemen, maar hier werkt het wonderwel. De band probeert een brug te maken tussen genres, artiesten en muziekgeschiedenis en weet met die ambitieuze mengelmoes ook nog eens een emotionele snaar te raken. Duik in het nieuwe album van The Avalanches en voor je het weet zit je net als Voyager I en II mijlenver in de interstellaire ruimte, weg van alle aardse zorgen en problemen. Of zoals ze het zelf mooi verwoorden: ‘We are each a tune, floating in space. And this one’s for you.’
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
