Pukkelpop 2023 (Festivaldag 4): Overal vuurwerk

De allerlaatste dag van Pukkelpop 2023 was er opnieuw eentje die baadde in een loodzware hitte. Een stralende festivaldag met andere woorden, die wederom bol stond van de sterke sets. Gevoelsmatig waren die zelfs nog uiteenlopender dan anders, gaande van stevige moshpits tot springerige pop én met een last minute invaller voor de onfortuinlijke Florence + the Machine. Vuurwerk na en tijdens de concerten!

Captain Kaiser @ Backyard

Om 11u30 een festival openen is nooit gemakkelijk, maar Captain Kaiser probeerde het wel goed aan te pakken. De Kempische band speelde een halve thuismatch en dat resulteerde in stevige riffs en een energiebom die heel hard binnenkwam. Al toen zanger Sascha Vansant het podium betrad met drie pinten in de hand, wisten we dat de pretpunk van de groep wel heel energiek zou binnenkomen. De weide voor het podium was dan ook al best goed gevuld zo vroeg op de dag en de mensen die er stonden lieten zich volledig meeslepen in de vibe. Ook toen er even een emotioneel moment was wanneer Vansant verkondigde dat zijn moeder 59 zou geworden zijn vandaag, was er veel respect voor de band. De vijf leden die achter de zanger stonden lieten zich zeker niet kennen en smeerden de ene vettige riff na de andere op het brood. Uiteindelijk waren zowel “Moscow Mule” als “CHAMPAGNE HANDSHAKE” hoogtepunten die voor een uitzinnige moshpit zorgden vooraan. Het vroege uur bleek dus geen barrière te zijn voor de Kempenzonen en dat is maar goed ook.

Op zaterdag 9 september staat Captain Kaiser op Backyard Festival in Merksplas en op vrijdag 15 september in Trix.

Emmy d’Arc @ Lift

Zondag mocht Emmy d’Arc als eerste op de knoppen van de Lift duwen. De Limburgse singer-songwriter werkt aan haar debuutalbum, maar kreeg al het genoegen om shows van onder meer Simple Minds, Novastar, Sting, Birdy en Amy Macdonald te openen. Met andere woorden: klinkende namen om als ‘girl next door’ voor te spelen. Helemaal alleen stond Ineke Tiolants op het podium. De meeste songs leidde de zangeres in met een korte anekdote en dat zorgde ervoor dat de Lift op een soort huiskamer leek. Meer dan vijfenveertig minuten lang gaf Emmy zich helemaal. Haar stem forceerde ze wat ons betreft wat te vaak en te hard. Jammer, want wanneer ze de kamer niet probeerde te vullen met haar stem en wat minder Natalia-achtig haar stembanden dicht neep, bespeurden we een volle en mooie klankkleur. Rond het midden zette ze zich ook even achter de piano om te laten zien dat ze dat ook kon. Het was overigens volgens zichzelf, naast die ene keer in de pianowinkel, de eerste keer dat ze het instrument voor een groot publiek eigen maakte. Afsluiten deed ze met cover “Troy” van O’Connor zaliger. Echt overtuigen deed Emmy d’Arc echter vooralsnog niet op het vroege uur.

XINK @ Main Stage

De Kempen overheersten de eerste uren van de laatste dag Pukkelpop, want na Captain Kaiser was er ook XINK op de Main Stage. De band is nog steeds bezig met zijn nostalgietour die, na een goed gevulde festivalzomer, volgend jaar halt houdt in de Lotto Arena. Op Pukkelpop mocht de groep het grote podium alvast een voorproefje geven met een reeks klassieke hits. ‘Ik wil weg’, zong frontman Jonas Meukens op opener “De andere kant”, maar dat bleek niet het geval voor het publiek dat bleef toestromen. Met enkele meezingers in het begin van de set was er meteen voer om de stembanden te smeren, maar na een goed halfuurtje was het tijd om wat harder te gaan. De circlepits ontstonden bij de vleet en niemand liet zich kennen, waarna “De Vriendschapsband” voor hét moment in de set zorgde. Confetti maakte dat er ook nog iets magisch kwam, om dan uiteindelijk met “Misschien” toch nog een hedendaagse toets aan de set te geven. XINK is een band met goeie muzikanten en ook de nummers blijven makkelijk mee te zingen en surfen op de golf van nostalgie, en dat was op Pukkelpop niet anders.

Op vrijdag 25 augustus staat XINK in Het Applauws in Lauwe, op zaterdag 26 augustus op Hestival in Heist-op-den-Berg, op 1 september op Crammerock en op vrijdag 29 maart in de Lotto Arena.

Kids With Buns @ Club

Na winst in De Nieuwe Lichting en twee jaar timmeren aan de weg naar de top heeft Kids With Buns nu een eerste album af. De release daarvan staat, zo hoorden we in primeur, later dit jaar op de planning, maar Marie Van Uytvanck en Amber Piddington hebben de laatste maanden wel al enkele sterke singles op de wereld losgelaten. Daar plukten ze gisteren de vruchten van met een gezellige set in de Club, die op gang werd getrapt met zo’n recente single. “daughter” maakte duidelijk dat zowel band als publiek er zin in hadden; waar die eerste vrij enthousiast over het podium huppelde, klapte de tent al in groten getale mee.

Het toonde langs de andere kant ook de vooruitgang die de twee de laatste tijd hebben doorgemaakt, want waar het vroeger al eens wat durfde kabbelen, viel er nu muzikaal altijd wat extra’s te beleven. Een nummer als “clutter” kwam live namelijk dat tikkeltje meer tot leven; iets wat ook een ondertussen bomvolle Club zag. Kids With Buns viel in de smaak, zeker toen Amber even haar ding mocht doen op haar elektrische gitaar op een nog te verschijnen nummer. Een groot deel van het publiek zong niet veel later mee met “bad grades” en afsluiter “bathroom floor” zorgde in extreme hitte zelfs voor een paar bescheiden danspasjes en een stevige ovatie. Het duo slaagde erin om op de middag een toffe connectie te maken met de Club, waardoor alleen maar gezegd kan worden dat de toekomst er heel mooi uitziet. Marie en Amber hebben naast de nummers ook de sympathie en présence om het te maken, iets dat hen na Pukkelpop zeker gegund is.

Op donderdag 7 december staat Kids With Buns in de Ancienne Belgique.

Giant Rooks @ Marquee

Het zijn drukke dagen voor de Duitse indieband Giant Rooks. Het vijftal was tot een kleine week geleden nog op tour door de Verenigde Staten als voorprogramma van Louis Tomlinson en legt tegelijk een allerlaatste hand aan zijn tweede album. Last van een jetlag leken de heren gelukkig allesbehalve te hebben, want ondanks het vroege middaguur straalden ze heel wat vrolijke energie uit. “Bedroom Exile” opende de debatten op een luchtige manier en zorgde voor een blijvende toestroom van nieuwsgierigen naar de Marquee. Het bleef zomers met “Heat Up” en “Bright Lies”, en toch zat er ook een zekere strakheid in de set. Giant Rooks won met de minuut aan sympathie en dat voelde het zelf ook tot op het podium toen iedereen spontaan begon mee te zingen met “Morning Blue”. Afsluiten deed de band met het heerlijk catchy indiehitje “Watershed” dat met een oorverdovend applaus de passende respons kreeg van het publiek. Giant Rooks bracht zonder enige twijfel een van de leukste sets van Pukkelpop 2023!

Scowl @ Backyard

Hardcorepunkfans konden op vrijdag en zaterdag al ruim hun lusten botvieren, maar ook de laatste dag van dit weekend had voor hen heel wat moois te bieden. Scowl was onder de verschroeiende zon de eerste uit dat rijtje die de Backyard mocht komen platspelen. Dat de Amerikaanse band wel wat hype rond zich heeft hangen in de scene, was dan ook te zien aan het mooie aantal mensen dat was komen opdagen. Veel last van de hitte had de menigte duidelijk ook niet, want al van bij het eerste nummer ontstond er een circlepit, zij het op vraag van de band zelf. Kalmer werd het nadien ook helemaal niet, want de snoeiharde songs en ronkende gitaren hielden op geen enkel moment halt om even te bekomen. De toffe Ramones-cover van “Do You Wanna Dance” maakte het brutale feest er zelfs nog een beetje beter op. Scowl gaf de andere hardcorebands met andere woorden het nakijken en gaf een van de beste gitaarconcerten van dit weekend.

flowerovlove @ Lift

Het gebeurt al eens vaker dat een jonge artiest vlak voor de grote doorbraak het podium van Pukkelpop kleurde; iets dat ook wel eens het geval zou kunnen zijn voor flowerovlove. De Britse zangeres is nog maar zeventien lentes jong, maar als onder meer de BBC en Spotify hun schouders onder jouw project zetten, dan weet je dat het snel kan gaan. En toch kon haar eerste doortocht op Belgische bodem alleen maar als dramatisch omschreven worden. Eerst zag het er naar uit dat de zangeres wachtte tot er wat meer volk in de Lift stond, maar na zo’n twintig minuten werd duidelijk dat technische problemen roet in het eten gooiden. Er bleef dus nog minder dan een halfuur van de set over toen de jongedame uiteindelijk het podium opgehuppeld kwam. Ze probeerde te redden wel wat er nog te redden viel, wat mede door een zeer volwassen en losse podiumprésence en een zacht stemgeluid ergens nog lukte. “Coffee Shop” was cool, maar toen ze drie mensen op het podium haalde voor een TikTok en die dan vijftig euro gaf, werd duidelijk dat Gen Z overnam. Heel raar om een set daarvoor stil te leggen, met een collectief gevoel van ongemakkelijkheid tot gevolg. Wanneer de Britse zich gewoon op de muziek focuste, kwam haar potentieel wel boven, maar het voelde allemaal een tikkeltje te afgelikt aan om van een succes te spreken. Nog wat werk aan de winkel dus voor dat grote talent.

ADF Family @ Dance Hall

We zagen nog niet vaak veel festivalgangers in de Dance Hall voor het vallen van de avond. De openers van zondag brachten daar verandering in, want een optreden van ADF Family kon behoorlijk wat volk op de been brengen. ADF Family, onder die naam trad hiphopduo ADF Samski en Ronnie Flex (die van “Drank & Drugs” voor de boomers of muziekliefhebbers onder ons) aan. Een familiefeest met z’n tweetjes is ook maar triest en daardoor mochten enkele gast-MC’s elkaar afwisselend de micro doorgeven. De handen bounceten op en neer en teksten werden veelvuldig meegezongen. Wat de exacte woorden dan wel waren, dat was echter moeilijk te verstaan door de zeer aanwezige autotune, maar ook door het gemompel vanwege de mannen zelf. We vermoeden dat “Ik Ben Aan”, ergens net voor het midden van de set, ervoor zorgde dat de fans nog meer ‘aan raakten’, wat het ook precies moge betekenen. Het laatste halfuur werd het steeds drukker op en voor het podium. De hitjes werden achtereenvolgens bovengehaald: “No Go Zone” was een fijne verrassing, een sitdown tijdens “Drank & Drugs” warmde de quadriceps op om daarna veelvuldig van links naar rechts te springen, te moshen en te circlepitten. Muzikaal stelde het allemaal weinig voor, op gebied van sfeer zat het allemaal anderzijds wel snor.

Zwangere Guy @ Main Stage

Je had deze zomer maar weinig kansen om Zwangere Guy aan het werk te zien en dat heeft alles te maken met het feit dat de Brusselaar onder de acteurs is gegaan. De opnames van Come Back zijn deze maand van start gegaan, maar voor Pukkelpop ontglipte hij zeer graag even de filmset. Net als op Rock Werchter kreeg hij een mooi spotje op het hoofdpodium en daar was hij wederom zeer dankbaar voor. De zenuwen gierden door zijn lijf en toch was daar bij opener “Suave G” weinig van te merken. De volksheld van Pukkelpop opende ook weer zijn ziel en wou graag de man die hem vijftien jaar geleden op een pleintje aan het rappen zette in de kijker zetten. Het was een emotioneel moment; lang niet het enige in de vijftig minuten durende set. Hij droeg “Beter Leven” op aan alle mensen die tegenslagen hebben meegemaakt in het leven en zorgde met een passionele uitvoering voor rechtopstaande haren.

Na de emoties kregen we de explosies! “Wie is Guy?” veranderde de toon van het optreden. Ondanks de loden zon en kans op een zonneslag ontsproten de eerste moshpits aan de Main Stage en die werden alleen maar groter. De vaart zat er stevig in met “ROTJOCH”, “Fally Ipupa” en “ICI C BX”, en dan was het echt tijd om die schedels te breken. “Guttergang” was nog steeds die vuile rochel in ons gezicht en tijdens “R.A.F. (Rien à Foutre)” kregen de pogo’s nieuwe proporties. Zwangere Guy’s laatste show voor onbepaalde tijd eindigde traditiegetrouw met “ZG is zo haai” en met een polonaise gingen we zo met z’n allen de namiddag verder tegemoet. Van traantjes tot beuken, bij Zwangere Guy kwam iedereen tot zijn recht.

Mickael Karkousse @ Club

De band tussen GOOSE en Pukkelpop is, met zelfs een livealbum vanop het festival, op z’n minst sterk te noemen. Toch was het dit jaar enkel frontman Mickael Karkousse die naar Kiewit kwam afgezakt om zijn solomateriaal voor te stellen. Nu ja, zijn band bestond voor een deel uit leden van dat andere project, maar je snapt waar het om draaide in de Club. “Hello” was bijgevolg ook een leuke introductie die meteen duidelijk maakte wat er ons te wachten stond: indietronica met een rockerig randje waarbij het moeilijk is om stil te blijven staan. De vrij goed gevulde tent deed dan ook wat er van ze verwacht werd; iets wat de man duidelijk gelukkig stemde, daar hij toegaf nachtmerries te hebben gehad over deze set. “Dancing Like a Fool” vond het midden tussen de groove en mysterie, terwijl het daaropvolgende nummer de intensiteit de hoogte in jaagde. De muziek van Karkousse kwam een klein uur lang nogal stevig binnen en ondanks dat heel veel van de nummers nog niet uit waren, voelden we toch al een zekere soort van liefde. Voor Mickael zelf een bevestiging van de speciale band tussen Pukkelpop en GOOSE, volgens ons ook gewoon een bevestiging dat de man solo ook een publiek aan kan met een reeks sterke songs. En het was mooi om te zien hoeveel dat voor hem betekende.

Mother Mother @ Marquee

In een wereld zonder TikTok stond Mother Mother anno 2023 in geen enkel geval op een festival als Pukkelpop. En al helemaal niet dankzij een nummer uit godbetert 2008. Maar kijk, het is nu eenmaal de realiteit waarin we leven en dus stonden de Canadezen in een redelijk goedgevulde Marquee. Het vijftal moest ons echter wel bewijzen waarom het niet de zoveelste eendagsvlieg is; iets waar niet per se een eenduidig antwoord op gegeven werd. Het vijftal had een groot deel van de tent namelijk al snel mee in zijn verhaal, maar dat betekende niet dat het merendeel van de songs ook effectief kon overtuigen. Makkelijk verteerbaar, overdreven, nogal afgelikt en zo schoot het woordje ‘cringe’ al eens door onze gedachtengang. Van die ‘rock’ voor Gen Z, die je ook gewoon kan omschrijven als pop in schaapskleren. Een cover van Radioheads “Creep” kreeg de tent aan het zingen en toen er werd gevraagd om alle problemen los te laten werd dat op gejoel onthaald. Toen begrepen we dat Mother Mother zich ook gewoon op deze manier wíl profileren. En in dat opzicht kunnen we de groep eigenlijk niet al te veel verwijten, daar ze met enthousiasme speelt en op alle juiste knopjes wist te drukken. Natuurlijk wachtte het overgrote deel op “Hayloft”, dat overigens op veel enthousiasme en schermpjes werd onthaald, maar fans van dat nummer zullen zich in het kleine uur dat de Canadezen op het podium stonden zeker hebben weten te amuseren.

Destroy Boys @ Backyard

Het was bakken op Pukkelpop en de Backyard heeft het nadeel om als enige podium naast de Main Stage in de vlakke zon te staan. Wind was er niet echt, dus moesten er altijd maar stormen razen op het podium. Zo ook bij Destroy Boys, een viertal uit Californië dat snedige punkrock maakt. Met al die warmte was het weliswaar moeilijk om je als publiek volledig te smijten en in het begin stond de weide dan ook nog redelijk statisch te luisteren naar het schouwspel. Het was pas bij “Muzzle” dat het volk voor het podium de energie naar boven liet komen. Met een kleine wall of death en zangeres Alexia Roditis die haar gitaar even liet staan, kon ze ook het publiek meer opzwepen. Zo toonde ze dat ze als entertainster ook wel van wanten wist. Naast het sterke gitaarwerk was er dus wel wat meer nodig om echt iedereen mee te krijgen: en de temperaturen waren niet ideaal, maar toch was er wel een klein beetje enthousiasme. Op die manier werd er nog een snedig einde gebreid aan de set waarbij ze ook een grote tien minuten te vroeg het podium afliepen.

Gurriers @ Lift

Alsof de dag nog niet stevig genoeg begonnen was, schotelde de organisatie van Pukkelpop redelijk lastminute nog Gurriers voor in de Lift. De muziek van de Ieren vertoont gezien hun afkomst en interesses niet toevallig veel sporen van bands als Fontaines D.C., The Murder Capital en Gilla Band, maar is ook los van die inspiratiebronnen heel sterk. Songs als “Approachable” zijn structureel en qua intensiteit ware kunststukjes en kregen het publiek moeiteloos aan het wiebelen, maar op een volwaardige moshpit was het wachten tot ergens halverwege de set. Eenmaal het geweld op gang kwam, was er echter geen houden meer aan en knalde het vijftal nog een dikke twintig minuten de hele Lift aan gort. Of Gurriers een van de nieuwe postpunkhelden zal worden, is allesbehalve zeker, maar de passage op Pukkelpop en het handjevol singles dat de band al uitbracht, is alleszins een oerdegelijke basis om vanuit te groeien.

Dylan @ Dance Hall

Windmachines op zichzelf gericht en stijlvol in het wit leek Dylan van het podium een soort bewegende Vogue-cover te maken. Met haar oerdegelijk stem en bijgestaan door gitariste en drummer kondigde “Lovestruck” het begin aan van een heerlijk straaltje popmuziek met een flinke hoek af. Een groepje fans verzamelde zich vooraan, in de rug gezeten door een groep nieuwsgierigen die gedurende het uur almaar aandikte. Zelf sloeg Dylan de gitaarsnaren met enige flair en gemak aan en bespeelde ze moeiteloos het publiek. We kregen het er allemaal nogal warm van, dat was het oog van de security niet ontgaan, want die besprenkelde met alle plezier het volk met Chaudfontaine. De performance van “Liar Liar” deed van het recentste radiohitje vergeten dat het een featuring met Bastille is. Meezingen was het met de Guns N’ Roses-cover “Paradise City” die overvloeide in het boze “Someone Else”. De tweedelige ode aan Harry Styles in vorm van “Kiwi” en “You’re Not Harry Styles” zette de tent dan weer in vuur en vlam. En met “Treat You Bad” bewees ze veel rock-‘n-roller te zijn dan de meeste doorsnee popprinsesjes. Afsluiten deed ze knallend met “Nothing Lasts Forever” en het kan allemaal goed zijn wat ze daar zong, maar de liefde die de Britse zondag voor zichzelf aanwakkerde, zal toch een heel eindje meegaan.

Op 21 november speelt Dylan in de Ancienne Belgique.

Dropkick Murphys @ Main Stage

Wie op de laatste festivaldag nog een gezonde mix van energie en positiviteit in zich had, kwam tijdens de set van Dropkick Murphys zeker aan zijn trekken. De Amerikaanse bende zatte nonkels doopte Kiewit een uur lang om tot een typische pub, waarbij “The Foggy Dew” van The Chieftains en Sinéad O’Connor al snel plaatsmaakte voor een doedelzak en “The Boys Are Back”. Over de koppen lopen was het echter allerminst, maar de sfeer zat er wel meteen in. De voorste regionen dansten als enthousiaste leprechauns, de pit was geopend en crowdsurfers tekenden present: de Amerikanen waren niet gekomen om spelletjes te spelen.

Bij “Johnny, I Hardly Knew Ya” vlogen de groene slingers over de weide, zweetdruppels glinsterden in de loodzware zonnestralen. Banjo’s bij de vleet, maar dan in combinatie met melodieuze rock-‘n-roll; een recept dat Dropkick Murphys op heel wat verschillende manieren uitwerkte, maar de uitkomst bleef altijd hetzelfde: feest. Tussen de witgroene confetti van “The State of Massachusetts” ontwikkelde zich een groep hooligans die alsmaar harder opging in de muziek. En dan komt een nummer als “You’ll Never Walk Alone” natuurlijk als geroepen. Gerry Marsden draaide zich ongetwijfeld om in zijn graf bij het horen van deze versie, maar het kon de sfeer niet temperen. “Rose Tattoo” jutte de boel alleen maar meer op. Confetti bleef uit de lucht komen en nummers als “Out of Our Heads” en “I’m Shipping Up to Boston” zorgden uiteindelijk nog voor extase. Dropkick Murphys was misschien niet de grootste publiekstrekker van de dag, maar de mannen zorgden wel voor een stevig volksfeestje op de slotdag.

Bakar @ Club

Bakar was letterlijk en figuurlijk goedgemutst op Pukkelpop, want als een van de weinigen gekken op zo’n bloedhete dag kon hij het niet zonder zijn handelsmerk op zijn hoofd doen. Het was puffen en zweten in de tent en in dergelijke omstandigheden was het niet gemakkelijk voor de Brit om ons mee te krijgen. Het begin hielp daar ook niet bepaald bij, met een nogal mak en vlak “All In” als opener. Gelukkig waren zijn drie bandleden bemoeid om de scheve situatie recht te trekken. “Big Dreams” was de stap in de juiste richting, maar bij de iets rustigere nummers klonk het weer zeer slordig en onverzorgd. Bakar zelf was ook niet bepaald een consistente zanger, zo bleek bij “Alive!“. Een beetje vals en vooral uit de maat zong hij de eerste single van zijn nieuw album in een bakkende Club. Echt heel levendig werd dat ander nieuw nummer “Right Here, For Now” niet onthaald, ondanks dat het wel een van de weinige lichtpuntjes in de set was. Pas helemaal op het einde, bij “Hell N Back”, was het publiek op de afspraak en voelden we hoe een optreden van Bakar in ideale omstandigheden zou kunnen zijn.

Op 16 november speelt Bakar in Trix.

girl in red @ Marquee

‘Do you listen to girl in red?’ Het antwoord in de Marquee was gisteren volmondig ja, want de tent stond afgeladen vol voor de doortocht van Marie Ulven. Weinig verrassend, daar de gemiddeld Pukkelpopganger meteen ook tot het doelpubliek van de Noorse zangeres behoort. Die had er overigens heel veel zin in, want bij opener “You Stupid Bitch” sloeg ze al meteen aan het crowdsurfen. Voor “girls” kreeg ze dan weer zelf de gitaar om de nek gehangen, om zo haar minstens even energieke band te vervoegen. De vonk sloeg daarmee ook definitief over op de tent, die begon mee te schreeuwen en zingen. Die lijn werd doorgetrokken met het plezante “we fell in love in october”, maar ook in het daaropvolgende “I’ll Call You Mine” werd er hevig meegezwaaid, terwijl de Marquee aan het springen sloeg met “bad idea!”. En bijgevolg sprong Marie opnieuw het publiek in. “Seretonin” deed wat ervan verwacht werd, “dead girl in the pool” zorgde voor nog hogere temperaturen.

girl in red raasde met andere woorden door de Marquee, maar tilde wel soms de voet van het gaspedaal. Zo was “midnight love” niet meer dan een dromerig meezingmoment. Net als “rue” overigens, al was het meezingen hier wel echt nodig volgens de Noorse daar ze de woorden wel eens durft te vergeten. De bedanking volgde aan de hand van “i wanna be your girlfriend”, waarbij de zangeres opnieuw ging crowdsurfen, hetzij met een regen van vonkjes boven haar hoofd. girl in red was met andere woorden een rake match op Pukkelpop, want haar uur vloog voorbij. Plezier maken op verdrietige liedjes: in Kiewit is het schering en inslag, maar vooral altijd heel leuk.

Lil Tjay @ Dance Hall

Het typevoorbeeld van ‘zakken vullen met geld en wegwezen’: Lil Tjay demonstreerde het met uitmuntende klasse, want zelden hebben we iemand een zo’n flauw en geurloos optreden zien geven. De rapper uit de Bronx serveerde ons en een halfvolle Dance Hall op een schaamteloze wanvertoning van jewelste en met die mening stonden we duidelijk niet alleen. Waar de tent tijdens de warm-up van de ‘dj’ nog redelijk goed gevuld stond, liep die genadeloos leeg eenmaal Lil Tjay dan toch eens kwam opdraven. Dat hij allesbehalve een live-artiest is konden we al bij het eerste nummer “War” concluderen toen bleek dat hij energieloos over de backtrack zat mee te mompelen. Bij de meeste andere nummers die volgden presteerde hij het zelfs om zelfs helemaal niet mee te rappen. De set ging meer en meer de dieperik ik en toen hij “Bla Bla” – ja dat is dus wel degelijk de naam van een liedje – de moeite helemaal had opgegeven, besloten ook wij andere oorden op te zoeken. Dit was niets minder dan het slechtste optreden van Pukkelpop 2023.

KennyHoopla @ Backyard

KennyHoopla mocht al eens op The Slope van Rock Werchter spelen, maar de Backyard van Pukkelpop was dit keer zijn terrein om te veroveren. Daar bracht hij heel stevige poppunk, al begon hij wel tamelijk braaf met iets te weinig intensiteit. Hij kwam nogal ongeïnteresseerd op het podium en kon op die manier niet meteen overtuigen. Het publiek had hij weliswaar wel meteen mee en gelukkig wist KennyHoopla zijn set ook perfect op te bouwen. Op een bepaald punt besefte hij ook dat zijn show best traag in elkaar zat en dus vertelde hij dat het saaie stuk erop zat na een goed halfuurtje. Met “hollywood sucks//” stak hij de vlam volledig in de pan en plots ontspoorde zijn volledige set. De weide voor de Backyard ging volledig wild en KennyHoopla wist zo duidelijk nog wat gedaan. Op “ESTELLA//” deed hij zijn fameuze salto en niet veel later verdween hij ook het publiek in. Op die manier deed de man wat hij moest en toen hij tien minuten te vroeg van het podium verdween, kwam hij na luid gejuich terug om nogmaals “hollywood sucks//” te spelen. Zo veroverde KennyHoopla met veel zwier ook Pukkelpop.

Crack Cloud @ Lift

Postpunkfans konden een hoogdag beleven in de Lift op zondag, want een halfuurtje na Gurriers stond ook Crack Cloud er geprogrammeerd. Live is het collectief – want de leden zien zichzelf niet zozeer als een band – ‘maar’ met zes, gezien we op plaat er maar liefst zestien individuele muzikanten meewerken aan het opnameproces. Het lijkt dus bijna een onmogelijke opdracht om een dergelijk rijkgevuld arsenaal aan geluiden met nog niet de helft overtuigend te brengen, maar niets bleek minder waar in de Lift. Net zoals Crack Cloud geen band is, was dit namelijk in feite geen concert, maar veel meer een beleving tussen spanning en euforie. Bij momenten had het zelfs iets weg van een epische riddersaga die van het ene in het andere moment wisselde van dramatisch naar extatisch. Zou de band – sorry, collectief – geen sporadische pauzes hebben moeten inlassen om te bekomen van de drukkende hitte, dan hadden de vijftig minuten zonder moeite als één doorlopende stroom van mysterie, spanningsbogen en explosies kunnen doorgaan. Zelfs muzikale buren Black Country, New Road hebben tegenwoordig moeite om die razende combinatie van intensiteit en schoonheid te overtreffen. Crack Cloud was subliem en verdiende eigenlijk ook een groter podium.

Macklemore @ Main Stage

Waar is dat feestje? Bij Macklemore was dat feestje. Het leek wel alsof heel Pukkelpop een afspraak had aan de Main Stage om er gezamenlijk van de voorste tot de laatste rij het grootste feestje van deze editie te komen bouwen. Ben Haggerty deelde deze intentie en na het opbouwende “CHANT” werd er met “Thrift Shop” al gauw een dikke hit bovengehaald die de hele weide met zich mee kreeg. Tussen zijn nummers door durft Macklemore nogal de clichés te bedienen, maar het blijft wel keer op keer werken. Of je dat nu goed vindt of niet. Het creëren van een moment kan hij als de beste en omdat hij van de organisatie maar een uur kreeg, beperkte hij zich bijna uitsluitend tot de hits. De grote verrassingen bleven uit en toch bleef het entertainen. “And We Danced” was een ludiek feestje, “Glorious” maakte haar naam waar als glorieus meekeelmoment en met “Good Old Days” blikte Macklemore samen met veertigduizend mensen nostalgisch terug. En dan was daar nog het meest imposante moment: “Can’t Hold Us”. Zelfs Macklemore was zodanig onder de indruk van de sfeer dat hij zijn passage in Hasselt als een van zijn beste optredens van de zomer bestempelde. Macklemore en het Belgisch publiek; het is gewoon een combinatie die blijft werken.

The Amazons @ Club

Uit Reading kwam The Amazons langs om een stevige rockset over te brengen op het publiek van Pukkelpop. De band speelde voor het laatst op het festival in 2017 en had duidelijk goeie herinneringen aan die editie, want ze haalde die doortocht nog eens aan tijdens de set. Die zat bol van de vettige gitaren die ook bij momenten wat deden denken aan Royal Blood. Maar The Amazons’ sound is soms wel iets optimistischer met een vleugje speelsheid. De band liet de tent wel goed vollopen en ook buiten waren mensen met vlagen aan het genieten. Muzikaal zat het allemaal goed in elkaar, maar er mocht iets meer energie op het podium zijnn want er gebeurde niet al te veel. Uiteindelijk spreekt de muziek en een uurtje stevige rock kan er altijd in.

King Gizzard & The Lizard Wizard @ Marquee

Waanzin. Veel dichter kom je niet bij een beschrijving van de afbraakwerken die King Gizzard & the Lizard Wizard kwam uitvoeren in de Marquee. Met het nieuwe helse thrashmetalalbum PetroDragonic Apocalypse had de band ook wat nieuw geweldig materiaal om voor te stellen aan het publiek. Op die nieuwe nummers was het echter wachten tot de laatste twintig minuten, want na twee derde van de show waren met “The Dripping Tap”, “The River” (met nog wat stukken van nummers uit Nonagon Infinity er voor de leute tussen gesmeten) en “Hot Water” nog maar drie songs gepasseerd. Inderdaad, drie. Niet dat die nog niet stevig genoeg waren, want de ene vleeshoop volgde de andere heel organisch op. Dan moesten die nieuwe metalnummers uiteraard nog komen. Alsof er een storm met windkracht tien raasde door de tent, legden de nieuwe koningen van de psych (als we Tame Impala even vergeten) ook met “Supercell” de Marquee nog eens plat. Met nog ‘GILA! GILA! GILA!’ als eindkreet is de conclusie snel gemaakt: King Gizzard speelde een fenomenale en beenharde set die bij de allerbeste van deze Pukkelpop hoort.

Loyle Carner @ Dance Hall

Mijmeren geblazen in de Dance Hall. Nadat Loyle Carner begin dit jaar in de Ancienne Belgique stond, mocht hij nu ook Kiewit proberen voor zich te winnen. Het meest recente album hugo kreeg van ons een dikke vette vijf sterren en het was dan ook afwachten of dit op een festival tot zijn recht zou komen. Gevoelig, simplistisch en eerlijk, dat waren zowat de kernwoorden zondag. Een volledig uitgedoste band voorzag de teksten van Loyle van een jazzy dekentje. Zo nam “Homer” een goeie flow met zich mee en dat straalde uit op het publiek. “Loose Ends” leidde hij in met een statement over de verwachtingen van de mannelijkheid. Waarom mogen zij in hemelsnaam geen gevoelens tonen? Het is iets waar gisterenavond jammer genoeg geen antwoord op werd geboden, maar zorgde toch voor een denkmomentje tussendoor. Het a capella slot dat volgde, kwam dan ook des te harder binnen en zorgde voor kippenvel. “Ain’t Nothing Changed” was wat steviger dan wat we daarvoor kregen en bouncen was het enige logische vervolg. Als kers op de taart kwam Roméo Elvis ook nog even meedoen om samen “Les oiseaux” te brengen om zo hun muzikale verbroedering ook in levenden lijve te tonen. Een fijn optreden, al zal hij in een volle AB wel meer mensen kunnen raken hebben.

Knocked Loose @ Backyard

Fans van gitaarmuziek stonden gisteren voor een moeilijke keuze: het venijnige gitaarspel van King Gizzard & The Lizard Wizard of het brute Knocked Loose? Wie voor die laatste koos riskeerde een gescheurde trommelvlies of twee en een scheenbeenbreuk, want de Amerikanen stonden nog niet goed en wel op het podium of de eerste moshpit was al een feit. Die evolueerde niet veel later in een circlepit die de voorste helft van het veld voor de Backyard in beslag nam, maar dat vond frontman Bryan Garris niet voldoende. Zijn microfoon veranderde tussen zijn hoge geschreeuw in een lasso, terwijl de vierkoppige band achter hem een alsmaar steviger wordende wall of sound creëerde. Knocked Loose was luid. Heel luid. En was vastbesloten om het podium met plankgas kapot te spelen. En zo ging het eigenlijk een uur lang door, tot alles rond de Backyard effectief begon te daveren dankzij het snelle metaltempo. Het vijftal maakt langs de andere kant weliswaar niet de meest toegankelijke muziek, laat staan de meest gevarieerde, waardoor het voor niet-fans een beetje te veel van hetzelfde werd. Niemand in de pit die daar echter om deerde, want ondanks dat er af en toe een slachtoffer viel, bleef het er daar hevig aan toe gaan. Knocked Loose was op die manier eigenlijk de ideale band voor een podium als de Backyard: hard en zonder compromissen.

Deki Alem @ Lift

De Zweedse tweeling Deki Alem was in januari nog dé revelatie van het toonaangevende showcasefestival Eurosonic en daarom zakten we met enige verwachtingen af naar de Lift. De sterke livereputatie maakte de band al in de eerste minuten volledig waar met het snedige “Act Nice”. Punk en hiphop gaan bij het duo hand in hand en om dat met nog meer punch te kunnen brengen worden ze live bijgestaan door een heel goede drummer. Die puurde uit zijn drumvellen een paar heel harde stukken, zoals bij “Fluent Stutter” en “Shadowman”. Het publiek was mee met Deki Alem en iedereen danste zich helemaal in het zweet. De band bleef hoogkwalitatief materiaal op ons afvuren en ging amper van het gaspedaal af. En als ze dat deed bleef het wel intens. Afsluiten deden de drie met het ludieke “Chikken At The Mall” waar de vloerplanken haast op springen stonden. Dat ze twintig minuten te vroeg stopten was het enige minpunt, maar dat veranderde niets aan het feit dat ze met een frisse en unieke sound helemaal klaar zijn voor een grote doorbraak.

Brihang @ Club

Na een dikke vier jaar te hebben rondgelopen met een steentje in zijn schoen, stak Brihang eerder dit jaar plots weer zijn neus aan het venster. Een comeback waar Vlaanderen klaarblijkelijk op zat te wachten, want later dit jaar staan er maar liefst drie uitverkochte shows in de Ancienne Belgique op het programma. Maar eerst was er nog een voorgerecht: als voorlaatste in de Club spelen. Iets waar ze in Kiewit op zaten te wachten, want de tent stond al enige tijd op voorhand bomvol. Boudy Verleye zelf was daardoor in uiterst goeie doen, door meteen een mopje te maken toen de fotografen vertrokken na “Oelala” en vervolgens al lachend op te merken dat het publiek in de foute maat meeklapte. ‘Maar ‘k ben blij dat jullie er zijn.’

“Rommel” was daarna een eerste grote meezingmoment wat voor kippenvel bij dertig graden zorgde. En het was nog niet gedaan, want een gestripte versie van “Telefoontje” zorgde zelfs voor een traan. Na “Alles Draait” met Ntrek haalde Brihang een frigobox bij de hand om te zeggen dat iedereen welkom is in Knokke. Het was deel van de magie dat hij ook zijn bindteksten gebruikte als poëtische manier om zijn nummers aan elkaar te praten, waardoor ook “Steentje” van groot naar klein ging. Boudy gebruikte daarna nog enkele T-shirts als duotickets voor zijn clubtour volgend voorjaar, om dan met “Tussenin” knallend af te sluiten bovenop de draaitafels. Brihang keerde op Pukkelpop groots terug uit pensioen, met een indrukwekkende show. Een van de coolste van het weekend in de Club.

Op vrijdag 27, zaterdag 28 en dinsdag 31 oktober staat Brihang in de Ancienne Belgique. Komend voorjaar trekt hij op clubtour met tussenstops in het Wilde Westen (2 februari), Het Depot (1 maart), Kunstencentrum VIERNULVIER (21 maart) en De Roma (28 maart).

Foals @ Marquee

De afsluiter van de Marquee was Foals en die band weet duidelijk hoe ze een tent moet afbreken. Toen Balthazar zijn laatste noten speelde, begon de tent alvast goed vol te lopen waardoor het niet anders kon dan dat er een uitstekende sfeer was. “Wake Me Up” bleek de gedroomde opener te zijn, want wie al wat vermoeid was, werd meteen wakker gemaakt door funky gitaren en een leuke positieve vibe. Het werd al snel duidelijk dat de band voor een energieke sfeer zou zorgen door zelf heel wat kracht en intensiteit naar voor te brengen. “Mountain At My Gates” was daar een uitstekend voorbeeld van, met een snedig einde dat een voorbode zou zijn voor meer.

Zo kwam “My Number” al heel vroeg in de set en dat zorgde instant voor een uitbarsting van euforie. Iedereen in de tent zong de tekst mee en je kon merken dat alle toeschouwers nog een laatste keer alle energie uit zich wilden halen. De klassiekers van Foals deden het duidelijk goed en “Spanish Sahara” zorgde zelfs voor een spontane sitdown. De band moest niet veel moeite doen om iedereen mee te krijgen, maar toen de hardere nummers volgden, duurde het toch even voor de moshpit openging. Gelukkig zijn er altijd enkelingen die initiatief nemen en zo knalde “Inhaler” en “Black Bull” alles kapot. Ook “What Went Down” liet zich niet kennen waarbij zanger Yannis Philippakis nog maar eens het publiek inging. Op die manier kon ook “Two Steps, Twice” niet anders dan een hoogtepunt worden en was Foals gewoon een prachtige afsluiter van de Marquee die eigenhandig al aan de afbraakwerken begon, sympathiek.

Bonobo @ Dance Hall

Britse triphopproducer Bonobo wist ons eind vorig jaar nog overtuigend mee te nemen op een heuse tocht doorheen een nieuwe wereld en met een ijzersterke Fragments onder de arm waren we dan ook zeker dat hij de zondagavond dat feestje opnieuw zou brengen. Bonobo had de eer de Dance Hall af te sluiten. En hoe? Een trip door Bonobo’s universum werd het opnieuw. Een vol podium van drums, gitaren, synths en keys katapulteerde ons weg uit Kiewit. “Rosewood” dompelde ons meteen onder met behulp van spetterende visuals. Blazers loodsten ons dan weer over naar een rotsachtig gebied om daarna door zinderende bassen van “Bambro Koyo Ganda” keihard erop gekegeld te worden. “Age Of Phase” werd een energie-uitspatting van jewelste, gedragen door klikjes en bliepjes en reflecties van een discobol die hoog boven de het podium uit torende. De rustige opbouw van de nummers werden wat op gepraat onthaald en niet iedereen werd meegenomen op reis. Spijtig, want de frontman in het midden van de stage deed wel zijn uiterste best, was het nu op de drumpad, de gitaar of de synths.

Beartooth @ Backyard

Metalcore, posthardcore of screamo, hoe je het ook wil noemen, het Amerikaanse Beartooth was de ideale afsluiter van de plek waar hardcorefans al een heel weekend in grote getale verzamelden. Zowel de band als het publiek waren er dan ook op gebrand om met heel veel stijl af te sluiten. Zonder enige aarzeling schoten beide er al van bij het begin hard in. Moshpits openden zich, teksten werden luid gescandeerd, devilhorns werden boven gehaald en zowat het halve publiek waande zich aan een sessie surfen op de zee van handen. Het ging er zelfs zodanig wild aan toe dat er na nog geen twintig minuten een extra ploeg security kwam opdagen om wilde schare fans op te vangen. Beartooth is absoluut een nicheband, maar heerste over de Backyard zoals er hen niet veel bands voor deden.

Obongjayar @ Lift

‘Tap in, OB is good for your spirit’ en daar is geen woord van gelogen. Obongjayar’s tweede album Some Nights I Dream of Doors deed dit jaar monden openvallen en zette de Nigeriaan vooral nog iets nadrukkelijker op de kaart. De Lift was nog een allerlaatste keer behoorlijk goed gevuld ondanks de stevige concurrentie van Foals en Bonobo. Met een soundcheck die overging in een jam begon de set nochtans redelijk abstract en uitdagend. Dat getuigde van durf en zelfzekerheid, want ook verder in de set hield Obongjayar zijn drie muzikanten niet aan de lijnbaan en was er ruimte voor improvisatie. De groovy versie van “Just Cool” was een openbaring en bracht de vermoeide lichamen toch nog in beweging. In trance lieten we ons meeslepen door het viertal op het podium, al brak hij voor “I Wish It Was Me” de ban voor een melancholisch en zelfs rustgevend moment. Het hoogtepunt was niet veel later het onweerstaanbare “Point & Kill” die de Lift een laatste keer dit jaar in een broeierigere en zwoele menigte omtoverde.

Cordae @ Club

De vorige keer dat we Cordae aan het werk zagen, was zijn stagenaam nog YBN Cordae. Het voorvoegsel liet hij ondertussen vallen en dat heeft zijn carrière alvast geen windeieren gelegd. Op zijn best wel indrukwekkende cv staan onder meer samenwerkingen met Eminem, Anderson .Paak en Juice WRLD, al bleek dat geen garantie om de Club te kunnen vullen. De opkomst had met andere woorden iets hoger mogen zijn, zeker als je hoorde met welk een flair en flow hij zijn nummers bracht. “Have Mercy” smaakte in de beginfase naar meer en de energie die “Kung Fu” uitstraalde was net wat we nodig hadden in de laatste uurtjes van het festival. Het viel overigens op dat Cordae zijn publiek best goed in de greep had, want tijdens het optreden zagen we amper mensen andere oorden opzoeken. De verleiding kwam gewoonweg nooit echt op omdat iedereen zodanig hard in het moment zat door vloeiende stukken als “Broke As Fuck” en “Super”. Zijn nieuw werk “Make Up Your Mind” was overigens een bijzonder funky knaller waarvoor de handen vlotjes op elkaar gingen. De nieuwe richting die hij aan het opgaan is, viel in de smaak, maar om af te sluiten greep hij toch gewoon terug naar “RNP”. Cordae zou ene Lil Tjay eens een bijles performen mogen geven, want hoe dat het wel kan, toonde hij als afsluiter van de Club.

Pukkelpop 2024 gaat volgend jaar door van donderdag 15 t.e.m. zondag 18 augustus.

Onze recensie van Balthazar lees je hier.
Onze recensie van The Killers lees je hier.
Alle recensies van Pukkelpop 2023 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Simon Vyverman en Johannes Hulpiau.