Ben je ooit al op een concert van King Gizzard & The Lizard Wizard verzeild geraakt, dan heb je ongetwijfeld aan den lijve ondervonden hoe het zwaartepunt van elke show draait rond de ziedende thrashmetal die de band in 2019 uitbracht met Infest The Rats’ Nest. Hier zwoegt de groep het hardst en briest het publiek het wildst, hier skippen we de tranen en spoelen we door naar het zweet en het bloed. Het album gold lange tijd als het meest gedurfde dat de Australiërs ooit in elkaar gebokst hadden. Later volgden nog avonturen doorheen het microtonale toonstelsel met K.G. en L.W., melodieuze psychpop onder de noemer Butterfly 3000 en een klein bergje improvisatorisch jamplaatjes (waarvan drie in oktober alleen).
Infest The Rats’ Nest bleef daarbij lange tijd eenzaam in haar brutaliteit. Tot vandaag, want het klimaat-doemsdagthema van die plaat krijgt een vuil, boosaardig staartje in de vorm van – hou je vast – PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation. Het is naast een uitdieping van de thrashambities ook een ode aan de metalbands die de bandleden zelf luisterden toen ze jong waren, en die invloeden hoor je zonder dat King Gizzard daarbij vervalt in een soort parodie. Het is een absoluut hoogtepunt in de discografie van de Aussies, en zal niet alleen bij de superfans in de smaak vallen, maar even goed bij fans van het genre die nog niet ingepakt zijn in gizz-merch.
Je hoort een vleugje Overkill passeren bij het inzetten van “Motor Spirit”, dat onder de aanvallende dubbele basdrum van Michael Cavanagh de boel meteen in de fik steekt: ‘Light the fuel!’, klinkt het. De vliegensvlugge vaart waarmee de band geraffineerde napalm in het rond zaait lijkt tekstueel soms wat weg te hebben van een bijbelvers, dan weer van een klimaatactivistisch manifest. Profetisch is het alleszins, zeker wanneer het brutale riffspervuur halverwege abrupt afremt en de vocals een diepe, meditatieve gedaante aannemen. Traag en met de kracht van een komeet stomen de gitaren van Stu en Joey doorheen een explosief einde en walsen ze “Supercell” binnen, waar de neerwaartse spiraal van het aardse naar het inferno tornadogewijs ingezet wordt.
De strakheid en power waar Infest The Rats’ Nest zo om geprezen werd, lijkt op dit album haar organische vervolg gevonden te hebben, met op “Converge” ook een belangrijk thematisch keerpunt. Als het spervuur van een kalasjnikov klieven de riffs van Stu door de mix, terwijl Ambrose angstig vaststelt hoe een duistere oerkracht zich ontplooit en haar vizier op de aarde richt. De állervettigste passage van het album speelt zich hier onder je neus af: dik twee minuten shredden die Slayer-allures aannemen. ‘All that was green to shit and mud!’, loeit het, en stampend neemt “Witchcraft” de fakkel over. Hier dringt King Gizzard diep het fantasyteritorium binnen en scheert het ook rakelings langs de mystieke psychrock van Nonagon Infinity. Het onvoorspelbare drumwerk van Cavanagh, de groovy bassen van Lucas Harwood en de opruiende gitaarsolo’s van Stu en Joey; ze bieden een vertrouwde rustoase in een woestenij van vernietigende riffs, die op het einde onvermijdelijk weer uit haar voegen barst wanneer het “Gila Monster” tot leven gewekt wordt.
Op zowel thematisch als muzikaal vlak is dit het centerpunt van het album, met ook hier weer een stevige dosis Motörhead aan de basis. Voor het eerst vindt ook Ambrose hier zijn innerlijke metalhead en trekt hij loeihard van leer onder de belegering van een stomende drumpartij en immer destructieve gitaarstormram. Van de aarde blijft intussen niet veel meer over dan een smeulende berg afval, maar op “Dragon” wordt nog een stapje verder gegaan. Als een duistere magiër gidst Stu het nummer de totale waanzin in, tot op een punt waar je je perfect kan voorstellen dat er een paar dappere fans zullen sneuvelen in de moshpit. In haar typische stijl wordt het roer her en der overigens naadloos omgegooid richting een meeslepende solo, waarin de meerstemmige vocals tegen elkaar op naar het agressieve hoogtepunt van het nummer toe werken.
Brutaal. Er is maar één woord dat kan omschrijven hoe “Flamethrower” de boel finaal met de grond gelijk maakt onder leiding van Stu’s Holy Explorer. En daarna, stilte. In de verte, bongo’s. Een donderende gong trekt de boel weer strak op gang, om momenten later uit te monden in een synth-universum waarin de blauwe planeet een verrimpelde rozijn geworden is. Een begeesterend einde van een begeesterende plaat. PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation is naast een diepe duik in de gizzverse vooral ook een adembenemende verdere verkenning van de thrashmetalknobbel van de Australiërs. Verplicht luistervoer voor elke fan, liefhebber en metalhead. Nu de albumtitel nog leren uitspreken.
King Gizzard & The Lizard Wizard is een van de niet te missen acts op Pukkelpop in augustus.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Dragon”, ons favoriete nummer van PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
