Loyle Carner @ Ancienne Belgique (AB): Een hart van goud

Er hing gisteren heel wat liefde in de lucht in dé concertzaal aan de Anspachlaan. De oorzaak van zoveel liefde en gelukzaligheid? De eerste van twee uitverkochte concerten van Loyle Carner. De Brit-Guyanees toverde een aantal maanden geleden met hugo een van de mooiste en beste albums van het jaar uit zijn hoed. Een toeval is dat niet voor degenen die Benjamin Coyle-Larner al langer volgen. Mijn zijn debuutalbum Yesterday’s Gone toonde hij in 2017 al over een meesterlijke pen en flow te beschikken, een kunstje dat hij twee jaar later trachtte over te doen met Not Waving, but Drawning. Geen wonder dus dat de zalen en festivalpodia met de loop der jaren alsmaar groter werden. Tijdens zijn eerste van twee optredens in Brussel toonde hij zich van zijn meest kwetsbare en tegelijk ook charmante kant.

Als voorprogramma mocht Kofi Stone opdraven, een jarenlange compagnon de route van Loyle Carner. De lispelende hiphopper heeft ervaring zat en dat was eraan te merken. Zijn zelfzekere podiumpresence vertaalde zich in een tof setje met dikke beats en leuke flows. Kofi Stone waagde zich halfweg zelfs aan een bezoekje aan het publiek, een actie waarmee hij definitief het ijs brak. Op de beat van “Simon Says” deed de artiest uit Birmingham nog een coole eigen interpretatie en even later vroeg hij de zaal mee te zingen met het refrein. Aan de respons te zien kon de zaal de set van Kofi Stone waarderen en heeft hij de zaal niet alleen optimaal warm gemaakt voor Carner, maar ook nog eens een heleboel nieuwe fans kunnen veroveren.

Het geduld van de Ancienne Belgique werd niet op de proef gesteld, want iets voor negen dimden de lichten van de grote zaal. De eerste tonen van “Hate” waren nog maar net ingezet of we voelden al een hele gloed van emotie en gevoelens de zaal in de ban slepen. De rode lichten versterkten dat gevoel alleen maar en voorzagen een decent verlengde aan hetgeen er op het podium muzikaal gefabriceerd werd. Iets hoopgevender klonk iets later “You Don’t Know”, waar de zaal voor het eerst hun handen op de beat op en af lieten gaan. De band mocht ook iets meer op de voorgrond treden, al duwden ze pas echt hun stempel tijdens het wederom op handen gedragen “Georgetown”. De klasse van de toetsenist trok het nummer naar nieuwe hoogtes, terwijl Loyle Carner met zijn vocale timing extra punten scoorde.

Zijn recente album hugo plaatste Carner net voor “Plastic” nog eens extra in de kijker in zijn bindtekst. Echt nodig was dat niet, want zijn derde worp werd gedurende de hele avond verdienstelijk op handen gedragen door het publiek. Het was overigens zeer fijn hoe de band telkens weer een fijn vervolg wist te breien aan de studioversies. De soepele overgang van “Desoleil (Brilliant Corners)” naar “Let It Go” was niet alleen verbluffend, maar ook nog eens erg zeer knap getimed. De band wist exact wanneer ze moesten invallen en bracht bij het laatstgenoemde een piekfijne groove in het nummer. Ze vingen op een bepaalde manier ook de afwezigheid op van ene Tom Misch, die tijdens “Damselfy” Loyle Carners kunsten via de computer liet horen. Bij dat lied gooide de percussie hoge ogen met zijn technische precisie, terwijl “Yesterday” de baslijn ons nog meer aan het bewegen kreeg.

Voor grote showelementen moesten we gisteren niet bij Loyle Carner zijn. Een simplistische backdrop en een strakke lichtshow waren meer dan genoeg om het muzikale van de nodige visualisering te voorzien. De blikvanger was dan ook Loyle Carner in persona met zijn charmante, oprechte bindteksten en volledige overgave tijdens het brengen van letterlijk elk lied. Hij herhaalde niet voor niets een aantal keer volledig in het moment te zijn en het niet als vanzelfsprekend te beschouwen dat er zoveel mensen voor hem een kaartje kochten. Dat sierde hem niet alleen als artiest, maar ook als mens, want we voelden in elk woord dat de artiest het echt meende. Het prachtige “Homerton” droeg hij overigens op aan zijn zoon, die hij bij zo’n uitgebreide tour uiteraard zeer mist. Het was niet het enige moment waar hij zich kwetsbaar durfde opstellen. Voor “Blood on My Nikes” had hij het over een gekleurde jongen die werd doodgeschoten omdat hij een paar schoenen stool en de gevoelens die dat bij hem te weeg brachten. Zo werd het niet alleen heel persoonlijk, maar ook zeer aangrijpend.

De kwetsbaarheid van hugo kwam live nog beter en authentieker over. Dat lag enerzijds aan de straffe band, maar minstens evenzeer van de overgave van Loyle Carner. Voor een van de hoogtepunten zorgde “Speed of Plight” waar zoveel vertedering in stak dat je haast een traantje voelde op wellen. Vooral in het laatste gedeelte waar het nummer op een pakkende wijze ontknoopt dankzij de muzikanten en de expressies van Carner. Echter zorgden ook enkele nummers van zijn eerste twee platen voor bewogen momenten. Denk maar aan zijn persoonlijke favoriet “Still” of “Loose Ends”. Net voor dat laatstgenoemde las hij overigens het pakkende bordje voor van een fan waarop stond dat hij haar met haar muziek in leven hield. Bij zoveel sentiment kan een optreden wel eens ten onder gaan, maar dat deed het gelukkig helemaal niet. De acapella overgang van “Loose Ends” naar “Ice Water” pakte dan ook heel de zaal nog eens in.

Een man met een peperkoeken hart, dat was Loyle Carner over de volledige lijn. De klassieker in wording “Ain’t Nothing Changed” was bijvoorbeeld een fijn cadeautje aan de fans van het eerste uur. Tijdens het lied stelde hij zijn podiumgenoten even voor en kregen deze een zeer luid en welverdiend applaus. Een dame uit het publiek kon het dan ook niet laten om Loyle net voor “Nobody Knows (Ladas Road)” een kaartje en een boeket bloemen te overhandigen. De geste emotioneerde hem kennelijk enorm evenals als de luide respons na “HGO”. Wijselijk maande hij iedereen aan om dit optreden en de teksten met zich mee naar huis te en vooruit te gaan in het leven, iets wat vast en zeker gebeurde. Afsluiter van dienst “Ottelenghi” verraste misschien niet, maar was wel de publieksliving waar een laatste keer lustig mee werd gezongen.

De Ancienne Belgique kondigde de show aan als een must-see en dat was het gisteren ook over de volledige lijn. Als mens en als artiest blonk Loyle Carner uit en leerde hij ons te genieten van het moment. Dat deden we uiteraard in volle tuigen, want daar leende zich de muziek uitstekend voor. Soms uitbundig, soms kwetsbaar, en altijd gewoon recht voor de raap. De band was een ware upgrade in het live verhaal van Carner en was de extra stap die we ons bij de vorige tour nog zo gewenst hadden. Wij zijn in ieder geval uiterst jaloers op iedereen die vandaag naar zijn show in de Ancienne Belgique gaat en hopen dan ook zeer dat we hem komende zomer ergens in de buurt aan het werk kunnen zien.

Facebook / Instagram / Website / Twitter

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:
Hate
You Don’t Know
Georgetown
Plastic
Desoleil (Brilliant Corners)
Let It Go
Angel
Damselfy
Yesterday
Speed Of Plight
Homerton
Blood on My Nikes
Still
Loose Ends
Ice Water
Ain’t Nothing Changed
Nobody Knows (Ladas Road)
HGU
Ottolenghi