Sting, Novastar, Mauro Pawlowski & Emmy d'Arc @ Gent Jazz: Rond de vinger van Sting gewonden

Gent Jazz probeert al sinds 2019 Sting op hun podium te krijgen en nu is dat eindelijk gelukt. Vooraleer de Brit het beste van zichzelf mocht geven, schotelde Gent Jazz het wachtende publiek nog enkele mooie namen van eigen bodem voor. Novastar en Mauro Pawlowski gaan ondertussen al een hele tijd mee, maar ook opkomend talent Emmy d’Arc mocht de gezellige festivalweide van Gent Jazz bestormen. De drie Belgische acts kregen de eer het publiek op te warmen voor de legendarische Sting en werden daarvoor nog eens ondersteund door de weergoden, die het opwarmen iets te letterlijk namen.

Emmy d’Arc

In 2018 won Emmy d’Arc op MNM de prijs voor ‘rising star’ en ondanks dat ze momenteel nog geen grote ster is, kan dat uiteraard nog altijd komen. Afgelopen jaar bracht ze een eerste ep uit met daarop vijf nummers en daarnaast brengt ze ook graag covers. Op de zesde dag van Gent Jazz brengt ze zo een nummer van onder meer Janis Joplin. Het grootste deel van de set bestaat toch uit eigen nummers, voornamelijk gloednieuwe liedjes zelf. Emmy d’Arc wisselt vlot tussen haar akoestische en elektrische gitaar, maar toch wordt het na een tijdje eentonig. Aanvankelijk zingt het publiek niet echt mee wanneer er naar gevraagd wordt, maar eens het herkenbare “Nah Neh Nah” van Vaya Con Dios door de grotendeels lege tent galmt, komt daar toch wat verandering in. Naar het einde toe wordt er soms meegeklapt en Emmy d’Arc speelt en zingt zeker goed, maar een beetje meer variatie was welkom geweest.

Mauro Pawlowski

Van Evil Superstars tot dEUS en nog vele andere projecten, waaronder een solocarrière. Mauro Pawlowski is al enkele tientallen jaren een spilfiguur binnen de Belgische muziekscene en maakt sinds kort weer officieel deel uit van dEUS. Vorig jaar bracht hij nog eens een soloplaat uit en deze wordt dan ook rijkelijk tentoongesteld op het podium. De tent mag dan al een pak voller zijn dan tijdens de set van Emmy d’Arc, op veel animo moeten Mauro en zijn vier muzikanten toch niet rekenen. De band lijkt zelf ook niet al te veel energie te hebben en zo wordt het een brave set waarbij Pawlowski en co nooit echt uit de startblokken lijken te komen. De liedjes worden op zich allemaal goed gebracht, maar het blijft naar Mauro’s normen allemaal nogal braafjes. Zo is het tijdens “Silent Sky” wachten op een climax die nooit echt komt. Tijdens “What It Takes” wordt het toch net allemaal iets spannender en ook bij “Spotlight” op het einde wordt het wat pitteriger, maar over het algemeen brengt Mauro Pawlowski een vrij fletse set.

Novastar

Novastar is nog zo’n gevestigde waarde in de Belgische muziekwereld. Joost Zweegers won samen met zijn band in 1996 Humo’s Rock Rally en ondertussen is hun debuutalbum reeds 22 jaar oud. De meest recente Novastarplaat viert dit jaar een eerste verjaardag en tijdens hun set op Gent Jazz bewijst Novastar dat die nieuwe nummers vlekkeloos aansluiten bij klassiekers als “Wrong” en “Because”. Die laatste komt verrassend vroeg in de set aanbod, maar zo krijgen Zweegers en zijn drie kompanen het publiek goed mee. Alle muzikanten smijten zich volledig en dat uit zich in solo’s op de drum, bas, gitaar en uiteraard piano. Joost Zweegers wisselt zelf vlot tussen gitaar en piano, smijt zijn stembanden er tegenaan en kan in zijn enthousiasme zelf moeilijk stilstaan. Grote variatie tussen de nummers is er niet, maar ze worden wel telkens goed gebracht. Door de hoge vaart in de show is een rustmoment als “Cruel Heart” mooi meegenomen, en uiteindelijk maakt singer-songwriter duidelijk dat hij gewoon zoveel mogelijk nummers wil spelen en niet te veel tijd wil verliezen aan tetteren. Op het einde zet Novastar tijdens “The Best Is Yet to Come” nog maar eens de puntjes op de I en met die profetische woorden wordt Sting indirect aangekondigd.

Sting

Wie Sting zegt, die zegt natuurlijk ook The Police. De Brit was van 1977 tot 1986 de frontman van de legendarische band en bracht samen met gitarist Andy Summers en drummer Stewart Copeland vijf albums uit, goed voor hits als “Roxanne”, “Every Little Thing She Does Is Magic” en “So Lonely”, om er slechts enkele te vermelden. Nog vooraleer The Police er goed en wel mee gestopt was, had bassist en zanger Sting al een eerste soloplaat uitgebracht, en dat was slechts het begin. Ondertussen is Sting al bijna veertig jaar als solo-artiest bezig en zo wordt het wel eens tijd voor een passage op Gent Jazz. Sting zou normaal gezien in 2019 al op het mooiste podium van de Bijlokesite spelen, maar werd de dag van zijn optreden ziek. De show werd uitgesteld naar 2020 en dan naar 2021 en uiteindelijk zelfs 2022. Nou ja, vierde keer goeie keer!

Klein beginnen? Niet in het woordenboek van Sting, die er meteen enkele van zijn grootste hits tegenaan smijt. Openen met “Message in a Bottle” zorgt ervoor dat de feestelijke toon meteen gezet wordt en het duurt slechts seconden vooraleer de intro van “Englishman in New York” voor veel jolijt zorgt. Sting beweegt zich vanaf de eerste seconde vlot over het podium en doordat hij niet gebonden is aan een microstatief waar hij moet blijven achter staan, kan hij het publiek aan beide uiteinden van het podium regelmatig opzoeken en lichtelijk extra opzwepen. Al is dat misschien niet nodig, want het eerder starre publiek van de afgelopen optredens is nu in zijn nopjes.

Meeklappen gebeurt dan ook zonder aarzelen wanneer de vrolijke backings het insinueren en tijdens bijvoorbeeld “If You Love Somebody Set Them Free” bewijzen de twee achter Sting dat ze evengoed of zelfs beter kunnen zingen dan de oude knar. Toch mogen we zeker niet klagen over de stem van Sting zelf, want ondanks dat ze misschien wat ouder klinkt, is deze nog niet onder een dikke laag stof bedolven. Net als Stings stembanden is de voltallige band een goed geoliede machine, die zonder aarzelen of struikelen keer op keer in de roos schiet. Dat zonder ooit te geroutineerd over te komen, want het ziet er naar uit dat alle muzikanten er nog steeds veel plezier uit halen. Dat weerspiegelt zich bij de duizenden fans die er onder begeleiding van de man op hun t-shirt het beste van maken.

Tijdens het minder bekende “If It’s Love” fluit Sting er op los en minder bekend betekent niet minder energie, want ondanks dat de sfeer eventjes wat afneemt, blijft de band scherp staan. Ook bijvoorbeeld “Wrapped Around Your Finger” slaat iets minder goed aan dan sommige andere songs, maar door de uiteenlopende setlist bevat de set meer dan genoeg hoogtepunten. De ene keer zijn die hoogtepunten heel vrolijk, maar het kalmere “Shape of my Heart” moet zeker niet onder doen voor die uptempo kleppers van The Police. Het nummer wordt op een prachtige manier gebracht en de backings zorgen hier voor een soulvolle toevoeging en dat maakt het nog net ietsje leuker. “Walking on the Moon” en “So Lonely” worden vlak na elkaar gebracht en ook hier is ‘leuk’ het sleutelwoord. De ene zet het feestje in gang en de andere is – uiteraard – de meezinger van de avond. Met “Desert Rose”, “Every Breath You Take” en “Roxanne” lijkt Sting eventjes van geen ophouden te weten, maar uiteindelijk sluit hij wel af op fragiele wijze met “Fragile”.

Het was een dag waarop er wat geaarzeld werd en niet elke act even sterk uit de hoek kwam, maar uiteindelijk gaf Sting er een dikke vette lap op en dat de zeventiger dat nog kan doen, bewijst dat hij een natuurtalent het is. Zonder ooit arrogant over te komen, neemt de showman moeiteloos het publiek mee. De hele resem aan hits helpt natuurlijk wel, maar uiteindelijk moet je die nog steeds goed brengen. De Gent Jazz bezoekers hebben er vier jaar op moeten wachten, maar het was het wachten waard.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!