HEISA – OUTLIAR
Je had het misschien niet gemerkt, maar het anders o zo rustige Limburg werd afgelopen jaar serieus opgeschrikt. Dat dankzij OUTLIAR, de gloednieuwe ep van HEISA. Het project, dat bestaat uit vijf nummers, klinkt zelfs zo hard dat het bij momenten moeilijk te geloven is dat de band slechts drie leden telt. De riffs vliegen ons op “Burn Your Bridges” om de oren, terwijl het daaropvolgende “80’s Song” het best kan omschreven worden als een donkere splinterbom. OUTLIAR is zo’n ep die je trommelvliezen zal doen smeken om genade, maar die je achteraf met dubbel zoveel plezier (en met half zoveel oorhaartjes) zal terugluisteren.
Jaws The Shark – Another Day in Paradise
Voor Jaws The Shark was 2022 een productief jaar. Het project van Olly Bailey bracht dit jaar maar liefst twee ep’s uit, waarvan Another Day in Paradise helemaal in het begin en de zelfgetitelde helemaal op het eind. Beide zijn van ongekende klasse, maar omdat er slechts eentje gekozen kan worden, gingen we voor de eerste. Daarop hoorden we meteen welke klasse Jaws The Shark bezit. Hij houdt het midden tussen gierende gitaren en rammelrock en schuwt het niet om buiten de lijntjes te kleuren. Met een sound die doet denken aan Bass Drum of Death, had hij ons meteen mee. Zijn tweede ep klinkt trouwens nog verschroeiender, maar meer gepolijst en daarin ligt dan weer het verschil. Wij hebben het meer voor de authenticiteit in de sound.
Jennifer Loveless – Around the World
Around The World is een geschikte titel voor de ep van Jennifer Loveless, want de succesvolle producer reist de hele wereld rond met haar aanstekelijke deep house. Op de kortspeler horen we zes sterke en gevarieerde producties die niet al te complex in de oren liggen, maar wel dansbaar genoeg zijn om te plezieren. De ep doet ons alvast verlangen naar een zorgeloze zomer voor een van de vele podia waar Jennifer Loveless ook ik 2023 zal optreden.
Joyeria – FIM
Vorig jaar stak Joyeria voor het eerst zijn neus aan het venster met debuutsingle “Here Comes Trouble” op Speedy Wunderground. Dat de man problemen zouden veroorzaken, hebben we niet echt gemerkt, want zijn muziek zorgde namelijk voor een verrijking in het landschap. FIM is zo’n ep waarvan veel alternatieve bands dromen om ze te maken, terwijl Joyeria ze gewoon als eerste worp naar buiten bracht. Het begint met een leuke song onder de titel “Wild Joy”, die al meteen de unieke stem van de man in de kijker zet. Ook de backings geven het geheel echter een bepaalde rijkheid. “Colour Film” is dan weer iets meer steviger met krachtige uithalen en “9 to 5” is er eentje waarop je niet stil kan staan. Kortom, een geniale eerste kennismaking met Joyeria.
Kalaallit Nunaat – Texoprint
Uit Rotterdam kwam dit jaar een stormram in de vorm van Kalaallit Nunaat. Tweede ep Texoprint zette de razende liveshows eindelijk ook om in een studiocontext, maar klinkt nog steeds als een slag in het gezicht waar je er meerdere van moet incasseren. Al van bij opener “AVI” horen we agressieve gitaren en weten we niet goed wat te doen met onze energie die we krijgen bij het luisteren naar deze sound. Waar de eerste drie nummers nog een heel snel tempo aanhouden, wordt het op het eind allemaal wat donkerder zoals op “Pink Bag, Pt.2”. Toch gaat dit alles in een wonderbaarlijke cohesie samen. ‘Een mix van de harde nummers van IDLES, Metz en shame’ moet je een goed idee geven van wat te verwachten bij deze ep. Zonder veel poespas gieren de vijf nummers door de gehoorkanalen en na net geen kwartier wil je gewoon niet anders dan de repeatknop induwen. En duwen zal je niet enkel doen op die knop.
KEG – Girders
Een van de coolste ep’s die dit jaar uit de hoek van de postpunk in onze richting kwam, is Girders van het Britse KEG. Zes nummers en dik twintig minuten lang word je diep ondergedompeld in zorgvuldig vorm gegeven harmonieën die even opzwepend als desoriënterend klinken. Massa’s synths en blazers injecteren en flinke dosis dynamiek in de zenuwachtig ijsberende songs, waarvan “5/4” en het absurde “Elephant” de meest fantastische voorbeelden zijn.
Khruangbin & Leon Bridges – Texas Moon
Twee jaar geleden werkte het trio Khruangbin en singer-songwriter Leon Bridges samen voor de kortspeler Texas Sun. De ep werd goed ontvangen bij de fans, waardoor de verwachtingen hoog waren voor diens opvolger Texas Moon. De Amerikanen stelden ons zeker niet teleur met hun tweede samenwerking, bestaande uit vijf aangename liedjes. Eerder verschenen singles “B-Side“, dat de zomer muzikaal weet te vertalen, en “Chocolate Hills“, dat een dromerige en zwoele sfeer creëert, lieten ons al op voorhand vermoeden dat dit wederom een goede samenwerking zou worden. Qua sound leunt de kortspeler vooral aan tegen die van Khruangbin, terwijl Leon Bridges eerder vocaal de vrije loop krijgt. Kortom: bij Texas Moon is er voor ieder wat wils, waardoor fans van beide artiesten de plaat zeker kunnen omarmen.
Kai Bosch – SLIPPING
Kai Bosch beschikt over een stem die meteen de aandacht grijpt en gebruikt die gave om op zijn eerste ep een dromerige sfeer te creëren die je gedurende vier nummers niet loslaat. Met soundscapes waar James Blake jaloers op zou zijn, zoekt hij vooral melancholische plekken op die steeds uitmonden in zielopenbarende refreinen. SLIPPING voelt als thuiskomen voor melancholische dromers, maar biedt tegelijk ook zo veel meer. “Blood” is bij uitstek de parel van deze geslaagde introductie van een veelbelovende artiest, die ons nog heel wat mooie muzikale momenten zal bezorgen als hij zo verder doet.
L’objectif – We Aren’t Getting Out but Tonight We Might
L’objectif is een van de weinige bands die dit jaar in precies dezelfde lijst staat als vorig jaar. In 2021 kwamen de vier Britse jonkies met hun debuut Have It Your Way, maar ze waren blijkbaar al snel gedesillusioneerd met de harde punk van schijven zoals “Drive in Mind”. Vervolgens gooiden ze het roer helemaal om, om bij funky indierock zoals “Same Thing” te arriveren. Het lijkt er voor ons op dat de band nog steeds carte blanche mag krijgen, want beide stijlen gaan hun even goed af. Op de ep We Aren’t Getting Out but Tonight We Might maken de Britten dus een statement over hun ambitie. Die lijkt ons niet eens te hoog, gezien deze muzikanten momenteel amper achttien jaar op de aardbol rondlopen. Nummers als “To Be Honest” lijken terug te grijpen naar de humeurige postpunk die rond hun geboortejaar populair was. Nu nog die ene monsterhit om het gelijkwaardige succes in gang te zetten!
Liturgy – As the Blood of God Bursts the Veins of Time
As the Blood of God Bursts the Veins of Time is een speciaal geval. In feite is het een lange single, die vervolgens in stukjes is opgedeeld. Met “93696”, dat maar al te graag in de Botanique werd voorgesteld, kondigde New Yorkse black metalband Liturgy het volgend jaar te verschijnen gelijknamige album aan. De bandleden vertrouwden ons toe dat ‘het niemand zal verbazen dat het nieuwe album extreem episch wordt.’ Deze single/ep bewijst dan ook meteen het ambitieuze karakter van het meer dan 80 minuten durende 93696. De verschillende luiken van het vijftien minuten durende nummer vol zware riffs en tempowisselingen worden op een heel logische manier opgesplitst in net wat andere versies van “93”, “36” en “696”. Ze worden vervolgens bijgestaan door een nogal atypisch extraatje, namelijk “संसार“, Hindi voor ‘wereld’. Het is een glitchy popnummer dat wat doet denken aan muzikale genieën als Thom Yorke en Katie Dey. We zijn razendbenieuwd naar de transcendentale metal op het gloednieuwe album.
Lees verder op de volgende pagina!
