LOLA – Flicker
LOLA heeft gesleuteld aan haar muziek, wat zich op het fantastische Flicker merkbaar maakt. De Londense zangeres legt op haar tweede project de nadruk veel meer op de composities van haar nummers en geeft ze door zweverige vocals nog meer kleur. Opener “Flicker” opent meteen de gouden poorten naar de intrigerende r&b en elektronische popmuziek die ze ons op de volgende vijf nummers serveert. Flicker is sensueel en weet elke luisteraar in een mum van tijd te verleiden.
LũpḁGangGang – Urban Detox
Na de in 2020 verschenen ep S T A L I N G R A D etaleert LũpḁGangGang opnieuw zijn kunnen op een opvolger die minstens even spannend is: Urban Detox. We horen een brede waaier aan LũpḁGangGang, die ons eens vertelden meer richting black midi dan richting jazz te willen neigen. Dat horen we alvast op het explosieve “kienda”. “Yesterday Didn’t Matter” is dan weer de grootste pophit die ze geschreven hebben en “galet” is pure rust. Het viertal is vooral heel divers, terwijl ze tegelijkertijd ook een herkenbaar geluid hebben. Volgend jaar zou er nog een album volgen, maar nu genieten we nog van Urban Detox.
Lynn Avery & Cole Pulice – To Live & Die in Space & Time
Vorig jaar imponeerden artiesten als Nala Sinephro, Floating Points en Pharoah Sanders ons met albums die ambient en spirituele jazz op een wonderbaarlijke manier combineerden. In die stijl kent 2022 ook een aantal mooie releases. Zo is er To Live & Die in Space & Time, de samenwerking tussen Lynn Avery en Cole Pulice. Op de ep combineert het duo dromerige synths met akoestische instrumenten zoals piano en tenorsax. De combinatie is elegant en diepgaand, en het is heerlijk om je te laten meevoeren door de meditatieve klanken van deze twee muzikanten.
Mewn – Such as This
Wie Manchester zegt, die denkt al snel aan Oasis en The Stone Roses, maar er is vanzelfsprekend veel meer dan dat in de stad. Zo dook recent Mewn op. De band bestaat uit zes muzikanten en maakt dromerige artrock met invloeden vanuit de postrock en dreampop. Dat het vooral de prachtige vocals van frontman Daniel Bluer zijn die de songs van de nodige melancholie voorzien, hoor je al van bij het begin op deze tweede ep Such as This. Daarop laten de band horen dat je met de nodige strijkers, gitaren en natuurlijk meerstemmigheid een heel mooi geluid kan creëren. We horen bij momenten een nieuwe versie van Frightened Rabbit en omdat die band zo gemist wordt, is het fijn om iets nieuw te hebben om naar te luisteren. Het acht minuten durende “There Is No Substitute” is het hoogtepunt op deze ep met de opbouw en natuurlijk het epische einde. Toch ademt alles in deze ep melancholie en kan je niet anders dan hartverwarmend luisteren naar de plaat.
ML – Changé
Onder de initialen ML brengt Maria-Laetitia Mattern sinds kort zachte, Franstalige popmuziek uit die een publiek vindt bij fans van onder meer Angèle. In 2022 bracht ze haar debuut-ep getiteld Changé uit. Daarmee was de Brusselse, die eerder al bekend raakte als zangeres van Sonnfjord, niet aan haar proefstuk toe. De catchy melodieën van songs als “Nuit noire” en “Divagation” nestelen zich al snel in je hoofd en ook de samenwerking met L’Impératrice-zangeres Flore Benguigui vormde een mooie toevoeging aan de ep. Doorheen het jaar zagen we ML ook als live-act groeien en dat onder meer op Les Nuits Botanique in het voorprogramma van Iliona, in de club van het Koninklijk Circus, op Fifty Lab en zeer recentelijk nog in Vorst Nationaal als voorprogramma van Clara Luciani waar de Brusselse het overigens ook nog eens helemaal in haar eentje deed.
Movulango – Mirror in Man
De debuut-ep Mirror in Man van Movulango is nog niet zo lang uit maar smaakt nu al naar meer. Geesteskind Mozes Mosuse is de zoon van Ronny Mosuse, die met zijn nonkel en Bart Peeters in de late jaren tachtig The Radios vormde. Van die tijdsperiode heeft hij echter enkel de artrock van Suicide en The Flaming Lips mee. Mosuse lijkt stevig te zijn begeleid door de typische productiecuren van zijn label DEEWEE, al is er nog veel ruimte over voor zijn eerlijke en bijna kinderlijke inbreng. Van de synthpunk uit “The Peak” tot de ambiente drones in “Through The Motions”, Movulango biedt een trippy kijk op zijn romantische ideeënwereld.
Nia Archives – Forbidden Feelingz
UK Jungle is terug van helemaal weggeweest dankzij een aantal frisse gezichten in de scene. Eén daarvan is de nog maar eenentwintig jarige Nia Archives, die op korte tijd is uitgegroeid tot een van dé muzikale ontdekkingen van het Verenigd Koninkrijk. Een glimp van haar kunnen laat ze op haar eerste kleine gebundelde collectie nummers Forbidden Feelingz horen. De zes nummers zijn helemaal zelf in elkaar gestoken en bevatten naast de typische UK Jungle-sound ook heel wat hedendaagse elementen waardoor het toch allemaal heel fris en uniek overkomt. Dat ze zelf ook nog eens meezingt, maakt het plaatje helemaal af. Hou ze maar nauwlettend in de gaten, want in 2023 gaat ze ongetwijfeld heel wat meer van zich laten horen.
Old Mervs – Get Better
Met Skeggs, Hockey Dad en Sticky Fingers heeft Australië al een heus arsenaal aan feelgood surfrockbandjes, maar een nieuwe die dit jaar in onze ooghoek opdook, kreeg de naam Old Mervs. Het duo uit Perth brengt hetzelfde als de voorgenoemde acts, maar doet het op zo’n fijne manier dat je niet anders kan dan fan zijn. Een nummer als “Get Better” is nu al een anthem en “Where I Go” heeft iets groots in zich, waardoor Old Mervs zelfs een beetje als de landgenoten als Gang of Youths klinkt. Dat ze met z’n tweetjes zo’n sound kunnen maken, zegt allemaal meer over welke toekomst ze nog tegemoet gaan. In Australië kunnen ze al alleen touren, nu de rest van de wereld nog.
Opus Kink – ‘Til the Stream Runs Dry
Oldschool postpunk en artpunk is al meerdere jaren hip, waardoor het steeds moeilijker wordt om nog oprechte bands te vinden die met iets nieuws op de proppen komen. Plots verscheen Opus Kink in een kerkje van Rotterdam en sindsdien volgen we elke beweging van de mannen uit Brighton. Op ‘Til The Stream Runs Dry verharden ze hun karakteristieke westernsound. Ze brengen overtuigende levenslieden rond een sterke melodieuze basis, vol theatrale thematische tegenstellingen en met Mexicaanse trompetten. Met titels als “St. Paul of the Tarantulas” kan je je zonder te luisteren al inbeelden dat deze parels aan die van Ennio Morricone gewaagd zijn. De scherpzinnigheid waarmee deze Britten te werk gaan, doet ons nog vele successen vermoeden!
Parannoul & Asian Glow – Paraglow
Zuid-Koreaanse labelgenoten Parannoul en Asian Glow maken online veel furore. Hun combinatie van emo en shoegaze druipt in slaapkamerproductie. Voor Asian Glow was het dit jaar bovendien nog eens een overvol releasejaar. Deze muzikale duizendpoot bracht niet enkel het album Stalled Flutes, means uit, maar ook Coverglow pt. 1, een ep vol covers, het fantastische Weatherglow, een ep samen met gelijkgestemde ziel en mede-internetrevelatie Weatherday en Paraglow, een gelijkaardige samenwerking met Parannoul. Bovendien staat er volgende week nog Dreamglow, samen met sonhos tomam conta op de planning. Het beste uit deze gehele nieuwe catalogus vinden we terug op Paraglow. De twee Zuid-Koreanen halen het beste in elkaar naar boven, met als hoogtepunt het vijftien minuten durende “Wheel”.
Lees verder op de volgende pagina!
