Yard Act @ Les Nuits Botanique (Chapiteau): Veel show, evenveel inhoud

Daar is de lente, daar is de zon. Het voorseizoen van de festivals wordt jaarlijks op gang getrapt door Les Nuits Botanique en mocht dat vanavond voor het eerst doen in een ietwat aangenaam klimaat, ondanks de dreigende wolken en de enkele druppels hemelwater. Op het programma van de Chapiteau stond vanavond Yard Act, dat met Where’s My Utopia al een heel sterk album afleverde eerder dit jaar. Als opwarmer deed de r&b van Murkage Dave zoals op de rest van de tour dienst. Voor de fans van het genre kwam ook nog Folly Group zijn nieuwe album voorstellen, dat eveneens eerder dit jaar verscheen en ook wel op wat positieve commentaren kon rekenen.

De eer was dus wel aan Murkage Dave om de avond op gang te trappen, maar op een talrijke opkomst kon die nog niet echt rekenen. De mix tussen indie en r&b was dan ook niet volledig het genre waarop de meeste aanwezigen zullen gerekend hebben, want met zijn twee opvolgers stonden er toch bands klaar die diep genesteld zaten in het postpunkgenre. Dat betekende niet dat de Londenaar niet enthousiast was om af te zakken naar Brussel, een volgens hem ondergewaardeerde stad. De show zelf miste echter de overtuigingskracht om de Chapiteau al een eerste keer mee op sleeptouw te nemen. Qua storytelling en connectie met het publiek zat het allemaal wel snor, maar de diepgang die een liveband zou geven, miste om er overtuigingskracht aan te geven. Een gematigd begin, met andere woorden.

Een heel ander verhaal kregen we dan weer met Folly Group op de bühne. De band is vooralsnog geen grote naam onder gitaarliefhebbers, maar scoorde met songs als “Fashionista” en “Butt No Rifle” al een paar bescheiden hitjes. In studioversie, en dan zeker op kersvers debuutalbum Down There!, neemt de band regelmatig zijn tijd en is het vooral het duistere en sinistere dat op de voorgrond treedt. Live gaat alles een beetje rapper vooruit. Zowat elk nummer werd zondagavond in vierde versnelling gezet, waardoor de set van de band doordenderde als een stoomtrein op kruissnelheid. Dat werd duidelijk ook geapprecieerd door de intussen volgelopen tent, die stilaan heter en enthousiaster begon te worden. De kans dat ze volgend jaar nog met de rol als voorprogramma vrede moet nemen, lijkt dus redelijk klein.

De Chapiteau was met andere woorden meer dan klaar om de hoofdact van de avond te verwelkomen. Yard Act kwam dan ook met een allure die vlagen van Blur vertoonde het podium opgestormd. Openen met een hit deden ze echter niet, “An Illusion” uit dat nieuwe album was zelfs een eerder rustige introductie, maar met “Dead Horse” kwam er net nadien wel meteen schot in de zaak. De verloren gegane hiphopartiest in frontman James Smith kwam meteen ook bovendrijven, want nog meer dan op plaat rammelde hij zijn tekst aan sneltempo af alsof hij de reïncarnatie van wijlen MF Doom is.

Het viertal mag dan wel een van de vele postpunkbands van het moment zijn, de grauwe punkattitude van zijn genrecollega’s is toch ver zoek bij Yard Act. Voor deze tour nam de band namelijk een duo enthousiaste achtergrondzangeressen en een extra muzikant mee, al is dat niet meer dan logisch aangezien Where’s My Utopia qua sound een stuk uitgebreider was dan de debuutplaat. Aan showgehalte dus geen gebrek, al stond die weinig in de weg van het muzikale. Sterker nog, nummers als “We Make Hits” en “Dream Job“, die sowieso al heel wat meer muzikale kleur hadden dan het oudere werk, kregen nog wat meer glans door de speelsheid op het podium.

Dat alles neemt natuurlijk niet weg dat de show nog een stevige dosis gitaren naar Brussel bracht. Nummers als “Witness (Can I Get A?)” en “The Overload”, vooral dus nummers uit die oude plaat, werden aan een zeer strak tempo gespeeld en deden de om en bij de duizend mensen met goesting op en neer bewegen. De weinige momenten dat het publiek zijn aandacht wat verloren ging, was op de rustmomenten in de set. “A Vineyard for the North” was op die manier een zeldzaam dieptepunt in de set, maar werd ruimschoots goedgemaakt door haar opvolgers. “100% Endurance”, helaas zonder Elton John die er ooit zijn eigen versie van maakte, bleek een publiekslieveling. “The Trench Coat Museum” sloot de boel in samenwerking met Murkage Dave en Folly Group als achtergronddansers ultiem nog in chaotische en dansbare schoonheid af.

Er stond heel wat talent in de Chapiteau vanavond, zoveel was duidelijk. Murkage Dave is prima in wat hij doet, maar mist enkel een livecomponent om een volwaardige show neer te zetten. Folly Group bewees dan weer dat het viertal een band is om vanaf nu goed in de gaten te houden. Yard Act blijft ten slotte alleen maar groeien als band, of je daar nu fan van bent of niet. Het viertal heeft duidelijk voor een richting gekozen die een groter publiek zal aanspreken, maar laat daarom zijn verleden helemaal niet achter zich. Met het showgehalte en de muzikale keuzes zetten ze zichzelf net meer in de schijnwerpers en drijven ze steeds verder weg van het undergroundgehalte dat in het genre heerst. Hebben de mannen van Yard Act hun ‘Dream Job’ gevonden? We geloven na vanavond van wel.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Twitter / Instagram / Website

Setlist:

An Illusion
Dead Horse
When the Laughter Stops
Petroleum
Land of the Blind
Fizzy Fish
We Make Hits
Dark Days
Witness (Can I Get A?)
Down by the Stream
Dream Job
Payday
The Overload
A Vineyard for the North
100% Endurance
The Trench Coat Museum