© Ian Geerts
Donderdag wordt een emotionele avond in de Botanique. Lingua Ignota is namelijk samen met Liturgy op tour en zullen ook de Brusselse zaal aandoen. Vorige week kwam een nieuwe Liturgysingle uit (ééntje van 15 minuten!) waarmee ze meteen ook hun nieuw album aankondigden. En die single? Het is ontzettend episch en voorspelt heel veel goeds. Ook al komt Liturgy volledig uit de mouwen van transvrouw Hunter Hunt-Hendrix, toch zijn de bandleden nu al ruime tijd hetzelfde en kleuren ze steeds meer en meer de band. In april konden we ze even spreken op het prestigieuze Roadburn Festival te Tilburg, waar ze twee shows speelden: zowel H.A.Q.Q. als Origin of the Alimonies integraal. Vlak na deze tweede show, eentje met een kamerorkest, spraken we Hunt-Hendrix, bassiste Tia Vincent-Clark en drummer Leo Didkovsky over hun dynamiek, live spelen en dat nieuwe werk.
Jullie komen net terug van de uitvoering van Origin of the Alimonies. Hoe was dit?
Hunter: Het is redelijk surreëel. Er kroop ontzettend veel werk in om deze performance te kunnen neerzetten. We hadden al lang niet gereisd. Om dan op zo’n grote mainstage verwelkomd te worden, is fantastisch.
Tia: Ik ben heel opgewonden en vol energie. De shows waren vooral heel erg leuk.
Hunter: Het is super cool dat Roadburn beide shows cureert. Het ene was een metalshow op zaterdagavond. Daarnet, zondagochtend, was meer een totaal kunstproject met kamerorkest en film. Het publiek was heel respectvol. Ik was echt verbaasd dat de mensen zo stil waren. Meestal praten ze. Normaal gezien spelen we Origin in een klassieke scene, waar een ander soort publiek is. Dit was dus fantastisch. We ontmoetten het kamerorkest pas twee dagen op voorhand. Ze werden geselecteerd door Roadburn, op basis van onze behoeften. We hadden slechts twee repetities, enkel het orkest en ik. Vervolgens repeteerden we één keer met de hele band. Alles verliep vlekkeloos.
Tia: Het was niet wat ze gebruikelijk speelden. Ik denk dat ze zich heel hard amuseerden, en niet echt verwachtten dat het zou werken.
De slogan van Roadburn dit jaar is ‘redefining heaviness’. Hoe benaderen jullie deze slogan? Hoe zie je de rol van Liturgy op het festival?
Hunter: Ik ben geïnteresseerd in de relatie tussen metal en klassieke muziek. Het is een grens die moeilijk te verkennen is. Het is gevaarlijk en vaak nogal cringe. Ruimte vinden op de marges tussen metal en avant-garde klassieke muziek is hoe wij zware muziek herdefiniëren. Er is ook heel veel queerness op deze specifieke editie van het festival. Queerness wordt niet typisch geassocieerd met metal. Het kan wel en het deed het ook altijd al, maar toch niet echt. Het is vreemd om me zo thuis te voelen. Met mijn muziekcompositie en ideeën, ga ik er normaal gezien vanuit dat ik niet helemaal in de metalcommunity pas. In deze context pas ik wel. In de curatie worden bewuste keuzes gemaakt, gebaseerd op een culturele blend. Er zijn heel veel heel coole female fronted bands en queerartiesten. Ze zijn geaccepteerd en meer naar de voorgrond gebracht.
Tia: Ik dacht er nog niet eerder heel diep over na tot de panels waar Hunter deel van uitmaakte. Het voelt alsof ‘heaviness’ vanzelfsprekend is voor me. Het is de muziek die ik altijd al speelde. Ik ben een freelance muzikant, dus ik deed ook heel veel popmuziek en zat in een discoband. Een beetje vanalles, maar ik denk dat dat me net aantrekt. Ik heb deze muziek niet geschreven. Er is een gevoel van melodie en onschuldigheid of puurheid erin dat heel catchy en zachtjes is, maar tegelijkertijd is het ook ontzettend zware muziek. Ik denk dat het beiden tegelijk kan zijn en dat er geen onderscheid zou moeten zijn.
Hunter: Ik ben heel geïnteresseerd in muziek als een pad naar het heilige. Het brengen van muziek, drama en filosofie in deze nexus om een soort spirituele openbaring te creëren. Het is geen nieuw idee. Er zijn veel artiesten in de nieuwe romantiek die probeerden dat te doen, maar het voelt als heel veel werk om het te doen met hedendaagse talen. Op zijn minst vind ik het heel moeilijk. Ik wil dit soort combinatie van kunsten al jarenlang verwezenlijken, misschien wel tien of vijftien jaar. Het is pas bij het schrijven van Origin dat ik dit effectief heb kunnen doen. Ik gebruik ‘heaviness’ dus als een soort medium naar het goddelijke, maar ook naar het narratieve en het filosofische. Ik denk graag dat de film je doet nadenken.
Liturgy is duidelijk jouw project, Hunter. Maar toch zijn jullie een band. Hoe ervaren jullie deze wisselwerking?
Hunter: Ik schrijf de muziek. Op een manier is het mijn band. Het is een individueel proces. Ik schrijf de muziek en regel alles. De laatste paar jaren hebben we wel heel veel samen gespeeld en simpelweg veel tijd doorgebracht samen. Het is een groep met een moeilijk te definiëren dynamiek. We hebben de afgelopen jaren met deze line-up gespeeld. Tia en Leo waren op deze twee albums en we schreven en namen een ander album op. Een deel van het schrijven is beïnvloed door het samen spelen. Het past allemaal samen op een manier.
Tia: Het is een band met een duidelijke bandleider. Ik hou er van. Het is gemakkelijker op die manier, als je echt geëngageerd bent met de muziek. We hebben een fantastische dynamiek. Ik geniet er van.
Leo: Ik was fan van de band toen ik nog op school zat. Het is dus een ontzettende eer. Ik geniet heel hard van de muziek spelen. Dit is absoluut muziek geschreven door Hunter, maar we steken allemaal onszelf erin. In de accenten en performance. We proberen muzikale keuzes te maken, terwijl we de muziek zoveel mogelijk eren.
Hunter: Er is iets heel heiligs rondom virtuoze muziek spelen als een groep. We hebben hier nog niet veel over gepraat, maar het heeft een lange tijd geduurd om dit alles te leren, onthouden en verschillende manieren te vinden om deze muziek te definiëren. Het proces van geschreven muziek leren te spelen en te kennen is iets wat je met je hele ziel doet. En je speelt het samen met andere mensen. Dat is iets heel trippy. Ik denk dat er iets rondom deze muziek is dat het heel trippy maakt. Niemand weet wat wij weten. Of hoe deze muziek werkt.
Tia: (lacht) Ik dacht hier nooit eerder over na. Het voelt echt als een geheim. Er is een hele speelstijl hieromheen die ik nooit verkend zou hebben. Op dit moment is het heel specifiek en ik zeg niet dat ik de enige ben die het kan doen, maar op dit specifieke moment en plaats, misschien wel. Het kostte heel veel tijd en het is heel bijzonder dat het er is. Voor de eerste paar shows was het heel atletisch. In mijn diepste gedachten was ik niet zeker dat ik het zou kunnen. Ik dacht enkel ‘Alsjeblieft, iemand anders’. Met de tijd werd het beter en nu voelt het zelfs fysiek heel goed. (lacht uitbundig)
De twee albums zijn totaal verschillend qua insteek. Hoe bekijk je het concept van een album?
Hunter: Het leuke aan dat beide albums integraal werden gespeeld, is dat we ze in dezelfde sessie hebben opgenomen. Het zijn de eerste twee ook met Tia en Leo. Origin speelden we in 2018 al onder mijn eigen naam. Toen dat goed ging, besloot ik een ander Liturgy album te schrijven, terwijl ik niet eens wist of ik er nog wel onder die naam wou maken. H.A.Q.Q. is veel sneller geschreven en is, naar onze standaarden, simpelere muziek. Het zijn twee andere benaderingen. Origin benadert Liturgy vanuit de klassieke kant, H.A.Q.Q. vanuit de metalkant. Ze zijn natuurlijk beiden heel experimenteel.
Kan je ons al iets vertellen over het nieuwe album?
Hunter: We hebben enkel een heel episch nieuw album. Dat zal niemand verbazen.
(iedereen lacht)
Hunter: Ik weet niet goed wat ik nu meer kan vertellen. Het komt volgend jaar uit. Het is ons langste album tot nog toe. Dat is gedeeltelijk omdat we het tijdens de pandemie hebben samengesteld. We hadden meerdere repetities per week, die telkens een paar uur duurden. We staken er zoveel uren in omdat we gewoon de tijd hadden. Het zal lang en gecompliceerd zijn.
Leo: Het is massief.
Tia: Het is een geweldige tijdcapsuele naar wanneer we allemaal echt ‘in the zone’ waren.
Leo: Het is wij allemaal die keihard werken de hele tijd.
Hunter: Het is heel zorgvuldig gecomponeerde muziek. Ik kan moeilijk omschrijven wat het proces exact is.
Leo: Het kwam samen op dezelfde manier als de laatste twee. We leerden het materiaal. Het was heel intens om te leren. Het is een volledig gecomponeerde gigantische laserstraal gericht naar het hoofd.
Tina: Van alles wat ik ooit heb gespeeld, is dit het enige waarbij ik iedere en enkele noot weet en overal weet wat ik er doe. Ik heb het 100% neergeschreven.
Ik kijk er ontzettend hard naar uit. Wat zijn jullie plannen op het festival?
Leo: Ik zag net Lingua Ignota. Ze deed me huilen. In het najaar touren we met haar. En verder? Veel coole bands kijken.
Wil jij ook een traantje laten? Liturgy speelt samen met Lingua Ignota in de Botanique op donderdag 10 oktober. 93696 komt uit op 24 maart 2023.
