FLETCHER @ Vorst Nationaal: Entertainende groepstherapie

Het liefdesleven van Cari Elise Fletcher, ofwel FLETCHER, vormt voor heel wat fans de ultieme bron van entertainment. De discografie van de Amerikaanse lijkt namelijk zo uit haar persoonlijk dagboek te komen met verhalen over haar (gebroken) hart en ex-partners. Onlangs verscheen In Search Of The Antidote, haar tweede langspeler, waarop we niet alleen catchy popsongs te horen kregen, maar vooral een stevige portie drama. Hoewel we de dag van vandaag vooral geconfronteerd worden met de mediastorm rond Jojo Siwa, is het een andere spilfiguur uit de zogenaamde ‘gay pop’ die Vorst Nationaal van een fijne zondagavond mag voorzien.

‘Man, I feel like a woman’ klinkt het om klokslag acht uur waarna er enthousiast meegezongen wordt door de aanwezigen. Even later betreedt ARXX het podium om de FLETCHER -fans al even op te warmen. Dat doet het duo met schelle gitaarklanken en eenvoudige drumpatronen die ons al gauw naar onze oordoppen doen grijpen. De nogal platte tracks beloven weinig artistieke hoogvliegers en dus gaat de tijd tergend langzaam voorbij. ARXX blijkt zowaar als voornemen te hebben om zo veel mogelijk lawaai te maken, want dat is het enige wat we meekrijgen van de dertig minuten durende show. Onze aandacht weten de twee niet vast te houden met hun weinig interessante popliedjes waarop hier en daar met wat effectjes van een paar decennia terug geëxperimenteerd wordt. Ook een nogal schreeuwerige cover van “Believe” van Cher weet dat niet goed te maken. Dat de lat niet hoog ligt, zorgt ervoor dat onze verwachtingen voor FLETCHER meteen getemperd worden.

Met de nodige vertraging kan de avond dan echt van start gaan. De keeltjes goed gesmeerd, telefoons binnen handbereik en armen in de lucht: Brussel is klaar voor FLETCHER. We moeten echter nog wat meer geduld uitoefenen, want het zijn haar muzikanten die het startschot geven. Op de tonen van “Maybe I Am” maakt de Amerikaanse haar intrede en kan Camp Rock in real life beginnen. Voor zij die de tekst nog niet kennen, heeft het team gelukkig een projectie van de lyrics voorzien en dus is niet alleen de dansvloer geopend, maar kan er ook aan karaoke gedaan worden. Op “Sting” wordt echter al snel duidelijk dat de zaal voor moeilijkheden zorgt. Alles galmt lang na waardoor het geheel al gauw een chaotische indruk maakt. Wanneer FLETCHER een hoger vocaal register opzoekt, houden we ons hart vast en dat blijkt terecht.

Het schelle geluid kan de pret echter niet drukken, want de aanwezigen lijken de tijd van hun leven te hebben. Er wordt lustig gedanst, gezwaaid en in de handen geklapt, ofwel: Cari Fletcher heeft haar fans bijzonder goed in de hand. Vooraleer ze “Attached To You” inzet, worden even enkele huisregels overlopen. Kort samengevat wil FLETCHER dat we onszelf zijn en genieten van de avond. Dat valt niet in dovemansoren, want elke song wordt luidkeels meegezongen. Tussendoor neemt ze uitgebreid de tijd om bordjes van fans te lezen, schaar-steen-papier te spelen of de camera zelf in de hand te nemen. Daarmee toont de Amerikaanse aan dat er eerder ingezet wordt op entertainment dan op muzikale kwaliteit, wat vooral een plezante avond als gevolg heeft.

Wie op zoek is naar een hoogstaand, virtuoos concert, is in Vorst Nationaal niet aan het juiste adres. “Shh… Don’t Say It” wordt door de lastige akoestiek van de zaal een grijze mengelmoes waarin vooral de bassen overeind blijven. Even later doet FLETCHER een poging de Camp Rock-sfeer terug te brengen en hoewel “Guess We Lied” niet meteen het rockconcert van je dromen oplevert, amuseren we ons bijzonder goed. Daarmee geven we ook toe dat we onze strenge maatstaf opzij gelegd hebben en de show als een soort totaalervaring gaan benaderen zijn.

Een nogal onverwachte pauze in de show haalt het tempo er enigszins uit, maar met “Joyride” bouwt FLETCHER rustig aan deel twee van de avond. In een meer akoestische setting en vanop de brug, brengt ze een intieme versie van de song, waardoor ze al gauw op een zee van lichtjes kan rekenen. Ook “Crush” gaat diezelfde tour op en daarmee toont de Amerikaanse dat ze wel degelijk kan zingen. Na een lang intermezzo waarbij de borsten van een fan gesigneerd worden door de Amerikaanse, wordt de eindmeet ingezet. “Undrunk” zorgt nog even voor veel lawaai, waarna “Lead Me On” en “Eras Of Us” tot de ultieme meezingers van de avond gerekend kunnen worden. Onder luid applaus duikt FLETCHER plots midden in de zaal op om “Doing Better” te spelen, maar een ‘human mic stand’ zoals we op sociale media al konden zien van vorige concerten was er helaas niet in Brussel.

In Vorst Nationaal zorgde FLETCHER voor een entertainende show zonder echte hoogtepunten. Niet voor het eerst ondervinden we dat het geluid niet optimaal is in de bunker en dat speelt de Amerikaanse duidelijk parten. Bij momenten blijven we op onze honger zitten en raken we het noorden kwijt in de zee van klanken. We noteren alvast dat ze volgende keer beter twee avonden de Ancienne Belgique kan aandoen. Zo kan ze niet alleen een kwalitatievere sound afleveren, maar wellicht ook het bordje uitverkocht bovenhalen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Maybe I Am
Sting
Serial Heartbreaker
Attached to You
Pretending
Ego Talking
Shh…Don’t Say It
If I Hater You
girls girls girls
Guess We Lied…
Bitter
Joyride
Crush
All Love
Undrunk
Lead Me On
Eras of Us
Antidote