Paul Jacobs – 185 on the Corner
Wat Paul Jacobs voor elkaar krijgt op een ep’tje van vier nummertjes, daar hebben anderen een gans album voor nodig. De wiegende psychedelica die de Canadees al sinds 2013 produceert, neemt op 185 On The Corner een uitzonderlijk weemoedige en ambachtelijke vorm aan. Alles aan het plaatje klinkt erg organisch, geruststellend en dichtbij. Als huisgekweekte groentjes, maar dan met het effect van een magic mushroom. “The Tree Outside My House” is het nummer dat je absoluut gehoord moet hebben!
PLAY DEAD – Mug Cake
Oi! Britse punk zal altijd zijn weg naar onze eindejaarslijstjes vinden, zolang het van de klasse is van PLAY DEAD’s Mug Cake. Zoals het een oerdegelijk punkplaatje betaamt, zijn de nummers kort, weinig serieus, en beenhard. “Barbershop” is mogelijk het beste garagepunknummer van het jaar, en de pletwalsriff van “Company Car” zou zelfs de plooien binnen Vivaldi glad kunnen strijken. Bij elke luisterbeurt proef je het zweet en ruik je het rondspattend bier. Dan weet je dat het goed is!
Sevdaliza – Raving Dahlia
Sevdaliza moet zich als artiest helemaal niet meer bewijzen. Haar album Shabrang strandde in 2020 net buiten de top tien in onze albumlijst en ook haar verrassende ep Raving Dahlia passeerde dit jaar niet onopgemerkt doordat ze haar muzikale accenten wat verlegde. Met “High Alone” en “The Great Hope Design” leverde ze twee van haar beste nummers uit haar carrière af en toont ze dat ze het experimenteren niet schuwt. Op Raving Dahlia zoekt ze naar een balans tussen pakkende boodschappen en ijzersterke producties, waardoor ze op beide vlakken weet te overtuigen. Sevdaliza is niet voor niets een van de boeiendste artiesten uit Nederland en weet ook internationaal de toon te zetten.
Sofía Valdés – In Bloom
Ondanks dat we haar al een tijdje een mooie toekomst voorspellen, blijft Sofía Valdés vooralsnog een beetje onder het oppervlak schipperen. Ook dit jaar bleek dat volledig onterecht, want met In Bloom leverde de Panamese wederom een sterke ep af. De zangeres lijkt tegenwoordig nog dromeriger uit de hoek te komen, waardoor er haast ongewild een tikkeltje melancholie in het geheel sluipt. “I Hate The Beatles” neigt op die manier een beetje naar Lana Del Rey, terwijl de titeltrack de temperatuur laat stijgen met zijn zwoele en zomerse instrumentatie. De constante in het geheel blijft weliswaar de stem van Valdés, die zoals steeds zeemzoet door onze gehoorkanalen danst. In Bloom is met andere woorden de perfecte ep om op zondagmiddag bij weg te dromen.
SOURDOUGH – Outlet
SOURDOUGH is niet enkel een soort van brood, maar ook een geweldige punkband uit Bedfordshire. Met Outlet heeft de band dit jaar een eerste ep uitgebracht en van begin tot eind hoor je de furieuze sound van drietal tot in het diepst van je ribben. Opener “Ragged Trousered Opinionist” heeft meteen de agressie die je nodig hebt om meegesleept te worden; het neigt zelfs wat naar metal. De volgende drie nummers doen gewoon hetzelfde, maar dan op een meer gedurfde manier. Zonder veel tierlantijntjes heeft SOURDOUGH met Outlet een straf visitekaartje afgeleverd. Het bevat alles wat je nodig hebt: gitaarsolo’s, lekkere riffs en natuurlijk de agressie om iemand mee te krijgen.
Sworn Virgins – Strangers Hands
Als de gebroeders Dewaele je onder hun vleugels nemen bij DEEWEE, dan weet je dat je goed bezig bent. Londenaren Quinn Whalley en Clams Baker zetten afgelopen jaar dan ook een eerste kers op hun taart in de vorm van Strangers Hands, een uitstekende ep voor iedereen die fan is van elektronica, disco en alles wat daarbij komt kijken. Van het aanstekelijke “The Male Man” tot het vettige “Searchin for Hiro“; de kortspeler van het duo mag dan wel maar vier nummers tellen, met een gemiddelde duur die boven de zes minuten afklokt is er toch meer dan genoeg tijd en ruimte om je volledig te laten gaan. Lichten uit, zonnebril op en dansen tot het zweet over je rug druipt. En met een naam als Sworn Virgins, lijkt dat daarbovenop zelfs een vanzelfsprekendheid!
The Lotts – Ice Cold
Simpele garagerock is soms de meest fijne garagerock en dus mocht The Lotts niet ontbreken in dit lijstje. Met aanstekelijke gitaarlijnen, catchy refreintjes en natuurlijk een dosis energie heeft de band alles wat namen als The Murlocs, Ty Segall en Black Lips ook hebben, alleen klinkt het hier allemaal frisser. Je zou dus denken dat The Lotts uit Californië komt, maar eigenlijk zijn ze gewoon rechtstreeks van Warrington in het Verenigd Koninkrijk afkomstig. Op hun derde ep Ice Cold gaat de band verder waar ze eindigde ,en dat met heel wat sterke liedjes. Opener “You Need It” is het enige nummer met meer dan duizend streams op Spotify, vooral door zijn aanstekelijke energie, maar “Punching Bag” moet hiervoor niet onderdoen. “Get On Up” bevat dan weer wat meer bluesy rock-‘n-roll-invloeden en op die manier kan je The Lotts altijd beluisteren in een nostalgische sixtiesmood.
Tramhaus – Rotterdam
Het is ondertussen geen geheim meer dat er bij onze Noorderburen veel muzikaal talent rondloopt. Een van onze favoriete Nederlandse acts van het moment is Tramhaus. De Rotterdammers weten met hun harde punksongs op een geslaagde, boeiende wijze kritiek te leveren op de huidige maatschappij, zoals ze op dit toepasselijk getitelde ep Rotterdam bewijzen. Het is een chaotisch, ruig en ongepolijst op een manier waar het lef simpelweg van afspat. De ep telt wellicht maar vier nummers, maar stuk voor stuk zijn het verdomd goede songs die het potentieel van Tramhaus dubbel en dwars bewijzen. In onze ogen mocht Rotterdam dus vanzelfsprekend niet ontbreken op deze lijst!
Yb. – Blackphemy
Soms volstaat een nummer om de aandacht van heel wat belangrijke mensen in de muzieksector te trekken. Voor de Australiër Yb. was dat “Sandra”, een single die klein begint en groot weet te eindigen. De eclectische sound van zijn ‘doorbraaknummer’ trekt hij op zijn eerste ep Blackphemy gewoon door en dat leverde nog een aantal fijne parels op. Wat opvalt is dat de liedjes een enorm coherent geheel vormen, waarin hij heel wat verschillende emoties heeft kunnen verwerken. Van openingstrack “Blackphemy” tot het breekbare “Sleeping With Me”; Yb. laat ons van al zijn facetten proeven en genieten. Benieuwd wanneer ook Europa en de Verenigde Staten over stag gaan, maar dat is, als hij zo verder werkt, slechts een kwestie van tijd.
Youth Sector – Adult Contemporary
Weinig ep’s knalden het voorbije jaar zo complexloos rechtdoor als Adult Contemporary van Youth Sector. Het vijftal uit Brighton zweert enige gelijkenis met Parquet Courts niet af, maar serveert haar postpunk wel op de meest catchy manier. “Self Exile” is een adrenalineshot voor een moeilijke maandachtochtend en “Is Blood” veegt prompt doch vrolijk de vloer aan met het Britse nationalisme. De groep brengt haar serieuze boodschappen op een geflipte manier. Adult Contemporary is al bijna een jaar oud, maar de postpunk van Youth Sector blijft ook rond de feestdagen okselfris klinken.
Uit al deze ep’s kozen we overigens onze favoriete nummers, en die goten we allemaal in een Spotify afspeellijst. Zo kan je des te meer genieten van al deze kortspelers!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Lucas Palmans, Pieter Wilms, Simon Meyer-Horn, Maxim Meyer-Horn, Renaat Senechal, Leni Sonck, Stephanie van Tol, Brent Galle, Jordy Vermote, Jan Kurvers, Jonas Rombout, Elisa Cogneau en Jan Surquin.
