Lola Young – After Midnight
Wij zijn fan van conceptalbums, zeker als ze dan nog eens worden ingezongen door een van de meest getalenteerde ontdekkingen van 2021. De twintigjarige Lola Young uit Londen bokste op After Midnight een ep in elkaar die met elk nummer een uurtje verder een slapeloze nacht in duikt. Dat boksen mag je gerust letterlijk nemen, want van “After Midnight (1AM)” tot “Pill or a Lullaby (4AM till sunrise)” confronteert Lola al haar demonen. Dit doet ze met wat piano en bovenal een ongelofelijke klok van een stem, waardoor ze wat doet denken aan Adele, maar dit is wel degelijk van een totaal ander kaliber.
The Lounge Society – Silk For The Starving
We kunnen The Lounge Society toch wel een van de revelaties van het afgelopen jaar noemen. Dat heeft de band vooral te danken aan een geweldige ep die hen meteen heel wat media-aandacht opleverde. Echt touren zat er door dit vreemde jaar nog niet in, maar we zijn er zeker van dat als de band eenmaal voet aan wal zet in dit land, het sowieso alleen maar harder zal gaan met de groep. Via Speedy Wunderground bracht The Lounge Society Silk For The Starving uit dat aantoont wat voor band het is. Dat is enerzijds doordachte groovy postpunk op opener “Burn The Heather” en tweede nummer “Television”, meer intense postpunk op “Cain’s Heresy” zoals ze dat ook bij shame doen en natuurlijk ook een furieuze naar punk neigende afsluiter op “Valley Bottom Fever”. Zo zie je maar dat je ook in vier nummers heel wat kunt doen om mensen met verstomming te slaan.
Lucinda Chua – Antidotes 2
De Britse muzikante en producer Lucinda Chua kenden we al van haar chamberpop-project Felix en haar samenwerkingen met niemand minder dan FKA twigs. Intiemer zijn haar twee ep’s, Antidotes 1 en Antidotes 2, waarvan we die tweede dit jaar mochten ontdekken. Ze combineert er zang en intieme teksten, looppedaaltjes, cello en piano tot minimale doch heel voelbare ambient singer-songwriternummers. Haar sfeer is enorm kenmerkend, de opbouw in de kortspeler toont exact hoe die hoort: Prachtnummer “Untill I Fall” loopt zonder problemen over in “Avalanches”, onze twee favoriete liedjes op het ep. We kunnen eigenlijk niets slechts zeggen over dit project, dus moedigen we graag gewoon aan tot luisteren!
Mandrake Handshake – Shake the Hand That Feeds You
Met net iets meer dan twintig minuten heeft Mandrake Handshake uit Oxford voor zijn eerste ep meteen gekozen voor een lijvig plaatje. Er staan slechts vier nummers op deze ep, maar met twee nummers boven de zes minuten en eentje dicht tegen de vijf, zit er wel wat lengte in. Dat komt de songs ook ten goede. Zo is opener “Mandragora” een funky song die slechts na anderhalve minuut echt in gang schiet. Het begin is dan weer tamelijk mysterieus en experimenteel, wat een bepaalde spanning in het geheel brengt. Een atypische song op de plaat is “Gonkulater”, omdat het een echte single is die meteen van wal schiet en ons erg trippy naar de jaren 60 brengt. Toch is het afsluiter “Monolith” die van deze ep iets memorabels maakt. De sitar, de vele percussie en de gitaar zorgen voor een vol geluid en Mandrake Handshake doet met zijn tien iets epischs wat we nog niet vaak hoorden. De band heeft nog steeds bakken aan potentieel en op een langspeler zien we dit ook wel goed komen.
Meaningful Stone – COBALT
Van Zuid-Koreaanse muziek krijgen wij voornamelijk K-pop te horen, maar dit is uiteraard niet het enige genre dat dit land voortbrengt. Meaningful Stone, bijvoorbeeld, is een band die barst van het gitaarwerk. Een beetje psychedelia en een beetje shoegaze, het smelt allemaal perfect samen op deze korte ep. Op nog geen twintig minuten schotelt de zangeres ons vijf toffe nummers voor die al snel blijven hangen en een heel andere kant laten zien van Meaningful Stone dan we gewoon zijn van debuutalbum A Call from My Dream.
Nag – QUATSCH
Er zijn nog zekerheden in het leven. Naast Marc Van Ranst die een V-hals trui draagt is er Nag die hiphop van de bovenste plank brengt. Het concept van QUATSCH is simpel: elke track een andere producer, en twee muzikale gasten: Pasi en Zwangere Guy, die op twee nummers Nag lyricaal vergezellen. De Antwerpenaar blijft succesvol dezelfde soep uitscheppen, elke keer wat meer gepeperd. Ingrediënten daarvan zijn scherpe teksten, soms vol humor, soms doodserieus (en alles daartussen) met opgewekte, simpele beats. Of zoals Zwangere Guy het zei in zijn show in de Ancienne Belgique: ‘Er is maar één burgemeester van Antwerpen, en dat is Nag.’
Nice Biscuit – Create Simulate
Dat ze in Australië de beste psychedelische muziek maken, hoeven we je niet meer te vertellen. De volgende die wel eens kans maakt op internationaal succes is Nice Biscuit. De band bestaat uit vijf leden, waarvan twee vrouwen en drie mannen. Momenteel opereren ze vanuit Brisbane en daar brachten ze dit jaar maar liefst twee ep’s uit. Beide plaatjes waren heel sterk, want Passing Over haalde het nipt niet van deze Create Simulate. We vinden het dan ook toffer als ep’s iets langer duren dan vier nummers en op deze ep haalt Nice Biscuit alles uit de kast. We horen heerlijke psychedelische intermezzo’s, maar waar we vooral van genieten zijn riffs en een ferme dosis fuzz. Met al deze ingrediënten en het feit dat ook King Gizzard fan is, weten we dat Nice Biscuit binnenkort zelfs een heuse bruidstaart zal mogen aansnijden.
Noa Lee – Noa Lee
We mogen ons bij Dansende Beren al een aantal jaar tot Noa Lees grootste fans rekenen, al was die status tot voor dit jaar slechts gebaseerd op enkele geweldige singles. Pas in 2021 liet de groep rond songschrijfster en pianiste Nina Kortekaas eindelijk een ep op de wereld los. Noa Lee was alles waar we op hoopten en nog meer, met als enige echte minpunt dat er maar vijf nummers op te vinden zijn. De jazzy energie van livesets vertaalt zich in het euforische “Carried Away”, terwijl “Your Song” en “Dance” erin slagen om onregelmatige maatsoorten onweerstaanbaar catchy te maken. Achter de knoppen zat overigens Pieterjan Coppejans, partner in muziek én liefde van Eefje de Visser. We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: deze band gaat een prachtige toekomst tegemoet.
Paris Texas – BOY ANONYMOUS
Uit het niets verscheen Paris Texas begin dit jaar aan de hiphophorizon. Het duo uit Compton liet ons op “HEAVY METAL” meteen kennis maken met zijn scheurende, industriële beats waar een stevige gitaar nooit veraf is. Die rauwe stijl is logischerwijs de rode draad op hun debuut-ep BOY ANONYMOUS, die we half mei mochten verwelkomen. Naast voorproefjes “HEAVY METAL”, “FORCE OF HABIT” en “SITUATIONS” kregen we nog vijf nieuwe nummers van het duo. Tekstueel zijn Louie Pastel en Felix geen nieuwe goden in de rapwereld, maar de beats en donkere sfeer die gecreëerd worden op BOY ANONYMOUS zijn wel van hoog niveau en doen denken aan een mix tussen Injury Reserve en BROCKHAMPTON.
Pigeon – Yagana
In onze lijst met beste albums kon je al enkele leden van deze Pigeon terugvinden, maar niet onder deze gedaante. Pigeon is namelijk een band met leden van Sault en Michael Kiwanuka, met zanger Falle Nioke als speerpunt. Eerste single “Yagana” overtuigde ons zo hard dat die ep sowieso al een klassieker werd. Ook de andere drie nummers op het plaatje zijn niet mis. Zo toont de band je op afsluiter “War (Jam)” hoe ze ontstond met een jam die heel lang duurt en zijn de andere twee liedjes iets zwoeler en wordt er meer nadruk gelegd op de roots van de band. Die ligt in de Afrikaanse sferen en dat geeft deze Yagana zijn zuiders temperament. Heel fijn voor als je het eens wat kouder hebt.
Lees verder op de volgende pagina!
