Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos hoog. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daar een oplossing voor ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Albums die de voorbije maanden uitkwamen, maar we nog niet recenseerden, worden hier in één alinea samengevat. Deze editie is alweer de vijfde van 2021.
L’objectif – Have It Your Way (★★★★)
L’objectif kwam enkele maanden geleden met het fantastische “Drive in Mind” langs de grote postpunkpoort binnen en maakte enorm veel indruk, zeker gezien hun prille leeftijd. Volgende singles “Burn Me Out” en “Do It Again” pakten het wat zachter aan en leunden vooral aan bij de typische indierock, maar boetten allerminst in aan kwaliteit. De andere nummers halen niet volledig het niveau van die tracks, maar de lat lag dan ook wel al erg hoog, zeker voor kerels van zeventien à achttien jaar. Dit is met andere woorden een uitermate sterke debuut-ep die het beste van de postpunk en indierock samenvoegt in achttien heerlijke minuten. De toekomst van het genre is bij deze dus verzekerd.
Hallan – Reporting Live From The Living Room Floor (★★★★)
Hallan is een van die bands die heel sterke muziek maakt, maar daar relatief weinig erkenning voor krijgt. “Orwell’s Idyllic Future” combineerde bijvoorbeeld een dystopische realiteit met een snoeiharde, donkere postpunksong, terwijl “Reruns” zelfs in de woonkamer spontaan een moshpit kan doen ontstaan. De invloeden van bands als IDLES en Fontaines D.C. zijn niet ver zoek, maar Hallan combineert die op zo’n krachtige manier dat we die met plezier over het hoofd zien. Reporting Live From The Living Room Floor is voorlopig een van de beste gitaardebuten die we dit jaar al te horen kregen, dus kunnen we enkel hopen dat Hallan er ook mee kan doorbreken.
Yves Tumor – The Asymptotical World EP (★★★★)
Yves Tumor is op zijn zachtst gezegd een geval apart, en als hij zijn gitaar en knoppenkast nog eens bovenhaalt voor een muzikaal tussendoortje zoals deze ep, dan mag je je aan kwaliteit verwachten. The Asymptotical World EP is niet zo waterdicht of out-of-the-box als het fantastische Heaven To A Tortured Mind van vorig jaar. Maar ook David Bowie en Prince, waarmee Tumor met reden zo vaak wordt vergeleken, hadden hun minder experimentele periodes. Niets overstijgt het nummer “Jackie”, waarmee de ep begint (altijd gevaarlijk voor dit soort projectjes,) maar voor de rest zijn dit achttien minuten aan catchy en eigenwijze neopsychedelia.
Aborted – ManiaCult (★★★)
Aborted is ongetwijfeld de grootste deathmetalband van Belgische bodem. Met ManiaCult is de Waregemse zanger Sven De Caluwé intussen aan zijn elfde album toe. De eerste single “Verderf” is een sterk begin, een atmosferische, onheilspellende opbouw trekt je mee in het album. Hierna heeft Aborted het wat moeilijker om interessant te blijven. Hoewel “ManiaCult”, “Impetus Odi” en “Drag Me To Hell” op zich zeer goede singles zijn, is een gebrek aan diversiteit de grote boosdoener. “Portal To Vacuity” daarentegen brengt meer tempowisseling en variatie in de vocalen. Ook “Verbolgen” zorgt met gothic piano voor een nodige pauze tussen de blastbeats. ManiaCult is niet het album waarop Aborted zich heruitvindt, maar door enkele sterke singles stelt de band zeker niet teleur.
ella jane – THIS IS NOT WHAT IT LOOKS LIKE! (★★★½)
Onder het goedkeurende oog van FADER, het label van alternatieve sterren als Clairo en Slayyyter, bracht de piepjonge ella jane haar debuut-ep THIS IS NOT WHAT IT LOOKS LIKE! uit. Daarop brengt ze folk, soul en indiepop onder eenzelfde dak en dat doet ze verrassend veelzijdig. In de zeven nummers zit duidelijk een rode draad, maar die krijgt door subtiele sfeerveranderingen niet de bovenhand. De muziek van ella jane is misschien niet bijzonder vernieuwend, maar het eindproduct is een zeer geslaagde collectie nummers waarvan “nothing else i could do” en “Thief” het meest opvallen.
Rushes – Glowchild (★★★★)
De Ierse muziekindustrie is er eentje die internationaal niet meer al te vaak grote artiesten naar voren brengt. Rushes is echter een artiest die alles in huis heeft om de volgende nationale trots te worden. Op zijn debuutalbum Glowchild gaat hij dieper in op alles wat hem bezighoudt en dat levert een puik eindresultaat op. Nummers als “Blue Ghost” of “Space” tonen de veelzijdigheid van zijn artistieke spectrum en benadrukken zijn melodische creativiteit. De gelaagdheid van de nummers en de verschillende songstructuren zorgen voor een ronduit boeiende luisterervaring, die steeds interessanter wordt hoe meer je ernaar luistert.
Baby Queen – The Yearbook (★★★½)
Dankzij Baby Queen waait er al een tijdje een frisse wind doorheen de Britse popscene. De jonge zangeres stampte tijdens de coronacrisis haar muzikale project uit de grond en speelde afgelopen zomer op zowat elk noemenswaardig festival. Na haar debuut-ep Medicine kwam ze onlangs met een splinternieuwe mixtape op de proppen. In The Yearbook trekt ze de lijn die haar eigenheid definieert eigenlijk gewoon door, door op elk nummer een ander stukje van haar persoonlijkheid naar voren te schuiven, inclusief alle gebreken. Daarin schuilt de kracht van Baby Queen: ze heeft een geheel eigen vorm van muziek maken gevonden, waarin ze op een donkere en ironische manier lacht met alle persoonlijke problemen. Zo heeft ze het over donkere gedachten, liefdesverdriet, het niet passen in het totaalplaatje en je dromen najagen, telkens begeleid door een aanstekelijke beat. Het is oke om te zijn wie je bent, en dat idee zet Baby Queen nogmaals in de verf in The Yearbook.
illuminati hotties – Let Me Do One More (★★★★)
Tenderpunk, zo omschrijft illuminati hotties haar eigen stijl. Die beschrijving blijkt helemaal ook te kloppen op Let Me Do One More, het derde album van de band die door bezielster Sarah Tudzin werd samengesteld. illuminati hotties brengt op die plaat namelijk de warrige sound en vettige gitaren die we kennen van bij andere punkers, maar voegt daar dromerige elementen aan toe die je niet afstoten, maar net binnentrekken. Het resultaat is een album dat telkens weer de aandacht opeist wanneer je dreigt weg te zwijmelen. Van het prachtig zachte “The Sway” tot het extatische “MMMOOOAAAAAYAYA”, wij laten ons graag meesleuren door illuminati hotties en hopen alvast op ‘one more’.
ITZY – Crazy in Love (★★★½)
Qua leeftijd zijn de vrouwen van ITZY dan wel jonkies, maar op muzikaal vlak hebben Yeji, Lia, Ryujin, Chaeryeong and Yuna zich al lang bewezen in de k-popindustrie. Op vijf ep’s lieten ze al horen dat zij dé vrouwengroep van JYP Entertainment zijn, dus het was hoog tijd om een debuutalbum uit te brengen. We weten wel niet of we hier van een volledig album kunnen spreken. Negen nummers zijn nieuw, het tiende is een Engelse vertaling van de leadsingle, en de overige zes nummers zijn instrumentals van oudere muziek. Beetje flauw, maar de eerste negen tracks zijn wel ongelofelijk sterk en catchy, met “SWIPE” als hoogtepunt.
Tommy Genesis – goldilocks x (★½)
Artiesten verdienen vaak een tweede kans. Toen Tommy Genesis dan ook nogal zwak uit de hoek kwam met haar debuut World Vision, keken we uit naar het vervolg. Tommy Genesis was nog steeds aan de magere kant, maar wist wel de aandacht te trekken van Charli XCX en leverde een toffe remix op. Op haar nieuwste album goldilocks x lijkt Tommy daarentegen de pedalen volledig kwijt te zijn. Waar de tekst niet cringe is, is de muziek slecht geproducet. Waar de beats nog catchy zijn, zingt Tommy zo vals als een kat. Dit album heeft letterlijk niets te bieden, behalve dat het dient als een slecht voorbeeld.
TRAMP STAMPS – WE GOT DRUNK AND MADE AN EP (★)
De titel van deze ep vat alles samen: cringe, geforceerd en schreeuwerig. TRAMP STAMPS is een Amerikaanse ‘punk’-band die ongeveer evenveel punkattitude heeft als een doorsnee schlagerartiest. De groep zet volledig in op (afschuwelijke) autotune en seksistische, beledigende teksten, maar klinkt tegelijkertijd toch enorm afgelikt, alsof er heel wat meer moeite is gekropen in hun muziek dan hun DIY-attitude laat uitschijnen. Deze ep duurt maar zeventien minuten, maar je loopt er evenveel gehoorschade mee op als na een gehele festivalzomer. Op festivals kan je je tenminste nog amuseren en dat gaat niet tijdens het beluisteren van TRAMP STAMPS.
Amo – Chimera (★★★½)
Het is intussen bijna twee jaar geleden dat Amo haar debuutsingle uitbracht. De Gentse studeert aan het KASK en bracht onlangs haar eerste ep uit. Net iets meer dan een half uur worden we getrakteerd op zeven uiteenlopende nummers die aan elkaar worden gelijmd door de meeslepende zang van Anke Thomassen. Op “Incubus” duiken er aanstekelijke baslijnen op en “The Oaktree” laat zich kenmerken door een fantastische opbouw. Vrijwel elk lied onderscheidt zich op een duidelijke manier van de rest en keer op keer toont Amo een stukje meer van zichzelf en haar talent. Dit muziekproject van eigen bodem is er eentje om in het oog te houden.
Ducks Ltd. – Modern Fiction (★★★★)
Ducks Ltd. brengt hun tweede plaat uit op enkele maanden tijd. In mei kwam Get Bleak uit, nu kunnen we alweer genieten van nieuwe muziek op Modern Fiction. De band uit Ontario weet hoe softrock moet klinken en pleziert daarmee elke indierocker in hart en nieren. Met leuke zangharmonieën en gitaarakkoorden waarbij je moeilijk blijft stilzitten, brengt dit album een lach op het gezicht van ieder die houdt van dit genre. Het is in zijn geheel een degelijk, leuk en goed luisterbaar album, met enkele absolute hoogvliegers, waaronder “18 Cigarettes” of “Under the Rolling Moon”. Je hoort zeer duidelijk dat Ducks Ltd. hard werkt en dat de band weet waar hij naartoe wilt. Soms is dat gewoon meer dan genoeg.
Papangu – Holoceno (★★★★)
2021 is niet het allerbeste jaar voor metal. Memorabele metalreleases zijn schaars. Wanneer dan plots het Braziliaanse Papangu daar met een ijzersterk debuutalbum verschijnt, moeten we deze stelling toch herzien. Hun combinatie van zware metal met minstens even zware jazz ondersteunt het ecologische verhaal over een Braziliaanse bandiet op hun debuut Holoceno. Ondanks zijn diverse invloeden (Mastodon, Magma, progressieve rock, black metal, jazz en veel meer), is het meest opvallende het constant voortstuwende karakter. Net zoals Slift dit vorig jaar kon op hun gevierde UMMON, blijft de monsterlijke ritmesectie alsmaar gaan. Wanneer daarover dan plots dreigende saxofonen verschijnen, verliezen we ons volledig in dit geweldige debuut.
Kullnes – Insularism (★★★★½)
De donkere, lawaaierige shoegaze van cultband Have a Nice Life liet een diepe indruk na op het internet. De lo-fi tristesse en bevredigende klankexplosies van de band werden door vele jonge muzikanten opgepikt als inspiratie, zoals Rate Your Music-hype Parannoul. Zo ook is Kullnes, het slaapkamerproject van de jonge Schot James Mickel, een bron van emotionele intensiteit. Met slechts één nummer boven de duizend luisteraars is Kullnes een waar verborgen pareltje. De nummers worden gekenmerkt door meanderende gitaarlijntjes, glitchy noise, de gebroken, maar hartverwarmende stem van Mickel en een sterk gevoel voor dynamiek. Wanneer de nummers namelijk openbarsten, doen ze dat met een ongekende stroomversnelling. De klankmuren in hoogtepunten “The World Is Not Afraid of You” en “Talk About” kunnen zo naast Have a Nice Life-klassieker “Earthmover” staan.
LUMP – Animal (★★★★)
LUMP is de uitlaatklep van twee geweldige muzikanten: breekbare folkzangeres Laura Marling en betoverende laagjeslegger Mike Lindsay. Het vorig jaar verschenen Song for Our Daughter was Marling op haar best: rust, weemoed en een sterk observatievermogen. Na drie jaar stilte was het echter tijd voor een verderzetting van popproject LUMP, dat Marling in een heel ander gedaante toont. De rode draad doorheen Animal is de ambiguïteit van de natuur als enerzijds fabelachtig en anderzijds heel reëel. Dit weerklinkt ook in de productie: prachtige melodieën worden verweven met zowel sprookjesachtige ambient als catchy pop. De aangename baslijn op “Climb Every Wall” is het perfecte voorbeeld van hoe LUMP tegelijkertijd werelds en buitenwerelds klinkt.
Lola Young – After Midnight (★★★★½)
De twintigjarige Lola Young uit Londen blijft ons verbazen met haar klok van een stem en oprechte teksten. After Midnight, haar ep van deze zomer, vormt een concept dat elk nummer een uurtje verder in een slapeloze nacht weergeeft. We starten om één uur ’s nachts, om te eindigen om vier uur in de ochtend. Elk nummer op de ep is pakkend, met “Pill or a Lullaby (4AM till sunrise)” als ongelofelijk ontroerend slotakkoord. Lola heeft duidelijk talloze demonen om mee af te rekenen, wat ze in vier korte nummers voor elkaar brengt. Nog maar zelden stonden we zo versteld als van dit korte, maar o zo krachtige project.
Bnny – Everything (★★★½)
Debuutplaat Everything van Bnny toont hoe Jess Viscius de dood van haar partner verwerkte en dat doet ze op een erg mooie en dromerige manier. De zangeres wordt bijgestaan door vier bandleden en samen brengen ze toegankelijke en eerlijke dreampop. Nergens gaat de band zo ver dat ze choqueert, maar ook nergens gaat de band over de schreef waardoor je niet verder wilt luisteren. Toch is Everything vooral een plaat die je liever eens gezellig op de achtergrond afspeelt terwijl je rustig aan het werk bent, en geen meesterwerk. Dat is ook lastig in het genre waarin Bnny werkt, maar toch slaagt ze er in om nu en dan heel catchy te klinken (denk maar aan “Time Walk”) en net daardoor krijgt ze van ons een 3,5. We blijven dus wel nog steeds benieuwd naar wat ze allemaal nog in petto heeft voor ons.
gloo – How Not to Be Happy (★★★★)
Gloo is ondertussen toe aan een tweede plaat. De groep is nog steeds niet bekend bij het grote publiek en dat zou in de jaren negentig volledig anders geweest zijn. De Britten uit Littlehampton brengen namelijk vuile grungepop vol met catchy hooks en heerlijke refreinen die je zo wilt meebrullen. Alleen al het openingstrio “I Can’t Hear Myself Think”, “Ride” en “Work So Hard” doen ons goesting krijgen om al onze kleren uit te spelen, bier over ons lichaam te gieten en alles mee te brullen. De band heeft namelijk het talent om heel simpele poppunkliedjes te schrijven die enerzijds over alledaagse dingen gaan en anderzijds ook gewoon lekker binnenkomen. Dat de plaat hierdoor eigenlijk door veel te veel mensen, waaronder ook wij, over het hoofd werd gezien, is spijtig. Live moet gloo gewoon een statement maken en alles kapot knallen, de nummers hebben ze er alvast voor!
W. H. Lung – Vanities (★★★★)
W. H. Lung is een ambetante naam om te typen omdat je telkens een spatie na het puntje moet laten, dat is ook meteen het enige wat irritant is aan de band uit Manchester. De band bracht in 2019 het geweldige Incidental Music uit en komt nu met het misschien wel nog geweldigere Vanities. Slechts negen nummers lang, maar er gebeurt zoveel dat je niet weet waar eerst luisteren. De nieuwe richting van de band gaat meer naar de dansmuziek en dat horen we erg graag. Tegenwoordig doet de groep dan ook denken aan een mix van Hot Chip en LCD Soundsystem en als W. H. Lung die lijn doortrekt, zien we ze binnen de kortste keren op de grootste podia. Opener “Calm Down” is nog een schuchter opbouwende track. Single “Gd Tym” mag dan een moeilijke titel hebben, het nummer is heerlijk dansbaar en vooral rijk in zijn instrumentatie. We kunnen zo iedere track gaan analyseren, maar Vanities moet je vooral beleven en wees zeker niet bang om af en toe eens je dansschoenen aan te trekken.
Sleigh Bells – Texis (★★★½)
Sleigh Bells heeft zijn stevige chaotische gitaren teruggevonden. Dat is toch iets wat we vooral onthouden na Texis te beluisteren. Toch is het nog steeds geen terugkeer naar sterkte, maar is het zeker ook niet het zwakste werk van Sleigh Bells. De band brengt een mix van bombast en melodie en giet er nog tientallen extra sausjes op, zodat je brein volledig de weg kwijt is. Op Threats werkte dat heel goed, op Texis is het allemaal wat te voorspelbaar geworden. Maar aan de andere kant is het ook wel cool dat een band als Sleigh Bells nog steeds weet hoe ze zo’n nummers moeten maken. Opener “SWEET75” zet al meteen de toon voor de rest van de plaat, een luide rocksong waarbij de riffs plots volledig knallen en de muziek vooral heel luid klinkt. De band heeft zichzelf duidelijk terug gevonden, maar mist hier en daar toch nog de vernieuwing om helemaal te overtuigen, want na een goeie vijf nummers ben je al niet meer zeker of je het nummer nu wel of niet gehoord hebt.
Colleen Green – Cool (★★★½)
Soms zegt de titel van een album genoeg om te weten hoe die plaat gaat klinken. Colleen Green heeft met Cool dan ook de perfecte titel voor haar ‘comeback’-plaat gekozen. Het is een coole plaat geworden waarop alleen maar toffe liedjes staan, maar meer is er ook niet aan. Het is geen plaat die je in eindejaarslijstjes terug zal vinden, het is geen plaat die we ons over tien jaar nog zullen herinneren, maar het is wel een plaat waarop enkel maar plezier wordt gemaakt. De simpele songs, zoals “I Wanna Be a Dog”, zorgen voor een gevoel van onbaatzuchtigheid en meer moet een album ons soms ook niet bieden. Cool is dus ideaal om eens goed bij tot rust te komen en een glimlach op je gezicht te toveren.
Chubby and the Gang – The Mutt’s Nuts (★★★★)
ECHTE PUNK!!!! Dat is onze reactie van zodra The Mutt’s Nuts op gang schiet. En dat schieten kan je best letterlijk nemen, Chubby en zijn Gang zijn niet gekomen om iets heel te laten van alles wat ze op hun weg tegenkomen. Ze hebben met frontman Chubby Charles dan ook iemand wiens stem zich leent voor vuile, vettige punksongs. Vijftien nummers lang, waarvan enkele onder de twee minuten, dan weet je dat het allemaal heel veel wordt om te verorberen. Toch klinkt The Mutt’s Nuts nergens als te veel. De band heeft ook goed nagedacht om een rustpauze in te lassen, zo horen we op “Life’s Lemons” zelfs een ballad, om daarna met “Lightning Don’t Strike Twice” weer alles volledig af te breken. Maar Chubby and the Gang bracht met The Mutt’s Nuts een goed doordachte punkplaat uit en we willen nu niets anders dan ze gewoon eens live aan het werk zien.
Drake – Certified Lover Boy (★★★)
Drake zit ondertussen al aan zijn zesde album als rapper. Zijn laatste, Certified Lover Boy, heeft over het algemeen zeer weinig echte raps in de nummers. Drake is een meer melancholische kant opgegaan waar hij meer zingt. Dat heeft wel iets, het zorgt dat de nummers een bepaalde vibe hebben die wel past bij zijn teksten. Een opvallend gegeven is ook de hoeveelheid samples die gebruikt worden om de instrumentals vorm te geven. Die samples geven een authentieke sfeer aan het album. Hier moet de Canadese rapper wel opletten dat het album niet te eentonig wordt. Drake heeft ook weer een mooi aantal mede-artiesten weten te strikken voor CLB. Namen als Jay-Z en Lil Wayne tonen aan dat Drake zijn plaats aan de top nog niet kwijt is, wat terecht is met dit album!
GOAT – Headsoup (★★★★)
Het psychedelische collectief GOAT is sinds hun debuut een van de meest interessante acts binnen het genre. Al jaren weet de band zichzelf in mysterie te hullen met anonieme, vaak wisselende bandleden en merkwaardige optredens. Hun laatste album Requiem dateert alweer van 2016, net daarom dat dit compilatiealbum vol scherpe singles en B-kantjes een hoopvol teken is dat de band nog steeds actief is. Het genreoverstijgende aspect wordt op deze compilatie duidelijk in de verf gezet. “It’s Time For Fun” brengt voodoo-geïnspireerde ritmes zoals enkel GOAT dat kan, terwijl “Goatfizz” naar bluesrock neigt, “Relax” naar elektronische ambient en “Friday, Pt.1” contemporaire jazz verkent.
