Indielabel Speedy Wunderground is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de belangrijkste en interessantste labels uit de alternatieve scene. Squid, black midi en Black Country, New Road losten dit jaar alle drie een dijk van een plaat, het ene nog beter dan het andere, en kenden bovendien hun jeugdige begindagen bij Speedy Wunderground. De volgende in dat rijtje lijkt The Lounge Society te gaan worden. Met hun twee voorafgaande singles “Burn The Heather” en “Cain’s Heresy” deden ze ons alvast hopen op het beste.
Het wordt er nochtans niet makkelijker op om naam en faam te vergaren binnen de immer groeiende postpunkwereld. Zoals wel vaker gebeurt kent een genre een heropleving en een plotselinge groeiende populariteit. Logischerwijs is het gevolg daarvan dat er steeds meer en meer bands het leven vinden, waardoor het genre uitgesponnen, afgezaagd en repetitief wordt. Gelukkig zijn er dan wel altijd nog bands die de glazen van onze pessimistische bril vervangen door roze exemplaren en ons de schoonheid van het genre weer laten inzien. Simpeler gezegd: we zijn fan van The Lounge Society.
“Burn The Heather” was de eerste single van hun debuut-ep die de band loste en staat ook bovenaan te pronken op de tracklist. Funky drums en een achteloos koebelletje, meer heb je niet nodig om ons meteen mee te sleuren in de song. Loslaten doet “Burn The Heather” ook niet meer, want de nonchalante, maar oerdegelijke riffs zijn een ware streling voor het oor. De occasionele elektronische geluidjes maken het nummer nog gevaarlijk dansbaar, maar het is het grootse tweede deel dat dit nummer tot een goddelijke status verheft. Goed begonnen, is half gewonnen, zeggen ze dan.
Anders dan op de opener trekt het viertal op “Valley Bottom Fever” alle registers open. Een razend tempo en scheurende gitaren maken al van de eerste paar seconden duidelijk waar het op staat: moshen tot de dood. Het contrast met “Burn The Heather” toont perfect aan hoe vergevorderd en multi-getalenteerd deze jonge jongens zijn. Dat alles gieten ze op “Television” zelfs samen in één nummer dat relatief laid back opent, maar dan uit het niets wild rond zich heen begint te slaan met gitaren die zich in alle bochten wringen en drums die volledig de controle verloren zijn. Niet per se het beste nummer van de ep, maar wel de beste tentoonstelling van wat deze band in zijn mars heeft.
En dan moet het beste nog komen. Met “Cain’s Heresy” creëert de band een melancholische, doch hoopvolle sfeer door het contrast tussen een enerzijds venijnig scherpe en een anderzijds sombere, dreunende gitaar. De pessimistische toekomstvisie van frontman Cameron Davey komt bovendien op “Cain’s Heresy” op prachtige wijze naar boven en vertaalt zich in een krachtige tekst die de sfeer nog een tikkeltje dramatischer maakt.
Het is nog maar midden juni, maar we kunnen nu al met vrij veel zekerheid zeggen dat dit een van de opvallendste en meest kwalitatieve debuten zal zijn van het jaar. De creativiteit, de sfeer, de schwung en de grinta die deze heren in elk nummer weten te verwerken, is van een zeer hoogstaand niveau en uitzonderlijk voor een dergelijke jonge band. Als ze dit niveau kunnen blijven aanhouden, staan ze binnen no time tussen hun eerder genoemde voorgangers.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
