PLAY DEAD – Skint
‘Oi, mate!’ Dat is het eerste wat in ons opkomt bij de start van opener “Hide”. En ook de rest van deze ep van PLAY DEAD klinkt retestrak. Vijf nummers en tien minuten lang word je ondergedompeld in een bad van echte punk. De band die bestaat uit zestienjarigen uit Londen neemt nergens gas terug en zo krijg je bijvoorbeeld op de titeltrack vuile Britse vocals als intro, om daarna lekker krachtige gitaren naar je hoofd gesmeten te krijgen.”Shaun” is dan weer zo simpel dat het superdoeltreffend is door de manier waarop ze de titel brullen en de riffs daarna binnen knallen. Afsluiter “The Drip” duurt dubbel zo lang als de rest van de ep, maar knalt ook even strak als de rest en hierdoor toont PLAY DEAD dat punk niet dood is, oi!
Show Me the Body – Survive
Het blijft een vervelende vaststelling dat Show Me the Body onderschat blijft. Het noise rock en post-hardcore genre zijn nu niet het meest populaire, maar er zijn al eigenaardigere dingen door de mainstream gebroken. Tijd dat Show Me the Body zich daar bij voegt. Eerste stand van zaken is deze Survive. Een bas als een aardbeving, distorted gitaren die je gehoor naar de kloten helpen en zang waar je na drie nummers hees van zou moeten worden, Survive heeft het allemaal. Zelfs voor een ep zijn deze net geen tien minuten ongelofelijk kort, binnenkort meer graag!
Sprints – Manifesto
Ook in Ierland wordt er strakke postpunk gemaakt en de nieuwste kanjer uit die poel is Sprints. Dit jaar brachten het ons debuut-ep Manifesto. Opener “Drones” is een donkere, opbouwende track die eigenlijk een heel andere sfeer schept dan de andere drie nummers op de ep. Opvolger “Swimming” is namelijk een strakke rocker die een catchy refrein meebrengt dat blijft hangen. Ook afsluiter “Ashley” is uit hetzelfde hout gesneden en knalt heerlijk door, en toont dus bijgevolg het meeste potentieel van de hele ep. De band heeft nog maar één ep en wat losse singles uit, maar dit lijkt nog maar het begin voor de postpunkers uit Ierland.
Tkay Maidza – Last Year Was Weird, Vol. 3
Het blijft voor ons een groot mysterie waarom Tkay Maidza nog steeds zo onderschat wordt als artiest, want ze blijkt ook op Last Year Was Weird, Vol. 3 weer bijzonder veelzijdig te zijn. Haar oog voor detail maakt zich betaald, want zowel haar zanglijnen als rap klinken scherper en sterker dan ooit te voren. Nadat ze met de opener “Eden” de poorten openzet naar een muzikaal paradijs, geeft ze ons op haar ep een rondleiding door sublieme hiphop, r&b en pop. Er loert in elk nummer een spanning die ervoor zorgt dat we dit pareltje zelfs na veel luisterbeurten een boeiend geheel vinden. Met het gigantische succes van SZA en Doja Cat kunnen we enkel concluderen dat Tkay Maidza wellicht de volgende grootheid binnen haar genre kan worden.
TUKAN – TUKAN
TUKAN won vorig jaar Concours Circuit met zijn analoge elektronica die best veel meeheeft van STUFF. (net als de typografie). Met een instrumentale jazzstijl die het vooral moet hebben van percussie en sfeer heeft de band uit Brussel ook wat postrockallures. De vier bouwen op hun korte debuut-ep een spannende groove op, zonder hun gevoel voor melodie te verliezen. De heldere synths en speelse beats zorgen voor een naturalistische soundtrack vol leven. Zo vormt de zelfgetitelde ep TUKAN een meerwaarde voor de Belgische jazzscene.
Unschooling – Random Acts of Total Control
We zeiden het al eerder, maar er wordt veel postpunk gemaakt dezer dagen. Ook in Frankrijk kan je geweldige bands ontdekken en deze Unschooling is daar een schoolvoorbeeld van. De band bracht op Random Acts of Total Control vijf donkere postpunknummers die vooral op het eind helemaal overtuigen. Zo start opener “More Is More” heel donker en heeft het toch een bepaalde intensiteit in de gitaren, maar knalt het soms verrassend sterk uiteen. Toch is de meest memorabele song op deze ep de afsluiter, want met “NYC” toont Unschooling wat het allemaal in zich heeft. Het is een opbouwende track die erg spannend begint en uiteindelijk volledig in zijn rijkheid explodeert in een prachtige instrumentale apotheose. En dus is deze Random Acts of Total Control terecht een van de beste ep’s van het jaar, al is het maar door de opbouw naar dat einde.
Vegyn – Like a Good Old Friend
De Britse Joe Thornalley, die van Londen naar Los Angeles verhuisde. is een grote vis. Hij dobbert echter rond net onder het wateroppervlak. Hij werkte al samen met onder meer (pun intended) Frank Ocean, JPEGMAFIA, Travis Scott en Kali Uchis. In zijn eentje produceert hij dromerige elektronica die de grenzen tussen hiphop, house, IDM en ambient doen vervagen. Like a Good Old Friend is een fijne collectie deuntjes met een nostalgische laag over. Doordat Vegyn de middenweg zoekt tussen opzwependheid en intense rust, voelen we ons voorzichtig hunkeren naar raves uit een vervlogen tijdperk. We wensen Thornalley dan ook, naast zijn productiewerk, een voorspoedige solocarrière.
Yard Act – Dark Days
Begin volgend jaar verschijnt al het debuutalbum van Yard Act, maar dat komt er niet voordat we nog eens deze eerste ep in de aandacht zetten. Dark Days was een binnenkomer van jewelste waarmee de band zijn status als band voor de toekomst helemaal in de verf zette. Dat deden ze door veel durf te tonen, maar ook de nodige arrogantie die nodig is om als band toch een beetje op te vallen. Zo is opener “Dark Days” nu al een anthem en klinkt “Fixer Upper” heel krachtig door de pulserende drums en de verhalende stem van de frontman. Dit alles maakt van Dark Days een visitekaartje om U tegen te zeggen!
YUKIKA – timeabout,
De van Japan naar Zuid-Korea uitgeweken artieste YUKIKA is al lange tijd een mediafiguur in het Oosten. Zo was ze al model, actrice en sprak ze de stemmen in van enkele anime-personages. Daarnaast onderhoudt ze ook een bescheiden muzikale carrière die pas vorig jaar volledig van start is gegaan. timeabout, is haar eerste project sinds haar debuutalbum en zou deel uitmaken van een trilogie van ep’s. Als die allemaal klinken als dit eerste hoofdstuk, prijzen we ons gelukkig, want timeabout, is een van de fijnste projecten die we dit jaar hoorden. Het vermengt K-pop met aangename citypop en dat wil zeggen dat de ep barst van de retro-invloeden, synthesizers en nostalgische drums. YUKIKA neemt ons haast letterlijk mee door de tijd, maar wij kijken nu vooral uit naar de toekomst van deze artieste.
Yves Tumor – The Asymptotical World
Yves Tumor is zo’n artiest die, zoals Bowie, geen enkel label verdraagt. We houden het bij neopsychedelia, maar staan daar eigenlijk niet veel verder mee. Voor de duidelijkheid vermelden we graag nog eens dat Tumors echte naam Sean Bowie is. Het vijfde album, Heaven to a Tortured Mind, overtrof vorig jaar ál hun en op The Asymptotical World gaat hen alvast verder in hun gekke stijl van post-alles. Het is een popvriendelijke ep geworden die vaak het midden tussen postpunk en r&b opzoekt. Toch hoeven we niet te snakken naar scherende noise of industriële soundscapes. Deze zijn evenzeer voldoende voorzien. De ep is doorlopen met heel wat voltage, ritmische stuiptrekkingen van de recente commerciële doorbraak van de Amerikaan. Tumor kan er hun surreal ei kwijt over kwellende slapeloosheid en zenuwinzinkingen. Het zorgt voor een levendig mentaal beeld, al wordt het wat melodramatisch op het einde. Desalniettemin een mooie kijk in de eclectische wereld van dit artistieke enigma.
Uit al deze ep’s kozen we overigens onze favoriete nummers, en die goten we allemaal in een Spotify afspeellijst. Zo kan je des te meer genieten van al deze kortspelers!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Lucas Palmans, Maxim Meyer-Horn, Pieter Wilms, Jasper Van Belle, Baldwin Verhoeven, Robbe Rooms, Anne-Leen Declercq, Leni Sonck, Sam Nasiri, Lyra Lambert, Rik Bontinck, Joren Van der Plas en Renaat Senechal.
