Het is dan wel pas juni, maar de zomer blijkt geen tijd te verliezen te hebben: het kwik schoot de voorbije weken aan een waanzinnig tempo de hoogte in. Voor ons vooral hoog tijd om de ventilator boven te halen en onze slaapkamer zo weinig mogelijk te verlaten, maar wie aan temperatuurcijfers beginnend met een 2 nóg niet genoeg heeft, kunnen we doorverwijzen naar de onverbeterlijk zwoele experimentele pop van Noa Lee. Inmiddels twee jaar geleden verloren we ons hart aan het boeiende stijlenmengsel dat het toen-nog-drietal op het podium ter gehore bracht, met meerdere passages in het OLT Rivierenhof, een double bill in het charmante Anderlechtse Volta, en een intiem lockdownconcert naast het stadion van Oud-Heverlee Leuven.
Tot voor kort moesten we het stellen met enkele singles, want met dank aan juffrouw Rona werd de uitgave van een eerste ep op de lange baan geschoven. Daar komt nu eindelijk verandering in. Er staan vijf nummers op Noa Lee, en twee daarvan hebben we al ruim een jaar kunnen grijsdraaien. “Dance” nodigde meteen uit om met de benen te schudden en de armen te bewegen, maar ook “Your Song” veroverde ons hart, zij het iets langzamer. Vergelijk het met een nog brandende sigaret die achteloos wordt weggegooid: eerst blijft het bij een paar kleine vlammen, maar een week later staat plots een heel bos in lichterlaaie.
We konden vorig jaar al onmogelijk een favoriet aanwijzen, maar de toevoeging van nog drie nummers aan het aanbod maakt van die keuze het dertiende werk van Herakles. Qua geluid wordt het roer evenwel meteen omgegooid: frontvrouw Nina Kortekaas leerde tijdens de lockdown gitaar spelen, en in “Breathe” is voor dat instrument een hoofdrol weggelegd. Haar tedere stem raakt verwikkeld in een prachtige dans met wat sober getokkel. We zien parallellen met “It’s All So Incredibly Loud” van het Britse Glass Animals, een in slow motion uitgevoerde ode aan een slechts enkele seconden durende momentopname.
“Carried Away” zet de dromerigheid voort, maar ziet het meteen veel grootser. Imposante synthklanken voeren ons mee door een betoverend landschap, met alleen nog het jazzy drumwerk van Robbe Broeckx om ons aan de bewoonde wereld vast te binden. Rond het midden verdwijnt plots alle structuur: het slagwerk slaat “Put Me Together”-gewijs helemaal op hol, en de zang van Nina lijkt door de kamer te echoën met het ritme van de klassieke dvd-screensaver. Wanneer alle instrumentatie na ruim een minuut spanningsopbouw weer samenkomt, worden we overvallen door een blijvend gevoel van pure euforie.
Dan blijft nog één nummer over. “Resistance” is een buitenbeentje: van de twee woorden waaruit onze genrebeschrijving in de eerste alinea bestond, neemt ‘experimentele’ nu duidelijk de bovenhand. Singlemateriaal is dit niet, maar gelukkig eten wij dagelijks wat progressieve rock bij het ontbijt. Diverse puzzelstukjes passeren doorheen deze zes minuten de revue, elk met hun eigen karakter. Het eindresultaat is een intrigerend nummer dat ons meer dan tien luisterbeurten later nog steeds op het puntje van onze stoel houdt.
We hebben eigenlijk maar één klacht over Noa Lee: er staan maar vijf nummers op. Vierentwintig minuten gaan snel voorbij, zeker met de bijbehorende kortfilm die Nina zelf regisseerde. Graag bestellen we bij deze dan ook minstens één langspeler. En nog een glaasje van dat appelsap, anders. Dankjewel!
Noa Lee keert op 2 juli (net als wij) terug naar Volta, ditmaal samen met Whoman. Tickets koop je hier.
